Aviabiletebi avia.ge
მთავარი წაკითხვა გვერდი 345

სებორეა

სებორეა კანის ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული დაავადებაა. ეს არის კანის ფუნქციური მდგომარეობის ცვლილება, რომელსაც საფუძვლად უდევს ცხიმოვანი ჯირკვლების სეკრეტორული ფუნქციის დარღვევა. ამ დროს კანის ცხიმი ჭარბად ან ნაკლული ოდენობით გამომუშავდება და შეცვლილია მისი ხარისხიც.
კანის ცხიმს დიდი ფუნქციური მნიშვნელობა აქვს. კანის ზედაპირზე იგი ერევა საოფლე ჯირკვლების სეკრეტს და წარმოქმნის წყალცხიმოვან აპკს, რომელიც კანის ტენის დაკარგვისგან, გარესამყაროს მავნე ზემოქმედებისა და ინფექციებისგან იცავს. სებორეის დროს კი იმატებს კანის pH, რაც ხელს უწყობს მიკროორგანიზმების ზრდისთვის ხელსაყრელი პირობების შექმნას და ანთების განვითარებას.
სებორეის განვითარების მიზეზები ბოლომდე არ არის შესწავლილი. თუმცა ცნობილია მასზე მოქმედი ფაქტორები. ესენია:

  • გენეტიკური განწყობა (ცხიმწარმოქმნის მატებასა და ცხიმოვანი ჯირკვლების ჭარბ განვითარებას ხშირად ოჯახური ხასიათი აქვს);
  • ჰორმონული ცვლილებები, რომლებიც ანდროგენების (მამაკაცის სასქესო ჰორმონების) და ესტროგენების (ქალის სასქესო ჰორმონების) ნორმალური თანაფარდობის დარღვევით გამოიხატება. კანის ცხიმის გამოყოფის პროცესი ჰორმონდამოკიდებულია. ანდროგენების პროდუქციის მატება ცხიმის გამოყოფას აძლიერებს. სქესობრივი მომწიფების პერიოდში ხდება ორგანიზმის ჰორმონული გადაწყობა, რის შედეგადაც ცხიმის გამომუშავება ძლიერდება. ამ მოვლენას ფიზიოლოგიური სებორეა ეწოდება. სქესობრივი მომწიფების დასრულების შემდეგ ცხიმოვანი ჯირკვლების მუშაობა ნორმას უბრუნდება;
  • კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის დაავადებები, ენდოკრინული მოშლილობანი, ფსიქიკური დაავადებები;
  • ჰორმონული პრეპარატების (გლუკოკორტიკოსტეროიდების, ანაბოლური სტეროიდების, ტესტოსტერონის, პროგესტერონის და სხვა) ხანგრძლივი მიღება;
  • ნერვული სისტემის მუშაობის დარღვევა – ფსიქოგენური სტრესი ხელს უწყობს კანის ცხიმის გამომუშავების გაძლიერებას;
  • დაუბალანსებელი კვება, პირველ რიგში – A და B ჯგუფის ვიტამინებისა და მიკროელემენტების უკმარისობა;
  • კანის არასწორი მოვლა, მაგალითად, აგრესიული გამწმენდი საშუალებების ხმარება. თავის თმიანი ნაწილის კანზე სებორეის განვითარებას შესაძლოა ხელი შეუწყოს ფენის ხშირმა გამოყენებამ და თმის შეღებვამ.

კანის სხვადასხვა უბანზე ცხიმოვანი ჯირკვლების რაოდენობა სხვადასხვაა. ყველაზე მჭიდროდ ცხიმოვანი ჯირკვლები განლაგებულია სახის ცენტრალურ ნაწილში (ცხვირი, ცხვირ-ტუჩის სამკუთხედი), შუბლზე, ნიკაპზე, თავის თმიან ნაწილზე, ყურის ნიჟარებზე, დელკოლტეს არეში, ბეჭებზე და ბეჭებს შორის. სწორედ ამ უბანში შეიმჩნევა დაზიანებები სებორეის დროს.
გამოყოფენ სებორეის რამდენიმე სახეს: ცხიმოვანს, მშრალსა და შერეულს.

ცხიმოვანი სებორეა
სებორეა უმეტესად ცხიმოვანი ფორმით მიმდინარეობს. ამ დროს სებორეული ზონები – სახე (შუბლი, ცხვირი, ცხვირ-ტუჩის სამკუთხედი), თავის თმიანი ნაწილი, დეკოლტეს ზონა და ბეჭები – იღებს მოყვითალო ელფერს, ხდება გადამეტებულად ცხიმიანი, კანი პრიალებს, უხეშდება, სქელდება, ფორები ფართოვდება. აღინიშნება ძლიერი, ზოგჯერ აუტანელი ქავილი.
კანის ცხიმის ფიზიკურ-ქიმიური თვისებებიდან გამომდინარე, განასხვავებენ სებორეის თხევად და სქელ ფორმებს. თხელი სებორეის დროს ცხიმის სეკრეტი ძალიან თხელია, კანი გარეგნულად ტოვებს ისეთ შთაბეჭდილებას, თითქოს ცხიმი აქვს წასმული, ხოლო სქელი სებორეის დროს სეკრეტი ძალიან სქელია, ცომის კონსისტენციისა, კანი კი მონაცრისფრო ელფერს იღებს.
ცხიმოვანი სებორეის დროს კანის ცხიმის ჭარბი გამოყოფა იწვევს კანის უჯრედების გარქოვანებისკენ მიდრეკილებას, რის შედეგადაც ჩნდება ქერტლი. თმა სწრაფად ცხიმიანდება, ეწებება ერთმანეთს, ზოგჯერ კიდეც ცვივა.

მშრალი სებორეა
მშრალი სებორეა ცხიმოვანი ჯირკვლების ფუნქციის დაქვეითების შედეგია. ამ დროს ცხიმის გამოყოფა შემცირებულია, ქერტლი ფარავს თმას, ზოგჯერ ეფინება ერთმანეთს და წარმოქმნის მოყვითალო-მოთეთრო ან მორუხო-მოთეთრო ქერქს. ცხიმის გამოყოფის შემცირების გამო თმა შრება, თხელდება, მტვრევადი ხდება, ბოლოებში იყოფა. ტანსა და კიდურებზე ჩდება მოვარდისფრო-მოწითალო ლაქები.
ზოგჯერ მშრალი სებორეა ვლინდება მცირე ქერცლით, რომელიც ქერტლს მოგვაგონებს. ქერტლი სებორეის ერთ-ერთი ნიშანია. ამ ფორმას თავის თმიან ნაწილზე უხვი წვრილი ქერცლის გაჩენა ახასიათებს.
მშრალი სებორეა ეგზემური პროცესის რისკფაქტორია. ცხიმოვანი სებორის დროს მეტწილად ფერიმჭამელების წარმოშობა (აკნე) და თმის ცვენაა მოსალოდნელი. მაგრამ როგორც მშრალი, ისე ცხიმოვანი სებორეის დროს კანი უხეშდება და სქელდება, იღებს არაჯანსაღ ელფერს.
სებორეას აქვს მიდრეკილება ქრონიკული მიმდინარეობისა და ხშირი გამწვავებისკენ.
სებორეის დიაგნოსტირება და მკურნალობა უნდა ჩაატაროს დერმატოლოგმა.

სებორეული დერმატიტი
სებორეულ დერმატიტს, ტრადიციისამებრ, ცალკე დაავადებად გამოყოფენ. იგი სებორეისგან იმით განსხვავდება, რომ მისი თავდაპირველი მიზეზია არა ცხიმოვანი ჯირკვლების მუშაობის დარღვევა, არამედ კანის ანთებითი დაავადება, რომელიც შემდგომ ცხიმოვანი ჯირკვლების მუშაობის დარღვევას, კანის დამცველობითი და ყველა სხვა ფუნქციის დაქვეითებას იწვევს, ეს კი, თავის მხრივ, დაავადების შემდგომი განვითარებისთვის ხელსაყრელ პირობებს ქმნის.
სებორეული დერმატიტი – ეს არის დერმატიტი, რომელიც ლოკალიზდება მხოლოდ ცხიმოვანი ჯირკვლებით მდიდარ უბნებში: სახეზე (შუბლზე, ცხვირზე, ცხვირ-ტუჩის სამკუთხედზე, ნიკაპზე), თავის თმიან ნაწილზე, დეკოლტეს ზონასა და ბეჭებზე. სებორეული დერმატიტი იწვევს სიწითლეს, აქერცვლას, კანის გასქელებას, მკვეთრ ქავილს. მისთვის ასევე დამახასიათებელია ქერტლი, თმის გამოფიტვა და დაზიანება.
განასხვავებენ თავის თმიანი ნაწილის სებორეული დერმატიტის სამ ფორმას:

  • მშრალი ტიპის ანუ ჩვეულებრივი ქერტლი – ახასიათებს წვრილი ქერტლი, თმა სწრაფად არ ჭუჭყიანდება;
  • ცხიმოვანი ტიპის ქერტლი – ახასიათებს სქელი ცხიმიანი, ყვითელი ქერტლი, რომელიც ეკვრის თმას; შესაძლოა, ქერტლი ერთმანეთს შეეწებოს; თმა ძალიან სწრაფად ჭუჭყიანდება;
  • ანთებითი ტიპი – დამახასიათებელია ძლიერი სიწითლე, სისველე, ქავილი; დაზიანება სცდება თმოვანი საფარველის არეს.

სებორეული დერმატიტის გამომწვევი ფაქტორები სებორეის ანალოგიურია – ნეიროგენული, ჰორმონული, იმუნური. სებორეული დერმატიტი ძლიერდება ნერვული სტრესის, ჰორმონული ცვლილებისა და იმუნური სისტემის დასუსტების შემთხვევაში.
თუ სებორეულ დერმატიტს არ ვუმკურნალეთ, ის შესაძლოა სებორეულ უბნებს გასცდეს და ერითროდემიამდე განივრცოს (ერითროდემია კანის დიფუზური გაწითლებაა, რომელიც კანის მთელ საფარველს მოიცავს), ცალკეულ შემთხვევებში კი მეორეული ბაქტერიული ინფექციით გართულდეს.
სებორეული დერმატიტი უმეტესად გვხვდება სამ წლამდე (დიათეზის სახით), სქესობრივი მომწიფების პერიოდში და 30-დან 70 წლამდე. მამაკაცებს უფრო ხშირად ემართებათ, ვიდრე ქალებს. აქვს მემკვიდრეობითი ხასიათი. უკეთესობა (ჩაცხრობა, რემისია) შეინიშნება ზაფხულობით, გამწვავება – შემოდგომაზე.

მკურნალობა
მკურნალობა ინიშნება ინდივიდუალურად გამოკვლევათა წყების შემდეგ. ზოგჯერ რამდენიმე სპეციალისტთან გამოკვლევაც კი ხდება საჭირო.
მკურნალობის ძირითადი საშუალებებია:

  • პრეპარატები, რომლებიც აღადგენს ვეგეტაციური ნერვული სისტემის მუშაობას;
  • ჰორმონული პრეპარატები, თუმცა ისინი ინიშნება მხოლოდ ძალიან მძიმე ფორმების დროს;
  • განსაკუთრებული დიეტა. სასარგებლოა რძის ნაწარმი, კვერცხი, ხილი, ბოსტნეული (განსაკუთრებით – კომბოსტო და ჭარხალი), შვრიის (ჰერკულესის) ფაფა. უნდა შეიზღუდოს: ცხოველური ცხიმი (საქონლის, ღორისა და ცხვრის ქონი), მსუქანი ფრინველის ხორცი, კონსერვები, მლაშე და ცხარე პროდუქტები, საკაზმი (მდოგვი, პილპილი). ყოველივე ეს აუცილებელია მდგომარეობის გაუარესების თავიდან ასაცილებლად და კუჭ-ნაწლავის მუშაობის მოსაწესრიგებლად; B, A, D, E ვიტამინები, თუთიისა და გოგირდის პრეპარატები – ისინი აუცილებელია ორგანიზმისთვის, რათა იგი დამოუკიდებლად გაუმკლავდეს სებორეას;
  • ფიზიოთერაპია: მასაჟი, კრიოთერაპია, მეზოთერაპია, ოზონოთერაპია, ფიტოთერაპია, დარსენვალი, ულტრაიისფერი სხივები.

ძალიან მნიშვნელოვანია კანისა და თმის მოვლა სახლის პირობებში. ხშირად ამისთვის საჭიროა სამკურნალო საშუალებების გამოყენებაც.
აუცილებელია ფიზიკური დატვირთვა: ჰაერზე სეირნობა, მზისა და ჰაერის აბაზანები, გაკაჟება, ცურვა ღია აუზში.
ვარჯიში აწესრიგებს სისხლის მიმოქცევასა და ნივთიერებათა ცვლას;
დაავადების მძიმე მიმდინარეობის შემთხვევაში ინიშნება ანტიმიკოზური პრეპარატები.
მშრალი სებორეის დროს ინიშნება 10%-იანი გოგირდის კრემი.

