Aviabiletebi avia.ge
მთავარი წაკითხვა გვერდი 345

საშვილოსნოს ყელის ეროზია და წყლული

საშვილოსნოს ყელის ეროზია საშვილოსნოს ყელის ლორწოვანი გარსის დეფექტია, რომელიც მის საშოსმხრივ ნაწილზეა განლაგებული. როდესაც აქ არსებული ბრტყელი მრავალშრიანი ეპითელიუმი ამა თუ იმ მიზეზით დისტროფიულ ცვლილებებს განიცდის და ჩამოიფცქვნება, დაზიანებულ ზედაპირზე ჩნდება დეფექტი, წყლული, რომელსაც ეროზიას უწოდებენ.
საშვილოსნოს ყელის ეროზია რეპროდუქციული ასაკის დაავადებაა.
განასხვავებენ ეროზიის შემდეგ სახეობებს:

  • თანდაყოლილ ეროზიას. იგი გვხვდება ბავშვებსა და მოზარდებს შორის და მკურნალობის გარეშე უკუვითარდება, თუმცა არ არის გამორიცხული, სქესობრივ სიმწიფემდეც გაჰყვეს გოგონას. ასეთ დროს მოსალოდნელია მისი ინფიცირება და ანთებითი პროცესის ჩამოყალიბება
  • ჭეშმარიტ ეროზიას. იგი შეძენილი პათოლოგიაა. დეფექტი საშვილოსნოს ყელის გარეთა პირის გარშემო, უმეტესად უკანა ბაგის მიდამოში ჩნდება. ჭეშმარიტი ეროზია 1-2 კვირა გრძელდება, შემდეგ კი დაავადების მომდევნო სტადიაში - ფსევდოეროზიაში გადადის.
  • ფსევდოეროზიას. ექიმი იშვიათად აწყდება ჭეშმარიტ ეროზიას, პროცესის გამოვლენა, როგორც წესი, ფსევდოეროზიის სტადიაში ხდება. ფსევდოეროზია შესაძლოა არსებობდეს დიდხანს, თვეობით, წლობითაც კი, ვიდრე მისი გამომწვევი მიზეზი არ ალაგდება. აქ ერთგვარი მანკიერი წრე იკვრება, რადგან ფსევდოეროზია თვითონვე უწყობს ხელს საშვილოსნოს ყელში ანთებითი პროცესის შენარჩუნებას, რაც ეროზირებული ზედაპირის ინფიცირებით არის გამოწვეული.

მიზეზები
ეროზიის ეტიოპათოგენეზის შესახებ რამდენიმე თეორია არსებობს. მათ შორის ყველაზე სარწმუნოა საშვილოსნოს ყელის ანთებითი დაავადებების ეტიოლოგიური ფაქტორის თეორია. საშვილოსნოს ყელის ანთებას სხვადასხვა მიკროორგანიზმი იწვევს: ტრიქომონა, ქლამიდია, სხვადასხვა მიკრობული ასოციაცია, ვირუსი... ამ დროს წარმოქმნილი პათოლოგიური გამონადენის ზემოქმედებით საშვილოსნოს ყელის საშოსმხრივი ნაწილის მფარავი ეპითელიუმი განიცდის მაცერაციას (იქერცლება), დისტროფიას და შემდგომ დესქვამაციას (ჩამოიფცქვნება).
ეროზიის განვითარებაში განსაზღვრულ როლს ასრულებს საშვილოსნოს ყელის სამშობიარო ტრავმაც (ნახეთქები, დეფორმაცია). აქვე უნდა ითქვას, რომ უხეში სქესობრივი აქტი ეროზიის მიზეზი ვერ იქნება, მაგრამ სქესობრივი გზით გადამდები დაავადებები, რომლებიც საშვილოსნოს ლორწოვან გარსს აზიანებენ, იოლად შეიძლება ეროზიის მიზეზად იქცნენ.
არსებობს დისჰორმონული თეორიაც, რომლის მიხედვითაც გადამწყვეტი მნიშვნელობა ენიჭება სასქესო სტეროიდული ჰორმონების ბალანსის დარღვევას. მაგალითად, ეროზია ხშირად ახლავს თან ქრონიკულ სალპინგოოოფორიტს, რომელიც საკვერცხეებისა და მისი დანამატების ფუნქციის მოშლით მიმდინარეობს.

სიმპტომები
ეროზიას ტკივილი არ ახასიათებს, თუმცა არ არის გამორიცხული, ტკივილის შეგრძნებამ თავი იჩინოს სქესობრივი აქტის დროს და უმნიშვნელო სისხლიანი გამონადენიც მოჰყვეს. გამაღიზიანებელი ფაქტორის მოცილების შემდეგ ტკივილი ქრება, სისხლიანი გამონადენი კი შესაძლოა მცირე ხანს კიდევ დარჩეს.
საშვილოსნოს ყელის ეროზია შესაძლოა თვეობით, წლობით უსიმპტომოდ მიმდინარეობდეს და ქალი არაფერმა დააეჭვოს. დიაგნოზი უმეტესად სხვა მიზეზით ჩატარებული გინეკოლოგიური გასინჯვის შემდეგ ისმება. ჩივილები უმთავრესად იმ დაავადებაზეა დამოკიდებული, რომელსაც თან ახლავს ეროზია ან ფსევდოეროზია. ერთადერთი, ისიც იშვიათი ჩივილი კონტაქტური სისხლდენაა და ამ დროს დაუყოვნებლივ უნდა მივმართოთ გინეკოლოგს.

გართულება
თანდაყოლილი ეროზია კიბოდ არ გადაგვარდება. ფსევდოეროზიების უმრავლესობა მკურნალობას ექვემდებარება და, წესისამებრ, არც მისი კიბოდ გადაგვარების საშიშროება არსებობს, თუმცა გვხვდება ფსევდოეროზიის ისეთი ფორმებიც (პაპილარული, ფოლიკულური, ჯირკვლოვანი), რომლებიც მედიკამენტური მკურნალობისადმი მედეგია, ახასიათებს რეციდივებისკენ (გამწვავებებისკენ) მიდრეკილება და უჯრედების ატიპურობა, რასაც მიკროსკოპიული გამოკვლევა ავლენს. ამ შემთხვევებში ფსევდოეროზიას განიხილავენ როგორც ფონურ ან კიბოსწინარე დაავადებას. პრობლემის თავიდან ასაცილებლად საჭიროა აღმოჩენილი პათოლოგიის დროული და სრულფასოვანი მკურნალობა და ექვს თვეში ერთხელ გინეკოლოგთან ვიზიტი პროფილაქტიკური გასინჯვის მიზნით. კონტაქტური სისხლდენა, რომელიც ზემოთ ვახსენეთ, სწორედ ის სიმპტომია, რომელიც მალიგნიზაციისკენ მიდრეკილების ეჭვს ბადებს.

დიაგნოსტიკა
საშვილოსნოს ყელის ეროზიის დიაგნოსტირებისთვის მიმართავენ გამოკვლევის კომპლექსურ მეთოდს, რომელიც მოიცავს საშვილოსნოს ყელის სარკეებით დათვალიერებას, კოლპოსკოპიურ კვლევას, დაზიანებული უბნების ბიოფსიას და ჰისტოლოგიურ და ციტოლოგიურ შესწავლას.

მკურნალობა
თანდაყოლილი ეროზია მკურნალობას არ საჭიროებს, თუმცა აუცილებელია დაკვირვება. ჭეშმარიტი ეროზიისა და ფსევდოეროზიის შემთხვევაში წამყვანია ეტიოლოგიური მკურნალობა - ადგენენ პათოლოგიის მიზეზს და ნიშნავენ შესაბამის მკურნალობას საყოველთაოდ მიღებული სქემებით. ინიშნება სიმპტომური მკურნალობაც. უკანასკნელ ხანს ფართოდ გამოიყენება მეთოდები, რომელთა არსია ფსევდოეროზიის დესტრუქცია (დაშლა). შედეგად წყლული ჩამოიფცქვნება და დეფექტი აღდგება.

დიათერმოკოაგულაცია
დიათერმოკოაგულაცია, უბრალო ენით - მოწვა, სპეციალური აპარატით ხორციელდება. ამ დროს ხდება არა მარტო დაზიანებული უბნის მოწვა, არამედ საშვილოსნოს ყელის არხის დეფორმაციის ალაგებაც. მომწვარი ზედაპირი ხორცდება მას შემდეგ, რაც ჩამოიფცქვნება ნეკროზული ქსოვილი (ამას 3-4 კვირა სჭირდება). დეფექტის ეპითელიზაცია მთავრდება 1,5-3 თვის შემდეგ. მეთოდის კლინიკური ეფექტიანობა 75-98%-ია. გართულება (სისხლდენა, ანთების გამწვავება) ძალზე იშვიათია. პროცედურა ტარდება მენსტრუალური ციკლის მეორე ფაზაში. იშვიათად შესაძლოა განვითარდეს ცერვიკალური არხის შევიწროება (სტრიქტურა).

კრიოკოაგულაცია
კრიოკოაგულაცია, იგივე კრიოდესტრუქცია, უბრალო ენით რომ ვთქვათ, მოყინვა, მკურნალობის უმტკივნეულო, უსისხლო მეთოდია. ქსოვილებს დაბალი ტემპერატურის გამოყენებით შლიან. ამ დროს საშვილოსნოს ყელის არხის ნაწიბუროვანი გადაგვარება არ ხდება და ეპითელიზაცია სწრაფად მიმდინარეობს. პროცედურა ტარდება ლოკალური კრიოკოაგულაციის აპარატით. დაბალი ტემპერატურის მისაღებად იყენებენ თხევად აზოტს. პროცედურის შემდეგ ჩნდება უხვი თხევადი გამონადენი. ეპითელიუმის აღდგენა დანეკროზებული უბნების ჩამოფცქვნისთანავე იწყება, მე-7 დღიდან რეეპითელიზაცია მიმდინარეობს, 4-6 კვირაში კი რეგენერაცია სრულდება, ჯანმრთელი ქსოვილი სავსებით აღდგება.

ლაზერული მკურნალობა

ლაზერული დესტრუქცია შედარებით ახალი მეთოდია. იგი ტარდება მაღალენერგეტიკული ლაზერით, რომელსაც შეუძლია ქსოვილების ჭრა, აორთქლება და კოაგულაცია. ლაზერული მკურნალობის მეთოდს, ჩO2-ით ლაზეროვაკორიზაციას, წარმატებით იყენებენ საზღვარგარეთ, მაგრამ საქართველოში ჯერჯერობით არცთუ ისე ფართოდ არის გავრცელებული.
დიათერმოკოაგულაცია, კრიოდესტრუქცია და ლაზერული დასხივება ტარდება მხოლოდ გაფართოებული კოლპოსკოპიისა და ბიოფსიის შემდეგ, რათა გამოირიცხოს სიმსივნური პროცესებისადმი მიდრეკილება (დისპლაზია და მალიგნიზაცია). ამ უკანასკნელთა დადგენის შემთხვევაში მიმართავენ მკურნალობის სხვა მეთოდებს, მათ შორის - საშვილოსნოს ყელის ამპუტაციას.

პროფილაქტიკა
დაავადების პროფილაქტიკა გულისხმობს:

  • პირადი ჰიგიენის დაცვას;
  • ერთი სქესობრივი პარტნიორის ყოლას;
  • წელიწადში ორჯერ გინეკოლოგთან პროფილაქტიკურ ვიზიტს.

პროფილაქტიკური გასინჯვის დროს ფართოდ გამოიყენება ციტოლოგიური გამოკვლევა - პაპ-ტესტი. დიაგნოსტიკური სკრინინგი ქალის ცხოვრების ნებისმიერ პერიოდში იძლევა საშუალებას, აღმოჩენილი იქნეს ფონური და კიბოსწინარე პროცესები, დროულად შეირჩეს მკურნალობის ყველაზე ეფექტური მეთოდი და ამით შემცირდეს საშვილოსნოს ყელის კიბოს განვითარების რისკი.

საყლაპავის წყლული

საყლაპავის წყლულს პეპტიკურს უწოდებენ. ის საჭმლის მომნელებელი სისტემის ზედა ნაწილში, კერძოდ, საყლაპავის ქვედა ნაწილის კედელში არსებული წყლულოვანი პროცესია, რომელიც განპირობებულია საყლაპავში გადასული პეპსინისა და მარილმჟავას შემცველი კუჭის წვენის აგრესიული მოქმედებით. ხშირად შერწყმულია დიაფრაგმის საყლაპავის ხვრელის თიაქართან ან კუჭისა და თორმეტგოჯა ნაწლავის წყლულოვან დაავადებასთან.
საყლაპავის პეპტიკური წყლული მწვავეც შეიძლება იყოს და ქრონიკულიც. ხშირად ერთეულია, შედარებით იშვიათად - მრავლობითი. ზოგჯერ მოიცავს საყლაპავის დიდ ნაწილს. ამ შემთხვევაში მას დიფუზურს უწოდებენ.

მიზეზები
საყლაპავის წყლული ვითარდება რეფლუქსეზოფაგიტის ან ბერეტის საყლაპავის ფონზე. ამ მდგომარეობათა დროს საყლაპავში ამოდის კუჭის შიგთავსი და მარილმჟავა და პეპსინი აზიანებს საყლაპავის ლორწოვან გარსს, რომელსაც არ გააჩნია ისეთი დამცავი მექანიზმი, როგორიც კუჭის ლორწოვანს.
მიუხედავად ამისა, უნდა ითქვას, რომ საყლაპავის წყლულის განვითარების მიზეზი ბოლომდე მაინც დაუდგენელია.
გვხვდება საყლაპავის სიმპტომური წყლულიც. ის წარმოიშობა ზოგიერთი წამლის ზემოქმედების შედეგად, ასევე - საყლაპავის ტრავმის, დამწვრობის, ზოგიერთი ინფექციისა და ცენტრალური ნერვული სისტემის დაავადებების დროს.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
საყლაპავის წყლულის მთავარი სიმპტომია მკერდუკანა ან ეპიგასტრიულ არეში არსებული ტკივილი, რომელიც აღმოცენდება ან ძლიერდება ჭამის დროს ან მისი დამთავრებისთანავე. წოლისას და დახრისას ტკივილის ინტენსივობა იმატებს. ზოგჯერ ეს შეგრძნება მოგვაგონებს კორონარულ ტკივილს. საყლაპავის წყლულს ხშირად ახლავს თან დისფაგია, ბოყინი, ამოქაფება კუჭის მჟავე შიგთავსით. გულძმარვას და ბოყინს ასევე აძლიერებს დახრა და წოლა.
თუ წყლულოვანი პროცესი დიდხანს გაგრძელდა, წყლულის ადგილი თანდათან ნაწიბურდება და იწყება საყლაპავის სტენოზირება (შევიწროება). ამ შემთხვევაში ავადმყოფი უკან იღებს მოუნელებელ საკვებს. თუ პირნაღები მასის შიგთავსი ნაწილობრივ მონელებულია, საუბრობენ საყლაპავის ქვედა სფინქტერის (კარდიოეზოფაგური სფინქტერის) უკმარისობაზე.
საყლაპავის წყლულს ახასიათებს გამწვავება-რემისიის მონაცვლეობა - დაავადება ცხრება, მაგრამ დიეტის დარღვევის (ცხარე, მჟავე და სხვა გამაღიზიანებელი საკვების მიღების) შემდეგ ხელახლა მწვავდება.

დიაგნოსტიკა
საყლაპავის წყლულის დიაგნოზს ენდოსკოპიური კვლევით სვამენ. ავთვისებიანი პროცესის გამორიცხვის მიზნით აუცილებელია დაზიანებული არიდან აღებული მასალის ჰისტოლოგიური და ციტოლოგიური კვლევა.

გართულებები
საყლაპავის წყლული შეიძლება გართულდეს პროფუზული სისხლდენით, პერფორაციით, დანაწიბურებისას - საყლაპავის სტრიქტურით და სტენოზით, საყლაპავის ნაწიბუროვანი დამოკლებით და წყლულის გაავთვისებიანებით (მალიგნიზაციით).

მკურნალობა
მთავარი კომპონენტია დიეტა. გამწვავებისას ავადმყოფმა უნდა მიიღოს თხიერი და ზომიერად ცივი საკვები. შემდეგ შეიძლება გახეხილ პროდუქტებზე გადასვლა. სასურველია, რაციონიდან რემისიის პერიოდშიც გამოირიცხოს ცხარე, მჟავე და სხვა სახის გამაღიზიანებელი საკვები.
მედიკამენტებიდან ინიშნება:

  • შემომგარსველი და ანტაციდური პრეპარატები (გასტალი, ალმაგელი, ფოსფალუგელი, ვიკალინი და სხვა);
  • სპამოლიზური პრეპარატები (სუკრალფატი, ვენტერი);
  • პროტონული ტუმბოს მაბლოკირებელი საშუალებები (ომეპრაზოლი, რაბეპრაზოლი, ლანზოპრაზოლი);
  • საყლაპავის ლორწოვანი გარსის დაწყლულებული უბნის რეგენერაციის გასაუმჯობესებლად - რეგენერაციის მასტიმულირებელი საშუალებები (ალანტოინი, სოლკოსერილი).

გამოიყენება ფიზიოთერაპიული მეთოდებიც.
თუ ხანგრძლივი მკურნალობის ფონზე მდგომარეობა არ გამოკეთდა, ტარდება ქირურგიული მკურნალობა. გართულების შემთხვევაშიც მკურნალობა, წესისამებრ, ქირურგიულია.