სებორეული ეგზემა
სებორეული ეგზემა (სებორეული ეგზემატიდი, სებორეიდი) კანის ცხიმოვანი ჯირკვლებით მდიდარი უბნების (თავის თმიანი ნაწილის, ყურის უკანა არეების, ცხვირ-ტუჩის ნაკეცის, ქუთუთოს კიდეების, ბეჭთაშუა არის, მკერდის ზედა ნაწილის და სხვა) ქრონიკული ანთებაა. სებორეიდი, წესისამებრ, იმუნური სისტემის დასუსტებისას ვითარდება. ასეთ დროს კანის სენსიბილიზაციას ანუ მგრძნობელობის მომატებას ხშირად საკუთარივე ექსკრეტი (ნივთიერებათა ცვლის საბოლოო პროდუქტი, რომელიც გამოიდევნება ორგანიზმიდან) ან კანზე მობინადრე ბაქტერიების ცხოველქმედების პროდუქტები იწვევს.
ზოგიერთი ავტორი სებორეულ ეგზემას ქრონიკულ სებორეულ დერმატიტს მიაკუთვნებს, ზოგს კი მიაჩნია, რომ ეს ინფექციური დაავადებაა, რომელსაც სპეციფიკური მიკროორგანიზმი (მოროკოკი) ან სტრეპტოსტაფილოკოკი იწვევს.
სებორეული ეგზემის მიზეზებიდან დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ პიოკოკებს (ერთგვარი მიკროორგანიზმებია), განსაკუთრებით – ოვალურ პიტიროსპორუმს. ანტიგენებად შესაძლოა მოგვევლინოს კანდიდას ტიპის სოკო და სტაფილოკოკიც. დაავადების განვითარებაში მნიშვნელოვან როლს ასრულებს ნეიროენდოკრინული სისტემის დარღვევები და ორგანიზმის რეაქტიულობა. აღსანიშნავია ისიც, რომ სებორეულ ეგზემას კავშირი აქვს კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის ქრონიკულ დაავადებებთან, ჰაიმორიტთან, კონიუნქტივიტთან (თვალის ლორწოვანი გარსის ანთება), რინიტთან (ცხვირის ლორწოვანი გარსის ანთება), ნევროლოგიურ დარღვევებთან.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
სებორეული ეგზემის დროს თავის თმიანი უბნების კანი გამომშრალი და ჰიპერემიულია, დაფარულია დიდი რაოდენობით ქატოსმაგვარი მორუხო ქერცლით, სეროზული ან სეროზულ-ჩირქოვანი მოყვითალო ფუფხით, რომლის მოცილების შემდეგაც კანზე სველი ზედაპირი რჩება. დაზიანებულ უბნებს აქვს მკვეთრი საზღვრები, თმა ამ ადგილებზე ერთგვარად შეწებებულია. კანის ნაკეცებში შეშუპება, ჰიპერემია, ღრმა მტკივნეული ნახეთქები აღინიშნება, დაზიანებული უბნების პერიფერიულ ნაწილს კი ყვითელი ქერცლი და ქერქი ფარავს. სხეულსა და კიდურებზე მოყვითალო-მოვარდისფრო ლაქები ჩნდება. კლინიკურად სებორეული ეგზემა ერითემულ ფოლაქებს წარმოადგენს (ერითემა სისხლძარღვთა გაფართოებით გამოწვეული კანის სიწითლეა). ეს ფოლაქები უმეტესად წვრილი პაპულების (მშრალი მუწუკების) ან მოყვითალო-მოვარდისფრო მიკრობუშტუკების გაერთიანებით წარმოიქმნება. პერიფერიებზე შერწყმის გამო დაზიანების კერები შედარებით გავრცობილ სახეს იძენს. პაციენტები წვასა და ქავილს უჩივიან. ქერქების მოცილებისას, განსაკუთრებით – კანის ნაკეცებში, კანი სველი და ეროზირებული რჩება.

მკურნალობა
სებორეული ეგზემის მკურნალობა კომპლექსურია. ამ დროს დიდი მნიშვნელობა ენიჭება თანმხლები დაავადების კორექციას, ვიტამინოთერაპიას. პაციენტს უნიშნავენ სედაციურ პრეპარატებს, ანტიჰისტამინურ და მადესენსიბილიზებელ საშუალებებს (რომლებიც აქვეითებენ გამღიზიანებლისადმი ორგანიზმის მგრძნობელობას). დაავადების შედარებით მძიმე ფორმების დროს აუცილებელია გლუკოკორტიკოიდების გამოყენება. დიდი ყურადღება ეთმობა ადგილობრივ თერაპიასაც. თავის თმიანი ნაწილის დასაბანად პაციენტებს 2%-იანი კეტოკონაზოლის შამპუნის (ნიზორალის) გამოყენებას ურჩევენ. ამის შემდეგ კანი ჰიდროკორტიზონის შემცველი სპეციალური სითხით ან ლოსიონით უნდა დამუშავდეს. საგანგებო დამუშავება და მოვლა სჭირდება სხეულისა და სახის კანსაც. პიოკოკური ფლორის შეერთების შემთხვევაში აუცილებელი ხდება სამკურნალო კომპლექსში ანტიბიოტიკების შემცველი კრემებისა და საცხების ჩართვა. მკურნალობის ტაქტიკას ექიმი დერმატოლოგი ადგენს პაციენტის მდგომარეობის, დაავადების ფორმისა და მიმდინარეობის შესაბამისად. აუცილებელია ძილისა და კვების რეჟიმის მოწესრიგება, სხვადასხვა სახის ალერგენსა და სტრესფაქტორთან კონტაქტის თავიდან აცილება, რაციონიდან კვერცხის, ნიგვზის, ყავის, შოკოლადის, ციტრუსების, ბულიონების, გაზიანი სასმელების ამოღება.

საცრემლე ორგანოების დაავადებები

საცრემლე ორგანოების პათოლოგიები ვლინდება ცრემლწარმომქმნელი აპარატისა და ცრემლგამტარი გზების განვითარების ანომალიებით, ანთებითი, სიმსივნური და ტრავმის შემდგომი ცვლილებებით.

ცრემლწარმომქმნელი ორგანოების პათოლოგიები
ცრემლწარმომქმნელი ორგანოების პათოლოგიები მოიცავს განვითარების ანომალიებს, ანთებით პროცესებს, სიმსივნურ, ატროფიულ, ტრავმის შემდგომ დაზიანებებს.
განვითარების ანომალიები უმეტესად ბავშვებში გვხვდება.
საცრემლე ჯირკვლების ანომალიებია: მათი არარსებობა, განუვითარებლობლობა, უმოქმედობა ან ჰიპერტროფია.
საცრემლე ჯირკვლის არარსებობა ან არასაკმარისი განვითარება იწვევს ქსეროზს (სიმშრალეს) და მხედველობის დაკარგვას. ამ შემთხვევაში მკურნალობა მხოლოდ ოპერაციულია. იგი გულისხმობს კონიუნქტივის ღრუს გარეთა ნაწილში სანერწყვე ჯირკვლის სადინარის გადანერგვას (ნერწყვის და ცრემლის ფიზიკურ-ქიმიური მსგავსება დიდია, რაც უზრუნველყოფს თვალის დამაკმაყოფილებელ მდგომარეობას).
საცრემლე ჯირკვლის უმოქმედობის და ფუნქციის დარღვევის შემთხვევაშიც ოპერაციული მკურნალობაა ნაჩვენები, რაც გულისხმობს სანერწყვე ჯირკვლის მიკერებას წარბის გარეთა ზედაპირზე, ძვლისაზრდელაზე.
ჰიპერსეკრეციის შემთხვევაში ცრემლის გამოყოფის შესამცირებლად ტარდება ჯირკვლის ნაწილობრივი მოცილება, სკლეროთერაპია.
საცრემლე ჯირკვლის ანთებითი დაავადება, დაკრიოადენიტი, არც ისე ხშირად გვხვდება. ის შეიძლება იყოს მწვავეც და ქრონიკულიც.
საცრემლე ჯირკვლის მწვავე ანთება, მწვავე დაკრიოადენიტი, უმეტესად ბავშვებსა და ახალგაზრდებს უდასტურდებათ. იგი ცალმხრივიც შეიძლება იყოს და ორმხრივიც. დაავადება აღმოცენდება გრიპის, ქუნთრუშის, ანგინის, რევმატიზმის, პნევმონიის, მუცლის ტიფის, გონორეის და პაროტიტის – ყბაყურას – დროს (ყველაზე ხშირად – უკანასკნელ შემთხვევაში).
ყბაყურას დროს დაკრიოადენიტი ყოველთვის ორმხრივია. მას თან ახლავს ყბაყურა და ყბისქვეშა სანერწყვე ჯირკვლების ანთება, რაც იმას ნიშნავს, რომ ერთი და იგივე ინფექცია აზიანებს როგორც სანერწყვე, ისე საცრემლე ჯირკვლებს. ეს იმით აიხსნება, რომ სანერწყვე და საცრემლე ჯირკვლებს აქვს მსგავსი ჰისტოლოგიური შენება და საერთო ინერვაცია. თუმცა ანთებითი პროცესი ყბაყურა ჯირკვალში შეიძლება ჯერ კიდევ დაკრიოადენიტის განვითარებამდე დასრულდეს ანდა სუსტად იყოს გამოხატული. ამის გათვალისწინება აუცილებელია ბავშვებში დიაგნოსტიკური შეცდომების თავიდან ასაცილებლად.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
მწვავე დაკრიოადენიტი კლინიკურად ზედა ქუთუთოს გარეთა ზედაპირის შეშუპებითა და ტკივილით გამოიხატება. შეშუპება შესაძლოა ჯირკვლის არიდან საფეთქლებამდე გავრცელდეს და ნახევარი სახეც კი მოიცვას. ასეთ დროს თვალი იხუჭება. მძიმე მიმდინარეობის შემთხვევაში დასუსტებულ ბავშვებს შესაძლოა აბსცესი ან ფლეგმონა განუვითარდეთ და პროცესში ჩაერთოს რეტრობულბური არეც. თვალის კაკალი გადაადგილდება ქვემოთ და შიგნით და ორბიტიდან ოდნავ წინ წამოიწევს. ავადმყოფი უჩივის გაორებას, თვალის მოძრაობის შეზღუდვას ზემოთ და შიგნით. კონიუნქტივა გარეთა ნაწილში მკვეთრად ჰიპერემიული და შეშუპებულია. შესაძლოა განვითარდეს ქემოზიც – კონიუნქტივის შემოფარგლული შეშუპება, რომელიც გარემოიცავს რქოვანა გარსს. ამ დროს უარესდება საერთო მდგომარეობა – აღმოცენდება თავის ტკივილი, ირღვევა ძილი და მადა, იმატებს ტემპერატურა, ვითარდება რეგიონული ლიმფადენიტი.

მკურნალობა

სამკურნალოდ ინიშნება ადგილობრივი გამახურებელი პროცედურები, უმს (УВЧ), ვიტამინოვანი წვეთები და სულფანილამიდებისა და ანტიბიოტიკების შემცველი კრემები, საცრემელე ჯირკვლის საპროექციო არეში კანქვეშ ანტიბიოტიკები შეჰყავთ.
ზოგადი მკურნალობა მიმართულია ძირითადი დაავადების წინააღმდეგ. ინიშნება ანტიბიოტიკები და სულფანილამიდები, სიმპტომური საშუალებები (ანალგეტიკები, საძილე პრეპარატები და სხვა). დაჩირქებისა და აბსცესის გაჩენის შემთხვევაში ჩირქოვან წარმონაქმნს კვეთენ და ღრუს ანტიბიოტიკებით გამორეცხავენ.
გახანგრძლივებული დაკრიოადენიტის შემთხვევაში მიმართავენ რენტგენოთერაპიას.
წესისამებრ, დაავადება გამოჯანმრთელებით სრულდება.
ქრონიკული დაკრიოადენიტი ზოგჯერ მწვავეს მომდევნო საფეხურია, უფრო ხშირად კი დამოუკიდებლად ვითარდება. პროცესი შეიძლება იყოს ცალმხრივიც და ორმხრივიც, აღმოცენდეს ტუბერკულოზის, სიფილისის, მიკულიჩის სინდრომისა და ტრაქომის დროს.
ქრონიკული დაკრიოადენიტის დროს სუბიექტური ჩივილები არ არსებობს. კლინიკური სურათი სახასიათოა იმით, რომ საცრემლე ჯირკვლის არე შეშუპებული, მკვრივი და უმტკივნეულოა და თანდათანობით ფართოვდება. კანი მის ზემოთ არ არის შეცვლილი. ტუბერკულოზური დაკრიოადენიტის დროს დაჩირქება არ ხდება.

მიკულიჩის სინდრომი
ეს დაავადება პირველად 1892 წელს აღწერა მიკულიჩმა და ამიტომ მის სახელს ატარებს. ეს არის სიმპტომოკომპლექსი, რომელსაც ახასიათებს ნელი პროგრესირება, საცრემლე და სანერწყვე (ხშირად – ყბისქვეშა, იშვიათად – ყბაყურა და ენისქვეშა) ჯირკვლების სიმეტრიული ზრდა, თვალის კაკლის ქვემოთ და შიგნით გადაადგილება და წინ წამოწევა. ჯირკვალი არასდროს ჩირქდება. პროცესში ერთვება ლიმფური კვანძები.
დაავადების მიზეზი ბოლომდე ჯერჯერობით არ არის გარკვეული. მიკულიჩის დაავადების დროს ჰისტოლოგიურად დასტურდება საცრემლე და სანერწყვე ჯირკვლების ლიმფომური ჰიპერპლაზია. ზოგიერთ ავტორს ამის მიზეზად ტუბერკულოზი მიაჩნია, მაგრამ უმრავლესობა დაავადებას მთელი ლიმფური აპარატის სისტემური დაავადებით (ლეიკემია და ფსევდოლეიკემია) განპირობებულ საცრემლე და სანერწყვე ჯირკვლების ლიმფომატოზად მიიჩნევს.
მიკულიჩის სინდრომზე ეჭვის შემთხვევაში უნდა ჩატარდეს სისხლის გამოკვლევა.
ტუბერკულოზური დაკრიოადენიტის სადიაგნოზოდ მნიშვნელოვანია საერთო კლინიკური გამოკვლევა ტუბერკულოზზე და პირკესა და მანტუს ტესტების ჩატარება.
სიფილისური ქრონიკული დაკრიოადენიტი მიმდინარეობს საცრემლე ჯირკვლის გუმატოზური დაკრიოადენიტის სახით. შანკრი იშვიათია. თანდაყოლილი სიფილისის დროს მოსალოდნელია თანდაყოლილი ინტერსტიციური დაკრიოადენიტის განვითარება.

მკურნალობა
მკურნალობა დაავადების მიზეზის შესაბამისად ინიშნება. ადგილობრივად ნაჩვენებია რენტგენოთერაპია. მიკულიჩის დაავადების დროს კანქვეშ ან ვენაში დარიშხანის პრეპარატები შეჰყავთ.

საცრემლე ჯიკვლებისკისტა
კისტა საცრემლე ჯირკვლის გამომტანი სადინარების გაფართოების შედეგია და ჰგავს ყბისქვეშა სანერწყვე ჯირკვლის გამომტანი სადინარის კისტას. ზომით ალუბლის კურკისოდენაც შეიძლება იყოს და კაკლისოდენაც. წარმონაქმნი უმტკივნეულოა, ელასტიკური, მის ზემოთ კანი შეუცვლელია. ზედა ქუთუთოს ამოტრიალების შემთხვევაში იგი გამჭვირვალე ბუშტივით მოჩანს.
მკურნალობა გულისხმობს კისტის გახსნას.