სარკოიდოზი

სარკოიდოზი სისტემური დაავადებაა, რომელსაც სხვადასხვა ორგანოში მიმდინარე ანთებითი პროცესების შედეგად ამ ორგანოებში ანთებითი უჯრედების გამრავლება, ეპითელოიდურ-უჯრედოვანი გრანულების განვითარება და ჩალაგება ახასიათებს. ამას მოჰყვება დისტროფიული და ნეკროზული პროცესი გრანულომების გარშემო არსებულ ქსოვილში, რაც ხშირად ფიბროზით სრულდება.
სარკოიდოზს სხვაგვარად ეპითელურ-უჯრედოვან გრანულომატოზსაც უწოდებენ. წინათ მას, კლინიკურ და მორფოლოგიურ გამოვლინებათა მსგავსების გამო, ტუბერკულოზის ერთ-ერთ ვარიანტად მიიჩნევდნენ, თუმცა ეს შეხედულება მალევე უარყვეს - სარკოიდოზის დროს ბაქტერიოლოგიური გამოკვლევის შედეგად არასოდეს ამოითესება ტუბერკულოზური მიკობაქტერია, ანტიტუბერკულოზური თერაპია უეფექტოა და არც ტუბერკულოზისთვის დამახასიათებელი გრანულომების ნეკროზი (კვდომა) შეინიშნება.
სარკოიდოზს საფუძვლად უდევს გენეტიკური, ეკოლოგიური, ინფექციური და იმუნოლოგიური ფაქტორები. გრანულომების განვითარებაში მნიშვნელოვან როლს ასრულებს ვირუსები, სოკოები, პარაზიტები, ქიმიური ნაერთები, მცენარეთა მტვერი, მძიმე მეტალების ნაერთები და უამრავი სხვა რამ. აღსანიშნავია, რომ სარკოიდოზი გრანულომატოზური პროცესის ტიპური მაგალითია, რომელსაც აქტიური იმუნური პროცესები განაპირობებს, სხვაგვარად რომ ვთქვათ, სარკოიდოზი ანომალიური იმუნური პასუხის შედეგია. მისი მექანიზმი ასეთია: ანტიგენი (ან ანტიგენები) იმუნოკომპეტენტური უჯრედების, უპირველეს ყოვლისა, T-ლიმფოციტების აქტივაციას იწვევს. ეს უკანასკნელნი გამოყოფენ ლიმფოკინებს - აქტიურ ნივთიერებებს, რომლებიც, თავის მხრივ, მონოციტებს (დიდ ერთბირთვიან ლეიკოციტებს) იზიდავს. მონოციტები მაკროფაგების (დიდი მშთანთქავი უჯრედების) და ეპითელური უჯრედების წინამორბედებად მიიჩნევა. სწორედ ამ უჯრედთა ერთობლიობა წარმოქმნის გრანულომებს - პატარა მარცვლისოდენა გროვებს, რომლებიც ლაგდება გულმკერდის ლიმფურ კვანძებსა და ფილტვებში, კანში, ღვიძლში, ელენთაში, თვალისა და გულის ქსოვილებში, პერიფერიულ ლიმფურ და სხვა ორგანოებში.

სარკოიდოზის სტადიები

განასხვავებენ სარკოიდოზის მიმდინარეობის სამ სტადიას:
I სტადია - მკერდის ლიმფური კვანძების გადიდება;
II სტადია - ფილტვების დაზიანება (გრანულომების დისემინაცია) ფიბროზის განვითარების გარეშე; რენტგენოლოგიურად აღინიშნება ცვლილებები;
III სტადია - ფილტვებში დიფუზური შემაერთებელი ქსოვილის განვითარება - ფილტვების ფიბროზი.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
სარკოიდოზს მრავალფეროვანი გამოვლინება ახასიათებს. მისი სიმპტომატიკა დამოკიდებულია დაზიანების ლიკალიზაციაზე, დაავადების ხანდაზმულობასა და ფაზაზე. აქტიურ ფაზაში დაავადება ვლინდება ანთებითი პროცესებისთვის დამახასიათებელი ზოგადი ნიშნებით (ცხელება, საერთო სისუსტე და სხვა) და კონკრეტულად იმ ორგანოსა და სისტემის დაზიანების ნიშნებით, რომელშიც პათოლოგიური პროცესი მიმდინარეობს. სარკოიდოზი აზიანებს სასიცოცხლო მნიშვნელობის ორგანოებს, ყველაზე ხშირად - ფილტვებს, ლიმფურ კვანძებს, თვალებსა და კანს.
სასუნთქი ორგანოების სარკოიდოზი შემთხვევათა 2/3-ში იწყება თანდათანობით (ქვემწვავედ), ხოლო 1/3-ში - მწვავედ ან უსიმპტომოდ. ავადდებიან სხვადასხვა ასაკის ადამიანები, ქალები - 1,5-2-ჯერ უფრო ხშირად, ვიდრე მამაკაცები.
სარკოიდოზის ყველაზე ტიპობრივი ნიშანია მკერდის ლიმფური კვანძებისა და ფილტვების დაზიანება. დაავადების მწვავედ ან ქვემწვავედ დაწყების შემთხვევაში რამდენიმე დღის (იშვიათად - 2-3 კვირის) განმავლობაში შეინიშნება ტემპერატურის მატება, ართრალგია (სახსრების ტკივილი) და საერთო სისუსტე. შესაძლოა, უმნიშვნელოდ გადიდდეს პერიფერიული ლიმფური კვანძები. ზოგიერთ ავადმყოფს ამ სიმპტომების პარალელურად უვითარდება კვანძოვანი ერითემა (უფრო ხშირად - წვივებზე). არის შემთხვევები, როდესაც რამდენიმე დღის განმავლობაში ერთდროულად ვლინდება მკერდის ლიმფური კვანძის გადიდება, კვანძოვანი ერითემა, სახსრების ტკივილი და ცხელება (ლეფგრენის სინდრომი). ზოგჯერ ამ ან მომდევნო დღეებში აღინიშნება ედს-ის მატება, ლეიკოციტოზი, ლიმფოპენია და მონოციტოზი, ზოგიერთს აღენიშნება სისხლში მწვავე ფაზის ცილების (კერძოდ, C რეაქტიული ცილის) მატებაც. სარკოიდოზის შედარებით ხანგრძლივი მიმდინარეობის შემთხვევაში ვითარდება ჰიპერკალციემია.
აღსანიშნავია, რომ მკერდის ლიმფური კვანძების თანდათანობითი გადიდება კლინიკურად არ ვლინდება, თუმცა ზოგიერთ ავადმყოფს უვითარდება ხველა, გულმკერდის არეში დისკომფორტის შეგრძნება, სუნთქვის გაძნელება და ეს ყველაფერი უკავშირდება მკერდის ლიმფური კვანძების გადიდებას და პათოლოგიურ პროცესში ბრონქების ჩართვას (სარკოიდოზის ბრონქული ფორმა). ამ დროს გულმკერდის აუსკულტაცია (მოსმენა) ნაკლებად ინფორმაციულია, ბრონქებზე ზეწოლის ან მათი დაზიანების შემთხვევაში შესაძლოა თავი იჩინოს მშრალმა ხიხინმა. წესისამებრ, ბრონქებში ცვლილება ვლინდება დაავადების აქტიურ ფაზაში, როცა ხდება ლიმფური ქსოვილის ჰიპერპლაზია,  დისემინაცია და სხვა დამახასიათებელი ცვლილებები. დაავადების რეგრესიის ფაზაში ბრონქების ლორწოვანი გარსის ცვლილებები უკუგანვითარებას ექვემდებარება. ზოგ შემთხვევაში ვითარდება ბრონქის სტენოზი, რომელსაც ან კომპენსირებული ხასიათი აქვს, ან ბრონქის კედლის ფიბროზის შედეგია.
ფილტვებში გრანულომების დისემინაციის შემთხვევაში (II სტადია) მკვეთრად არის გამოხატული ქოშინი, მშრალი ხველა, გულმკერდის ტკივილი. ეს სიმპტომები 2-4 კვირის შემდეგ თანდათანობით სუსტდება და იმდენად უმნიშვნელო ხდება, რომ ავადმყოფი სათანადო ყურადღებას არ აქცევს. დაავადების გახანგრძლივებული მიმდინარეობის ან რეციდივის შემთხვევაში ხველა და ქოშინი უფრო მეტხანს გრძელდება და ზოგჯერ მათი ინტენსივობაც იმატებს. ანთებითი პროცესის ზოგადი სიმპტომები - კუნთების სისუსტე, დაღლილობა, სუბფებრილიტეტი, სისხლში მწვავე ფაზის ცილების გაჩენა - ამ სტადიაში უფრო ხშირი და გამოხატულია, ვიდრე მხოლოდ გულმკერდის ლიმფური კვანძების სარკოიდოზის დროს.
რაც უფრო მეტად პროგრესირებს ფილტვის ფიბროზი, მით უფრო მეტად ძლიერდება ქოშინი, უფრო და უფრო მკვეთრი ხდება სუნთქვის უკმარისობა და ვითარდება ციანოზი (კანი იღებს მოლურჯო ელფერს), რომელსაც, ისევე როგორც ქოშინს, მცირე ფიზიკური დატვირთვაც კი ამძაფრებს. სუნთქვის უკმარისობის ფონზე თანდათანობით ყალიბდება ფილტვისმიერი გულის სურათი და შესაძლოა, გულის უკმარისობაც კი განვითარდეს.
გულმკერდის ლიმფური კვანძების, ბრონქებისა და ფილტვების დაზიანებასთან ერთად ზოგიერთს უვითარდება სარკოიდოზული პლევრიტი, რომლის ამოცნობაც რენტგენოლოგიური გამოკვლევის გარეშე შეუძლებელია. ტიპობრივი და ადვილად აღმოსაჩენი პლევრიტი იშვიათია და მხოლოდ პლევრის მასიური დაზიანებისა და პლევრის ღრუში ექსუდატის დაგროვების შემთხვევაში ვითარდება.
შედარებით იშვიათად (ასიდან დაახლოებით 6 შემთხვევაში) გვხვდება ზედა სასუნთქი გზების სარკოიდოზი. მისი კლინიკური გამოვლენა დაზიანების ლოკალიზაციასა და რინიტის ფორმაზეა დამოკიდებული. ცხვირის ღრუს ლორწოვან გარსში ჩნდება გრანულომები, მოსალოდნელია ცხვირის ძვლებისა და ხრტილის დაზიანებაც.
სარკოიდოზი, გარდა მკერდისა, ზოგჯერ სხვა ლიმფურ კვანძებსაც მოიცავს, რაც მათი გადიდებით გამოიხატება. მუცლის ღრუს ლიმფური კვანძების დაზიანებისას მოსალოდნელია მუცლის ტკივილი და ფაღარათი. ხშირად ზიანდება კისრისა და ლავიწქვეშა ლიმფური კვანძები, იშვიათად - იღლიისქვეშა და საზარდულისა. ზოგიერთ ავადმყოფს აღენიშნება პერიფერიული ლიმფური კვანძების გენერალიზებული დაზიანება.
ლიმფური კვანძები სხვადასხვანაირად დიდდება, ზოგჯერ საკმაოდ დიდ ზომებსაც აღწევს. ამ დროს ისინი მკვრივ-ელასტიკურია, კანსა და მიმდებარე ქსოვილებს არ უხორცდება, ამიტომ მოძრავია; მათ ზედაპირზე კანი არ იცვლება, ფისტულა არ ვითარდება.
ღვიძლისა და ელენთის სარკოიდოზი უმთავრესად მხოლოდ ამ ორგანოების გადიდებით ვლინდება. ზოგჯერ ჰეპატოლიენური სინდრომი (ღვიძლისა და ელენთის ერთდროული გადიდება) დაავადების წამყვანი ნიშანიც კია. თუმცა არც ის არის გამორიცხული, ამ ორგანოებმა თავდაპირველი ზომა შეინარჩუნოს. ამიტომ ღვიძლისა და ელენთის ნორმალური ზომა მათში სარკოიდოზული გრანულომების არსებობას არ გამორიცხავს.
ღვიძლისა და ელენთის მნიშვნელოვანი გადიდების შემთხვევაში ზოგჯერ თავს იჩენს სიმძიმის შეგრძნება ფერდქვეშ და უმადობა. ხელით გასინჯვის დროს ღვიძლი უმტკივნეულოა. ლაბორატორიული მეთოდებით ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა უმეტესად არ დასტურდება. ელენთის მკვეთრი გადიდებისას (რასაც უთუოდ ახლავს თან ღვიძლის გადიდებაც) ძალიან იშვიათად ვლინდება ანემია და თრომბოციტოპენია.
სანერწყვე ჯირკვლების სარკოიდოზი იშვიათია. ამ დროს ზიანდება ყურის უკანა, შედარებით იშვიათად - ყბისქვეშა, ენისქვეშა ჯირკვლები ცალ ან ორივე მხარეს. პაროტიტი (სანერწყვე ჯირკვლების ანთება) ვლინდება ყურის უკანა ჯირკვლის გადიდებით და ტკივილით, რომელიც მწვავეა და რამდენიმე თვე გასტანს. შესაძლოა, დაერთოს ცხელება და უვეიტი (თვალის სისხლძარღვოვანი გარსის ანთება) ან ირიდოციკლიტი (თვალის ფერადი გარსისა და წამწამოვანი სხეულის ანთება).
ძვლების, ნერვული სისტემის, კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის, გულის, თირკმელების დაზიანება იშვიათია და, ჩვეულებრივ, სარკოიდოზის გენერალიზებული ფორმის დროს შეინიშნება.
ძვლების სარკოიდოზი ხელისა და ფეხის თითების დისტალური ფალანგების დაზიანებით ვლინდება. ახასიათებს შეშუპება და ტკივილი. იშვიათად ზიანდება ქალას ძვლები, ხერხემალი, ლულოვანი ძვლები. რენტგენოლოგიური გამოკვლევა დაზიანებულ ძვლებში ოსტეოპოროზის ნიშნებს ავლენს, მაგრამ სარკოიდოზისთვის გაცილებით ტიპობრივია ძვლებში ერთეული ან მრავლობითი კისტის განვითარება.
სარკოიდოზული ართრიტი უმეტესად ხელის მტევნებში ლოკალიზდება. ზოგჯერ პროცესში ერთვება სხივისა და მუხლის სახსრებიც (სარკოიდოზული პოლიართრიტი). ამ დროს ართრიტს თან არ ახლავს ხრტილის დაშლა და სახსრის დეფორმაცია.
ნერვული სისტემის სარკოიდოზი, ჩვეულებრივ, პერიფერიული და/ან ქალას ნერვების ნევრიტის სურათით გამოიხატება. ძალზე იშვიათად ვითარდება სარკოიდოზული მენინგიტი ქალას ნერვების მრავლობითი დაზიანებით და მენინგოენცეფალიტი, რომელიც მძიმედ მიმდინარეობს და ხშირად სიკვდილითაც კი სრულდება.
კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის სხვადასხვა ნაწილის სარკოიდოზი ან საერთოდ არ ვლინდება კლინიკურად, ან შეინიშნება კუჭის ან ნაწლავების დაავადებებისთვის, მაგალითად, ქრონიკული გასტრიტისთვის, დუოდენიტისთვის დამახასიათებელი სიმპტომები.
სარკოიდოზული მიოკარდიტის დროს მკვეთრი კლინიკური გამოხატულება (მაგალითად, რიტმის ან გამტარობის დარღვევა ან გულის უკმარისობა) იშვიათია. გულის დაზიანება, ჩვეულებრივ, კლინიკურად შეუმჩნეველი რჩება და უმეტესად ინსტრუმენტული გამოკვლევის დროს აღმოაჩენენ.
პერიკარდიუმის დაზიანება (მაგალითად, პერიკარდიტი) შესაძლოა თან ახლდეს სარკოიდოზულ მიოკარდიტს და სხვა სეროზიტებს (მაგალითად, პლევრიტს, პერიტონიტს).
თირკმელების სარკოიდოზი, ჩვეულებრივ, უსიმპტომოდ მიმდინარეობს. ზოგჯერ შეინიშნება პროტეინურია (შარდში ცილა). თირკმელების უკმარისობის ნიშნების გაჩენისას აუცილებლად უნდა გამოირიცხოს უშუალოდ თირკმლის პათოლოგია.
კანის სარკოიდოზი უმეტესად ვლინდება კანის მსხვილკვანძოვანი ან წვრილკვანძოვანი სარკოიდოზის ფორმით. წვრილი კვანძები, ჩვეულებრივ, მოწითალო-მოლურჯო ან მოყავისფროა, ლოკალიზდება ტანის ზედა ნაწილში, სახეზე, ხელების გამშლელ ზედაპირზე. კვანძოვანი ერითემის მსხვილი ელემენტები შესაძლოა სხეულის სხვადასხვა უბანზე განვითარდეს. ზოგჯერ კვანძოვანი ერითემა სარკოიდოზის პირველი გამოვლინებაა. კანის სარკოიდოზის სხვა ვარიანტები (დიფუზურ-ინფილტრირებული, კანქვეშა) გაცილებით იშვიათია.
თვალის სარკოიდოზი მეტწილად მორეციდივე ხასიათის ორმხრივი, დუნედ მიმდინარე ირიდოციკლიტით ვლინდება, პროცესში არცთუ იშვიათად ერთვება მხედველობის ნერვი, ბადურა გარსი; ხშირად იმატებს თვალშიგა წნევა და ვითარდება მეორეული გლაუკომა; მხედველობის სიმახვილე მკვეთრად იკლებს.

დიაგნოსტიკა
სარკოიდოზის დიაგნოსტირება ძნელია, რადგან მის საწყის სტადიებში სიმპტომატიკა უმეტესად უმნიშვნელოა და ამიტომ, წესისამებრ, შემთხვევით გამოავლენენ სხვა მიზეზით ჩატარებული გულმკერდის რენტგენოგრაფიის გამო. როდესაც დაავადების სურათი სრულია, ექიმი ატარებს გამოკვლევებს, რათა გამორიცხოს ყველა სხვა დაავადება, რომელსაც მსგავსი ნიშნები ახასიათებს. ფილტვების სარკოიდოზის შემთხვევაში განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ტუბერკულოზის გამორიცხვა. გარდა გულმკერდის რენტგენოგრაფიისა, სადიაგნოზოდ და დაავადების სტადიის დასადგენად საჭიროა სპირომეტრია, სისხლში კალციუმის შემცველობის განსაზღვრა, ბრონქოსკოპია და ფილტვის ქსოვილის მიკროსკოპიული შესწავლა. სხვა ორგანოების სარკოიდოზზე ეჭვის შემთხვევაში ტარდება ამ ორგანოების გამოკვლევა - ექოსკოპიური, რენტგენული, ლაბორატორიული.

მკურნალობა
მკურნალობა ყოველთვის არ არის აუცილებელი. როცა პაციენტი არაფერს უჩივის და დიაგნოზს შემთხვევით სვამენ, სპეციალური მკურნალობა არ ტარდება. ამ დროს ექიმი ნიშნავს საკონტროლო რენტგენოგრაფიას და 3-12 თვის განმავლობაში აკვირდება პაციენტს. მკურნალობა ინიშნება დაავადების პროგრესირებისა და შინაგანი ორგანოების დაზიანების შემთხვევაში. გამოიყენება ჰორმონული პრეპარატები (გლუკოკორტიკოსტეროიდები). მკურნალობის ხანგრძლივობას ექიმი პაციენტის მდგომარეობისა და დაავადების სურათის მიხედვით განსაზღვრავს.
ხშირად სარკოიდოზი სავსებით იკურნება, იშვიათად კი ფილტვის დაზიანება საკმაოდ მძიმეა. ცალკეულ ორგანოთა დაზიანების შესაბამისად, სიმპტომურ მკურნალობასაც მიმართავენ.

სალმონელოზი

სალმონელოზი ინფექციური დაავადებაა, რომელსაც Salmonella-ს გვარის ბაქტერია იწვევს (ცნობილია მისი 2200-ზე მეტი სეროტიპი). კლინიკური გამოვლინების მიხედვით მისი მრავალი ფორმა შეიძლება შეგვხვდეს - დაწყებული უსიმპტომო მატარებლობიდან, დამთავრებული რთული სეპტიკური ფორმით.
შემთხვევათა უმრავლესობაში სალმონელოზი უპირატესად საჭმლის მომნელებელი ტრაქტის დაზიანებით (გასტროენტერიტი, კოლიტი) მიმდინარეობს.
ინფექციის წყაროს წარმოადგენენ დაავადებული ცხოველები, ზოგჯერ - ადამიანებიც. აღსანიშნავია, რომ მსხვილფეხა ცხოველებში, ასევე - კატებში, ძაღლებში, მღრღნელებსა და ფრინველებში გვხვდება სალმონელოზის უსიმპტომო ფორმა. ამ დროს ცხოველები სავსებით ჯანმრთელად გამოიყურებიან, მაგრამ რძესთან, ნერწყვთან, შარდსა და განავალთან ერთად გარემოში უხვად გამოყოფენ ინფექციის გამომწვევს. ამ კუთხით ყველაზე სახიფათონი არიან ინფიცირებული შინაური ცხოველები (რქოსანი პირუტყვი, ღორი, ცხვარი, კატა, ძაღლი). ხშირად ინფიცირებულია შინაური ფრინველების კვერცხიც.
ადამიანებიდან ინფექციის წყაროდ შეიძლება იქცნენ მედპერსონალი და ჰოსპიტალიზებული პაციენტები, ასევე - საკვები პროდუქტების დამამზადებელი და სავაჭრო ქსელების თანამშრომლები.
სალმონელოზით ინფიცირების ძირითადი გზა ალიმენტურია (კვებითი). დაავადების გამომწვევი ორგანიზმში ყველაზე ხშირად რძისა და მისი ნაწარმის, ხორცის სუფლეს, სალათის, კვერცხის, კრემიანი ნამცხვრების ანუ იმგვარი საკვების მეშვეობით ხვდება, რომლის კულინარიული დამუშავება არ ხდება უშუალოდ ჭამის წინ. ინფექცია ვრცელდება წყლითაც (ტბები, მდინარეები და, საზოგადოდ, ღია წყალსატევები, ასევე - წყალგაყვანილობის სისტემა ავარიების დროს). აღსანიშნავია, რომ ადრეული ასაკის ბავშვებს ინფექცია შეიძლება შეხვდეთ კონტაქტურ-საყოფაცხოვრებო გზით, ზოგჯერ ინფიცირებული მტვრის ჩასუნთქვითაც კი.
სალმონელოზი მთელი წლის განმავლობაში გვხვდება, მაგრამ ყველაზე მეტად ხშირდება ზაფხულში, რასაც ექიმები საკვების შენახვის პირობების გაუარესებით ხსნიან.
ორგანიზმში მოხვდრილი სალმონელა ინერგება ნაწლავის ლორწოვან შრეში და ნაწლავის გარსის დამაზიანებელ ტოქსინებს გამოყოფს. ეს იწვევს ფაღარათს, ორგანიზმის გაუწყლოებასა და მუცლის ტკივილს.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
კვებითი გზით ინფიცირების შემთხვევაში სალმონელოზის საინკუბაციო პერიოდი 6 საათიდან 3 დღემდე გრძელდება (უმეტესად - 12-24 საათს). ჰოსპიტალური (საავადმყოფოსშიდა) აფეთქების დროს, როდესაც ინფექცია ვრცელდება კონტაქტურ-საყოფაცხოვრებო გზით, საინკუბაციო პერიოდი 3-8 დღეს გასტანს.
ცნობილია სალმონელოზის შემდეგი კლინიკური ფორმები:

  • გასტროინტესტინური (ლოკალიზებული) ფორმა, რომელიც მიმდინარეობს გასტრიტული, გასტროენტერიტული, გასტროენტეროკოლიტური და ენტეროკოლიტური ვარიანტებით;
  • გენერალიზებული ფორმა - ტიფისებრი და სეპტიკური ვარიანტები;
  • ბაქტერიამატარებლობა - მწვავე, ქრონიკული და ტრანზიტორული;
  • სუბკლინიკური ფორმა.

სალმონელოზის მანიფესტირებული (კლინიკურად გამოვლენილი) ფორმები მიმდინარეობითა და სიმძიმის ხარისხით ერთმანეთისგან განსხვავდება.
გასტროინტესტინური ფორმა (მწვავე გასტრიტი, მწვავე გასტროენტერიტი ან გასტროენტეროკოლიტი) სალმონელოზის ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული ფორმაა (გვხვდება ასიდან 96-98 შემთხვევაში). იწყება მწვავედ: ტემპერატურა იმატებს (მძიმე ფორმების დროს - 39 გრადუსამდე და მეტად), ავადმყოფი უჩივის საერთო სისუსტეს, თავის ტკივილს, შემცივნებას, გულისრევას, ღებინებას, ეპიგასტრიუმისა და ჭიპის არეში - ტკივილს. მოგვიანებით ამას ერთვის კუჭის მოქმედების მოშლაც. ზოგიერთ ავადმყოფს დასაწყისში აღენიშნება ცხელება და ზოგადი ინტოქსიკაციის სიმპტომები, კუჭ-ნაწლავის ტრაქტისმხრივი ცვლილებები კი მოგვიანებით იჩენს თავს. ისინი ყველაზე მკვეთრად არის გამოხატული დაავადების მეორე-მესამე დღეს. კლინიკურ გამოვლინებათა ინტენსივობა და დაავადების ხანგრძლივობა პროცესის სიმძიმეზეა დამოკიდებული.
სალმონელოზის გასტროინტესტინური ფორმის მსუბუქი მიმდინარეობისას ტემპერატურა სუბფებრილურია, ღებინება - ერთჯერადი, განავალი თხიერია (წყლისებური), დეფეკაცია - დღეში 5-ჯერადი, ფაღარათი გრძელდება 1-3 დღე და ამ ხნის განმავლობაში იკარგება სხეულის მასის 3%-მდე (მეტი არა) წონის სითხე.
საშუალო სიმძიმის გასტროინტესტინური ფორმის დროს ტემპერატურა იმატებს 38-39Oჩ-მდე, ცხელება გრძელდება 4 დღე, ღებინება განმეორებითი ხასიათისაა, დეფეკაცია ზოგჯერ დღეში 10-ჯერადიც კია, ფაღარათი შეიძლება 7 დღემდე გაგრძელდეს. დამახასიათებელია ტაქიკარდია, არტერიული წნევის დაქვეითება. შესაძლოა, განვითარდეს I-II ხარისხის გაუწყლოება (იკარგება სხეულის მასის 6%-მდე წონის სითხე).
მძიმე გასტროინტესტინურ ფორმას ახასიათებს 39 გრადუსზე მაღალი ტემპერატურა, რომელიც 5 დღეს და უფრო მეტხანსაც გასტანს და გამოხატული ინტოქსიკაცია. ღებინება მრავალჯერადია და გრძელდება რამდენიმე დღე, დეფეკაცია დღეში ათჯერ და მეტჯერ ხდება, განავლოვანი მასები უხვია და წყლიანი, ზოგჯერ აქვს ლორწოვანი მინარევი და მკვეთრი მყრალი სუნი. ფაღარათი 7 დღეს და მეტხანს გრძელდება. აღინიშნება ღვიძლის და ელენთის გადიდება. შესაძლოა კანმა და სკლერამ მიიღოს მოყვითალო ფერი. ხშირად შეიმჩნევა ციანოზი, ტაქიკარდია, არტერიული წნევის მკვეთრი დაქვეითება, ვლინდება თირკმლის ფუნქციის დარღვევა: ოლიგურია, ალბუმინურია, შარდში ერითროციტები და ცილინდრები, იმატებს ნარჩენი აზოტის დონე. შესაძლოა განვითარდეს თირკმლის მწვავე უკმარისობა. ირღვევა წყალმარილოვანი ცვლა (II-III ხარისხის გაუწყლოება), რაც ვლინდება კანის სიმშრალით, ციანოზით, აფონიით, კრუნჩხვებით. წყლის დანაკარგი სხეულის მასის 7-10%-ს შეადგენს. სისხლში იმატებს ჰემოგლობინისა და ერითროციტების დონე, დამახასიათებელია ზომიერი ლეიკოციტოზი ფორმულის მარცხნივ გადახრით.
გასტროინტესტინური სალმონელოზი ყველაზე ხშირად გასტროენტერიტული ვარიანტით ვლინდება. მსხვილი ნაწლავის დესტრუქციული ცვლილება (კატარულ-ჰემორაგიული) ასიდან 5-8 შემთხვევაში აღირიცხება.
გასტროენტეროკოლიტური და კოლიტური ვარიანტები მიმდინარეობით ძალიან ჰგავს დიზენტერიას და დიაგნოსტირდება მაშინ, როდესაც დაავადების კლინიკურ სურათში ჭარბობს კოლიტი და დაავადება ბაქტერიოლოგიურად ან სეროლოგიურად არის დადასტურებული.

გენერალიზებული ფორმა
გენერალიზებული ფორმის ტიფისმაგვარი ვარიანტი მეტწილად იწყება მწვავედ. ზოგჯერ დაავადების პირველი სიმპტომებია ნაწლავთა აშლილობა, ცხელება და ზოგადი ინტოქსიკაცია, მაგრამ 1-2 დღის შემდეგ ნაწლავების დისფუნქცია გაივლის, ტემპერატურა მაღალი რჩება, საერთო ინტოქსიკაციის სიმპტომები კი ძლიერდება. უმეტესად დაავადება მუცლის ტიფის და A ან B პარატიფის მსგავსად მიმდინარეობს. ცხელება ზოგჯერ მუდმივია, უფრო ხშირად - ტალღისებური ან რემისიული. ავადმყოფს რეაქციები შენელებული აქვს, აპათიურია, ფერმკრთალი, ზოგჯერ დაავადების მეორე-მესამე დღეს უჩნდება ჰერპესული გამონაყარი, ხოლო მეექვსე-მეშვიდე დღიდან - როზეოლური გამონაყარი მუცელზე. შეინიშნება პულსის შენელება (ბრადიკარდია), წნევის დაქვეითება, გულის ტონების მოყრუება. ფილტვებში ისმინება მსუბუქი გაფანტული ხიხინი, პირველი კვირის ბოლოს დიდდება ღვიძლი და ელენთა. ცხელება შესაძლოა 1-3 კვირა გაგრძელდეს. რეციდივი იშვიათია.
გენერალიზებული ფორმის სეპტიკური ვარიანტი სალმონელოზის ყველაზე მეტად გავრცელებული ვარიანტია. დაავადება იწყება მწვავედ, პირველ დღეებში ტიფის მსგავსად მიმდინარეობს, შემდგომ ავადმყოფის მდგომარეობა უარესდება, ტემპერატურა დღის განმავლობაში ფართო ამპლიტუდით მერყეობს, ახასიათებს განმეორებითი შემცივნება და ჭარბი ოფლდენა. დაავადება, წესისამებრ, რთულად მიმდინარეობს და ცუდად ემორჩილება ანტიბიოტიკოთერაპიას. შესაძლოა, სხვადასხვა ორგანოში მეორეული სეპტიკური კერები გაჩნდეს, რის გამოც სალმონელოზის ამ ვარიანტის კლინიკური გამოვლინება მრავალფეროვანია, ხოლო დიაგნოსტიკა - რთული. სიმპტომებიდან უმთავრესი მნიშვნელობა აქვს ჩირქოვანი კერის ფორმირებას. ჩირქოვანი კერა უმეტესად საყრდენ-მამოძრავებელ აპარატში ყალიბდება, რის შედეგადაც ვითარდება ოსტეომიელიტი, ართრიტი. ზოგჯერ შეინიშნება სეპტიკური ენდოკარდიტი, აორტიტი შემდგომში აორტის ანევრიზმის განვითარებით. შედარებით იშვიათია ქოლეცისტოქოლანგიტი, ტონზილიტი, კისრის ჩირქოვანი ლიმფადენიტი, მენინგიტი (ბავშვებში). უფრო იშვიათია სხვა ლოკალიზაციის ჩირქოვანი კერები, მაგალითად, ღვიძლის აბსცესი, საკვერცხის ინფილტრირებული კისტა, მასტოიდიტი, დუდნდულის არეში აბსცესი.
სალმონელოზის სეპტიკურ ვარიანტს ახასიათებს ხანგრძლივი მიმდინარეობა და შეიძლება ლეტალურად დასრულდეს, განსაკუთრებით - აივ-იფექციის ფონზე. დიაგნოზს, ჩვეულებრივ, სვამენ დაავადების პირველ დღეებში ჩირქოვანი კერიდან ან სისხლიდან სალმონელების გამოყოფის შემდეგ.
წლამდე ასაკის ბავშვებსა და ხანდაზმულებში (60 წლიდან) სალმონელოზი უფრო მძიმედ მიმდინარეობს, პათოლოგიურ პროცესში უფრო მეტად ერთვება მსხვილი ნაწლავი, დეფეკაციის მოწესრიგება გაძნელებულია და დაავადებულთა დიდ ნაწილს უვითარდება გენერალიზებული ფორმა.

ბაქტერიამატარებლობა
სალმონელოზის ბაქტერიამატარებელ ფორმას არ ახასიათებს კლინიკური გამოვლინება და მას აღმოაჩენენ ბაქტერიოლოგიური და სეროლოგიური კვლევის დროს. განასხვავებენ: 1) მწვავე ბაქტერიამატარებლობას; 2) ქრონიკულ ბაქტერიამატარებლობას; 3) ტრანზიტორულ ბაქტერიამატარებლობას.
მწვავე ბაქტერიამატარებლობა აღინიშნება სალმონელოზის გამოვლენილი ფორმის შემდეგ, რეკონვალესცენციის (გამოჯანმრთელების) პერიოდში. მას ახასიათებს სალმონელების გამოყოფა 15-30 დღის განმავლობაში.
ქრონიკულ ბაქტერიამატარებლობაზე საუბარია მაშინ, როდესაც სალმონელები 3 თვეზე მეტხანს გამოიყოფა. დიაგნოზის დასადასტურებლად აუცილებელია 6 თვის განმავლობაში დაკვირვება, განავლის, შარდისა და დუოდენალური შიგთავსის განმეორებითი ბაქტერიოლოგიური ანალიზი. ტარდება სეროლოგიური გამოკვლევებიც.
ტრანზიტორულ მატარებლობაზე საუბრობენ, როდესაც სალმონელოზი კლინიკურად არ ვლინდება, პირველი გამოკვლევისა და მომდევნო სამი თვის განმავლობაში ჩატარებული ბაქტერიოლოგიური კვლევების პასუხი უმეტესად უარყოფითია, მაგრამ ზოგჯერ დადებითიც, და უარყოფითია სეროლოგიური კვლევის შედეგის დინამიკა.
სალმონელოზის სუბკლინიკური ფორმის დიაგნოზს სვამენ ფეკალური მასებიდან სალმონელების გამოყოფის საფუძველზე. კლინიკური გამოვლინება არც ამ შემთხვევაში შეინიშნება.

მკურნალობა
სალმონელოზის დროს ჰოსპიტალიზაცია ნაჩვენებია მხოლოდ ბავშვებისთვის, მოხუცებისთვის, კვებით და სამედიცინო დაწესებულებებში მომუშავეთათვის, ანდა მძიმე მიმდინარეობისას.
სალმონელოზის მკურნალობა ითვალისწინებს კუჭისა და ნაწლავების გამორეცხვას, დიდი რაოდენობით მინერალური სითხისა და რეჰიდრონის მიღებას. უფრო მძიმე მიმდინარეობისას საჭიროა ვენაში მარილოვანი ხსნარების შეყვანა (გაუწყლოებასთან ბრძოლა), სპაზმოლიზური საშუალებებისა და ანტიბიოტიკების მიღება.
დიდი მნიშვნელობა ენიჭება დიეტას: დაავადების პირველ დღეებში ინიშნება მექანიკურად და ქიმიურად დამზოგველი დიეტა (რძე გამორიცხულია); სრულ გამოჯანმრთელებამდე და მომდევნო 1 თვე იკრძალება კუჭ-ნაწლავისთვის მავნე ქმედება (გაძღომა, ალკოჰოლური სასმელებისა და უხეში უჯრედისით მდიდარი პროდუქტების, კონსერვების, შაშხის, ცხარე და ნოყიერი კერძების მიღება).
სწორი მკურნალობის შემთხვევაში სალმონელოზი სავსებით იკურნება.