საცრემლე ჯირკვლის სიმსივნეები
საცრემლე ჯირკვალში შეიძლება განვითარდეს შერეული სიმსივნეები, ცილინდრომა, სარკომა, ადენოკარცენომა. იშვიათია ადენომა და ონკოცისტომა.
ამჟამად მიიჩნევენ, რომ საცრემლე ჯირკვლის შერეული სიმსივნეები სანერწყვე (ყბაყურა) ჯირკვლების შერეული სიმსივნეების ნაირსახეობაა.
სიმსივნე უვითარდებათ ხანდაზმულებს, იზრდება ნელა, თუმცა ცნობილია სწრაფი ზრდის შემთხვევებიც. მისი ძირითადი სიმპტომებია ტკივილი და ეგზოფთალმი. იშვითად აღმოცენდება დიპლოპია (გაორება) და მხედველობითი მოშლილობანი. თვალის ფსკერზე გამოხატულია ცვლილებები და მოსალოდნელია მხედველობის ნერვის ატროფია. ზოგ შემთხვევაში სიმსივნე ავთვისებიანია, რეციდივებისა და მეტასტაზირებისკენ მიდრეკილი.
ცილინდრომის კლინიკური სურათი საცრემლე ჯირკვლის შერეული სიმსივნისას ჰგავს, მაგრამ პროგნოზი ცილინდრომის დროს უარესია – ასიდან 23-25 შემთხვევაში შედეგი ლეტალურია.
მკურნალობა გულისხმობს სიმსივნის ამოკვეთას საცრემლე ჯირკვალთან ერთად და სხივურ თერაპიას.
სარკომა გვხვდება ბავშვებსა და მოზარდებში, მიმდინარეობს მძიმედ, პროგნოზი არაკეთილსაიმედოა.
ადენომისა და ონკოცისტომის დროს მკურნალობა ქირურგიულია, პროგნოზი – კეთილსაიმედო.

ცრემლგამომტანი ორგანოების პათოლოგია
ცრემლგამომტანი გზების დაავადებათა ძირითადი ნიშანია მუდმივი ცრემლდენა, რომელიც ძლიერდება სიცივესა და ქარში. როცა ცრემლდენა ხანგრძლივია, მას ერთვის ხამხამი და ქუთუთოების კიდეების შეწითლება.
ზოგჯერ სიცივეში ცრემლდენას განაპირობებს სახეზე კანქვეშა კუნთოვანი ბოჭკოების შეკუმშვა კანის მგრძნობელობის მატების გამო. იშვიათად ცრემლდენას საცრემლე ჯირკვლების ფუნქციის გაძლიერება იწვევს, უმეტესად კი ის უკავშირდება სამწვერა ნერვის I და II ტოტებისა და სიმპათიკური ნერვების გაღიზიანებას, ასევე – ფოკალურ ინფექციას კბილების დაავადებათა დროს.
ცრემლდენა ზოგჯერ ცხვირის დამატებითი წიაღების ავთვისებიანი სიმსივნის ერთადერთი სიმპტომია; შეიძლება იყოს ჰიპოფიზის სიმსივნის პირველი ნიშანი; აღმოცენდება ზედა ყბის ოსტეომის დროსაც.
პათოლოგიური ცრემლდენა შეინიშნება კონიუნქტივიტის, ბლეფარიტის, კერატიტის, სკლერიტის, რქოვანა გარსში უცხო სხეულის, მწვავე და ქრონიკული რინიტების, ცხვირის დანამატ წიაღებში ანთებითი პროცესების დროს.
ცრემლდენის პროვოცირება შეუძლია ზოგიერთ საკვებს.
ყველაზე ხშირად პათოლოგიური ცრემლდენა უკავშირდება ცრემლგამომტანი გზების ფუნქციის თანდაყოლილ ან შეძენილ დარღვევას. შეძენილი დარღევები, წესისამებრ, საცრემლე წერტილის და არხის, საცრემლე პარკისა და ცრემლ-ცხვირის არხის პათოლოგიებია.
მოხუცებში საკმაოდ ხშირია საცრემლე წერტილის ატონიური ევერსია.

მკურნალობა
მკურნალობა ქირურგიულია. საცრემლე წერტილის შევიწროება ხშირად ვითარდება ქრონიკული ბლეფარიტისა და კონკუნქტივიტის შედეგად. ის შეიძლება გამოიწვიოს საცრემლე წერტილის სფინქტერის კუნთის ხანგრძლივმა სპაზმმა. უკანასკნელ შემთხვევაში ეფექტურია საცრემლე წერტილის გაფართოება ზონდით. თუ შევიწროება ნაწიბუროვანი ხასიათისაა, კეთდება ოპერაცია.
არხების ან უცხო სხეულის (წამწამი, მტვრის ნაწილაკები, ჰლისტები) მოშორება ოპერაციული მეთოდით ხდება.
არხების ჩირქოვანი ანთება (კანალიკულიტი) ლორწოვანი გარსის ანთებაა. ანთებითი პროცესის ირგვლივ მდებარე ქსოვილებზე გავრცელების შემთხვევაში ვითარდება პერიკანალიკულიტი. არხების არეში კანი წითლდება, შუპდება, შეხებისას მკვრივი და მტკივნეულია. საცრემლე წერტილიდან გამოიყოფა ლორწოვან-ჩირქოვანი გამონადენი. გამოხატულია ცრემლის დაგროვება და ცრემდენა. კანალიკულიტის მიზეზი შეიძლება იყოს ტუბერკულოზი, სიფილისი, ბრუცელოზი, ტრაქომა, ბლეფარიტი, მიკოზი. სოკოვანი კანალიკულიტი დიდხანს მიმდინარეობს.
მკურნალობა გულისხმობს მიზეზზე ზემოქმედებას. ნაჩვენებია გამორეცხვები ასეპტიკური ხსნარებით. საჭიროა ანტიბიოტიკების ხშირ-ხშირად ჩაწვეთება და ანტიბიოტიკებიანი და სულფანიამიდიანი მალამოს წასმა. სოკოვანი კანალიკულიტის დროს ნაჩვენებია საცრემლე არხის გაკვეთა. ამოფხეკა და იოდით დამუშავება.
თანდაყოლილ ანომალიებს მიეკუთვნება:
*საცრემლე წერტილის ატრეზია;
*საცრემლე არხების ატრეზია;
*საცრემლე წერტილისა და არხების ატრეზია;
*დამატებითი საცრემლე წერტილი და არხები (რამდენიმე საცრემლე წერტილი და არხი);

*საცრემლე წერტილისა და არხის დისლოკაცია (წინ, უკან, გარეთ, შიგნით).

საცრემლე პარკის ანთებითი დაავადება
საცრემლე პარკის ანთებითი დაავადება მწვავეც შეიძლება იყოს და ქრონიკულიც.

ქრონიკული დაკრიოცისტიტი
საცრემლე პარკის ქრონიკული ანთება, ქრონიკული დაკრიოცისტიტი (dacryocystitis chronica), ვითარდება ცრემლ-ცხვირის არხის გამავლობის დარღვევისას, როდესაც საცრემლე პარკში ცრემლი გუბდება და მიკროორგანიზმების (მეტწილად – პნევმოკოკებისა და სტაფილოკოკების) გამრავლებისთვის ხელსაყრელი პირობები იქმნება. გარდა ამისა, დაავადების განვითარება შესაძლოა უკავშირდებოდეს საცრემლე პარკის მეზობლად (მაგალითად, ჰაიმორის ღრუში, პარკის გარემომცველ ძვლებში) მიმდინარე პროცესს, რომლის შედეგადაც ხდება ცრემლ-ცხვირის არხის სტენოზირება (უნდა ითქვას, რომ ცრემლ-ცხვირის არხის სტენოზი ზოგჯერ თანდაყოლილია). ქრონიკული დაკრიოცისტიტის მიზეზი ასევე შეიძლება იყოს ზედა ყბის მოტეხილობა, ცხვირში მიმდინარე სიფილისური პროცესები და საცრემლე პარკის ტუბერკულოზი.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
ქრონიკული დაკრიოცისტიტის დროს შეინიშნება საცრემლე პარკის მიდამოს შეშუპება, ცრემლდენა, შემდეგ – ჩირქდენაც. საცრემლე პარკის არეზე ზეწოლისას საცრემლე წერტილიდან გამოიყოფა ლორწოვანი, ლორწოვან-ჩირქოვანი ან ჩირქოვანი გამონადენი. თუ სტენოზირებულ საცრემლე არხს გამტარობა ნაწილობრივ შენარჩუნებული აქვს, საცრემლე პარკის შიგთავსი შეიძლება ცხვირის ღრუში დაიცალოს. საცრემლე აპკის საპროექციო არეში ქსოვილები, ნახევარმთვარისებური ნაოჭი და კონიუნქტივა გაღიზიანებული და ჰიპერემირებულია (შეწითლებული). არცთუ იშვიათად აღინიშნება კონიუნქტივიტი და ბლეფარიტი. გახანგრძლივებული დაკრიოცისტიტის დროს პარკი შეიძლება მკვეთრად გაიწელოს და საცრემლე პარკის არეში კაკლისოდენა გამობერილობა გაჩნდეს. შეშუპებული მიდამოს ზედაპირზე კანი რამდენადმე განლეულია. საცრემლე პარკმა შეიძლება ატროფია განიცადოს, აღარ გამოყოს ლორწო და ჩირქი. ამ შემთხვევაში პარკში დაგროვდება გამჭვირვალე, მოსქო სითხე. ამ მდგომარეობას საცრემლე პარკის წყალმანკს (hydrops sacci lacrimalis) უწოდებენ.
ქრონიკული დაკრიოცისტიტი ქალებში 6-7-ჯერ უფრო ხშირად გვხვდება, ვიდრე მამაკაცებში. ამ დაავადებას თან ახლავს რქოვანა გარსის წყლულისა და საცრემლე პარკის ფლეგმონის განვითარების საფრთხე.

მკურნალობა
ქრონიკულ დაკრიოცისტიტს ქირურგიული გზით მკურნალობენ. ოპერაციას დაკრიოცისტორინოსტომია ეწოდება და ცხვირის ღრუსთან კონიუნქტივის ღრუს ხელოვნურ მიერთებას გულისხმობს.

საცრემლე პარკის მწვავე ანთება ანუ საცრემლე პარკის ფლეგმონა
საცრემლე პარკის მწვავე ანთება (მწვავე დაკრიოცისტიტი) საცრემლე პარკის კედლისა და მისი გარემომცველი ქსოვილების ჩირქოვანი ანთებაა. მას იწვევს კოკები, ტუბერკულოზის ჩხირი, ვირუსები და სოკოები.
მწვავე დაკრიოცისტიტი უმეტესად ვითარდება როგორც ქრონიკული დაკრიოცისტიტის გართულება, თუმცა ცალკეულ შემთხვევებში ანთებითი პროცესი საცრემლე პარკის გარემომცველ ქსოვილებზე მეზობელი წიაღებიდან (ჰაიმორის ღრუ და ცხავის ლაბირინთი), პარკის გარემომცველი ძვლებიდან ან ცხვირის ღრუდან გადადის.
მწვავე დაკრიოცისტიტის დროს საცრემლე პარკის არეში ჩნდება ძლიერი სიწითლე და მკვრივი, მტკივნეული შეშუპება, რომელიც ცხვირისა და ლოყების მიმდებარე არეზე ვრცელდება. თვალის ნაპრალი შევიწროებულია ან მთლიანად დახურული. რამდენიმე დღეში შეშუპება რბილდება, ყალიბდება აბსცესი, რომელიც მოგვიანებით იხსნება (მეტწილად გარეთ) და წარმოიქმნება ფისტულა, რომლიდანაც გამოიყოფა ცრემლისმაგვარი სითხე. ასეთი ფისტულა შეიძლება დიდხანს არ შეხორცდეს. ზოგჯერ ვითარდება ე.წ. შიდა ფისტულა და მაშინ ჩირქი ცრემლ-ცხვირის არხიდან შედის ცხვირის ღრუში. მკურნალობის გარეშე (განსაკუთრებით – ბავშვებში) მწვავე ჩირქოვანი დაკრიოცისტიტი შესაძლოა ფლეგმონურ პროცესში გადაიზარდოს, არასათანადო (არასაკმარისი) მკურნალობის შემთხვევაში კი დიდია რეციდივების ალბათობა.

მკურნალობა
მწვავე დაკრიოცისტიტის დროს ინიშნება სითბო (მშრალი), ულტრამაღალი სიხშირის სხივები (УВЧ), კუნთებში ანტიბიოტიკების ინექცია, დასალევად – სულფანილამიდები, ადგილობრივად – ანტიბიოტიკები და 3%-იანი კოლარგოლის კრემი.
თუ აბსცესი ჩამოყალიბდა, საჭიროა მისი გახსნა და დრენირება, ხოლო მწვავე პროცესის ჩაქრობის შემდეგ ნაჩვენებია ოპერაციული ჩარევა.

ახალშობილთა დაკრიოცისტიტი
ახალშობილთა დაკრიოცისტიტი იმის გამო ვითარდება, რომ ბავშვს დაბადების შემდეგაც რჩება ლორწოვან-ჟელატინისებრი აპკი (ემბრიონული აპკი), რომელიც მუცლადყოფნის პერიოდში ქვემოდან ფარავს ცრემლ-ცხვირის არხის სანათურს (წესით, იგი ბავშვის პირველი ჩასუნთქვის დროს უნდა გასკდეს). ამ შემთხვევაში ახალშობილს სიცოცხლის პირველ დღეებში თვალის შიგნითა კუთხეში აღენიშნება ლორწოვანი გამონადენი და კონიუნქტივის ზომიერი შეწითლება. მომდევნო კვირებში თვალის ნაპრალში ცრემლი ჩადგება, მერე კი ცრემლდენა ვითარდება. მოსალოდნელია საცრემლე პარკის არეში შეშუპება. საცრემლე პარკის მიდამოში ზეწოლისას ქვედა საცრემლე წერტილიდან გამოიყოფა ლორწოვანი ან ლორწოვან-ჩირქოვანი გამონადენი.
ახალშობილებში მწვავე დაკრიოცისტიტი, წესისამებრ, თანდაყოლილი დაკრიოცისტიტის გართულებაა, თუმცა არის შემთხვევები, როდესაც ანთებითი პროცესი საცრემლე პარკზე ახლომდებარე ანთებითი ქსოვილებიდან (ზედა ყბის ჩირქოვანი ოსტეომიელიტის შემთხვევაში) გადადის.
ახალშობილთა დაკრიოცისტიტი ტემპერატურის მატებითა და მოუსვენრობით მიმდინარეობს. შეიძლება განვითარდეს გარეთა ან შიგნითა ფისტულა.
თანდაყოლილი დაკრიოცისტიტის დიაგნოსტიკა არ არის რთული, მაგრამ ხდება შეცდომებიც, მაგალითად, კონიუნქტივის ჰიპერემიას და გამონადენს კონიუნქტივიტად მიიჩნევენ და დიდხანს უშედეგოდ მკურნალობენ ანტიბიოტიკებით.

მკურნალობა
ახალშობილებში დაკრიოცისტიტს მკურნალობენ საცრემლე პარკის არის მასაჟით (დარტყმით) ზემოდან ქვემოთ, თვალში ალბუციდის (30%), ლევომიცეტინის (0,25%) და ვიტამინების ჩაწვეთებით. მასაჟის მიზანია საცრემლე პარკში წნევის გაზრდა ემბრიონული აპკის გახეთქვის გასაადვილებლად. თავდაპირველად უნდა მოხდეს ზეწოლა თვალის კუთხეში და ამის შედეგად გამოყოფილი ჩირქოვანი გამონადენი მოიწმინდოს ფიზიოლოგიურ ხსნარში (ნატრიუმის ქლორიდის 0.9%-იანი ხსნარი) დასველებული ბამბის ტამპონით. მასაჟის მიმართულება საცრემლე არხის პროექციას უნდა ემთხვეოდეს. მასაჟი კეთდება თვალის კუთხიდან ჯერ ჰორიზონტალურად, მერე კი ცხვირის ფრთის გასწვრივ, ზევიდან ქვევით, თითების რამდენიმე წერტილოვანი ან ვიბრირებადი ზეწოლითი მოძრაობით. სასურველია, ზეწოლის პარალელურად მოხდეს ცხვირის ასპირატორით ჰაერის გამოქაჩვა. მასაჟი უნდა ჩატარდეს დღეში 6-10-ჯერ, უმჯობესია ჭამამდე, რადგან ჩვილებს ეს პროცედურა არ მოსწონთ, ჭამა კი მალე დაამშვიდებთ. დადებითი შედეგის არარსებობის შემთხვევაში 7-10 დღის შემდეგ ხდება ცრემლგამომტანი გზების გამორეცხვა სტერილური ფიზიოლოგიური ხსნარით, ოღონდ პარკის შიგთავსის გამორწყვის შემდეგ. განმეორებითი გამორეცხვა შეიძლება გაკეთდეს ტრიფსინითა და ქიმოტრიფსინით. თუ გამტარობა არ აღდგა, გადადიან ზონდირებაზე. ზონდირება უნდა ჩატარდეს, ვიდრე ბავშვს 3 თვე შეუსრულდება.
შესაძლებელია ცრემლგამომტანი გზების გამორეცხვა ასეთი კოქტეილით: 0,5 მლ 2,5%-იანი ჰიდროკორტიზონის სუსპენზია, 32 ერთეული ლიდაზა და 5 მლ სტერილური 0,5%-იანი ნოვოკაინი.

საცრემლე პარკის სიმსივნური დაავადებები
საცრემლე პარკის სიმსივნური დაავადებები იშვიათია. ეპითელური რიგის კეთილთვისებიანი სიმსივნეებიდან აღსანიშნავია პაპილომები, რომლებიც შესაძლოა გაავთვისებიანდეს. შედარებით იშვიათად გვხვდება საცრემლე პარკის სარკომა (მეტწილად – ბავშვებსა და და მოზრდილებში), რომელიც ავთვისებიანი ბუნებით გამოირჩევა.
საცრემლე პარკის სხვადასხვა წარმოშობის სიმსივნურ დაავადებებს ერთმანეთის მსგავსი კლინიკური სურათი აქვთ: თავდაპირველად თავს იჩენს ცრემლდენა, შემდეგ ვითარდება საცრემლე პარკის არის შეშუპება; ამ სტადიაში ისინჯება მკვრივი და ელასტიკური სიმსივნური წარმონაქმნი, საცრემლე პარკზე ზეწოლისას საცრემლე წერტილებზე ჩნდება სისხლის წვეთი; მესამე სტადიაში სიმსივნე იზრდება ცხვირის ღრუში, მერე – დანამატ წიაღებში, ზედა ყბაში, გარეთ და ა.შ.
საცრემლე პარკის სიმსივნის მკურნალობა ყოველთვის ქირურგიულია. საწყის სტადიებში სიმსივნის ბუნებაზე მსჯელობენ მხოლოდ საცრემლე პარკის გახსნის შემდეგ. გრანულომატოზურ (რომლებსაც მიაკუთვნებენ ფსევდოსიმსივნეებს და რომლებიც ვითარდება ჭრილობით ან უხეში ზონდირებით გამოწვეული გაღიზიანების გამო) და პაპილომურ სიმსივნეებს ამოკვეთენ საცრემლე პარკთან ერთად და ატარებენ რინოსტომიას.
თუ დაიბადა ეჭვი მალიგნიზაციის (გაავთვისებიანების) თაობაზე, ოპერაციის შემდგომ პერიოდში ტარდება სხივური თერაპია.
აღწერილია ასევე ეპითელიომები, ფიბრომები, ენდოთელიომები, ლიმფომები, ლიმფოსარკომები, ონკოცისტომები და შერეული სიმსივნეები.

საშვილოსნოსგარე ორსულობა

კვერცხუჯრედი და სპერმატოზოიდები ერთმანეთს საკვერცხესთან ხვდებიან, რის შემდეგაც განაყოფიერებული კვერცხუჯრედი კვერცხსავალი მილის გავლით საშვილოსნოს ღრუში გადაინაცვლებს და მის ლორწოვან გარსში ჩაიზრდება. ასე იწყება ნორმალური ორსულობა.
საშვილოსნოსგარე ანუ ექტოპიური ორსულობა ისეთი ორსულობაა, რომლის დროსაც განაყოფიერებული კვერცხუჯრედი საშვილოსნოს ღრუს გარეთ ჩაინერგება და იქვე იწყებს განვითარებას.
მუცლის ღრუში გამოტყორცნილი განაყოფიერებული კვერცხუჯრედი შესაძლოა კვერცხსავალ მილში, საკვერცხეში, საშვილოსნოს ყელში, პერიტონეუმში, ნაწლავში ჩაიზარდოს. ამის კვალობაზე, განასხვავებენ: კვერცხსავალი მილის, საკვერცხის, საშვილოსნოს ყელის, მუცლის ღრუს ორსულობას.
ყველაზე ხშირია კვერცხსავალი მილების ორსულობა. მის წილად მოდის გარეორსულობათა 98%.
განაყოფიერებული კვერცხუჯრედი შეიძლება ჩაინერგოს კვერცხსავალი მილის:

  • ამპულარულ ნაწილში. ეს მილის ყველაზე განიერი ნაწილია. საშვილოსნოსგარე ორსულობა ათიდან რვა შემთხვევაში სწორედ კვერცხსავალი მილის ამპულარულ ნაწილში ვითარდება. ამ დროს სანაყოფე კვერცხი შესაძლოა საკმაოდ დიდი ზომისაც გახდეს.
  • ისთმურ ნაწილში. ეს კვერცხსავალი მილის ყველაზე ვიწრო ნაწილია. ასეთი ლოკალიზაციის ორსულობა გაცილებით ადრეულ ვადაზე წყდება.
  • ფიმბრიულ ნაწილში. კვერცხსავალი მილის ინტერსტიციული ნაწილის ორსულობა ყველაზე იშვიათი (2%) და ყველაზე საშიშია – მილის ეს ნაწილი ნაკლებელასტიკურია და გაძლიერებულად მარაგდება სისხლით, ამიტომ ორსულობა შესაძლოა ძლიერი და მომაკვდინებელი სისხლდენით დასრულდეს.

საშვილოსნოს გარეთ ჩანერგილი ემბრიონი ფაქტობრივად დასაღუპავად არის განწირული, რადგან არ გააჩნია ზრდისა და განვითარებისთვის საკმარისი სივრცე, ვერ იღებს საკვებს… ვინაიდან ეს ადგილები განაყოფიერებული კვერცხუჯრედის მისამაგრებლად არ არის შექმნილი, ადრე თუ გვიან წარმონაქმნი სკდება და იწყება მუცლის ღრუში მასიური სისხლდენა, ამიტომ საშვილოსნოსგარე ორსულობა ზოგჯერ ლეტალური შედეგით სრულდება.
საშვილოსნოსგარე ორსულობის ხელშემწყობი ფაქტორებია:

  • ფალოპის მილის პათოგენური მიკრობებით გამოწვეული ანთება. ანთებითი პროცესის შედეგად ფალოპის მილში ვითარდება ღრმა პათოლოგიური ცვლილებები: მილის სანათური ვიწროვდება, მილის ფიზიოლოგიური პერისტალტიკა სუსტდება ან სავსებით ითრგუნება, მილის სანათურში ჩიხები და ჯიბეები ყალიბდება, ფალოპის მილის ეპითელიუმი და კუნთოვანი სისტემა დესტრუქციულ ცვლილებებს განიცდის, რაც განაყოფიერებული კვერცხუჯრედის საშვილოსნოში გადასვლას აძნელებს;
  • კვერცხსავალი მილების აგებულების თანდაყოლილი ანომალიები, კეთილთვისებიანი სიმსივნეები, ენდომეტრიოზი, გადატანილი აბორტები;
  • ინფანტილიზმი. ამ შემთხვევაში საშვილოსნოსგარე ორსულობას ფალოპის მილის კუნთების განუვითარებლობა უწყობს ხელს.
  • ნერვულ-ენდოკრინული მოშლილობა. ენდოკრინული და ვეგეტატიური ნერვული სისტემები ყველა შინაგანი ორგანოს ფუნქციებს განაგებს, მათ შორის – სასქესო ორგანოებისასაც. კვერცხსავალი მილების პერისტალტიკა ენდოკრინული ჯირკვლებისა და ვეგეტატიური ნერვული სისტემის ცენტრალურ ნერვულ სისტემასთან კავშირში რეგულირდება, ამიტომ ნერვულ-ენდოკრინული რეგულაციის მოშლა იწვევს ფალოპის მილის პერისტალტიკის დაქვეითებას, რაც, თავის მხრივ, საშვილოსნოსგარე ორსულობის განვითარებას განაპირობებს;
  • ნერვული სისტემის ძლიერი გადაღლა და ფსიქიკური სტრესი;
  • საკვერცხეების ფუნქციის დარღვევა;
  • მცირე მენჯის ღრუში მიმდინარე შეხორცებითი პროცესები მშობიარობის შემდგომი გართულებისა და ახლომდებარე ორგანოებზე ჩატარებული ოპერაციების შედეგად;
  • ქირურგიული ჩარევები. კვერცხსავალ მილებზე ჩატარებული ნებისმიერი ქირურგიული ოპერაცია ან ორსულობა, რომელიც სრულდება ფალოპის მილების გადაკვანძვით, ზრდის საშვილოსნოსგარე ორსულობის განვითარების რისკს.

საშვილოსნოსგარე ორსულობის ალბათობა იზრდება, როდესაც ქალს უკვე აქვს გადატანილი საშვილოსნოსგარე ორსულობა, ითვლება უნაყოფოდ, იღებს ოვულაციის მასტიმულირებელ მედიკამენტებს ან პროგესტინულ ტაბლეტებს – მინი-პილის, იყენებს საშვილოსნოსშიდა კონტრაცეპტივებს, კერძოდ, სპირალს, გადაცილებულია 35 წელს. რისკის ფაქტორია ექსტრაკორპორალური განაყოფიერებაც – ასიდან 5 შემთხვევა საშვილოსნოსგარე ორსულობით რთულდება.

კლინიკური სურათი
სამწუხაროდ, საშვილოსნოსგარე ორსულობის ამოცნობა ადრეულ სტადიაში ძნელია. თავდაპირველად ის ჩვეულებრივ ორსულობასავით მიმდინარეობს: წყდება მენსტრუაცია, ქალი უჩივის უმადობას, გულისრევას, პირღებინებას, სარძევე ჯირკვლების გამკვრივებას. იშვიათად მუცლის ქვედა ნაწილში, ცალ მხარეს, შეიგრძნობა სუსტი მქაჩავი ტკივილი, მაგრამ მას ყურადღებას თითქმის არ აქცევენ.
საინტერესოა ისიც, რომ გარეორსულობის დროს საშვილოსნოს ლორწოვანი გარსი ისეთსავე დეციდუალურ გარდაქმნას განიცდის, როგორსაც ნორმალური ორსულობისას.
ფალოპის მილში ორსულობა დიდხანს არ გრძელდება, უმეტესად მალევე წყდება, რადგან ფალოპის მილის კუნთები სუსტი და თხელია, მზარდი ჩანასახის ზეწოლას ვერ უძლებს და იხევა. ფალოპის მილის დაზიანება იწვევს სისხლდენას და მუცლის ღრუში სისხლის ჩაღვრას. სისხლდენა შესაძლოა ისეთი ძლიერი იყოს, რომ ქალი მწვავე ანემიით დაიღუპოს. შინაგანი სისხლდენის ინტენსივობა დაზიანების ზომას შეესატყვისება, რაც, თავის მხრივ, ორსულობის ვადაზეა დამოკიდებული.
მილი უმეტესად ორსულობის V-VI კვირას იხევა, ზოგჯერ – უფრო გვიანაც.
თუ განაყოფიერებული კვერცხუჯრედი ფალოპის მილის ამპულურ ნაწილში ჩაიზარდა, შესაძლოა ტუბარული აბორტი განვითარდეს. ფალოპის მილი იკუმშება, მაგრამ ამ დროს მისი კუმშვა ანტიპერისტალტიკურია და შედეგად კვერცხუჯრედი მუცლის ღრუში გამოიდევნება. მუცლის ღრუში მოხვედრილი კვერცხუჯრედი უმეტესად იღუპება. ამ დროს სისხლდენა ისეთივეა, როგორიც თვითნებური აბორტის შემთხვევაში. სისხლი მუცლის ღრუში ამ დროსაც იღვრება, თუმცა უფრო ნაკლები, ვიდრე მილის გახევის დროს.
იშვიათად კვერცხსავალიდან გამოძევებული, მუცლის ღრუში მოხვედრილი კვერცხუჯრედი რომელიმე ორგანოს მიემაგრება და მუცლის ღრუში მეორეულად ვითარდება საშვილოსნოსგარე ორსულობა. თუ კვერცხუჯრედი საკვერცხეზეა მიმაგრებული, ჩანასახი უფრო მეტხანს (2-4 თვემდე) ცოცხლობს და ვითარდება, მაგრამ საბოლოოდ მაინც იღუპება. ამ დროს ირღვევა საკვერცხის პარენქიმა და იწყება სისხლდენა, რომელიც ხშირად უფრო ძლიერია, ვიდრე ფალოპის მილის დაზიანების დროს.
მუცლის ღრუს ორსულობამ, პირველადი იქნება ის თუ მეორეული, ყოველთვის შესაძლოა მეტხანს გასტანოს, ვინაიდან თავისუფალ მუცლის ღრუში კვერცხუჯრედის განვითარებისთვის მეტი ადგილია. განაყოფიერებული კვერცხუჯრედი უმეტესად მცირე მენჯის რომელიმე ორგანოზე მაგრდება. ნაწლავთა პერისტალტიკის გამო განვითარებისთვის ხელსაყრელი პირობები არც აქ არის. როცა ორსულობა მუცლის ღრუშია განვითარებული, მოსალოდნელია მიმაგრების ადგილთან კვერცხის კავშირის დარღვევა, რის გამოც კვერცხუჯრედი იღუპება და შინაგანი სისხლდენა იწყება. ქალმა მუცლის ღრუს ორსულობა ბოლომდეც რომ მიიტანოს, ნაყოფი მაინც ვერ დაიბადება, დაიღუპება. შესაძლოა, კალციუმის მარილების დაგროვების გამო გაქვავდეს კიდეც. ზოგჯერ ქალი ასეთ გაქვავებულ ნაყოფს მრავალი წლის განმავლობაში ატარებს მუცლით.