პროფილაქტიკა
სალმონელოზის თავიდან ასაცილებლად:

  • არ უნდა შევიძინოთ ვეტსამსახურის მიერ შეუმოწმებელი ცხოველური პროდუქტები, უნდა ვერიდოთ ქუჩაში ნაყიდ და საეჭვო დაწესებულებებში მომზადებულ საკვებს.
  • ცხოველური საკვები, განსაკუთრებით - ფრინველის, ღორისა და საქონლის ხორცი, თევზი, კვერცხი და კვერცხის პროდუქტები, მოხმარების წინ ძალიან კარგად უნდა მოვხარშოთ ან შევწვათ.
  • მზა კერძი და ნახევარფაბრიკატები აუცილებლად მაცივარში შევინახოთ.
  • მზა საკვების ხელახალი დაბინძურების თავიდან ასაცილებლად მაცივარში ცალ-ცალკე უნდა ინახებოდეს უმი და მოხარშული პროდუქტები; უმი პროდუქტი უნდა გავახვიოთ ან ჩავდოთ პოლიეთილენის პარკში, ხოლო მზა კერძი მოვათავსოთ თავდახურულ ჭურჭელში.
  • ვერიდოთ უმ და ნახევრად მოხარშულ კვერცხს.
  • არ გამოვიყენოთ დაბინძურებული ან გაბზარული კვერცხი, განსაკუთრებით - ნამცხვრისა და ბეზეს მომზადებისას.
  • კრემი, ნამცხვარი და ტორტი შევინახოთ არა უმეტეს 8 გრადუს ტემპერატურაზე.
  • ზაფხულში ვერიდოთ კრემიან ნამცხვრებსა და ტორტებს.
  • ვერიდოთ აუდუღარ რძეს და ასეთი რძისგან მომზადებულ პროდუქტებს.
  • მაიონეზითა და არაჟნით სალათები შევკაზმოთ სუფრასთან მიტანის წინ.
  • ხილი და ბოსტნეული მივირთვათ საგულდაგულოდ გარეცხილი ან ახალგაფცქვნილი.
  • მწვანილი 10-15 წუთით ჩავალბოთ და შემდეგ კარგად გავრეცხოთ გამდინარე წყლით.
  • უმი და მოხარშული პროდუქტების დასამუშავებლად გამოვიყენოთ სხვადასხვა დაფა (ცალ-ცალკე ხორცის, თევზისა და ბოსტნეულისთვის).
  • ვარიდოთ მზა საკვები მღრღნელებსა და მწერებს (ბუზებს).
  • გამოყენებული სამზარეულოს ინვენტარი, ჭურჭელი, განსაკუთრებით კი საჭრელი დაფები გავრეცხოთ სარეცხი საშუალებით და წყლით.
  • ხელები საპნით დავიბანოთ:
  • საკვების მომზადების, მზა პროდუქტის დამუშავების და/ან სუფრის გაწყობის წინ;
  • ჭამის წინ;
  • საპირფარეშოთი სარგებლობის შემდეგ.
  • განსაკუთრებული ყურადღება მივაქციოთ ბავშვების მიერ ხელების დაბანას ტუალეტით სარგებლობის შემდეგ.
  • სასმელად ან პროდუქტის გასარეცხად გამოყენებამდე წყალმა ონკანიდან უნდა იდინოს არანაკლებ 10 წუთი, განსაკუთრებით - წყლის წყვეტილი მიწოდებისას.
  • აუდუღარი არ გამოვიყენოთ წყალი, რომლის უსაფრთხოებაც საეჭვოა.
  • სასმელი წყალი შევინახოთ სუფთა, თავდახურულ ჭურჭელში, ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილას.
  • არ დავტოვოთ ღია ჭა უსახურავოდ.
  • განსაკუთრებული სიფრთხილე გამოვიჩინოთ ბანაობისას, თევზაობისა და ნადირობისას, რათა ღია წყალსატევის წყალი არ გადაგვეყლაპოს. სიფრთხილეა საჭირო თევზისა და ნანადირევის დამუშავების დროსაც.
  • ფრინველებისა და ცხოველების მოვლისას ჩავიცვათ სპეცტანსაცმელი.
  • დავიცვათ საცხოვრებელი ბინა მწერებისა და მღრღნელებისგან.
  • დიარეისთვის დამახასიათებელი კლინიკური ნიშნების გამოვლენისთანავე მივმართოთ ექიმს.
  • გარშემო მყოფთა დასნებოვნების თავიდან ასაცილებლად დავიცვათ პირადი ჰიგიენა.
  • დიარეის დროს დაუშვებელია თვითმკურნალობა; ანტიბიოტიკების არასწორი მიღება ხელს უწყობს ისეთი მძიმე ქრონიკული დაავადების ჩამოყალიბებას, როგორიც დისბაქტერიოზია.
  • ექიმთან მისვლამდე ვსვათ მხოლოდ რეჰიდრატაციული ხსნარი (მაგალითად, რეჰიდრონი), ანადუღარი წყალი ან ჩაი.
  • არ შეიძლება, დიარეის მქონე პირმა მონაწილეობა მიიღოს საკვების მომზადებაში, ჰოსპიტალიზებული ავადმყოფების, მოხუცებისა და ბავშვების მოვლაში.

salmonelozi

salmonelozi infeqciuri daavadebaa, romelsac Salmonella-s gvaris baqteria iwvevs (cnobilia misi 2200-ze meti serotipi). klinikuri gamovlinebis mixedviT misi mravali forma SeiZleba Segvxvdes - dawyebuli usimptomo matareblobidan, damTavrebuli rTuli septikuri formiT.

SemTxvevaTa umravlesobaSi salmonelozi upiratesad saWmlis momnelebeli traqtis dazianebiT (gastroenteriti, koliti) mimdinareobs.

infeqciis wyaros warmoadgenen daavadebuli cxovelebi, zogjer - adamianebic. aRsaniSnavia, rom msxvilfexa cxovelebSi, aseve - katebSi, ZaRlebSi, mRrRnelebsa da frinvelebSi gvxvdeba salmonelozis usimptomo forma. am dros cxovelebi savsebiT janmrTelad gamoiyurebian, magram rZesTan, nerwyvTan, Sardsa da ganavalTan erTad garemoSi uxvad gamoyofen infeqciis gamomwvevs. am kuTxiT yvelaze saxifaToni arian inficirebuli Sinauri cxovelebi (rqosani pirutyvi, Rori, cxvari, kata, ZaRli). xSirad inficirebulia Sinauri frinvelebis kvercxic.

adamianebidan infeqciis wyarod SeiZleba iqcnen medpersonali da hospitalizebuli pacientebi, aseve - sakvebi produqtebis damamzadebeli da savaWro qselebis TanamSromlebi.

salmoneloziT inficirebis ZiriTadi gza alimenturia (kvebiTi). daavadebis gamomwvevi organizmSi yvelaze xSirad rZisa da misi nawarmis, xorcis sufles, salaTis, kvercxis, kremiani namcxvrebis anu imgvari sakvebis meSveobiT xvdeba, romlis kulinariuli damuSaveba ar xdeba uSualod Wamis win. infeqcia vrceldeba wyliTac (tbebi, mdinareebi da, sazogadod, Ria wyalsatevebi, aseve - wyalgayvanilobis sistema avariebis dros). aRsaniSnavia, rom adreuli asakis bavSvebs infeqcia SeiZleba SexvdeT kontaqtur-sayofacxovrebo gziT, zogjer inficirebuli mtvris CasunTqviTac ki.

salmonelozi mTeli wlis ganmavlobaSi gvxvdeba, magram yvelaze metad xSirdeba zafxulSi, rasac eqimebi sakvebis Senaxvis pirobebis gauaresebiT xsnian.

organizmSi moxvdrili salmonela inergeba nawlavis lorwovan SreSi da nawlavis garsis damazianebel toqsinebs gamoyofs. es iwvevs faRaraTs, organizmis gauwyloebasa da muclis tkivils.

simptomebi da mimdinareoba

kvebiTi gziT inficirebis SemTxvevaSi salmonelozis sainkubacio periodi 6 saaTidan 3 dRemde grZeldeba (umetesad - 12-24 saaTs). hospitaluri (saavadmyofosSida) afeTqebis dros, rodesac infeqcia vrceldeba kontaqtur-sayofacxovrebo gziT, sainkubacio periodi 3-8 dRes gastans.

cnobilia salmonelozis Semdegi klinikuri formebi:

gastrointestinuri (lokalizebuli) forma, romelic mimdinareobs gastrituli, gastroenterituli, gastroenterokolituri da enterokolituri variantebiT;

generalizebuli forma - tifisebri da septikuri variantebi;

baqteriamatarebloba - mwvave, qronikuli da tranzitoruli;

subklinikuri forma.

salmonelozis manifestirebuli (klinikurad gamovlenili) formebi mimdinareobiTa da simZimis xarisxiT erTmaneTisgan gansxvavdeba.

gastrointestinuri forma (mwvave gastriti, mwvave gastroenteriti an gastroenterokoliti) salmonelozis erT-erTi yvelaze gavrcelebuli formaa (gvxvdeba asidan 96-98 SemTxvevaSi). iwyeba mwvaved: temperatura imatebs (mZime formebis dros - 39 gradusamde da metad), avadmyofi uCivis saerTo sisustes, Tavis tkivils, Semcivnebas, gulisrevas, Rebinebas, epigastriumisa da Wipis areSi - tkivils. mogvianebiT amas erTvis kuWis moqmedebis moSlac. zogierT avadmyofs dasawyisSi aReniSneba cxeleba da zogadi intoqsikaciis simptomebi, kuW-nawlavis traqtismxrivi cvlilebebi ki mogvianebiT iCens Tavs. isini yvelaze mkveTrad aris gamoxatuli daavadebis meore-mesame dRes. klinikur gamovlinebaTa intensivoba da daavadebis xangrZlivoba procesis simZimezea damokidebuli.

salmonelozis gastrointestinuri formis msubuqi mimdinareobisas temperatura subfebriluria, Rebineba - erTjeradi, ganavali Txieria (wyliseburi), defekacia - dReSi 5-jeradi, faRaraTi grZeldeba 1-3 dRe da am xnis ganmavlobaSi ikargeba sxeulis masis 3%-mde (meti ara) wonis siTxe.

saSualo simZimis gastrointestinuri formis dros temperatura imatebs 38-39oc-mde, cxeleba grZeldeba 4 dRe, Rebineba ganmeorebiTi xasiaTisaa, defekacia zogjer dReSi 10-jeradic kia, faRaraTi SeiZleba 7 dRemde gagrZeldes. damaxasiaTebelia taqikardia, arteriuli wnevis daqveiTeba. SesaZloa, ganviTardes I-II xarisxis gauwyloeba (ikargeba sxeulis masis 6%-mde wonis siTxe).

mZime gastrointestinur formas axasiaTebs 39 gradusze maRali temperatura, romelic 5 dRes da ufro metxansac gastans da gamoxatuli intoqsikacia. Rebineba mravaljeradia da grZeldeba ramdenime dRe, defekacia dReSi aTjer da metjer xdeba, ganavlovani masebi uxvia da wyliani, zogjer aqvs lorwovani minarevi da mkveTri myrali suni. faRaraTi 7 dRes da metxans grZeldeba. aRiniSneba RviZlis da elenTis gadideba. SesaZloa kanma da skleram miiRos moyviTalo feri. xSirad SeimCneva cianozi, taqikardia, arteriuli wnevis mkveTri daqveiTeba, vlindeba Tirkmlis funqciis darRveva: oliguria, albuminuria, SardSi eriTrocitebi da cilindrebi, imatebs narCeni azotis done. SesaZloa ganviTardes Tirkmlis mwvave ukmarisoba. irRveva wyalmarilovani cvla (II-III xarisxis gauwyloeba), rac vlindeba kanis simSraliT, cianoziT, afoniiT, krunCxvebiT. wylis danakargi sxeulis masis 7-10%-s Seadgens. sisxlSi imatebs hemoglobinisa da eriTrocitebis done, damaxasiaTebelia zomieri leikocitozi formulis marcxniv gadaxriT.

gastrointestinuri salmonelozi yvelaze xSirad gastroenterituli variantiT vlindeba. msxvili nawlavis destruqciuli cvlileba (katarul-hemoragiuli) asidan 5-8 SemTxvevaSi aRiricxeba.

gastroenterokolituri da kolituri variantebi mimdinareobiT Zalian hgavs dizenterias da diagnostirdeba maSin, rodesac daavadebis klinikur suraTSi Warbobs koliti da daavadeba baqteriologiurad an serologiurad aris dadasturebuli.

generalizebuli forma

generalizebuli formis tifismagvari varianti metwilad iwyeba mwvaved. zogjer daavadebis pirveli simptomebia nawlavTa aSliloba, cxeleba da zogadi intoqsikacia, magram 1-2 dRis Semdeg nawlavebis disfunqcia gaivlis, temperatura maRali rCeba, saerTo intoqsikaciis simptomebi ki Zlierdeba. umetesad daavadeba muclis tifis da a an b paratifis msgavsad mimdinareobs. cxeleba zogjer mudmivia, ufro xSirad - talRiseburi an remisiuli. avadmyofs reaqciebi Senelebuli aqvs, apaTiuria, fermkrTali, zogjer daavadebis meore-mesame dRes uCndeba herpesuli gamonayari, xolo meeqvse-meSvide dRidan - rozeoluri gamonayari mucelze. SeiniSneba pulsis Seneleba (bradikardia), wnevis daqveiTeba, gulis tonebis moyrueba. filtvebSi ismineba msubuqi gafantuli xixini, pirveli kviris bolos diddeba RviZli da elenTa. cxeleba SesaZloa 1-3 kvira gagrZeldes. recidivi iSviaTia.

generalizebuli formis septikuri varianti salmonelozis yvelaze metad gavrcelebuli variantia. daavadeba iwyeba mwvaved, pirvel dReebSi tifis msgavsad mimdinareobs, Semdgom avadmyofis mdgomareoba uaresdeba, temperatura dRis ganmavlobaSi farTo amplitudiT meryeobs, axasiaTebs ganmeorebiTi Semcivneba da Warbi ofldena. daavadeba, wesisamebr, rTulad mimdinareobs da cudad emorCileba antibiotikoTerapias. SesaZloa, sxvadasxva organoSi meoreuli septikuri kerebi gaCndes, ris gamoc salmonelozis am variantis klinikuri gamovlineba mravalferovania, xolo diagnostika - rTuli. simptomebidan umTavresi mniSvneloba aqvs Cirqovani keris formirebas. Cirqovani kera umetesad sayrden-mamoZravebel aparatSi yalibdeba, ris Sedegadac viTardeba osteomieliti, arTriti. zogjer SeiniSneba septikuri endokarditi, aortiti SemdgomSi aortis anevrizmis ganviTarebiT. SedarebiT iSviaTia qolecistoqolangiti, tonziliti, kisris Cirqovani limfadeniti, meningiti (bavSvebSi). ufro iSviaTia sxva lokalizaciis Cirqovani kerebi, magaliTad, RviZlis abscesi, sakvercxis infiltrirebuli kista, mastoiditi, dudndulis areSi abscesi.

salmonelozis septikur variants axasiaTebs xangrZlivi mimdinareoba da SeiZleba letalurad dasruldes, gansakuTrebiT - aiv-ifeqciis fonze. diagnozs, Cveulebriv, svamen daavadebis pirvel dReebSi Cirqovani keridan an sisxlidan salmonelebis gamoyofis Semdeg.

wlamde asakis bavSvebsa da xandazmulebSi (60 wlidan) salmonelozi ufro mZimed mimdinareobs, paTologiur procesSi ufro metad erTveba msxvili nawlavi, defekaciis mowesrigeba gaZnelebulia da daavadebulTa did nawils uviTardeba generalizebuli forma.

baqteriamatarebloba

salmonelozis baqteriamatarebel formas ar axasiaTebs klinikuri gamovlineba da mas aRmoaCenen baqteriologiuri da serologiuri kvlevis dros. ganasxvaveben: 1) mwvave baqteriamatareblobas; 2) qronikul baqteriamatareblobas; 3) tranzitorul baqteriamatareblobas.

mwvave baqteriamatarebloba aRiniSneba salmonelozis gamovlenili formis Semdeg, rekonvalescenciis (gamojanmrTelebis) periodSi. mas axasiaTebs salmonelebis gamoyofa 15-30 dRis ganmavlobaSi.

qronikul baqteriamatareblobaze saubaria maSin, rodesac salmonelebi 3 Tveze metxans gamoiyofa. diagnozis dasadastureblad aucilebelia 6 Tvis ganmavlobaSi dakvirveba, ganavlis, Sardisa da duodenaluri SigTavsis ganmeorebiTi baqteriologiuri analizi. tardeba serologiuri gamokvlevebic.

tranzitorul matareblobaze saubroben, rodesac salmonelozi klinikurad ar vlindeba, pirveli gamokvlevisa da momdevno sami Tvis ganmavlobaSi Catarebuli baqteriologiuri kvlevebis pasuxi umetesad uaryofiTia, magram zogjer dadebiTic, da uaryofiTia serologiuri kvlevis Sedegis dinamika.

salmonelozis subklinikuri formis diagnozs svamen fekaluri masebidan salmonelebis gamoyofis safuZvelze. klinikuri gamovlineba arc am SemTxvevaSi SeiniSneba.

mkurnaloba

+

salmonelozis dros hospitalizacia naCvenebia mxolod bavSvebisTvis, moxucebisTvis, kvebiT da samedicino dawesebulebebSi momuSaveTaTvis, anda mZime mimdinareobisas.

salmonelozis mkurnaloba iTvaliswinebs kuWisa da nawlavebis gamorecxvas, didi raodenobiT mineraluri siTxisa da rehidronis miRebas. ufro mZime mimdinareobisas saWiroa venaSi marilovan

საკეისრო კვეთა

საკეისრო კვეთა არის ქირურგიული ჩარევა, რომლის დროსაც ნაყოფსა და მომყოლს საშვილოსნოდან ოპერაციული გზით - საშვილოსნოს წინა კედელზე ხელოვნურად გაკეთებული ჭრილობიდან გამოაძევებენ.

ჩვენებები
ნებისმიერი სხვა ოპერაციული ჩარევის მსგავსად, საკეისრო კვეთაც მხოლოდ ჩვენებისამებრ უნდა ჩატარდეს. საკეისრო კვეთის ოპერაცია პათოლოგიური მდგომარეობიდან გამოსავალია და არა არჩევის მეთოდი.
განასხვავებენ საკეისრო კვეთის აბსოლუტურ და შედარებით ჩვენებებს.
აბსოლუტური ჩვენება იმას ნიშნავს, რომ მშობიარობა ბუნებრივი გზით შეუძლებელია. ასეთია გართულებები, რომლებიც დედასა და ნაყოფს სასიკვდილო საფრთხეს უქმნის:

  • ნაყოფის არასწორი (გარდიგარდმო) მდებარეობა;
  • ნაყოფისა და სამშობიარო გზების ზომათა შეუსაბამობა (ვიწრო ან დეფორმირებული მენჯი, დიდი ნაყოფი, საშვილოსნოს ყელისა და საშოს ნაწიბუროვანი დავიწროება, სამშობიარო გზების სიმსივნეები);
  • სასქესო ორგანოების ვარიკოზი;
  • პლაცენტის სრული წინამდებარეობა (როდესაც იგი ახშობს საშვილოსნოდან გამოსავალს) ან ნორმალურად მიმაგრებული პლაცენტის ნაადრევი აცლა;
  • საშვილოსნოს მოსალოდნელი ან დაწყებული გახევა;
  • ჭიპლარის გამოვარდნა და სხვა.

ერთი აბსოლუტური ჩვენება საკმარისია, რომ საკეისრო კვეთა ჩატარდეს. ამ შემთხვევაში არც ოპერაციის პირობებს და არც უკუჩვენებებს არ ითვალისწინებენ. შედარებითი ჩვენება ისეთი კლინიკური სიტუაციაა, როდესაც ნაყოფის მიღება ბუნებრივი მშობიარობით შესაძლებელია, მაგრამ არსებობს უფრო დიდი რისკი, ვიდრე საკეისრო კვეთის შემთხვევაში. ამ დროს ოპერაციის ჩასატარებლად საჭიროა ორი და მეტი შედარებითი ჩვენების არსებობა. შედარებითი ჩვენებებია:

  • დიდი ან გადამწიფებული ნაყოფი;
  • ნაყოფის მენჯით წინამდებარეობა;
  • 35 წელს გადაცილებული პირველმშობიარე;
  • დედის მძიმე მდგომარეობა (სამშობიარო მოქმედების ანომალიები, ორსულობის გართულებები, ექსტრაგენიტალიური დაავადებები - ტუბერკულოზი, მაღალი მიოპია, თირკმლის, ცენტრალური ნერვული სისტემისა და გულ-სისხლძარღვთა დაავადებები, ასევე - მრავალკვანძოვანი მიომა და სხვა);
  • ნაყოფის დისტრესსინდრომი (ჟანგბადოვანი შიმშილი), ღრმა დღენაკლულობა;
  • სასქესო ორგანოების ინფექციათა გამწვავება ორსულობის ბოლო კვირას - სამშობიარო გზებში გავლისას ბავშვი შესაძლოა დაინფიცირდეს.