დიაგნოსტიკა
ექტოპიური ორსულობის დიაგნოსტიკა არცთუ ისე ადვილია. მისი დროული ამოცნობა მრავალ სირთულესთან არის დაკავშირებული და დიდ გამოცდილებას, დიაგნოსტიკური ხერხების ფართო გამოყენებას მოითხოვს. დიაგნოზის დასასმელად საჭიროა არა სიმპტომების უბრალო შეჯამება, არამედ მათი ხვედრითი წონის განსაზღვრა, ლაბორატორიული გამოკვლევების ჩატარება და ამ მონაცემების გაანალიზება. განსაკუთრებით ძნელია პროგრესული საშვილოსნოგარე ორსულობის დიაგნოსტიკა. ორსულობის სუბიექტური და ობიექტური ნიშნებისა და იმის გამო, რომ დეციდუალური ქსოვილის განვითარების შედეგად საშვილოსნოც ოდნავ დიდდება, არცთუ იშვიათად ექტოპიურ ორსულობას ნორმალურ ორსულობად მიიჩნევენ.
ორსულობის დასაწყისში ფალოპის მილი შესაძლოა ისე უმნიშვნელოდ იყოს გადიდებული, რომ ბიმანუალური გასინჯვისას ვერც კი შეამჩნიონ.
შედარებით ადვილია ექტოპიური ორსულობის ამოცნობა, როცა ის დარღვეულია და მუცლის ღრუში სისხლია ჩაღვრილი. ასეთ დროს ქალი უჩივის საერთო სისუსტეს, თავბრუხვევას, ყურების შუილს, მხედველობის დაბინდვას, წყურვილს, ზოგჯერ – ტკივილს ბეჭის ან ბეჭთაშუა არეში (ფრენიკუს-სიმპტომი). ეს ფენომენი მუცლის ღრუში ჩაღვრილი სისხლით შუასაძგიდის ნერვის გაღიზიანების შედეგია და მხოლოდ წოლისას არის გამოხატული. ქალი უმეტესად ნათელ ცნობიერებას ინარჩუნებს, იშვიათად მცირე ხნით კარგავს გონს. შესაძლოა, გონის დაკარგვა რამდენიმეჯერ გამეორდეს. კანი და ხილული ლორწოვანი გარსები ძალზე ფერმკრთალია, სახე – ცვილისფერი, ტუჩები – ციანოზური, ქალს ცივი ოფლი ასხამს, სუნთქავს ზერელედ და ხშირად, არტერიული წნევა უვარდება, ტემპერატურა უმეტესად ნორმალური აქვს, იშვიათად – სუბნორმული ან სუბფებრილური. თუ მუცლის ღრუში სისხლის ჩაღვრიდან საკმაო ხანია გასული, ტემპერატურა შესაძლოა მომატებულიც იყოს, თუმცა ეს ჯერ კიდევ არ ნიშნავს ინფექციას ან ანთებით პროცესს – ტემპერატურის აწევა მუცლის ღრუში ჩაღვრილი სისხლის ცილების შეწოვით არის გამოწვეული. მაჯისცემა აჩქარებულია – 120-160 დარტყმამდე წუთში, პულსი ძაფისებრი და სუსტი დაჭიმულობისაა. გამოხატულია მუცლის ფარის გაღიზიანების ნიშნები – შებერილობა და პალპაციისას ძლიერი ტკივილი. თუ მუცლის ღრუში სისხლის ჩაღვრიდან რამდენიმე დღეა გასული, ჩაღვრილი სისხლის შეწოვის გამო თვალის სკლერა ყვითლად იქნება შეფერილი. თუ მუცლის ღრუში ცოტა სისხლი ჩაიღვარა, მწვავე ანემიის ნიშნები არ გამოიხატება. შესაძლოა, არც მუცლის ფარის გაღიზიანების ნიშნები შეიმჩნეოდეს. შინაგანი, საშოსმხრივი გასინჯვის დროს შესაძლოა აღინიშნებოდეს ძლიერი ტკივილი, რასაც ფრანგმა ავტორებმა დუგლასის ყვირილი უწოდეს. საშვილოსნოს მილის გახევას თითქმის ყოველთვის ძლიერი ტკივილი (ხანჯლის ჩაცემის შეგრძნება) ახლავს თან. იშვიათად ტკივილი სუსტია. თითქმის არ გვხვდება საშვილოსნოსგარე ორსულობის შეწყვეტის ისეთი შემთხვევა, სუსტი ტკივილი მაინც რომ არ იგრძნობოდეს. ტკივილი ან ფალოპის მილის გახევის შედეგია, ანდა ჩაღვრილი სისხლით მუცლის ფარის გაღიზიანებისა. ზოგჯერ ძლიერ ტკივილამდე სუსტი მოვლითი ტკივილი იჩენს თავს. საქმე ის არის, რომ ზოგჯერ მილის გახევას წინ უძღვის სისხლჩაქცევა სანაყოფე კვერცხში. ამის გამო სანაყოფე კვერცხი იზრდება, რაც მილის პერისტალტიკას იწვევს, ქალი კი ამას შეიგრძნობს როგორც მილის ჭვალს. გონების დაკარგვა ან ცნობიერების დაბინდვა, საერთო სისუსტე გამოწვეულია არა მარტო შინაგანი სისხლდენით (კოლაფსი), არამედ პერიტონეული შოკითაც, რომელსაც ტკივილი ერთვის.
უნდა ითქვას, რომ ორსულობის დამახასიათებელი სუბიექტური ნიშნების არარსებობა საშვილოსნოსგარე ორსულობას არ გამორიცხავს. მილის გახევა ან აბორტი შესაძლოა სანაყოფე კვერცხის განვითარების ადრეულ სტადიაშივე, რიგითი მენსტრუაციის დაწყებამდე მოხდეს. ამ შემთხვევაში მენსტრუაცია არ დაიგვიანებს, ხოლო სისხლიანი ჩამონაშალი, რომელიც დეციდუალური გარსის დესქვამაციით არის გამოწვეული, ქალმა შესაძლოა ჩვეულებრივ მენსტრუაციად მიიჩნიოს. მართალია, მენსტრუაცია დროულად ან დროზე ადრე იწყება, მაგრამ ჩვეულებრივზე მეტხანს და შედარებით მცირე რაოდენობის გამონადენით მიმდინარეობს, თუმცა არის შემთხვევები, როდესაც ქალი ასეთ დროს ჩვეულებრივზე მეტ სისხლს კარგავს. შეწყვეტილი საშვილოსნოსგარე ორსულობის დროს სისხლი უფრო შოკოლადისფერია, მაგრამ ამ სიმპტომს დიდი მნიშვნელობა არ ენიჭება. საშვილოსნოსგარე ორსულობის დროს ყველაზე ინფორმაციულია სისხლიანი ჩამონაშალის ხანგრძლივობა.
დიაგნოსტიკური თვალსაზრისით გინეკოლოგიურ გასინჯვასთან ერთად დიდი მნიშვნელობა აქვს ტრანსვაგინალურ ულტრაბგერით გამოკვლევას. ეს მეთოდი საშუალებას იძლევა, დიაგნოზი ორსულობის მეორე კვირიდანვე დაისვას.

ორსულობის ტესტი და საშვილოსნისგარე ორსულობა

ორსულობის ტესტი განსაზღვრავს ორსულობის ჰორმონის (ადამიანის ბეტაქორიონული გონადოტროპინის) დონეს შარდში. ეს ჰორმონი განაყოფიერებული კვერცხუჯრედის მიმაგრებისთანავე გამომუშავდება. მისი პასუხი ჭეშმარიტია მენსტრუაციის ვადის გადაცდენის შემდეგ. საეჭვო შედეგი შეიძლება მივიღოთ, თუ მას მენსტრუაციის გადაცდენამდე ჩავიტარებთ. გადაცდენის მეორე დღიდან სწორი პასუხის ალბათობა 85-100%-ია. ტესტი აჩვენებს ნებისმიერ ორსულობას, საშვილოსნოსგარესაც კი, მაგრამ იმას, საშვილოსნოსგარეა თუ არა ორსულობა, ასეთი ტესტით ვერ დავადგენთ. ამ დროს გაცილებით ინფორმაციულია სისხლის ანალიზი ქორიონულ გონადოტროპინზე – საშვილოსნოსგარე ორსულობის შემთხვევაში მისი დონე უფრო დაბალია, ვიდრე ნორმალური ორსულობისას. თუ ადამიანის ბეტაქორიონული გონადოტროპინის დონე აღემატება 1500 სე/ლ-ს და საშვილოსნოს ღრუში ორსულობა არ დასტურდება, საშვილოსნოსგარე ორსულობა უნდა ვიეჭვოთ.

მკურნალობა
ოპერაციული ჩარევა საშვილოსნოსგარე ორსულობის შეწყვეტის ძირითადი მეთოდია. მცირე ვადაზე, როდესაც ორსულობა ჯერ კიდევ ვითარდება მილში, შესაძლებელია მისი შეწყვეტა მედიკამენტების მეშვეობით, თუმცა კონსერვატიული მკურნალობა შესაძლოა თვენახევარსაც კი გაგრძელდეს. კვერცხსავალი მილის გახეთქვისა და შინაგანი სისხლდენის დროს ალტერნატივა არ არსებობს: გადაუდებელი ოპერაციული ჩარევა აუცილებელია.
ქირურგიული ჩარევის უპირატესობა ის არის, რომ ამ დროს შესაძლებელია:

  • დადგენილ იქნეს მილის ორსულობა;
  • შეფასდეს დაზიანებული და ჯანმრთელი მილებისა და მცირე მენჯის ღრუს ზოგადი მდგომარეობა;
  • მკურნალობა სანაყოფე კვერცხის ზომის, მილის გახეთქვისა და ჰემოპერიტონეუმისგან (მუცლის ღრუში სისხლის ჩაღვრისგან) დამოუკიდებლად, სწრაფად და ეფექტურად ჩატარდეს.

ბოლო ხანს სულ უფრო ხშირად მიმართავენ ოპერაციული მკურნალობის ლაპაროსკოპიულ მეთოდს. პროგრესირებადი საშვილოსნოსგარე ორსულობის დროს სალპინგოტომიისა (კვერცხსავალი მილის გაკვეთა) და სალპინგოექტომიისთვის (კვერცხსავალი მილის ამოსაკვეთად) უმთავრესად სწორედ ეს მეთოდი გამოიყენება. ოპერაციული ჩარევის ეს გზა ნაკლებტრავმული და დამზოგველია. გართულებათა სიხშირე დაახლოებით 0,6%-ს უტოლდება. გვიან დიაგნოსტირებული საშვილოსნოსგარე ორსულობის შემთხვევაში, როდესაც შეხორცებითი პროცესები უკვე განვითარებულია, ოპერაცია კეთდება მუცელკვეთით. ოპერაციის დროს, თუ ავადმყოფის მდგომარეობა და მილის დაზიანების ხარისხი საშუალებას იძლევა, ქირურგი ცდილობს, მილი შეინარჩუნოს. თუ მეორე მილი ჯანმრთელია, დაზიანებულის ამოკვეთა ქალს დაორსულებასა და ბავშვის გაჩენაში ხელს არ შეუშლის.

პროფილაქტიკა
უპირველეს ყოვლისა, დროულად უნდა იქნეს ნამკურნალები მცირე მენჯის ღრუს ანთებითი დაავადებები. ორსულობის დაგეგმვამდე აუცილებელია კომპლექსური გამოკვლევა ქლამიდიის, მიკოპლაზმის, ურეაპლაზმისა და სხვა პათოგენური მიკრობების გამოსავლენად, რათა მათი აღმოჩენის შემთხვევაში მკურნალობა დროულად ჩატარდეს. გამოკვლევა და მკურნალობა უნდა ჩაიტაროს ორივე სქესობრივმა პარტნიორმა.
საშვილოსნოსგარე ორსულობის გამო ოპერაციული ჩარევის შემდეგ ძალიან მნიშვნელოვანია რეაბილიტაცია, რომელიც მიმართულია მომდევნო ორსულობის მომზადებისკენ. ჩვეულებრივ, იგი მიმდინარეობს რამდენიმე ეტაპად გინეკოლოგის მეთვალყურეობით.
სპეციალისტებს მიაჩნიათ, რომ მილების ოპერაციის შემდეგ მომდევნო ორსულობამდე საუკეთესო ინტერვალი ნახევარი-ერთი წელია.

საშვილოსნოს ყელის ეროზია და წყლული

საშვილოსნოს ყელის ეროზია საშვილოსნოს ყელის ლორწოვანი გარსის დეფექტია, რომელიც მის საშოსმხრივ ნაწილზეა განლაგებული. როდესაც აქ არსებული ბრტყელი მრავალშრიანი ეპითელიუმი ამა თუ იმ მიზეზით დისტროფიულ ცვლილებებს განიცდის და ჩამოიფცქვნება, დაზიანებულ ზედაპირზე ჩნდება დეფექტი, წყლული, რომელსაც ეროზიას უწოდებენ.
საშვილოსნოს ყელის ეროზია რეპროდუქციული ასაკის დაავადებაა.
განასხვავებენ ეროზიის შემდეგ სახეობებს:

  • თანდაყოლილ ეროზიას. იგი გვხვდება ბავშვებსა და მოზარდებს შორის და მკურნალობის გარეშე უკუვითარდება, თუმცა არ არის გამორიცხული, სქესობრივ სიმწიფემდეც გაჰყვეს გოგონას. ასეთ დროს მოსალოდნელია მისი ინფიცირება და ანთებითი პროცესის ჩამოყალიბება
  • ჭეშმარიტ ეროზიას. იგი შეძენილი პათოლოგიაა. დეფექტი საშვილოსნოს ყელის გარეთა პირის გარშემო, უმეტესად უკანა ბაგის მიდამოში ჩნდება. ჭეშმარიტი ეროზია 1-2 კვირა გრძელდება, შემდეგ კი დაავადების მომდევნო სტადიაში – ფსევდოეროზიაში გადადის.
  • ფსევდოეროზიას. ექიმი იშვიათად აწყდება ჭეშმარიტ ეროზიას, პროცესის გამოვლენა, როგორც წესი, ფსევდოეროზიის სტადიაში ხდება. ფსევდოეროზია შესაძლოა არსებობდეს დიდხანს, თვეობით, წლობითაც კი, ვიდრე მისი გამომწვევი მიზეზი არ ალაგდება. აქ ერთგვარი მანკიერი წრე იკვრება, რადგან ფსევდოეროზია თვითონვე უწყობს ხელს საშვილოსნოს ყელში ანთებითი პროცესის შენარჩუნებას, რაც ეროზირებული ზედაპირის ინფიცირებით არის გამოწვეული.