საკეისრო კვეთის ჩვენებები, განსაკუთრებით - აბსოლუტური, როგორც წესი, ორსულობის დროსაც ცნობილია, ზოგჯერ - დაორსულებამდეც კი. ამ დროს საკეისრო კვეთა გეგმურად ტარდება, ჩატარების თარიღს კი მკურნალი ექიმი ადგენს. არის ისეთი შემთხვევებიც, როდესაც ორსული ჩვეულებრივი, ბუნებრივი გზით მშობიარობისთვის ემზადება, მაგრამ უეცარი გართულების გამო აუცილებელი ხდება საკეისრო კვეთის ჩატარება. ამას ეწოდება სასწრაფო საკეისრო კვეთა.

საკეისრო კვეთის დადებითი და უარყოფითი მხარეები

საკეისრო კვეთის ყველაზე დიდი ღირსებაა ბავშვის დაბადება სწორედ მაშინ, როდესაც ამა თუ იმ მიზეზით დედას, ბავშვს ან ორივეს ერთად უდიდესი საფრთხე ემუქრება. ასე რომ, როდესაც არსებობს საკეისრო კვეთის სამედიცინო ჩვენება, მის ნაკლოვანებებზე ლაპარაკი ზედმეტია. გარდა ამისა, საკეისრო კვეთისას საშო არ იჭიმება, არ ჩნდება ჩახევები, არ ედება ნაკერები, არ იჭიმება მყესები და მენჯის ორგანოები, არ ხდება მათი დაწევა, საშვილოსნოს ყელის გახევა, შემდგომ არ ვითარდება ბუასილი და მასთან დაკავშირებული პრობლემები. რაც შეეხება ნაკლოვანებებს: მართალია ოპერაცია ბუნებრივ მშობიარობაზე მოკლე ხანში სრულდება, მაგრამ ნარკოზიდან გამოსვლა, ჭრილობის მოშუშება, ტკივილი, სისხლის დანაკარგის აღდგენა, ინფიცირების მაღალი ალბათობა, ლაქტაციასთან დაკავშირებული პრობლემები, მოძრაობის შეზღუდვა საგრძნობლად ართულებს მელოგინის ცხოვრებას ოპერაციის შემდგომ. ნარკოზის შემდეგ მელოგინის ტვინი ვეღარ იღებს სიგნალს, რომ ბავშვი დაიბადა, რაც ორგანიზმში ერთგვარ გაურკვევლობას იწვევს და საშვილოსნო ისე ინტენსიურად ვეღარ იკუმშება, როგორც ბუნებრივი მშობიარობის შემდეგ.

ოპერაცია და გაუტკივარება
ოპერაციის მსვლელობისას იხსნება მუცლის წინა კედელი, ამის შემდეგ კეთდება განაკვეთი საშვილოსნოზე, ამოჰყავთ ახალშობილი, ჭრიან ჭიპლარს და ბავშვს გადასცემენ ბებიაქალს. ბოლოს საშვილოსნოდან იღებენ პლაცენტას. საშვილოსნო იკერება სპეციალური ძაფით, რომელიც 3-4 თვეში გაიწოვება, ხოლო მუცლის კედლის ჭრილობა შრეობრივად იკერება. ოპერაცია, მდგომარეობის შესაბამისად, გრძელდება 20-40 წუთი.
არსებობს საკეისრო კვეთის დროს მისი გაუტკივარების ორი გზა: ზოგადი (ენდოტრაქეული ნარკოზი) და რეგიონული (ეპიდურალური და სპინალური ანესთეზია).
წამყვანი კლინიკები უპირატესობას ანიჭებენ ეპიდურალურ და სპინალურ ანესთეზიას, როგორც დედისა და ნაყოფისთვის გაუტკივარების ყველაზე სასურველ და დამზოგველ მეთოდს. რეგიონული ანესთეზიის დროს მგრძნობელობა ითიშება სხეულის განსაზღვრულ ნაწილში, მაგრამ პაციენტის ცნობიერება გამოთიშული არ არის. რეგიონული გაუტკივარების მეთოდებს შორის განსაკუთრებული ადგილი უჭირავს სპინალურ და ეპიდურალურ ანესთეზიას. ამ დროს ზურგის ტვინის არეში შეჰყავთ ხანგრძლივი მოქმედების საანესთეზიო საშუალება, რაც იწვევს ინექციის ადგილის ქვევით ტკივილის, შეხებისა და მოძრაობის დროებით გამოთიშვას.
დღეს ეპიდურალური და სპინალური ანესთეზია ფართოდ გამოიყენება გაუტკივარებისთვის როგორც ბუნებრივი მშობიარობის, ისე საკეისრო კვეთის დროს. სპინალური გაუტკივარება ეფექტური, მარტივი და იაფია, მაგრამ შედარებით ხანმოკლე, ამიტომ მას შემდეგ, რაც ხანგრძლივი ეპიდურალური გაუტკივარება დაინერგა, მას თითქმის აღარავინ იყენებს. ეპიდურალური ანესთეზია ტექნიკურად უფრო რთულია, ვიდრე სპინალური, მაგრამ იმდენად ეფექტურია, რომ შეიძლება, მეანობის ერთ-ერთ უდიდეს მონაპოვრად ჩაითვალოს. მისი ეფექტურობა აღემატება 80%-ს და მშობიარეს თითქმის მთლიანად ათავისუფლებს ტკივილისგან. ეპიდურალური ანესთეზია საუკეთესო გზაა იმისთვის, რომ ქალმა დაივიწყოს ტკივილით მოგვრილი ტანჯვა და აქტიური მონაწილეობა მიიღოს შვილის დაბადებაში.
ენდოტრაქეულ ნარკოზს უპირატესობა ენიჭება მაშინ, როდესაც საკეისრო კვეთა ტარდება ექსტრემალური ჩვენებით (პლაცენტის აცლა, პერინატალური სისხლდენა, ნაყოფის დისტრესი), ასევე - კოაგულოპათიის, სისტემური ინფექციისა და დედის ცენტრალური ნერვული სისტემის პათოლოგიის შემთხვევაში, პრეეკლამფსიისა და ეკლამფსიის დროს, როდესაც არსებობს რეგიონული ანესთეზიის უკუჩვენება, დაბოლოს, მაშინ, როდესაც პაციენტი ამა თუ იმ მიზეზით უარს ამბობს რეგიონულ ანესთეზიაზე. აღსანიშნავია, რომ ნაყოფის ამოყვანამდე ანესთეზია საკმაოდ ზედაპირულია, რათა ბავშვზე ანესთეტიკების დამთრგუნველი ზემოქმედება გამოირიცხოს. ისიც უნდა ითქვას, რომ მეანობაში ზოგადი ანესთეზიის ერთ-ერთი ყველაზე მძიმე გართულება კუჭის შიგთავსის ასპირაციაა. სულ რაღაც 30 მლ შიგთავსის ასპირაციამ შესაძლოა ფატალური პნევმონიტი (მენდელსონის სინდრომი) გამოიწვიოს. გარდა ამისა, ორსულებში ხშირად ჭირს ინტუბაცია, განსაკუთრებით - სიმსუქნის შემთხვევაში.

მელოგინის რეჟიმი ოპერაციის შემდგომ პერიოდში
პირველ დღე-ღამეს მელოგინე ატარებს საოპერაციო ბლოკში. 6 საათის შემდეგ მას ნებას აძლევენ წამოჯდეს, 12 საათის შემდეგ კი წამოდგეს და მედდის დახმარებით რამდენიმე ნაბიჯიც გადადგას. მეორე დღეს იგი გადაჰყავთ პალატაში, სადაც მას შეუძლია იმყოფებოდეს თავის ახალშობილთან ერთად. ნაწლავთა ფუნქციის მოსაწესრიგებლად ერთი დღე-ღამის შემდეგ კეთდება გამწმენდი ოყნა. საშვილოსნოს შეკუმშვის დასაჩქარებლად ძალიან მნიშვნელოვანია, ახალშობილის ძუძუთი კვება რაც შეიძლება მალე დაიწყოს. როდესაც ახალშობილი ძუძუს წოვს, საშვილოსნო ინტენსიურად იწყებს შეკუმშვას. ოპერაციის შემდეგ სარძევე ჯირკვლებიდან ხსენი იწყებს დენას, ხოლო ორ დღეში იწყება ლაქტაცია და გამოიყოფა სრულყოფილი რძე.

მელოგინის კვების რეჟიმი
პირველი დღე - უგაზო მინერალური წყალი (შესაძლებელია ლიმონის წვენის დამატება). ჭამა არ შეიძლება.
მეორე დღე - დიეტა ფართოვდება: ნებადართულია ფაფის, უცხიმო ბულიონის, მოხარშული ხორცის, ტკბილი ჩაის მიღება.
მესამე დღე - უკვე შეიძლება სრულფასოვანი კვება.
რაციონიდან გამოირიცხება მხოლოდ ის პროდუქტები, რომლებიც უკუნაჩვენებია ძუძუთი კვების დროს. რა უნდა ახსოვდეს მელოგინეს:

  • არ ასწიოს სიმძიმე;
  • მუცლის კუნთების გასავარჯიშებლად ატაროს სპეციალური ბანდაჟი, მაგრამ ხანგრძლივად არა. წინააღმდეგ შემთხვევაში შედეგი უარყოფითი იქნება. აბაზანის მიღება და ცურვა ნებადართულია არანაკლებ 1,5-2  თვის შემდეგ.
  • სქესობრივი ცხოვრების გაგრძელება ნებადართულია ოპერაციიდან 6 კვირის შემდეგ. მანამდე საჭიროა, ქალმა მიმართოს გინეკოლოგს და დარწმუნდეს, რომ აღდგენითი პერიოდი ნორმალურად დასრულდა.
  • ნაწიბურის ადგილას დაბუჟებისა და დისკომფორტის შეგრძნება შესაძლოა რამდენიმე თვის განმავლობაში დარჩეს, მაგრამ თუ ქალს ძლიერი ტკივილი აწუხებს, ნაწიბური წითლდება ან იქიდან გამოიყოფა მოყავისფრო, ყვითელი ან სისხლიანი გამონადენი, ქალმა დაუყოვნებლივ უნდა მიმართოს ექიმს.

გახსოვდეთ!!!
1. დაბადება, დედის საშვილოსნოდან გამოსვლა ბავშვისთვის პირველი დიდი გამოცდაა. სამშობიარო არხში გავლისას იგი "სწავლობს" დაბრკოლებების გადალახვას. როდესაც მშობიარობა ბუნებრივი გზით მიმდინარეობს, ბავშვი აქტიურად მონაწილეობს მასში. სამშობიარო არხში გავლისას მისი ფილტვებიდან გამოიწურება სითხე, რაც დაბადების შემდეგ მისი ნორმალური სუნთქვის საწინდარია. ცოტა ხნის წინ მიაჩნდათ, რომ საკეისრო კვეთით დაბადებული ბავშვი უფრო მშვიდია, რადგან არ გადაუტანია სამშობიარო სტრესი. სინამდვილეში ასეთი პატარები დაბადების შემდეგ მშვიდები კი არა, პასიურები არიან. საკეისრო კვეთის შემდეგ ბავშვი ერთხანს კიდევ განიცდის ნარკოზის ზემოქმედებას (მით უმეტეს - ზოგადი ნარკოზით ჩატარებული კვეთის შემთხვევაში), ამიტომ უჭირს აქტიური სუნთქვა, წოვა და ტირილი. გარემოს უფრო ძნელად ეგუება, რადგან ერთი გარემოდან მეორეში ერთბაშად ხვდება, იმ შუალედური ეტაპის გარეშე, რომელსაც დედის სამშობიარო გზები წარმოადგენს. ასეთ ბავშვებს წნევის მკვეთრი ცვალებადობის გამო შესაძლოა გაუჩნდეთ სისხლძარღვოვანი პრობლემები, განუვითარდეთ დისბაქტერიოზი, რადგან ნაწლავები სტერილურია და იქ "ცუდი" ბაქტერიები დასახლდნენ. აქედან გამომდინარე, ბავშვისთვის საკეისრო კვეთა ამქვეყნად მოვლინების არცთუ ოპტიმალური გზაა. ეს იძულებითი ოპერაციაა და უნდა ჩატარდეს მხოლოდ ჩვენებით, ისეთ სიტუაციებში, რომლებიც ზემოთ უკვე აღვწერეთ. დღეს ჩვენში ნებადართულია საკეისრო კვეთის ორსულის სურვილით ჩატარება, მაგრამ თუ არ არსებობს საკეირო კვეთის ჩვენება, თუ არც ბავშვის, არც დედის ჯანმრთელობას არავითარი საფრთხე არ ემუქრება, ოპერაციის გაკეთება მხოლოდ შიშის ან ჭირვეულობის გამო არამც და არამც არ არის რეკომენდებული.
2. თუ მიზეზი, რომლის გამოც საკეისრო კვეთა ჩატარდა, აღარ არსებობს და ორსულობაც გართულების გარეშე მიმდინარეობს, თუ ექოსკანირება ცხადყოფს, რომ ნაწიბური სრულფასოვანია და არც ნაყოფია დიდი, ბუნებრივი მშობიარობა შესაძლებელია, ოღონდ სასურველია, საკეისრო კვეთიდან 2 წელი მაინც გავიდეს. თუ ქალი 2-ჯერ და მეტად არის ნაოპერაციები და უკანასკნელი ოპერაციიდან გასულია 5 წელი, ამ შემთხვევაში ბუნებრივი მშობიარობა სარისკოა, მაგრამ არის შემთხვევები, როდესაც ასეთი ქალებიც მშობიარობენ ბუნებრივი გზით, თუ ექოსკოპია აჩვენებს, რომ ნაწიბური სრულყოფილია და ნაწიბურის არეში ტკივილები არ აღინიშნება. ოღონდ საჭიროა მშობიარობის დინამიკის მკაცრი კონტროლი.

სათესლე ჯირკვლის ანთება

სათესლე ჯირკვლის ანთებას მედიცინაში ორქიტი ეწოდება. ის, ჩვეულებრივ, რომელიმე ინფექციურ-ანთებით დაავადებას ერთვის გართულების სახით. ორქიტს დასაბამს აძლევს ეპიდემიური პაროტიტი (ყბაყურა), გრიპი,  წითურა, პნევმონია, ბრუცელოზი, უფრო ხშირად კი შარდსასქესო სისტემის ანთებითი დაავადებები - ურეთრიტი, პროსტატიტი, ეპიდიდიმიტი, ვეზიკულიტი. ორქიტი შეიძლება განვითარდეს სათესლე ჯირკვლის ტრავმის შემდეგაც.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
ორქიტი მწვავედაც შეიძლება მიმდინარეობდეს და ქრონიკულადაც.

მწვავე ორქიტი

დაავადება სათესლის არის ტკივილით იწყება. ტკივილი გადაეცემა შორისის, საზარდულის, წელის ან კუდუსუნის არეში. დაავადებულ მხარეს სათესლე პარკი ორჯერ მსხვილდება, ანთებითი პროცესის დაწყებიდან რამდენიმე დღეში წითლდება, ცხელდება, მის კანზე ნაკეცები სწორდება. ამ დროს სათესლე ჯირკვალი გადიდებულია, შეხებისას - მტკივნეული. ადგილობრივ სიმპტომებს ერთვის ზოგადი სისუსტე, ცხელება (38-39 გრადუსი), თავის ტკივილი, გულისრევის შეგრძნება და სხვა.
2-4 კვირაში დაავადება ყოველგვარი მკურნალობის გარეშე, თავისთავად გაივლის. არის შემთხვევები, როცა ანთებითი პროცესის გაღრმავებისდა კვალად ჯირკვალი ჩირქდება. ვითარდება ე.წ. სათესლის აბსცესი. ასეთ დროს სათესლე პარკი ალისფერს იღებს, გლუვდება, შეხებისას კი ძლიერ მტკივნეულია.
მწვავე ორქიტის მთავარი გართულებაა სათესლის დაჩირქება, რასაც საბოლოოდ უნაყოფობამდე მივყავართ.
მკურნალობა გულისხმობს ანტიბიოტიკოთერაპიას, მწვავე პერიოდში - ადგილობრივ ცივ პროცედურებს (ცივ, ყინულიან საფენებს), მწვავე პროცესის ჩაცხრობის შემდეგ კი - თბილ პროცედურებსა და ფიზიოთერაპიას. ორქიტის დროს სათესლე პარკს ამაღლებულ პოზიციაში აკავებენ. აბსცესის ჩამოყალიბებისას სათესლეს გაკვეთენ და ახდენენ ჩირქის დრენირებას. განსაკუთრებით მძიმე შემთხვევაში, როცა ჯირკვლის ქსოვილი განილევა და სათესლე მთლიანად ჩირქითაა სავსე, ტარდება ორქიექტომია - სათესლის ამოკვეთა.

ქრონიკული ორქიტი
ქრონიკული ორქიტი მწვავე ორქიტის არასათანადო მკურნალობის შედეგად ვითარდება. ზოგჯერ ის შარდსასქესო სისტემის ქრონიკული ინფექციის გართულებაა. ქრონიკული ორქიტის მთავარი სიმპტომია სათესლე ჯირკვლის მტკივნეულობა შეხებისას. პროცესის გამწვავებისას ტკივილი სიარულის დროსაც აღმოცენდება. ქრონიკულად მიმდინარე პროცესი მწვავეზე მეტად აქვეითებს ჯირკვლის სეკრეტორულ (გამომყოფ) ფუნქციას და უნაყოფობის განვითარების თვალსაზრისით გაცილებით საშიშია.
მკურნალობა ქრონიკული ორქიტის დროს ხანგრძლივი და რეგულარული უნდა იყოს. ანტიბიოტიკოთერაპიის, ადგილობრივი პროცედურების პარალელურად აუცილებელია ძირითადი დაავადების მკურნალობა. კარგ შედეგს იძლევა ფიზიოთერაპიაც.
პროფილაქტიკა ითვალისწინებს შარდსასქესო დაავადებების დროულ და სათანადო მკურნალობას, ორგანიზმის ცალკეულ ორგანოთა მდგომარეობის კონტროლს ზოგადი ინფექციების (გრიპის, პარაგრიპის, ქუნთრუშის) დროს.
ეპიდემიური პაროტიტი (ყბაყურა) ასიდან 30 შემთხვევაში ორქიტით რთულდება. დაავადების დაწყებიდან 3-12 დღეში ან ბავშვის გამოჯანმრთელების პირველსავე კვირას სათესლე ჯირკვლებში (ორმხრივად) ზოგჯერ ანთებითი პროცესი აღინიშნება.
პაროტიტული ორქიტი არცთუ იშვიათად სათესლის ატროფიით (განლევით) სრულდება.
არასპეციფიკური ორქიტის სხვა დაავადებებისგან დიფერენცირება აუცილებელია. სათესლის ტუბერკულოზურ და სიმსივნურ პათოლოგიას, ორქიტისგან განსხვავებით, თან არ სდევს ტემპერატურული რეაქცია. ჯირკვალი თანდათანობით და უმტკივნეულოდ დიდდება.
დიფერენცირების მიზნით ზოგჯერ ულტრაბგერით გამოკვლევასა და სათესლე ჯირკვლის ბიოფსიას მიმართავენ.