მიზეზები
ეროზიის ეტიოპათოგენეზის შესახებ რამდენიმე თეორია არსებობს. მათ შორის ყველაზე სარწმუნოა საშვილოსნოს ყელის ანთებითი დაავადებების ეტიოლოგიური ფაქტორის თეორია. საშვილოსნოს ყელის ანთებას სხვადასხვა მიკროორგანიზმი იწვევს: ტრიქომონა, ქლამიდია, სხვადასხვა მიკრობული ასოციაცია, ვირუსი… ამ დროს წარმოქმნილი პათოლოგიური გამონადენის ზემოქმედებით საშვილოსნოს ყელის საშოსმხრივი ნაწილის მფარავი ეპითელიუმი განიცდის მაცერაციას (იქერცლება), დისტროფიას და შემდგომ დესქვამაციას (ჩამოიფცქვნება).
ეროზიის განვითარებაში განსაზღვრულ როლს ასრულებს საშვილოსნოს ყელის სამშობიარო ტრავმაც (ნახეთქები, დეფორმაცია). აქვე უნდა ითქვას, რომ უხეში სქესობრივი აქტი ეროზიის მიზეზი ვერ იქნება, მაგრამ სქესობრივი გზით გადამდები დაავადებები, რომლებიც საშვილოსნოს ლორწოვან გარსს აზიანებენ, იოლად შეიძლება ეროზიის მიზეზად იქცნენ.
არსებობს დისჰორმონული თეორიაც, რომლის მიხედვითაც გადამწყვეტი მნიშვნელობა ენიჭება სასქესო სტეროიდული ჰორმონების ბალანსის დარღვევას. მაგალითად, ეროზია ხშირად ახლავს თან ქრონიკულ სალპინგოოოფორიტს, რომელიც საკვერცხეებისა და მისი დანამატების ფუნქციის მოშლით მიმდინარეობს.

სიმპტომები
ეროზიას ტკივილი არ ახასიათებს, თუმცა არ არის გამორიცხული, ტკივილის შეგრძნებამ თავი იჩინოს სქესობრივი აქტის დროს და უმნიშვნელო სისხლიანი გამონადენიც მოჰყვეს. გამაღიზიანებელი ფაქტორის მოცილების შემდეგ ტკივილი ქრება, სისხლიანი გამონადენი კი შესაძლოა მცირე ხანს კიდევ დარჩეს.
საშვილოსნოს ყელის ეროზია შესაძლოა თვეობით, წლობით უსიმპტომოდ მიმდინარეობდეს და ქალი არაფერმა დააეჭვოს. დიაგნოზი უმეტესად სხვა მიზეზით ჩატარებული გინეკოლოგიური გასინჯვის შემდეგ ისმება. ჩივილები უმთავრესად იმ დაავადებაზეა დამოკიდებული, რომელსაც თან ახლავს ეროზია ან ფსევდოეროზია. ერთადერთი, ისიც იშვიათი ჩივილი კონტაქტური სისხლდენაა და ამ დროს დაუყოვნებლივ უნდა მივმართოთ გინეკოლოგს.

გართულება
თანდაყოლილი ეროზია კიბოდ არ გადაგვარდება. ფსევდოეროზიების უმრავლესობა მკურნალობას ექვემდებარება და, წესისამებრ, არც მისი კიბოდ გადაგვარების საშიშროება არსებობს, თუმცა გვხვდება ფსევდოეროზიის ისეთი ფორმებიც (პაპილარული, ფოლიკულური, ჯირკვლოვანი), რომლებიც მედიკამენტური მკურნალობისადმი მედეგია, ახასიათებს რეციდივებისკენ (გამწვავებებისკენ) მიდრეკილება და უჯრედების ატიპურობა, რასაც მიკროსკოპიული გამოკვლევა ავლენს. ამ შემთხვევებში ფსევდოეროზიას განიხილავენ როგორც ფონურ ან კიბოსწინარე დაავადებას. პრობლემის თავიდან ასაცილებლად საჭიროა აღმოჩენილი პათოლოგიის დროული და სრულფასოვანი მკურნალობა და ექვს თვეში ერთხელ გინეკოლოგთან ვიზიტი პროფილაქტიკური გასინჯვის მიზნით. კონტაქტური სისხლდენა, რომელიც ზემოთ ვახსენეთ, სწორედ ის სიმპტომია, რომელიც მალიგნიზაციისკენ მიდრეკილების ეჭვს ბადებს.

დიაგნოსტიკა
საშვილოსნოს ყელის ეროზიის დიაგნოსტირებისთვის მიმართავენ გამოკვლევის კომპლექსურ მეთოდს, რომელიც მოიცავს საშვილოსნოს ყელის სარკეებით დათვალიერებას, კოლპოსკოპიურ კვლევას, დაზიანებული უბნების ბიოფსიას და ჰისტოლოგიურ და ციტოლოგიურ შესწავლას.

მკურნალობა
თანდაყოლილი ეროზია მკურნალობას არ საჭიროებს, თუმცა აუცილებელია დაკვირვება. ჭეშმარიტი ეროზიისა და ფსევდოეროზიის შემთხვევაში წამყვანია ეტიოლოგიური მკურნალობა – ადგენენ პათოლოგიის მიზეზს და ნიშნავენ შესაბამის მკურნალობას საყოველთაოდ მიღებული სქემებით. ინიშნება სიმპტომური მკურნალობაც. უკანასკნელ ხანს ფართოდ გამოიყენება მეთოდები, რომელთა არსია ფსევდოეროზიის დესტრუქცია (დაშლა). შედეგად წყლული ჩამოიფცქვნება და დეფექტი აღდგება.

დიათერმოკოაგულაცია
დიათერმოკოაგულაცია, უბრალო ენით – მოწვა, სპეციალური აპარატით ხორციელდება. ამ დროს ხდება არა მარტო დაზიანებული უბნის მოწვა, არამედ საშვილოსნოს ყელის არხის დეფორმაციის ალაგებაც. მომწვარი ზედაპირი ხორცდება მას შემდეგ, რაც ჩამოიფცქვნება ნეკროზული ქსოვილი (ამას 3-4 კვირა სჭირდება). დეფექტის ეპითელიზაცია მთავრდება 1,5-3 თვის შემდეგ. მეთოდის კლინიკური ეფექტიანობა 75-98%-ია. გართულება (სისხლდენა, ანთების გამწვავება) ძალზე იშვიათია. პროცედურა ტარდება მენსტრუალური ციკლის მეორე ფაზაში. იშვიათად შესაძლოა განვითარდეს ცერვიკალური არხის შევიწროება (სტრიქტურა).

კრიოკოაგულაცია
კრიოკოაგულაცია, იგივე კრიოდესტრუქცია, უბრალო ენით რომ ვთქვათ, მოყინვა, მკურნალობის უმტკივნეულო, უსისხლო მეთოდია. ქსოვილებს დაბალი ტემპერატურის გამოყენებით შლიან. ამ დროს საშვილოსნოს ყელის არხის ნაწიბუროვანი გადაგვარება არ ხდება და ეპითელიზაცია სწრაფად მიმდინარეობს. პროცედურა ტარდება ლოკალური კრიოკოაგულაციის აპარატით. დაბალი ტემპერატურის მისაღებად იყენებენ თხევად აზოტს. პროცედურის შემდეგ ჩნდება უხვი თხევადი გამონადენი. ეპითელიუმის აღდგენა დანეკროზებული უბნების ჩამოფცქვნისთანავე იწყება, მე-7 დღიდან რეეპითელიზაცია მიმდინარეობს, 4-6 კვირაში კი რეგენერაცია სრულდება, ჯანმრთელი ქსოვილი სავსებით აღდგება.

ლაზერული მკურნალობა

ლაზერული დესტრუქცია შედარებით ახალი მეთოდია. იგი ტარდება მაღალენერგეტიკული ლაზერით, რომელსაც შეუძლია ქსოვილების ჭრა, აორთქლება და კოაგულაცია. ლაზერული მკურნალობის მეთოდს, ჩO2-ით ლაზეროვაკორიზაციას, წარმატებით იყენებენ საზღვარგარეთ, მაგრამ საქართველოში ჯერჯერობით არცთუ ისე ფართოდ არის გავრცელებული.
დიათერმოკოაგულაცია, კრიოდესტრუქცია და ლაზერული დასხივება ტარდება მხოლოდ გაფართოებული კოლპოსკოპიისა და ბიოფსიის შემდეგ, რათა გამოირიცხოს სიმსივნური პროცესებისადმი მიდრეკილება (დისპლაზია და მალიგნიზაცია). ამ უკანასკნელთა დადგენის შემთხვევაში მიმართავენ მკურნალობის სხვა მეთოდებს, მათ შორის – საშვილოსნოს ყელის ამპუტაციას.

პროფილაქტიკა
დაავადების პროფილაქტიკა გულისხმობს:

  • პირადი ჰიგიენის დაცვას;
  • ერთი სქესობრივი პარტნიორის ყოლას;
  • წელიწადში ორჯერ გინეკოლოგთან პროფილაქტიკურ ვიზიტს.

პროფილაქტიკური გასინჯვის დროს ფართოდ გამოიყენება ციტოლოგიური გამოკვლევა – პაპ-ტესტი. დიაგნოსტიკური სკრინინგი ქალის ცხოვრების ნებისმიერ პერიოდში იძლევა საშუალებას, აღმოჩენილი იქნეს ფონური და კიბოსწინარე პროცესები, დროულად შეირჩეს მკურნალობის ყველაზე ეფექტური მეთოდი და ამით შემცირდეს საშვილოსნოს ყელის კიბოს განვითარების რისკი.

საყლაპავის წყლული

საყლაპავის წყლულს პეპტიკურს უწოდებენ. ის საჭმლის მომნელებელი სისტემის ზედა ნაწილში, კერძოდ, საყლაპავის ქვედა ნაწილის კედელში არსებული წყლულოვანი პროცესია, რომელიც განპირობებულია საყლაპავში გადასული პეპსინისა და მარილმჟავას შემცველი კუჭის წვენის აგრესიული მოქმედებით. ხშირად შერწყმულია დიაფრაგმის საყლაპავის ხვრელის თიაქართან ან კუჭისა და თორმეტგოჯა ნაწლავის წყლულოვან დაავადებასთან.
საყლაპავის პეპტიკური წყლული მწვავეც შეიძლება იყოს და ქრონიკულიც. ხშირად ერთეულია, შედარებით იშვიათად – მრავლობითი. ზოგჯერ მოიცავს საყლაპავის დიდ ნაწილს. ამ შემთხვევაში მას დიფუზურს უწოდებენ.

მიზეზები
საყლაპავის წყლული ვითარდება რეფლუქსეზოფაგიტის ან ბერეტის საყლაპავის ფონზე. ამ მდგომარეობათა დროს საყლაპავში ამოდის კუჭის შიგთავსი და მარილმჟავა და პეპსინი აზიანებს საყლაპავის ლორწოვან გარსს, რომელსაც არ გააჩნია ისეთი დამცავი მექანიზმი, როგორიც კუჭის ლორწოვანს.
მიუხედავად ამისა, უნდა ითქვას, რომ საყლაპავის წყლულის განვითარების მიზეზი ბოლომდე მაინც დაუდგენელია.
გვხვდება საყლაპავის სიმპტომური წყლულიც. ის წარმოიშობა ზოგიერთი წამლის ზემოქმედების შედეგად, ასევე – საყლაპავის ტრავმის, დამწვრობის, ზოგიერთი ინფექციისა და ცენტრალური ნერვული სისტემის დაავადებების დროს.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
საყლაპავის წყლულის მთავარი სიმპტომია მკერდუკანა ან ეპიგასტრიულ არეში არსებული ტკივილი, რომელიც აღმოცენდება ან ძლიერდება ჭამის დროს ან მისი დამთავრებისთანავე. წოლისას და დახრისას ტკივილის ინტენსივობა იმატებს. ზოგჯერ ეს შეგრძნება მოგვაგონებს კორონარულ ტკივილს. საყლაპავის წყლულს ხშირად ახლავს თან დისფაგია, ბოყინი, ამოქაფება კუჭის მჟავე შიგთავსით. გულძმარვას და ბოყინს ასევე აძლიერებს დახრა და წოლა.
თუ წყლულოვანი პროცესი დიდხანს გაგრძელდა, წყლულის ადგილი თანდათან ნაწიბურდება და იწყება საყლაპავის სტენოზირება (შევიწროება). ამ შემთხვევაში ავადმყოფი უკან იღებს მოუნელებელ საკვებს. თუ პირნაღები მასის შიგთავსი ნაწილობრივ მონელებულია, საუბრობენ საყლაპავის ქვედა სფინქტერის (კარდიოეზოფაგური სფინქტერის) უკმარისობაზე.
საყლაპავის წყლულს ახასიათებს გამწვავება-რემისიის მონაცვლეობა – დაავადება ცხრება, მაგრამ დიეტის დარღვევის (ცხარე, მჟავე და სხვა გამაღიზიანებელი საკვების მიღების) შემდეგ ხელახლა მწვავდება.

დიაგნოსტიკა
საყლაპავის წყლულის დიაგნოზს ენდოსკოპიური კვლევით სვამენ. ავთვისებიანი პროცესის გამორიცხვის მიზნით აუცილებელია დაზიანებული არიდან აღებული მასალის ჰისტოლოგიური და ციტოლოგიური კვლევა.

გართულებები
საყლაპავის წყლული შეიძლება გართულდეს პროფუზული სისხლდენით, პერფორაციით, დანაწიბურებისას – საყლაპავის სტრიქტურით და სტენოზით, საყლაპავის ნაწიბუროვანი დამოკლებით და წყლულის გაავთვისებიანებით (მალიგნიზაციით).

მკურნალობა
მთავარი კომპონენტია დიეტა. გამწვავებისას ავადმყოფმა უნდა მიიღოს თხიერი და ზომიერად ცივი საკვები. შემდეგ შეიძლება გახეხილ პროდუქტებზე გადასვლა. სასურველია, რაციონიდან რემისიის პერიოდშიც გამოირიცხოს ცხარე, მჟავე და სხვა სახის გამაღიზიანებელი საკვები.
მედიკამენტებიდან ინიშნება:

  • შემომგარსველი და ანტაციდური პრეპარატები (გასტალი, ალმაგელი, ფოსფალუგელი, ვიკალინი და სხვა);
  • სპამოლიზური პრეპარატები (სუკრალფატი, ვენტერი);
  • პროტონული ტუმბოს მაბლოკირებელი საშუალებები (ომეპრაზოლი, რაბეპრაზოლი, ლანზოპრაზოლი);
  • საყლაპავის ლორწოვანი გარსის დაწყლულებული უბნის რეგენერაციის გასაუმჯობესებლად – რეგენერაციის მასტიმულირებელი საშუალებები (ალანტოინი, სოლკოსერილი).

გამოიყენება ფიზიოთერაპიული მეთოდებიც.
თუ ხანგრძლივი მკურნალობის ფონზე მდგომარეობა არ გამოკეთდა, ტარდება ქირურგიული მკურნალობა. გართულების შემთხვევაშიც მკურნალობა, წესისამებრ, ქირურგიულია.

სარკოიდოზი

სარკოიდოზი სისტემური დაავადებაა, რომელსაც სხვადასხვა ორგანოში მიმდინარე ანთებითი პროცესების შედეგად ამ ორგანოებში ანთებითი უჯრედების გამრავლება, ეპითელოიდურ-უჯრედოვანი გრანულების განვითარება და ჩალაგება ახასიათებს. ამას მოჰყვება დისტროფიული და ნეკროზული პროცესი გრანულომების გარშემო არსებულ ქსოვილში, რაც ხშირად ფიბროზით სრულდება.
სარკოიდოზს სხვაგვარად ეპითელურ-უჯრედოვან გრანულომატოზსაც უწოდებენ. წინათ მას, კლინიკურ და მორფოლოგიურ გამოვლინებათა მსგავსების გამო, ტუბერკულოზის ერთ-ერთ ვარიანტად მიიჩნევდნენ, თუმცა ეს შეხედულება მალევე უარყვეს – სარკოიდოზის დროს ბაქტერიოლოგიური გამოკვლევის შედეგად არასოდეს ამოითესება ტუბერკულოზური მიკობაქტერია, ანტიტუბერკულოზური თერაპია უეფექტოა და არც ტუბერკულოზისთვის დამახასიათებელი გრანულომების ნეკროზი (კვდომა) შეინიშნება.
სარკოიდოზს საფუძვლად უდევს გენეტიკური, ეკოლოგიური, ინფექციური და იმუნოლოგიური ფაქტორები. გრანულომების განვითარებაში მნიშვნელოვან როლს ასრულებს ვირუსები, სოკოები, პარაზიტები, ქიმიური ნაერთები, მცენარეთა მტვერი, მძიმე მეტალების ნაერთები და უამრავი სხვა რამ. აღსანიშნავია, რომ სარკოიდოზი გრანულომატოზური პროცესის ტიპური მაგალითია, რომელსაც აქტიური იმუნური პროცესები განაპირობებს, სხვაგვარად რომ ვთქვათ, სარკოიდოზი ანომალიური იმუნური პასუხის შედეგია. მისი მექანიზმი ასეთია: ანტიგენი (ან ანტიგენები) იმუნოკომპეტენტური უჯრედების, უპირველეს ყოვლისა, T-ლიმფოციტების აქტივაციას იწვევს. ეს უკანასკნელნი გამოყოფენ ლიმფოკინებს – აქტიურ ნივთიერებებს, რომლებიც, თავის მხრივ, მონოციტებს (დიდ ერთბირთვიან ლეიკოციტებს) იზიდავს. მონოციტები მაკროფაგების (დიდი მშთანთქავი უჯრედების) და ეპითელური უჯრედების წინამორბედებად მიიჩნევა. სწორედ ამ უჯრედთა ერთობლიობა წარმოქმნის გრანულომებს – პატარა მარცვლისოდენა გროვებს, რომლებიც ლაგდება გულმკერდის ლიმფურ კვანძებსა და ფილტვებში, კანში, ღვიძლში, ელენთაში, თვალისა და გულის ქსოვილებში, პერიფერიულ ლიმფურ და სხვა ორგანოებში.

სარკოიდოზის სტადიები

განასხვავებენ სარკოიდოზის მიმდინარეობის სამ სტადიას:
I სტადია – მკერდის ლიმფური კვანძების გადიდება;
II სტადია – ფილტვების დაზიანება (გრანულომების დისემინაცია) ფიბროზის განვითარების გარეშე; რენტგენოლოგიურად აღინიშნება ცვლილებები;
III სტადია – ფილტვებში დიფუზური შემაერთებელი ქსოვილის განვითარება – ფილტვების ფიბროზი.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
სარკოიდოზს მრავალფეროვანი გამოვლინება ახასიათებს. მისი სიმპტომატიკა დამოკიდებულია დაზიანების ლიკალიზაციაზე, დაავადების ხანდაზმულობასა და ფაზაზე. აქტიურ ფაზაში დაავადება ვლინდება ანთებითი პროცესებისთვის დამახასიათებელი ზოგადი ნიშნებით (ცხელება, საერთო სისუსტე და სხვა) და კონკრეტულად იმ ორგანოსა და სისტემის დაზიანების ნიშნებით, რომელშიც პათოლოგიური პროცესი მიმდინარეობს. სარკოიდოზი აზიანებს სასიცოცხლო მნიშვნელობის ორგანოებს, ყველაზე ხშირად – ფილტვებს, ლიმფურ კვანძებს, თვალებსა და კანს.
სასუნთქი ორგანოების სარკოიდოზი შემთხვევათა 2/3-ში იწყება თანდათანობით (ქვემწვავედ), ხოლო 1/3-ში – მწვავედ ან უსიმპტომოდ. ავადდებიან სხვადასხვა ასაკის ადამიანები, ქალები – 1,5-2-ჯერ უფრო ხშირად, ვიდრე მამაკაცები.
სარკოიდოზის ყველაზე ტიპობრივი ნიშანია მკერდის ლიმფური კვანძებისა და ფილტვების დაზიანება. დაავადების მწვავედ ან ქვემწვავედ დაწყების შემთხვევაში რამდენიმე დღის (იშვიათად – 2-3 კვირის) განმავლობაში შეინიშნება ტემპერატურის მატება, ართრალგია (სახსრების ტკივილი) და საერთო სისუსტე. შესაძლოა, უმნიშვნელოდ გადიდდეს პერიფერიული ლიმფური კვანძები. ზოგიერთ ავადმყოფს ამ სიმპტომების პარალელურად უვითარდება კვანძოვანი ერითემა (უფრო ხშირად – წვივებზე). არის შემთხვევები, როდესაც რამდენიმე დღის განმავლობაში ერთდროულად ვლინდება მკერდის ლიმფური კვანძის გადიდება, კვანძოვანი ერითემა, სახსრების ტკივილი და ცხელება (ლეფგრენის სინდრომი). ზოგჯერ ამ ან მომდევნო დღეებში აღინიშნება ედს-ის მატება, ლეიკოციტოზი, ლიმფოპენია და მონოციტოზი, ზოგიერთს აღენიშნება სისხლში მწვავე ფაზის ცილების (კერძოდ, C რეაქტიული ცილის) მატებაც. სარკოიდოზის შედარებით ხანგრძლივი მიმდინარეობის შემთხვევაში ვითარდება ჰიპერკალციემია.
აღსანიშნავია, რომ მკერდის ლიმფური კვანძების თანდათანობითი გადიდება კლინიკურად არ ვლინდება, თუმცა ზოგიერთ ავადმყოფს უვითარდება ხველა, გულმკერდის არეში დისკომფორტის შეგრძნება, სუნთქვის გაძნელება და ეს ყველაფერი უკავშირდება მკერდის ლიმფური კვანძების გადიდებას და პათოლოგიურ პროცესში ბრონქების ჩართვას (სარკოიდოზის ბრონქული ფორმა). ამ დროს გულმკერდის აუსკულტაცია (მოსმენა) ნაკლებად ინფორმაციულია, ბრონქებზე ზეწოლის ან მათი დაზიანების შემთხვევაში შესაძლოა თავი იჩინოს მშრალმა ხიხინმა. წესისამებრ, ბრონქებში ცვლილება ვლინდება დაავადების აქტიურ ფაზაში, როცა ხდება ლიმფური ქსოვილის ჰიპერპლაზია,  დისემინაცია და სხვა დამახასიათებელი ცვლილებები. დაავადების რეგრესიის ფაზაში ბრონქების ლორწოვანი გარსის ცვლილებები უკუგანვითარებას ექვემდებარება. ზოგ შემთხვევაში ვითარდება ბრონქის სტენოზი, რომელსაც ან კომპენსირებული ხასიათი აქვს, ან ბრონქის კედლის ფიბროზის შედეგია.
ფილტვებში გრანულომების დისემინაციის შემთხვევაში (II სტადია) მკვეთრად არის გამოხატული ქოშინი, მშრალი ხველა, გულმკერდის ტკივილი. ეს სიმპტომები 2-4 კვირის შემდეგ თანდათანობით სუსტდება და იმდენად უმნიშვნელო ხდება, რომ ავადმყოფი სათანადო ყურადღებას არ აქცევს. დაავადების გახანგრძლივებული მიმდინარეობის ან რეციდივის შემთხვევაში ხველა და ქოშინი უფრო მეტხანს გრძელდება და ზოგჯერ მათი ინტენსივობაც იმატებს. ანთებითი პროცესის ზოგადი სიმპტომები – კუნთების სისუსტე, დაღლილობა, სუბფებრილიტეტი, სისხლში მწვავე ფაზის ცილების გაჩენა – ამ სტადიაში უფრო ხშირი და გამოხატულია, ვიდრე მხოლოდ გულმკერდის ლიმფური კვანძების სარკოიდოზის დროს.
რაც უფრო მეტად პროგრესირებს ფილტვის ფიბროზი, მით უფრო მეტად ძლიერდება ქოშინი, უფრო და უფრო მკვეთრი ხდება სუნთქვის უკმარისობა და ვითარდება ციანოზი (კანი იღებს მოლურჯო ელფერს), რომელსაც, ისევე როგორც ქოშინს, მცირე ფიზიკური დატვირთვაც კი ამძაფრებს. სუნთქვის უკმარისობის ფონზე თანდათანობით ყალიბდება ფილტვისმიერი გულის სურათი და შესაძლოა, გულის უკმარისობაც კი განვითარდეს.
გულმკერდის ლიმფური კვანძების, ბრონქებისა და ფილტვების დაზიანებასთან ერთად ზოგიერთს უვითარდება სარკოიდოზული პლევრიტი, რომლის ამოცნობაც რენტგენოლოგიური გამოკვლევის გარეშე შეუძლებელია. ტიპობრივი და ადვილად აღმოსაჩენი პლევრიტი იშვიათია და მხოლოდ პლევრის მასიური დაზიანებისა და პლევრის ღრუში ექსუდატის დაგროვების შემთხვევაში ვითარდება.
შედარებით იშვიათად (ასიდან დაახლოებით 6 შემთხვევაში) გვხვდება ზედა სასუნთქი გზების სარკოიდოზი. მისი კლინიკური გამოვლენა დაზიანების ლოკალიზაციასა და რინიტის ფორმაზეა დამოკიდებული. ცხვირის ღრუს ლორწოვან გარსში ჩნდება გრანულომები, მოსალოდნელია ცხვირის ძვლებისა და ხრტილის დაზიანებაც.
სარკოიდოზი, გარდა მკერდისა, ზოგჯერ სხვა ლიმფურ კვანძებსაც მოიცავს, რაც მათი გადიდებით გამოიხატება. მუცლის ღრუს ლიმფური კვანძების დაზიანებისას მოსალოდნელია მუცლის ტკივილი და ფაღარათი. ხშირად ზიანდება კისრისა და ლავიწქვეშა ლიმფური კვანძები, იშვიათად – იღლიისქვეშა და საზარდულისა. ზოგიერთ ავადმყოფს აღენიშნება პერიფერიული ლიმფური კვანძების გენერალიზებული დაზიანება.
ლიმფური კვანძები სხვადასხვანაირად დიდდება, ზოგჯერ საკმაოდ დიდ ზომებსაც აღწევს. ამ დროს ისინი მკვრივ-ელასტიკურია, კანსა და მიმდებარე ქსოვილებს არ უხორცდება, ამიტომ მოძრავია; მათ ზედაპირზე კანი არ იცვლება, ფისტულა არ ვითარდება.
ღვიძლისა და ელენთის სარკოიდოზი უმთავრესად მხოლოდ ამ ორგანოების გადიდებით ვლინდება. ზოგჯერ ჰეპატოლიენური სინდრომი (ღვიძლისა და ელენთის ერთდროული გადიდება) დაავადების წამყვანი ნიშანიც კია. თუმცა არც ის არის გამორიცხული, ამ ორგანოებმა თავდაპირველი ზომა შეინარჩუნოს. ამიტომ ღვიძლისა და ელენთის ნორმალური ზომა მათში სარკოიდოზული გრანულომების არსებობას არ გამორიცხავს.
ღვიძლისა და ელენთის მნიშვნელოვანი გადიდების შემთხვევაში ზოგჯერ თავს იჩენს სიმძიმის შეგრძნება ფერდქვეშ და უმადობა. ხელით გასინჯვის დროს ღვიძლი უმტკივნეულოა. ლაბორატორიული მეთოდებით ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა უმეტესად არ დასტურდება. ელენთის მკვეთრი გადიდებისას (რასაც უთუოდ ახლავს თან ღვიძლის გადიდებაც) ძალიან იშვიათად ვლინდება ანემია და თრომბოციტოპენია.
სანერწყვე ჯირკვლების სარკოიდოზი იშვიათია. ამ დროს ზიანდება ყურის უკანა, შედარებით იშვიათად – ყბისქვეშა, ენისქვეშა ჯირკვლები ცალ ან ორივე მხარეს. პაროტიტი (სანერწყვე ჯირკვლების ანთება) ვლინდება ყურის უკანა ჯირკვლის გადიდებით და ტკივილით, რომელიც მწვავეა და რამდენიმე თვე გასტანს. შესაძლოა, დაერთოს ცხელება და უვეიტი (თვალის სისხლძარღვოვანი გარსის ანთება) ან ირიდოციკლიტი (თვალის ფერადი გარსისა და წამწამოვანი სხეულის ანთება).
ძვლების, ნერვული სისტემის, კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის, გულის, თირკმელების დაზიანება იშვიათია და, ჩვეულებრივ, სარკოიდოზის გენერალიზებული ფორმის დროს შეინიშნება.
ძვლების სარკოიდოზი ხელისა და ფეხის თითების დისტალური ფალანგების დაზიანებით ვლინდება. ახასიათებს შეშუპება და ტკივილი. იშვიათად ზიანდება ქალას ძვლები, ხერხემალი, ლულოვანი ძვლები. რენტგენოლოგიური გამოკვლევა დაზიანებულ ძვლებში ოსტეოპოროზის ნიშნებს ავლენს, მაგრამ სარკოიდოზისთვის გაცილებით ტიპობრივია ძვლებში ერთეული ან მრავლობითი კისტის განვითარება.
სარკოიდოზული ართრიტი უმეტესად ხელის მტევნებში ლოკალიზდება. ზოგჯერ პროცესში ერთვება სხივისა და მუხლის სახსრებიც (სარკოიდოზული პოლიართრიტი). ამ დროს ართრიტს თან არ ახლავს ხრტილის დაშლა და სახსრის დეფორმაცია.
ნერვული სისტემის სარკოიდოზი, ჩვეულებრივ, პერიფერიული და/ან ქალას ნერვების ნევრიტის სურათით გამოიხატება. ძალზე იშვიათად ვითარდება სარკოიდოზული მენინგიტი ქალას ნერვების მრავლობითი დაზიანებით და მენინგოენცეფალიტი, რომელიც მძიმედ მიმდინარეობს და ხშირად სიკვდილითაც კი სრულდება.
კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის სხვადასხვა ნაწილის სარკოიდოზი ან საერთოდ არ ვლინდება კლინიკურად, ან შეინიშნება კუჭის ან ნაწლავების დაავადებებისთვის, მაგალითად, ქრონიკული გასტრიტისთვის, დუოდენიტისთვის დამახასიათებელი სიმპტომები.
სარკოიდოზული მიოკარდიტის დროს მკვეთრი კლინიკური გამოხატულება (მაგალითად, რიტმის ან გამტარობის დარღვევა ან გულის უკმარისობა) იშვიათია. გულის დაზიანება, ჩვეულებრივ, კლინიკურად შეუმჩნეველი რჩება და უმეტესად ინსტრუმენტული გამოკვლევის დროს აღმოაჩენენ.
პერიკარდიუმის დაზიანება (მაგალითად, პერიკარდიტი) შესაძლოა თან ახლდეს სარკოიდოზულ მიოკარდიტს და სხვა სეროზიტებს (მაგალითად, პლევრიტს, პერიტონიტს).
თირკმელების სარკოიდოზი, ჩვეულებრივ, უსიმპტომოდ მიმდინარეობს. ზოგჯერ შეინიშნება პროტეინურია (შარდში ცილა). თირკმელების უკმარისობის ნიშნების გაჩენისას აუცილებლად უნდა გამოირიცხოს უშუალოდ თირკმლის პათოლოგია.
კანის სარკოიდოზი უმეტესად ვლინდება კანის მსხვილკვანძოვანი ან წვრილკვანძოვანი სარკოიდოზის ფორმით. წვრილი კვანძები, ჩვეულებრივ, მოწითალო-მოლურჯო ან მოყავისფროა, ლოკალიზდება ტანის ზედა ნაწილში, სახეზე, ხელების გამშლელ ზედაპირზე. კვანძოვანი ერითემის მსხვილი ელემენტები შესაძლოა სხეულის სხვადასხვა უბანზე განვითარდეს. ზოგჯერ კვანძოვანი ერითემა სარკოიდოზის პირველი გამოვლინებაა. კანის სარკოიდოზის სხვა ვარიანტები (დიფუზურ-ინფილტრირებული, კანქვეშა) გაცილებით იშვიათია.
თვალის სარკოიდოზი მეტწილად მორეციდივე ხასიათის ორმხრივი, დუნედ მიმდინარე ირიდოციკლიტით ვლინდება, პროცესში არცთუ იშვიათად ერთვება მხედველობის ნერვი, ბადურა გარსი; ხშირად იმატებს თვალშიგა წნევა და ვითარდება მეორეული გლაუკომა; მხედველობის სიმახვილე მკვეთრად იკლებს.