რქოვანა გარსის წყლული

რქოვანა გარსის წყლული წარმოადგენს კრატერისებრ დეფექტს, რომელიც განპირობებულია ამ გარსის ინფექციური დაზიანების გამო განვითარებული ნეკროზით. ინფიცირება შეიძლება იყოს როგორც პირველადი, ისე მეორეული - ტრავმით, ტროფიკული დარღვევებით და სხვა მიზეზებით გამოწვეული.
ერთმანეთისგან უნდა განვასხვაოთ ცნებები "ეროზია" და "წყლული". რქოვანა გარსის წყლული გულისხმობს არა მარტო რქოვანა გარსის ეპითელიუმის მთლიანობის დარღვევას, რაც ხდება ეროზიის დროს, არამედ რქოვანა გარსის სტრომის დაზიანებასაც, ამიტომ წყლული შეხორცების შემდეგ ყოველთვის ტოვებს ნაწიბურს.
წყლული შეიძლება იყოს ცენტრალური ან კიდითი.

მიზეზები. რქოვანა გარსის წყლულის განვითარებისთვის აუცილებელია ორი პირობის არსებობა: ადგილობრივი რეზისტენტობის დაქვეითება (მათ შორის - რქოვანა გარსის ეპითელიუმის მთლიანობის დარღვევა) და რქოვანა გარსზე ინფექციური აგენტების დასახლება.
რქოვანა გარსზე წყლულის განვითარების რისკფაქტორებია:

  • რქოვანა გარსის სიმშრალე (მაგალითად, ლაგოფთალმის დროს);
  • თვალის დამწვრობა;
  • მექანიკური დაზიანება (მათ შორის - კონტაქტური ლინზების ხმარების დროს);
  • ადგილობრივი ანესთეტიკებისა და ანტიბიოტიკების ან ანტივირუსული პრეპარატების, ანტიდეპრესანტების, გლუკოკორტიკოსტეროიდების არარაციონალური გამოყენება;
  • შაქრიანი დიაბეტი;
  • იმუნოდეფიციტი;
  • ჰიპოვიტამინოზი და ავიტამინოზი;
  • მიკროორგანიზმები: სტაფილოკოკები, სტრეპტოკოკები, დიპლოკოკები, ლურჯ-მწვანე ჩხირები; ვირუსები; ტუბერკულოზის მიკობაქტერიები; სოკოები.

არსებობს რქოვანა გარსის რამდენიმე სახის წყლული:

  • რქოვანა გარსის კიდის წყლული;
  • რქოვანა გარსის მცოცავი წყლული;
  • რქოვანი გარსის ჩირქოვანი წყლული.

რქოვანა გარსის კიდის წყლული
ეს დაავადება უმეტესად ხანდაზმულ ასაკში გვხვდება რქოვანა გარსის კვების, ლორწოვანიდან სითხის გამოყოფის დარღვევის და სხვა უცნობი მიზეზების გამო.
რქოვანა გარსის კიდითი წყლული აღმოცენდება რქოვანას კიდესთან, სკლერაში მისი გადასვლის ადგილას. ჩვეულებრივ, თავდაპირველად ჩნდება რამდენიმე პატარა ინფილტრატი, რომელთაგან შემდგომ ყალიბდება მომცრო (1 მმ დიამეტრის) წყლული. წყლული არ იზრდება, მაგრამ შეუძლია ხანგრძლივად არსებობა და თანდათანობით რქოვანა გარსის შემღვრევად ან მცირე ზომის ნაწიბურად გარდაიქმნება.
მკურნალობა. რქოვანა გარსის კიდითი წყლულის მკურნალობა გულისხმობს თვალის კვების გაუმჯობესებას და კონიუნქტივაში ინფექციის არსებობის შემთხვევაში მის იქიდან გამოდევნას.

რქოვანა გარსის მცოცავი წყლული
რქოვანა გარსის მცოცავი წყლული ვითარდება რქოვანას ქსოვილში პნევმოკოკის ან, უფრო იშვიათად, სტაფილოკოკისა და სხვა მიკროორგანიზმების მოხვედრისას. ამ ბაქტერიების შეღწევა შესაძლებელი ხდება რქოვანა გარსის უცხო სხეულით (მტვერი, მარცვლეული მცენარეების ბუსუსი, ჩენჩო, წიწვი და სხვა) დაზიანებისას. დაზიანებულ ადგილას ჩნდება მოყვითალო-მორუხო ფერის ინფილტრატი (შესქელება), რომელიც მალე იშლება და ამ ადგილას ჩნდება წყლული.
მცოცავი წყლულის მიმდინარეობის თავისებურება ის არის, რომ მას აქვს ორი კიდე:
ერთ-ერთ მათგანს რეგრესირებადს უწოდებენ. ის სუფთაა და თანდათანობით ხორცდება.
მეორეს პროგრესირებადი ეწოდება - მისი კედელი შემაღლებულია, რქოვანა გარსის ზედაპირულ შრეზე არის ჩირქის შემცველი თხელი ზოლი. წყლულის ეს კიდე თანდათანობით ვრცელდება რქოვანა გარსის ცენტრისკენ. წყლული გადაადგილდება, ცოცავს. ამგვარ წყლულს შეუძლია რქოვანა გარსის საწინააღმდეგო კიდემდე გავრცელდეს.
ჩვეულებრივ, პროცესში ერთვება ფერადი გარსიც - იცვლება მისი ფერი და სურათი.
მძიმე შემთხვევებში წყლულის ფსკერზე რქოვანა გარსი განილევა და მისი შიდა კედელი, რომელიც ძალზე მტკიცე და ელასტიკურია, თვალშიგა წნევის გამო გამოიდრიკება გარეთ ბუშტუკის სახით. მას დესცემეტოცელეს უწოდებენ.
თუ რქოვანა გარსის შიგნითა კედელმა ვერ გაუძლო ამ დატვირთვას და გაიხა, მცოცავი წყლულიდან ინფექცია შეიძლება თვალის შიგნითაც გავრცელდეს და ყველა გარსისა და თვალის შიგნითა შემადგენელი ნაწილების ანთება გამოიწვიოს. ამის შედეგად შეიძლება განვითარდეს თვალის კაკლის ატროფია და მხედველობის დაკარგვა. მაგრამ შემთხვევათა უმრავლესობაში წყლული ხორცდება და ამის შემდეგ რქოვანა გარსზე ჩნდება უხეში სიმღვრიე.

რქოვანი გარსის მცოცავი წყლულის მკურნალობა
რქოვანი გარსის მცოცავი წყლულის შემთხვევაში საჭიროა ავადმყოფის ჰოსპიტალიზაცია ოფთალმოლოგიურ განყოფილებაში. ტარდება აქტიური მკურნალობა. წყლულიდან იღებენ მასალას, იკვლევენ მას და თესავენ ანტიბიოტიკებზე მგრძნობელობის დასადგენად. ანტიბიოტიკები ინიშნება თვალის წვეთების, თვალის კრემის ან სუბკონიუნქტივური ინექციის სახით.
გარდა ამისა, ტარდება წყლულის ქირურგიული დასუფთავება, კრიოფერმენტოაპლიკაცია, კერატექტომია, თვალში ინფექციის კერის სანაცია.

რქოვანა გარსის ჩირქოვანი წყლული
ასეთი წყლული რქოვანა გარსის მიკროტრავმის შედეგად წარმოიშობა. ტრავმის ადგილას ჩნდება თეთრი (ზოგჯერ - მწვანე ელფერის მქონე) გამკვრივება. პროცესში ერთვება ფერადი გარსი და წამწამოვანი (ცილიარული) სხეული, რის შედეგადაც თვალის წინა ნაწილში გროვდება სითხე, რომელიც ფერადი გარსიდან ჩანს.
ინფილტრატი თანდათან იმატებს, არასასურველი პირობების შემთხვევაში რქოვანა გარსი შეიძლება დაირღვეს და ინფექციამ თვალში შეაღწიოს, მაგრამ უფრო ხშირად პროცესი თანდათანობით ცხრება და წყლულის ადგილას ჩნდება შემღვრევა (ლიბრი).

მკურნალობა
რქოვანა გარსის ჩირქოვან წყლულს ანტიბიოტიკებით მკურნალობენ, მაგრამ უნდა დაინიშნოს ფართო სპექტრის ანტიბიოტიკები ან გათვალისწინებულ იქნეს ანთების გამომწვევი მიკროორგანიზმების მგრძნობელობა ანტიბიოტიკების მიმართ (გაკეთდეს ანტიბიოტიკოგრამა - წყლულიდან აღებული მასალა დაითესოს ანტიბიოტიკების მიმართ მგრძნობელობის გამოსავლენად). ზოგჯერ მკურნალობის ქირურგიულ მეთოდს მიმართავენ.
ცალკე განვიხილავთ ტუბერკულოზურ, ჰერპესულ და ვიტამინების დეფიციტით განპირობებულ რქოვანა გარსის წყლულს.
რქოვანა გარსის ტუბერკულოზურ წყლულს ახასიათებს:

  • ორგანიზმში ტუბერკულოზური კერის არსებობა;
  • სწორი მომრგვალო ფორმის წყლულების გვერდით მორუხო-მოყვითალო ინფილტრატების არსებობა, რომლებიც შემოფარგლულია დატოტვილი სისხლძარღვებით (შეიძლება ითქვას, რომ ინფილტრატი მდებარეობს სისხლძარღვების კალათაში - ფლიქტენა). ინფილტრატები თანდათანობით გადაიზრდება წყლულში;
  • ხანგრძლივი მიმდინარეობა, ხანგრძლივი რემისიები, წყლულის ადგილას უხეში ნაწიბურის ჩამოყალიბება.

რქოვანა გარსის ჰერპესული წყლული ახასიათებს წყლულოვან კერატიტებს.
ჰიპოვიტამინოზითა და ავიტამინოზით განპირობებული რქოვანა გარსის წყლული ახასიათებს:

  • A ვიტამინის უკმარისობას. ამ დროს ვითარდება კერატომალაცია - რქოვანა გარსის ორმხრივი ამღვრევის ფონზე (რძისებრი რქოვანა გარსი) ჩნდება წყლული, რომელსაც ტკივილი არ ახლავს თან. კონიუნქტივაზე ჩნდება მშრალი ბალთები;
  • B2 ვიტამინის დეფიციტს. ამ დროს ხდება რქოვანა გარსის ვასკულარიზაცია, ყალიბდება ეპითელიუმის დისტროფიული ცვლილებები და წყლულოვანი დეფექტები. ჩვეულებრივ, დიდხანს მიმდინარეობს და შედარებით კეთილთვისებიანია.

თანმხლები პათოლოგიები
რქოვანა გარსის ქრონიკული წყლული შესაძლოა განპირობებული იყოს ნეიროტროფიკული წყლულოვანი კერატიტით, რომელიც, თავის მხრივ, რქოვანა გარსის მაინერვირებელი სამწვერა ნერვის პათოლოგიური დაზიანებით არის გამოწვეული. ნეიროტროფიკული კერატიტი უმეტესად ვითარდება ფარისებრი ჯირკვლის დაავადების, შაქრიანი დიაბეტის, იმუნიტეტის დაქვეითების ფონზე.

გართულება
რქოვანა გარსის წყლული შეიძლება გართულდეს:

  • რქოვანა გარსის დანაწიბურებითა და მხედველობის დაკარგვით;
  • ირიტით, ირიდოციკლიტით;
  • ენდოფთალმით;
  • რქოვანა გარსის გახევით და ფერადი გარსის გამოვარდნით;
  • თვალის დაკარგვით.

დიაგნოსტიკა
დიაგნოსტიკა გულისხმობს:

  • წყლულიდან მიკროორგანიზმიების კულტურის გამოყოფას და საჭიროების შემთხვევაში ანტიბიოტიკების მიმართ მგრძნობელობის დადგენას;
  • ძირითადი დაავადების ნიშნების განსაზღვრას (ლეიკოციტური ფორმულის ისეთი ცვლილებები, რომლებიც დამახასიათებელია ტუბერკულოზისთვის, სისხლში ვიტამინების დონის დაქვეითება და სხვა).

მკურნალობა
ზემოთ შევეხეთ მკურნალობის ცალკეულ პრინციპებს რქოვანა გარსის სხვადასხვა ტიპის წყლულის დროს, ახლა კი ზოგად პრინციპებზე ვისაუბრებთ.
რეჟიმი. ავადმყოფის ჰოსპიტალიზაცია უნდა მოხდეს მხოლოდ მაშინ, როცა მდგომარეობა მძიმეა ან შეუძლებელია ამბულატორიული მკურნალობის ჩატარება. ნებისმიერ შემთხვევაში, მკურნალობას ნიშნავს ოფთალმოლოგი.

მკურნალობის ტაქტიკა

  • დაუყოვნებლივ უნდა დაიწყოს ადგილობრივი მკურნალობა ანტიბიოტიკებით, არ უნდა ველოდოთ ანტიბიოტიკოგრამის შედეგს. ასევე ნაჩვენებია ანტიბიოტიკების დანიშვნა შინაგანად და კონიუნქტივაში ინექციის სახით.
  • ინიშნება ციკლოპლეგიური საშუალებები (ციკლოპლეგია - აკომოდაციის დამბლა, ობიექტების გარკვევით ხედვის უნარის დაკარგვა, რომელიც განპირობებულია წამწამოვანი კუნთის დამბლით, მაგალითად, ატროპინის ხსნარის ჩაწვეთების დროს).

გლუკოკორტიკოსტეროიდების დანიშვნა უკუნაჩვენებია.
უხეში ნაწიბურის წარმოშობის თავიდან ასაცილებლად პროცესის ჩაცხრობის პერიოდში ტარდება გამწოვი თერაპია.

ქირურგიული მკურნალობა
თუ წყლული დიდხანს არ შეხორცდა და თავი იჩინა რქოვანა გარსის გახევის საფრთხემ, ნაჩვენებია სრული ან შრეობრივი კერატოპლასტიკა.
წყლულის შეხორცების შემდეგ რქოვანა ხშირად შემღვრეული რჩება. ასეთ დროს ტარდება კერატოპლასტიკა მხედველობის სიმახვილის ასამაღლებლად.
ადეკვატური მკურნალობის შემთხვევაში რქოვანა გარსის წყლულის პროგნოზი კეთილსაიმედოა.
თუ წყლული დიდხანს არ შეხორცდა, უნდა გადამოწმდეს დიაგნოზი (შესაძლოა, მიზეზი არასწორად იყოს განსაზღვრული) და მკურნალობის ტაქტიკა. რქოვანა გარსის სოკოვანი ინფექციით განპირობებულ წყლულს ახასიათებს ხანგრძლივი მიმდინარეობა და ძნელად შესამჩნევი სიმპტომები, რქოვანა გარსის ჰერპესული წყლული კი იშვიათად ემორჩილება მკურნალობას.

პროფილაქტიკა
რქოვანი გარსის დაზიანების თავიდან ასაცილებლად აუცილებელია უსაფრთხოების წესების დაცვა კონტაქტური ლინზების გამოყენების დროს, ასევე - იმ დაავადების მკურნალობა, რომელმაც გამოიწვია წყლული.

როზეოლა ბავშვთა

ბავშვთა როზეოლა 2 წლამდე ასაკის ბავშვთა მწვავე ინფექციური დაავადებაა, რომელსაც ახასიათებს ტემპერატურის მატება და ლაქოვანი გამონაყარი, რის გამოც ექიმებს არცთუ იშვიათად იგი წითურაში, ზედა სასუნთქი გზების დაავადებაში ან ალერგიულ რეაქციაში ერევათ და ზოგჯერ ანტიბიოტიკებსაც კი ნიშნავენ. მაგრამ როზეოლა ბავშვის ჯანმრთელობას საფრთხეს არ უქმნის და არც სპეციფიკურ მკურნალობას საჭიროებს.
ამ პათოლოგიას სხვაგვარადაც უწოდებენ: ფსევდოწითურას, მოულოდნელ ეგზემას, ბავშვთა სამდღიან ცხელებას და სხვა.
შეიძლება ითქვას, რომ ბავშვთა როზეოლა უჩვეულო, ძნელად დიაგნოსტირებადი, მაგრამ უსაფრთხო დაავადებაა.

მიზეზები
როზეოლას გამომწვევია ჰერპესის ვირუსი, კერძოდ, მისი მე-6 და მე-7 ტიპი. აღსანიშნავია, რომ მე-6 ტიპის ჰერპესი ბავშვებში როზეოლას იწვევს, ზრდასრულებში კი - ქრონიკული დაღლილობის სინდრომს. როზეოლას გამომწვევი ათიდან ერთ შემთხვევაში მე-7 ტიპის ჰერპესვირუსია. იგი სისხლის საშუალებით ხვდება კანში და ქსოვილს აზიანებს. აღნიშნული ვირუსი ბავშვს 3 თვიდან 3 წლამდე ასაკში აინფიცირებს. ყველაზე ხშირად ინფიცირება 2 წლის ასაკში ხდება. 3 თვემდე ბავშვს, წესისამებრ, იცავს დედის რძიდან მიღებული ანტისხეულები, 3 წლიდან კი იმუნური სისტემას უკვე დამოუკიდებლად შეუძლია ამ ვირუსთან გამკლავება. ეს დაავადება ადამიანების აბსოლუტურ უმრავლესობას გადააქვს, მაგრამ ყველა ვერ ხვდება ამას, რადგან ხშირად უსიმპტომოდ (ან უმნიშვნელოდ გამოხატული სიმპტომებით) მიმდინარეობს.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
დაავადება, ჩვეულებრივ, ტემპერატურის 39OC-მდე მომატებით იწყება, რასაც ზოგჯერ თან სდევს ფებრილური კრუნჩხვაც. მე-4-5 დღეს ტემპერატურა ეცემა და ჩნდება წვრილი, უსწორმასწორო, ვარდისფერი (შეიძლება ჰქონდეს სხვადასხვა ელფერი ვარდისფერიდან წითლამდე) ლაქოვანი ან ლაქოვან-პაპულური გამონაყარი, თავდაპირველად - სახეზე, ყელზე, გულმკერდსა და მუცელზე, რამდენიმე საათის შემდეგ კი მთელ სხეულზე. ამ სტადიაში შეიძლება გადიდდეს ლიმფური ჯირკვლებიც კეფის არეში. გამონაყარის გაჩენის შემდეგ ტემპერატურა აღარ იმატებს. გამონაყარი 4 დღეში ქრება, ლიმფური კვანძები 7 დღის განმავლობაში პატარავდება. გამონაყარის გაქრობის შემდეგ ბავშვი გამოჯანმრთელებულად მიიჩნევა, მაგრამ თუ ლიმფური კვანძები დიდხანს დარჩა გადიდებული, აუცილებელია ექიმთან მისვლა.

დიაგნოსტიკა
როზეოლას დიაგნოსტირება რთულია, რადგან, გარდა მაღალი ტემპერატურისა, მკვეთრად გამოხატული ნიშნები არ გააჩნია. მისი თანამდევი ზოგიერთი სიმპტომი, მათ შორის - მადის დაქვეითება, გაღიზიანება, განავლის გათხიერება, ბევრ სხვა ინფექციურ დაავადებასაც ახასიათებს. გამონაყარი და მაღალი ტემპერატურა კი წითურასა და ალერგიის დროსაც ვითარდება, თუმცა, როზეოლასგან განსხვავებით, მათ გაჩენას უმეტესად წინ უძღვის ტემპერატურის მატება, ყელის ტკივილი, ხველა ან სხვა სიმპტომები.
როზეოლას დროს სისხლის საერთო ანალიზში დასტურდება ლეიკოპენია, ლიმფოციტოზი. სეროლოგიური ანალიზი ავლენს IgG-ს 4-ჯერად ზრდას.

მკურნალობა
როზეოლა სპეციფიკურ მკურნალობას არ საჭიროებს, მაგრამ გარკვეული ზომების მიღება აუცილებელია. თუ ბავშვს უჭირს მაღალი სიცხის ატანა, წუხს, სტკივა თავი, აუცილებელია სიცხის დამწევი პრეპარატის მიცემა. მაგრამ მშობელს უნდა ახსოვდეს, რომ სიცხის დამწევი საშუალების მიცემა საჭიროა მხოლოდ მაშინ, თუ ტემპერატურამ 38,3 გრადუსს გადააჭარბა.
ორგანიზმის გაუწყლოება არ უნდა დავუშვათ, ამიტომ ბავშვს უნდა მივაწოდოთ ბევრი სითხე და ყურადღება მივაქციოთ შარდის გამჭვირვალობას.

რეტინობლასტომა

რეტინობლასტომა თვალის ბადურა გარსის პირველადი ავთვისებიანი სიმსივნეა, რომელიც უმთავრესად ბავშვთა ასაკში ვითარდება ემბრიონული წარმოშობის უჯრედებისგან - რეტინობლასტებისგან. მიუხედავად იმისა, რომ იგი თანდაყოლილი პათოლოგიაა, იშვიათად დიაგნოსტირდება დაბადებისთანავე, თუმცა თითქმის ყველა შემთხვევა 5 წლამდე იჩენს თავს, გამოვლინების პიკს კი 2 წლის ასაკი წარმოადგენს. 20 000 ახალშობილზე რეტინობლასტომის დაახლოებით ერთი შემთხვევა მოდის. ევროპაში თითქმის 4-ჯერ იშვიათია, ვიდრე აზიაში. ერთნაირი სიხშირით არის გავრცელებული გოგონებსა და ვაჟებში. ზრდასრულებში იშვიათობას წარმოადგენს, მშობლებს, რომელთაც ბავშვობაში რეტინობლასტომა აქვთ გადატანილი, იშვიათად უჩნდებათ ჯანმრთელი ბავშვი.
ეტიოლოგიურად განასხვავებენ რეტინობლასტომის ორ ფორმას: მემკვიდრეობითს (დაახლოებით 60%) და სპორადულს.
რეტინობლასტომის მემკვიდრეობითი ფორმა, როგორც წესი, უვლინდებათ იმ ბავშვებს, რომელთაც აქვთ განვითარების მრავალი თანდაყოლილი მანკი: მგლის ხახა, გულის მანკი, კორტიკალური ჰიპეროსტოზი (მემკვიდრეობითი დაავადება, რომელსაც ახასიათებს ოსტეოფიტების წარმოქმნა და ვლინდება სქესობრივი მომწიფების შემდეგ ნიკაპის აკრომეგალიური გადიდებით, ლავიწების გასქელებით, სმენისა და მხედველობის დაქვეითებით, ეგზოფთალმით, სახის ნერვის დაზიანებით). რეტინობლასტომის მემკვიდრეობითი ფორმის დროს სიმსივნური წამონაქმნი სწრაფად იზრდება, ნეკროზდება, მოითესება და ქსოვილში ინფილტრირდება. მემკვიდრეობითი ხასიათის რეტინობლასტომა ხშირად მულტიფაქტორულია, არის ორმხრივი და სპორადულთან შედარებით ადვილად დიაგნოსტირდება. ცალმხრივი რეტიმობლასტომა, როგორც წესი, არამემკვიდრეობითია, მაგრამ აქვს აშკარა კავშირი ქორმოსომულ აბერაციასთან.
რეტინობლასტომის დროს, წესისამებრ, საუბარია ერთ-ერთი ქრომოსომის (აქვს დაზიანებული გენი-RB1) ნაწილის დაკარგვაზე (დელეცია). ასეთ ავადმყოფებს აქვთ მიდრეკილება ოსტეოგენური სარკომისა და სხვა ავთვისებიანი სიმსინეების განვითარებისკენ.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
რეტინობლასტომის კლინიკური სურათი სიმსივნის ზრდის ტიპზეა დამოკიდებული. სიმსივნეების უმრავლესობა მანამდე დიაგნოსტირდება, ვიდრე პროცესი მხედველობის ორგანოს გასცდება. თვალშიგა სიმსივნის ნიშნებსა და სიმპტომებსაც სიმსივნის ზომა და მდებარეობა განსაზღვრავს.
რეტინობლასტომის ერთ-ერთი პირველი სიმპტომია ლეიკოკორია (თეთრი გუგის რეფლექსი) ანუ "კატის თვალების" სიმპტომი, რომელსაც მშობლები ხშირად ადარებენ ცალ ან ორივე თვალში უჩვეულო ნათებას. ეს სიმპტომი თავს მაშინ იჩენს, როცა სიმსივნური წარმონაქმნი დიდი ზომისაა ან იწვევს ბადურას აშრევებას, რასაც სიმსივნური მასის ბროლის წინ გამოსვლა მოჰყვება (ამის დანახვა გუგიდან არის შესაძლებელი). ცენტრალური მდებარეობის მცირე ზომის სიმსივნის შემთხვევაში "კატის თვალების" სიმპტომის გაჩენამდე მოსალოდნელია თავდაპირველად - ცენტრალური, მერე კი ბინოკულარული მხედველობის დაკარგვა, რის შედეგადაც საკმაოდ ხშირად ვითარდება სიელმე.
რეტინობლასტომის ერთ-ერთი ადრეული სიმპტომია მხედველობის დაკარგვა, მაგრამ იგი იშვიათად ვლინდება, რადგან პატარა ბავშვებს არ შეუძლიათ ამ მდგომარეობის შეფასება.
სიელმე სიხშირით მეორე სიმპტომია, მაგრამ ვლინდება უფრო ხშირად, რადგან ის შესამჩნევია გარშემო მყოფთათვის.
სიხშირით მესამე სიმპტომია ტკივილი. თვალშიგა სიმსივნე უმტკივნეულოა, სანამ მეორეულად არ განვითარდება გლაუკომა ან ანთება. ტკივილს თვალშიგა წნევის მატება განაპირობებს.
დანარჩენი სიმპტომები, წესისამებრ, სიმსივნის მეტასტაზირებასთან არის დაკავშირებული.
რეტინობლასტომის მიმდინარეობაში განასხვავებენ ორ სტადიას: თვალშიგას (ენდოფიტური ზრდა) და ექსტრაოკულარულს (ეგზოფიტური ზრდა).
რეტინობლასტომის თვალშიგა სტადია საფრთხეს უქადის მხედველობას - ამ დროს სიმსივნე ავსებს თვალის კაკალს, ხდება ბადურას აშრევება, იმატებს თვალშიგა წნევა, ვითარდება გალუკომა და შემდეგ - სიბრმავე, აღმოცენდება ტკივილი, გულისრევა, ღებინება.
რეტინობლასტომის ექსტრაოკულარული სტადია არა მარტო მხედველობას, არამედ ავადმყოფის სიცოცხლესაც უქადის საფრთხეს - ამ სტადიაში სიმსივნე ვრცელდება სკლერაზე, სისხლძარღვოვან გარსზე, მხედველობის ნერვიდან აღწევს ქალასშიგა სივრცეში და ვრცელდება ცენტრალურ ნერვულ სისტემაში. წარმოიშობა მეტასტაზები, ზიანდება ლიმფური კვანძები.
ცალ თვალში შეიძლება ზრდის ორივე ტიპის წარმონაქმნის აღმოჩენა.

დიაგნოსტიკა
რეტინობლასტომაზე ეჭვის შემთხვევაში ტარდება ორმხრივი ოფთალმოსკოპიური გამოკვლევა (ნარკოზის თანხლებით). გარდა ამისა, ფართოდ გამოიყენება:

  • ულტრაბგერითი გამოკვლევა;
  • კომპიუტერული ტომოგრაფია;
  • მაგნიტურ-რეზონანსული ტომოგრაფია.

ეს სამი მეთოდი ინფორმაციული თვალსაზრისით ავსებს ერთმანეთს. მათ იყენებენ სიმსივნის დეტალური დახასიათებისთვის და პროცესის გავრცელების შესაფასებლად. თვალის ბიოფსია (პუნქცია) არ ტარდება, რადგან არსებობს კიბოს უჯრედების ხელოვნური მეტასტაზირების რისკი, თუმცა საკმაოდ ხშირად (თითქმის ყოველთვის) ხორციელდება ძვლისა და ზურგის ტვინის პუნქცია.

კლასიფიკაცია
ვინაიდან რეტინობლასტომის მკურნალობა სიმსივნის ზომასა და სიმსივნური პროცესის გავრცელების ხარისხზეა დამოკიდებული, აუცილებელია მისი სტადიების კლასიფიცირება.
რეტინობლასტომის (სიმსივნის გავრცელების ყველა ვარიანტისთვის) სტადიების ერთიანი კლასიფიკაცია ამჟამად არ არსებობს. St. Jude Childrens Research Hospital-ის (აშშ) სპეციალისტებმა შეიმუშავეს შემდეგი კლასიფიკაცია:
I სტადია - სიმსივნე არ სცდება ბადურა გარსს;
II სტადია - სიმსივნე არ სცდება თვალის კაკალს;
III სტადია - ექსტრაოკულარული გავრცელება (რეგიონული, ადგილობრივი);
IV სტადია - შორეული მეტასტაზები.
ვინაიდან ეს კლასიფიკაცია არ მოიცავს სიმსივნის გავრცელების ყველა ვარიანტს და სხვა საკმაოდ მნიშვნელოვან ასპექტებს, მკურნალობის სწორად დანიშვნის მიზნით მოწოდებულია სიმსივნის გავრცელების შემდეგი პროგნოზულად მნიშვნელოვანი ვარიანტებიც:
1. თვალშიგა სიმსივნე;
2. ოპტიკური ნერვის დაზიანება;
3. პროცესის გავრცელება ორბიტის ქსოვილზე;
4. შორეული მეტასტაზები.

მკურნალობა
სადღეისოდ არსებობს რეტინობლასტომის მკურნალობის ოპერაციული მეთოდი, სხივური თერაპია და ქიმიოთერაპია. აღნიშნული მეთოდების მართებული შერწყმა კარგი შედეგის მიღების საშუალებას იძლევა. მკურნალობის დაგეგმვის დროს დიდი მნიშვნელობა ენიჭება შემდეგი მომენტების გათვალისწინებას:
1) ცალმხრივია თუ ორმხრივი დაზიანება;
2) შენარჩუნებულია თუ არა მხედველობა და თუ არსებობს მისი შენარჩუნების შესაძლებლობა;
3) დაზიანება მხოლოდ თვალის შიგნითაა თუ პროცესი უკვე მხედველობის ნერვზეც არის გავრცელებული;
4) გავრცელებულია თუ არა პროცესი ორბიტაზე, ცენტრალურ ნერვულ სისტემაში და განვითარებულია თუ არა შორეული მეტასტაზები.
არსებობს რეტინობლასტომის კონსერვატიული მკურნალობის მეთოდებიც - კრიოთერაპია და ფოტოკოაგულაცია. ეს მეთოდები იძლევა თვალისა და მხედველობის შენარჩუნების საშუალებას და გართულება პრაქტიკულად არ ახასიათებს. მაგრამ კონსერვატიული მკურნალობა ეფექტურია მხოლოდ მცირე ზომის სიმსივნური წარმონაქმნის შემთხვევაში. კრიოთერაპიის ჩვენებაა ბადურა გარსის წინა ნაწილის დაზიანება, ფოტოკოაგულაციისა კი - ბადურა გარსის უკანა ნაწილის დაზიანება.

ოპერაციული მეთოდი
რეტინობლასტომის დროს ოპერაციის ყველაზე ხშირი სახეობაა ენუკლეაცია - თვალის კაკლის სრული ამოკვეთა. ენუკლეაციის ჩვენებაა მასიური თვალშიგა დაზიანება, გლაუკომა, მხედველობის უქონლობა და მხედველობის აღდგენის შეუძლებლობა.
ამ ოპერაციის დროს ყველაზე მნიშვნელოვანი მომენტია მხედველობის ნერვის რაც შეიძლება შორს გადაკვეთა. ოპერაციიდან 6 კვირის შემდეგ უკვე შესაძლებელია პროთეზირება.
ენუკლეაცია მკურნალობის ყველაზე ეფექტური მეთოდია. მისი განხორციელების შემდეგ სიკვდილიანობა მინიმალურია, თანაც არ არის საჭირო ნარკოზის ქვეშ რეგულარული ოფთალმოსკოპიური კვლევა.
ენუკლეაციას აქვს უარყოფითი მხარეც: ეს ოპერაცია ხშირად 3 წლამდე ტარდება, ამ ასაკში კი თვალის ორბიტა ჯერ კიდევ არ არის საბოლოოდ ფორმირებული; ოპერაციის შემდეგ, თვალის კაკლის არარსებობის გამო, ძვლები, რომლებიც ორბიტის ფორმირებას განაპირობებს, უფრო სწრაფად იზრდება, რაც იწვევს კოსმეტიკურ დეფექტს.
ამოღებულ თვალს უნდა ჩაუტარდეს საგულდაგულო ჰისტოლოგიური კვლევა. ცუდი პროგნოზის მაუწყებელია მხედველობის ნერვის ინვაზია, სისხლძარღვოვანი გარსის ინტენსიური ინვაზია, ექსტრასკლერალური ინვაზია. სიმსივნური პროცესის თვალის გარეთ გავრცელების შემთხვევაში ნაჩვენებია ორბიტის ექზენტერაცია, რომელიც ენუკლეაციაზე მეტ დეფექტს ტოვებს.

სხივური მკურნალობა

რეტინობლასტომის დროს სხივური თერაპია მკურნალობის არჩევით მეთოდს წარმოადგენს და ტარდება მხედველობის შენარჩუნების მიზნით, ანუ სხივური თერაპიის მიზანს წამოადგენს განკურნება მხედველობის შენარჩუნების პარალელურად. მაგრამ კარგად უნდა შეფასდეს თანმხლები გართულებები. თუ შესაძლებელია მხედველობის შენარჩუნება, მაშინ ენუკლეაციასთან შედარებით უპირატესობა ენიჭება სხივურ თერაპიას. ვინაიდან რეტინობლასტომით დაავადებული პაციენტები უმეტესად 3 წლამდე ასაკის ბავშვები არიან, სხივური თერაპია ტარდება ნარკოზის თანხლებით ან სპეციალურფიქსატორიან საოპერაციო მაგიდაზე.
რეტინობლასტომა სხივებისადმი საკმაოდ მგრძნობიარეა. მხოლოდ სხივური თერაპიით პაციენტთა 75%-ის განკურნებაა შესაძლებელი, ხოლო კრიოთერაპიის დამატების შემთხვევაში მაჩვენებელი უფრო მაღალია.

ქიმიოთერაპია
რეტინობლასტომის დროს ქირურგიული მკურნალობისა და ქიმიოთერაპიას კომბინაცია ასიდან 80 შემთხვევაში იძლევა განკურნების შანსს. ქიმიოთერაპია უნდა დაინიშნოს თვალის მასიური დაზიანების, მხედველობის ნერვის ინვაზიის, ორბიტის დაზიანების და რეგიონალური მეტასტაზების არსებობის შემთხვევაში.
რეტინობლასტომა მგრძნობიარეა მთელი რიგი ქიმიოთერაპიული პრეპარატების მიმართ, გამოიყენება ამ მედიკამენტების სხვადასხვა კომბინაცია.
მაღალი ხარისხის სადიაგნოსტიკო ტექნიკის არსებობის წყალობით უკანასკნელ ხანს განვითარებულ ქვეყნებში რეტინობლასტომა ადრეულ სტადიაშივე დიაგნოსტირდება და განკურნება მიიღწევა ქირურგიული ჩარევის გარეშე, მხოლოდ კრიოთერაპიის, ფოტოთერაპიის ან სხივური თერაპიის მეშვეობით.

რეინოს სინდრომი

რეინოს სინდრომი სისხლძარღვთა სპაზმით მიმდინარე პათოლოგიაა, რომელსაც უპირატესად წვრილი ტერმინალური არტერიებისა და არტერიოლების დაზიანება ახასიათებს. იგი ვლინდება შეტევითი ხასიათის თითების გაფითრებითა და ციანოზით.
განასხვავებენ რეინოს პირველად და მეორეულ სინდრომებს. პირველს რეინოს დაავადება ეწოდება, მეორეს - რეინოს ფენომენი.
პირველადი რეინოს სინდრომი დამოუკიდებელი დაავადებაა. მის წილად მოდის შემთხვევათა 50%. არ გამორიცხავენ მის წარმოშობაში ალფა-2 ადრენორეცეპტორებისადმი სისხლძარღვთა მომატებული მგრძნობელობის როლს. პროცესი, ჩვეულებრივ, სიმეტრიულად ლოკალიზდება ზედა კიდურებზე.
მეორეული რეინოს სინდრომი შერწყმულია სხვადასხვა დაავადებასთან და ზრდასრული მოსახლეობის 4-10%-ში გვხვდება. კერძოდ, რეინოს ფენომენი თავს იჩენს ისეთი დაავადებებისა და მდგომარეობების ფონზე, როგორებიც არის:

  • შემაერთებელი ქსოვილის სისტემური დაავადებები:
  • სკლეროდერმია;
  • წითელი მგლურა;
  • რევმატოიდული ართრიტი;
  • შეგრენის სინდრომი;
  • პოლიმიოზიტი/დერმატომიოზიტი.
  • სისხლძარღვთა დაავადებები:
  • მაობლიტირებელი თრომბანგიიტი;
  • ტაკაიასუს დაავადება;
  • ათეროსკლეროზი;
  • დაავადებები, რომლებსაც თან სდევს სისხლის სიბლანტის მატება:
  • კრიოგლობულინემია;
  • პოლიციტემია;
  • ვალდენსტრემის მაკროგლობულინემია;
  • წინა კიბისებრი კუნთის სინდრომი;
  • ფეოქრომოციტომა;
  • შაქრიანი დიაბეტი;
  • ჰიპოთირეოზი.

რეინოს სინდრომი ვითარდება აგრეთვე, როგორც ზოგიერთი სამკურნალო საშუალების გვერდითი ეფექტი. ეს საშუალებებია:

  • ბეტა-ადრენობლოკატორები;
  • ბლეომიცინი;
  • კლოფელინი;
  • ერგოტამინი;
  • მეტისერგიდი;
  • პარლოდელი;
  • ციკლოსპორინი;

დაბოლოს, უნდა აღინიშნოს მის წარმოშობაში განმეორებადი საწარმოო ტრავმების - ვიბრაციის (პნევმატური ჩაქუჩით მომუშავე პირები, პიანისტები, მბეჭდავები), მოყინვის როლი.
დღემდე არავინ იცის, რატომ ვითარდება ეს დაავადება. ცნობილია, რომ იგი უმეტესად ახალგაზრდა ქალებს ემართებათ, მაგრამ ავადდებიან მამაკაცებიც. დაავადება თავს იჩენს ნებისმიერ ასაკში, უმეტესად - 20-იდან 40 წლამდე. პირველი შეტევა შესაძლოა განვითარდეს გადატანილი ინფექციური დაავადების ან რომელიმე მაპროვოცირებელი ფაქტორის - გადაღლის, გადაცივების, ჭარბი ინსოლაციის (გარუჯვის) გავლენით. დაავადების აღმოცენება შესაძლებელია როგორც თავის ტვინის ტრავმის, ისე ძლიერი ემოციური სტრესის ფონზეც. მის ნევროლოგიურ ბუნებაზე მეტყველებს აგრეთვე დაზიანების სიმეტრიულობა: სიმპტომები ერთდროულად ვლინდება ორივე მხარეს - როგორც მარჯვნივ, ისე მარცხნივ. მაგრამ განსაკუთრებული მნიშვნელობა ენიჭება თითების ფიზიკურ დატვირთვას - დაავადება ხშირად ემართებათ მბეჭდავებს, პიანისტებს. მნიშვნელოვან პირობად მიიჩნევენ გარეგან ფაქტორებზე მემკვიდრეობით განპირობებული სისხლძარღვთა რეაქციის თავისებურებებს. მაგალითად: სხვადასხვა ადამიანის სისხლძარღვები ერთსა და იმავე სიტუაციაზე სხვადასხვანაირად რეაგირებს - მღელვარების დროს ზოგი წითლდება, ზოგი კი ფითრდება. ასეთივე სიმპტომები შეინიშნება შინაგანი სეკრეციის ჯირკვლების, ნერვული სისტემის დაავადებებისა და იმუნური სისტემის დასუსტების დროს, აგრეთვე - ტყვიისა და ვერცხლისწყლის მარილებით ქრონიკული მოწამვლის დროს და ისეთი მავნე ფაქტორების ზემოქმედებისას, როგორიც არის ვიბრაცია.
სხვადასხვა მაპროვოცირებელი ფაქტორის ზემოქმედებით განვითარებული შეტევების დროს მკვეთრად იმატებს განსაზღვრული ჯგუფის სისხლძარღვთა ტონუსი. ამის შედეგად ვითარდება არტერიების სპაზმი - მათი სანათური იმდენად ვიწროვდება, რომ სისხლი ქსოვილებამდე თითქმის ვეღარ აღწევს. მოგვიანებით ვაზოკონსტრიქციის ინტენსივობა იკლებს და კაპილარებსა და ვენებში ჟანგბადით გაღარიბებული სისხლი გროვდება. ამის გამო თითები იღებს მოლურჯო ფერს. სითბოს გავლენით სიფითრესა და სილურჯეს რეაქტიული ჰიპერემია და კიდურების სიწითლე ცვლის. შეტევებს შორის პერიოდში იმ პაციენტებს, რომელთაც ტროფიკული ცვლილებები არ აღენიშნებათ, კიდურების სისხლძარღვოვანი ტონუსი თითქმის ნორმალური აქვთ, ხოლო ტროფიკული ცვლილებების დროს სისხლძარღვები შეტევებს შორისაც შევიწროებული რჩება, რაც მათ სტრუქტურულ ცვლილებაზე მეტყველებს.

სიმპტომები და მიმდინარეობა

პირველადი რეინოს სინდრომი ანუ რეინოს დაავადება თანდათანობით ვითარდება. ავადმყოფი უჩივის სიცივეში სისხლძარღვთა სპაზმის ხანმოკლე, მსუბუქ შეტევებს. დროთა განმავლობაში ასეთი შეტევები უფრო და უფრო მეტხანს გრძელდება, ხოლო კლინიკური სიმპტომები უფრო და უფრო მეტად მძიმდება. ჩვეულებრივ, შეტევებს გადაცივება აპროვოცირებს, თუმცა არცთუ ისე იშვიათია შეტევა ემოციური სტრესის ფონზეც. შეტევა შესაძლოა შეწყდეს გათბობისას, ზოგჯერ კი თავისთავადაც გაივლის. შეტევებს შორის ავადმყოფი არაფერს უჩივის, ხოლო გასინჯვისას ექიმი პათოლოგიურ ცვლილებებს ვერ აღმოაჩენს.
რეინოს შეტევას ახასიათებს სამფაზიანი მიმდინარეობა: გაფითრება,  ციანოზი და ჰიპერემია, - მაგრამ საკმაოდ ხშირია ბიფაზური მიმდინარეობაც გაფითრებით და/ან ციანოზით და ჰიპერემიით. რეინოს დაავადების კლასიკური შეტევის დროს თითები უეცრად თეთრდება. ამას ანგიოსპაზმის სტადიას უწოდებენ. მოგვიანებით სიფითრეს ცვლის მოლურჯო შეფერილობა - ციანოზი. ამ დროს ავადმყოფი უჩივის ხელის თითების დაბუჟებას (პარესთეზია), შეცივებას; ვითარდება მწვავე ტკივილი და ტეხის ან წვის შეგრძნება. ხანმოკლე სპაზმს სწრაფად ცვლის სისხლძარღვთა გაფართოება, რასაც მოჰყვება კანის შეფერილობის მოლურჯოდან მოწითალოში გადასვლა, ხოლო სიცივის შეგრძნებას ცვლის თითების შეთბობა, ჩხვლეტა და პულსაციის შეგრძნება. შეტევა უმეტესად ზედა კიდურებს მოიცავს, თუმცა ზოგჯერ პროცესში ოთხივე კიდურია ჩართული. უპირატესად ზიანდება ხელის მეორე-მესამე თითების ბოლო ფალანგების ან ტერფის პირველი-მესამე თითების სისხლძარღვები. იშვიათად პროცესში სხეულის სხვა ნაწილებიც (ცხვირი, ყურები, ნიკაპი) ერთვება. დაავადების მძიმე მიმდინარეობისას რამდენიმე წელიწადში ვითარდება ტროფიკული ცვლილებები - იწყება ტროფოპარალიზური სტადია. თითებიდან ქრება თმოვანი საფარი, ფრჩხილები ნელა იზრდება, დეფორმირდება და მტვრევადი ხდება. შეინიშნება პანარიციუმებისა და წყლულების განვითარებისადმი მიდრეკილებაც. კანი თხელდება, ატროფირდება და მჭიდროდ ეკვრის ქვემოთ მდებარე ქსოვილებს (სკლეროდაქტილია). თითების დისტალურ ფალანგებზე ჩნდება ზედაპირული ნეკროზის კერები და ხანგრძლივად შეუხორცებელი წყლულები. წყლულები ძალზე მტკივნეულია, განსაკუთრებით - ღამით. შეხორცების შემდეგ მათ ადგილას რჩება მცირე ზომის ნაწიბურები.
პირველადი სინდრომის პროგნოზი, წესისამებრ, კეთილსაიმედოა - ასიდან 50-55 შემთხვევაში პროცესი უკუვითარდება. მეორეული სინდრომის დროს კი შემთხვევათა დაახლოებით 13% პროგრესირებს და საქმე ცხიმოვანი ბალიშების ატროფიზმამდე, თითის წვერების იშემიურ წყლულებამდე მიდის.

გართულებები
მოსალოდნელია:

  • ონიქოპათია (ფრჩხილის პათოლოგიები);
  • წყლულები თითის წვერებზე;
  • განგრენა;
  • თითის წვერების თვითამპუტაცია.

დიაგნოსტიკა
რეინოს ფენომენის დროს დიაგნოსტიკის ძირითადი მიზანია:

  • რეინოს სინდრომის დადასტურება;
  • სიმძიმის ხარისხისა და კლინიკური მიმდინარეობის შეფასება;
  • პირველად და მეორეულ სინდრომებს შორის განსხვავების დადგენა.

სისხლის მიმოქცევისა და სისხლძარღვთა დაზიანების განსაზღვრა ხდება ინსტრუმენტული გამოკვლევების - კანის თერმომეტრიის, პლეტიზმოგრაფიის, რეოგრაფიის, კაპილაროსკოპიის მეშვეობით. პლეტიზმოგრაფია (ბერძ. პლეტჰყსმოს - ავსება, გაზრდა; გრაპჰო - ჩაწერა) სისხლძარღვთა ტონუსისა და წვრილი კალიბრის სისხლძარღვებში სისხლის მიმოქცევის გამოკვლევის მეთოდია, რომელსაც საფუძვლად უდევს გრაფიკული რეგისტრაცია. რეოვაზოგრაფია და ოსცილოგრაფია საშუალებას იძლევა, განისაზღვროს თითებში სისხლის მიმოქცევა დოპლეროგრაფიული მეთოდით. ბოლო ხანს იმატა ყურადღებამ კვლევის ბიომიკროსკოპიული მეთოდების მიმართ. ასეთია, მაგალითად, ფრჩხილის გაფართოებული კაპილაროსკოპია, რომელიც ფრჩხილის სტრუქტურული ცვლილებების დეტალიზაციის საშუალებას იძლევა. უნგეალური კაპილაროსკოპია წარმოადგენს კვლევის არაინვაზიურ და ძალზე ეფექტურ მეთოდს, რომლის საშუალებითაც სისხლძარღვების დაზიანების ხარისხს ვადგენთ. კვლევის სპეციალური მეთოდები სისხლის მიმოქცევის დარღვევათა იმ სტადიაში აღმოჩენის საშუალებას იძლევა, რომელიც ავადმყოფისთვისაც კი ჯერ კიდევ შეუმჩნეველია. თუ არსებობს ეჭვი თანდართული სისტემური დაავადების თაობაზე, აუცილებელია შინაგანი ორგანოების, კერძოდ, თირკმელების, ფილტვების, გულის, საჭმლის მომნელებელი სისტემის გამოკვლევა.

მკურნალობა
მკურნალობის კონსერვატიული მეთოდი ითვალისწინებს სისხლძარღვთა გამაფართოებელი საშუალებების გამოყენებას. ამ მიზნით გამოიყენება პრეპარატების რამდენიმე ჯგუფი, კერძოდ, კალციუმის ანტაგონისტები (ნიფედიპინი, კორინფარი; შესაძლოა გამოყენებულ იქნეს სხვა ბლოკერებიც: ვერაპამილი, დილთიაზემი, ნიკარდიპინი), ალფა-ადრენობლოკერები, პერიფერიულად მოქმედი ადრენერგული ინჰიბიტორები, ცენტრალური ალფა-აგონისტები (მეთილდოფა), ვაზოდილატატორები.
სისხლძარღვოვანი დაზიანების მკურნალობაში განსაკუთრებულ ადგილს იკავებს აგფ-ინჰიბიტორები, კერძოდ, კაპტოპრილი. გამოიყენება კეტანსერინიც - სეროტონინული რეცეპტორების სელექციური ბლოკატორი Hშ2, უფრო - მოხუცებულ ასაკში. დიდი მნიშვნელობა ენიჭება პრეპარატებს, რომლებიც აუმჯობესებენ სისხლის რეოლოგიურ თვისებებს, აქვეითებენ მის სიბლანტეს: დიპირიდამოლს, პენტოქსიფილინს (აგაპურინი, ტრენტალი), დაბალმოლეკულურ დექსტრანებს (რეოპოლიგლუკინი). მკურნალობაში შეიძლება ჩაირთოს ჰიპერბარიული ოქსიგენოთერაპია, რეფლექსოთერაპია, ფსიქოთერაპია, ფიზიოთერაპია.
მედიკამენტური თერაპია რეინოს დაავადების დროს წლობით გრძელდება. კონსერვატიული მკურნალობის უეფექტობის შემთხვევაში ტარდება სიმპათექტომია, რომელიც კონსერვატიული მეთოდის ალტერნატივას წარმოადგენს. მკურნალობის მიზანია იმ ნერვული ბოჭკოების `გამორთვა~, საიდანაც მოდის პათოლოგიური იმპულსები, რომლებიც სისხლძარღვებს შეკუმშვას აიძულებს. არსებობს სიმპათექტომიის რამდენიმე სახეობა. როგორც პრაქტიკამ აჩვენა, ნაკლებტრავმულია ენდოსკოპიური სიმპათექტომია, რომელიც მგრძნობიარე თანამედროვე სამედიცინო ტექნიკის დახმარებით სრულდება.

რეკომენდაციები შეტევის დროს
იშემიის მწვავე შეტევის დროს გადაუდებელი მკურნალობა კიდურის გათბობას გულისხმობს, ვინაიდან სითბო ხელს უწყობს შეტევის უკუგანვითარებას. ამისთვის ხელები ჩაყავით თბილ (და არა ცხელ!) წყალში. კანის ტემპერატურა მოიმატებს, რაც ხელს შეუწყობს სისხლძარღვების გაფართოებასა და შეთბობას. შეგიძლიათ აგრეთვე, ხელები შეუშვიროთ საშრობი აპარატის თბილი ჰაერის ნაკადს. ტკივილი თავიდან რომ აიცილოთ, საკმარისია, გაიკეთოთ მსუბუქი მასაჟი და თითები 2-3 წუთის განმავლობაში შეითბოთ. მასაჟი აუცილებლად უნდა გაკეთდეს თბილი თითებით ან შალის ქსოვილით. სასურველია, დალიოთ ცხელი ჩაი. შეტევის გახანგრძლივებისას აუცილებლად მიმართეთ ექიმს, გამოიძახეთ სასწრაფო დახმარება.

დაავადების გამწვავების პროფილაქტიკა
გამწვავების თავიდან ასაცილებლად არსებობს სპეციალური რეკომენდაციები:
ერიდეთ:

  • სიცივეს. სიცივეს უნდა მოარიდოთ არა მარტო კიდურები, არამედ სახე და სხეულის სხვა ნაწილებიც. როდესაც კისერი და მკერდი ღია გაქვთ, სისხლის მიმოქცევა ორგანიზმში ავტომატურად ნელდება. სხეულის ნებისმიერი ნაწილის გადაცივებამ შეიძლება თითის სისხლძარღვების შევიწროება (ვაზოკონსტრიქცია) და რეინოს შეტევა გამოიწვიოს; წყალსაცავში ბანაობა ჯანმრთელი ადამიანებისთვის სასარგებლოა, მაგრამ დაუშვებელია რეინოს დაავადების დროს; ნუ დაიბანთ ხელებს ცივი წყლით;
  • ისეთი მედიკამენტების მიღებას, რომლებიც იწვევს სისხლძარღვთა სპაზმს (ბეტა-ადრენობლოკერები, კოფეინი) - ისინი ხელს უწყობენ რეინოს დაავადების შეტევის განვითარებას და ახანგრძლივებენ მას;
  • მაგარი ჩაის, ყავის მიღებას;
  • სტრესულ სიტუაციებს;
  • თამბაქოს. თუ ეწევით, დაუყოვნებლივ და სამუდამოდ თქვით უარი სიგარეტზე. ჯანმრთელ ადამიანშიც კი, რომელსაც სისხლძარღვოვანი რეაქციები ნორმალური აქვს, ნიკოტინი იწვევს არტერიების ტონუსის ხანგრძლივ მატებას და კანის სისხლძარღვების სპაზმს, რეინოს სინდრომის შემთხვევაში კი შესაძლოა შეტევის პროვოცირება მოახდინოს;
  • ვიბრაციას. ნებისმიერ სახლში არსებობს თუნდაც მცირედი ვიბრაციის წყარო: ელექტროძრავიანი საყოფაცხოვრებო ინსტრუმენტები - ელექტრობურღი, ელექტროქურა, ყავის საფქვავი, მტვერსასრუტი. მაცივარი, სარეცხი მანქანა დადგით კარგად ამორტიზებულ ადგილას, რეზინის ან პარალონის ნოხზე, რომ არ იძაგძაგოს. ეცადეთ, არ გამოიყენოთ ელექტრობურღი და ელექტროხერხი. უკიდურეს შემთხვევაში ჩაიცვით შალის ხელთათმანი.
  • ზამთარში აუცილებლად ატარეთ თბილი ხელთათმანები. ეცადეთ, ფეხსაცმელი ყოველთვის მშრალი გქონდეთ. სასარგებლოა რაციონში პოლიუჯერი ცხიმოვანი (ლინოლის, ლინოლენის, არაქიდონის) მჟავების ჩართვა. მიირთვით თევზი. ცხიმოვანი მჟავა ომეგა-3, რომელსაც ეს პროდუქტი შეიცავს, სისხლძარღვებისთვის სასარგებლოა. დამტკიცებულია, რომ ეს მჟავები ორგანიზმს სიცივის გადატანას უადვილებს და თავიდან გვაცილებს რეინოს დაავადების შეტევებს.
  • ავარჯიშეთ სისხლძარღვები. ეს თანდათანობით გაზრდის ტემპერატურის გრადიენტს და სისხლძარღვებს ტემპერატურული სტრესისადმი უფრო შეუვალს გახდის.

Don`t copy text!