დიაგნოსტიკა
სარკოიდოზის დიაგნოსტირება ძნელია, რადგან მის საწყის სტადიებში სიმპტომატიკა უმეტესად უმნიშვნელოა და ამიტომ, წესისამებრ, შემთხვევით გამოავლენენ სხვა მიზეზით ჩატარებული გულმკერდის რენტგენოგრაფიის გამო. როდესაც დაავადების სურათი სრულია, ექიმი ატარებს გამოკვლევებს, რათა გამორიცხოს ყველა სხვა დაავადება, რომელსაც მსგავსი ნიშნები ახასიათებს. ფილტვების სარკოიდოზის შემთხვევაში განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ტუბერკულოზის გამორიცხვა. გარდა გულმკერდის რენტგენოგრაფიისა, სადიაგნოზოდ და დაავადების სტადიის დასადგენად საჭიროა სპირომეტრია, სისხლში კალციუმის შემცველობის განსაზღვრა, ბრონქოსკოპია და ფილტვის ქსოვილის მიკროსკოპიული შესწავლა. სხვა ორგანოების სარკოიდოზზე ეჭვის შემთხვევაში ტარდება ამ ორგანოების გამოკვლევა – ექოსკოპიური, რენტგენული, ლაბორატორიული.

მკურნალობა
მკურნალობა ყოველთვის არ არის აუცილებელი. როცა პაციენტი არაფერს უჩივის და დიაგნოზს შემთხვევით სვამენ, სპეციალური მკურნალობა არ ტარდება. ამ დროს ექიმი ნიშნავს საკონტროლო რენტგენოგრაფიას და 3-12 თვის განმავლობაში აკვირდება პაციენტს. მკურნალობა ინიშნება დაავადების პროგრესირებისა და შინაგანი ორგანოების დაზიანების შემთხვევაში. გამოიყენება ჰორმონული პრეპარატები (გლუკოკორტიკოსტეროიდები). მკურნალობის ხანგრძლივობას ექიმი პაციენტის მდგომარეობისა და დაავადების სურათის მიხედვით განსაზღვრავს.
ხშირად სარკოიდოზი სავსებით იკურნება, იშვიათად კი ფილტვის დაზიანება საკმაოდ მძიმეა. ცალკეულ ორგანოთა დაზიანების შესაბამისად, სიმპტომურ მკურნალობასაც მიმართავენ.

სალმონელოზი

სალმონელოზი ინფექციური დაავადებაა, რომელსაც Salmonella-ს გვარის ბაქტერია იწვევს (ცნობილია მისი 2200-ზე მეტი სეროტიპი). კლინიკური გამოვლინების მიხედვით მისი მრავალი ფორმა შეიძლება შეგვხვდეს – დაწყებული უსიმპტომო მატარებლობიდან, დამთავრებული რთული სეპტიკური ფორმით.
შემთხვევათა უმრავლესობაში სალმონელოზი უპირატესად საჭმლის მომნელებელი ტრაქტის დაზიანებით (გასტროენტერიტი, კოლიტი) მიმდინარეობს.
ინფექციის წყაროს წარმოადგენენ დაავადებული ცხოველები, ზოგჯერ – ადამიანებიც. აღსანიშნავია, რომ მსხვილფეხა ცხოველებში, ასევე – კატებში, ძაღლებში, მღრღნელებსა და ფრინველებში გვხვდება სალმონელოზის უსიმპტომო ფორმა. ამ დროს ცხოველები სავსებით ჯანმრთელად გამოიყურებიან, მაგრამ რძესთან, ნერწყვთან, შარდსა და განავალთან ერთად გარემოში უხვად გამოყოფენ ინფექციის გამომწვევს. ამ კუთხით ყველაზე სახიფათონი არიან ინფიცირებული შინაური ცხოველები (რქოსანი პირუტყვი, ღორი, ცხვარი, კატა, ძაღლი). ხშირად ინფიცირებულია შინაური ფრინველების კვერცხიც.
ადამიანებიდან ინფექციის წყაროდ შეიძლება იქცნენ მედპერსონალი და ჰოსპიტალიზებული პაციენტები, ასევე – საკვები პროდუქტების დამამზადებელი და სავაჭრო ქსელების თანამშრომლები.
სალმონელოზით ინფიცირების ძირითადი გზა ალიმენტურია (კვებითი). დაავადების გამომწვევი ორგანიზმში ყველაზე ხშირად რძისა და მისი ნაწარმის, ხორცის სუფლეს, სალათის, კვერცხის, კრემიანი ნამცხვრების ანუ იმგვარი საკვების მეშვეობით ხვდება, რომლის კულინარიული დამუშავება არ ხდება უშუალოდ ჭამის წინ. ინფექცია ვრცელდება წყლითაც (ტბები, მდინარეები და, საზოგადოდ, ღია წყალსატევები, ასევე – წყალგაყვანილობის სისტემა ავარიების დროს). აღსანიშნავია, რომ ადრეული ასაკის ბავშვებს ინფექცია შეიძლება შეხვდეთ კონტაქტურ-საყოფაცხოვრებო გზით, ზოგჯერ ინფიცირებული მტვრის ჩასუნთქვითაც კი.
სალმონელოზი მთელი წლის განმავლობაში გვხვდება, მაგრამ ყველაზე მეტად ხშირდება ზაფხულში, რასაც ექიმები საკვების შენახვის პირობების გაუარესებით ხსნიან.
ორგანიზმში მოხვდრილი სალმონელა ინერგება ნაწლავის ლორწოვან შრეში და ნაწლავის გარსის დამაზიანებელ ტოქსინებს გამოყოფს. ეს იწვევს ფაღარათს, ორგანიზმის გაუწყლოებასა და მუცლის ტკივილს.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
კვებითი გზით ინფიცირების შემთხვევაში სალმონელოზის საინკუბაციო პერიოდი 6 საათიდან 3 დღემდე გრძელდება (უმეტესად – 12-24 საათს). ჰოსპიტალური (საავადმყოფოსშიდა) აფეთქების დროს, როდესაც ინფექცია ვრცელდება კონტაქტურ-საყოფაცხოვრებო გზით, საინკუბაციო პერიოდი 3-8 დღეს გასტანს.
ცნობილია სალმონელოზის შემდეგი კლინიკური ფორმები:

  • გასტროინტესტინური (ლოკალიზებული) ფორმა, რომელიც მიმდინარეობს გასტრიტული, გასტროენტერიტული, გასტროენტეროკოლიტური და ენტეროკოლიტური ვარიანტებით;
  • გენერალიზებული ფორმა – ტიფისებრი და სეპტიკური ვარიანტები;
  • ბაქტერიამატარებლობა – მწვავე, ქრონიკული და ტრანზიტორული;
  • სუბკლინიკური ფორმა.

სალმონელოზის მანიფესტირებული (კლინიკურად გამოვლენილი) ფორმები მიმდინარეობითა და სიმძიმის ხარისხით ერთმანეთისგან განსხვავდება.
გასტროინტესტინური ფორმა (მწვავე გასტრიტი, მწვავე გასტროენტერიტი ან გასტროენტეროკოლიტი) სალმონელოზის ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული ფორმაა (გვხვდება ასიდან 96-98 შემთხვევაში). იწყება მწვავედ: ტემპერატურა იმატებს (მძიმე ფორმების დროს – 39 გრადუსამდე და მეტად), ავადმყოფი უჩივის საერთო სისუსტეს, თავის ტკივილს, შემცივნებას, გულისრევას, ღებინებას, ეპიგასტრიუმისა და ჭიპის არეში – ტკივილს. მოგვიანებით ამას ერთვის კუჭის მოქმედების მოშლაც. ზოგიერთ ავადმყოფს დასაწყისში აღენიშნება ცხელება და ზოგადი ინტოქსიკაციის სიმპტომები, კუჭ-ნაწლავის ტრაქტისმხრივი ცვლილებები კი მოგვიანებით იჩენს თავს. ისინი ყველაზე მკვეთრად არის გამოხატული დაავადების მეორე-მესამე დღეს. კლინიკურ გამოვლინებათა ინტენსივობა და დაავადების ხანგრძლივობა პროცესის სიმძიმეზეა დამოკიდებული.
სალმონელოზის გასტროინტესტინური ფორმის მსუბუქი მიმდინარეობისას ტემპერატურა სუბფებრილურია, ღებინება – ერთჯერადი, განავალი თხიერია (წყლისებური), დეფეკაცია – დღეში 5-ჯერადი, ფაღარათი გრძელდება 1-3 დღე და ამ ხნის განმავლობაში იკარგება სხეულის მასის 3%-მდე (მეტი არა) წონის სითხე.
საშუალო სიმძიმის გასტროინტესტინური ფორმის დროს ტემპერატურა იმატებს 38-39Oჩ-მდე, ცხელება გრძელდება 4 დღე, ღებინება განმეორებითი ხასიათისაა, დეფეკაცია ზოგჯერ დღეში 10-ჯერადიც კია, ფაღარათი შეიძლება 7 დღემდე გაგრძელდეს. დამახასიათებელია ტაქიკარდია, არტერიული წნევის დაქვეითება. შესაძლოა, განვითარდეს I-II ხარისხის გაუწყლოება (იკარგება სხეულის მასის 6%-მდე წონის სითხე).
მძიმე გასტროინტესტინურ ფორმას ახასიათებს 39 გრადუსზე მაღალი ტემპერატურა, რომელიც 5 დღეს და უფრო მეტხანსაც გასტანს და გამოხატული ინტოქსიკაცია. ღებინება მრავალჯერადია და გრძელდება რამდენიმე დღე, დეფეკაცია დღეში ათჯერ და მეტჯერ ხდება, განავლოვანი მასები უხვია და წყლიანი, ზოგჯერ აქვს ლორწოვანი მინარევი და მკვეთრი მყრალი სუნი. ფაღარათი 7 დღეს და მეტხანს გრძელდება. აღინიშნება ღვიძლის და ელენთის გადიდება. შესაძლოა კანმა და სკლერამ მიიღოს მოყვითალო ფერი. ხშირად შეიმჩნევა ციანოზი, ტაქიკარდია, არტერიული წნევის მკვეთრი დაქვეითება, ვლინდება თირკმლის ფუნქციის დარღვევა: ოლიგურია, ალბუმინურია, შარდში ერითროციტები და ცილინდრები, იმატებს ნარჩენი აზოტის დონე. შესაძლოა განვითარდეს თირკმლის მწვავე უკმარისობა. ირღვევა წყალმარილოვანი ცვლა (II-III ხარისხის გაუწყლოება), რაც ვლინდება კანის სიმშრალით, ციანოზით, აფონიით, კრუნჩხვებით. წყლის დანაკარგი სხეულის მასის 7-10%-ს შეადგენს. სისხლში იმატებს ჰემოგლობინისა და ერითროციტების დონე, დამახასიათებელია ზომიერი ლეიკოციტოზი ფორმულის მარცხნივ გადახრით.
გასტროინტესტინური სალმონელოზი ყველაზე ხშირად გასტროენტერიტული ვარიანტით ვლინდება. მსხვილი ნაწლავის დესტრუქციული ცვლილება (კატარულ-ჰემორაგიული) ასიდან 5-8 შემთხვევაში აღირიცხება.
გასტროენტეროკოლიტური და კოლიტური ვარიანტები მიმდინარეობით ძალიან ჰგავს დიზენტერიას და დიაგნოსტირდება მაშინ, როდესაც დაავადების კლინიკურ სურათში ჭარბობს კოლიტი და დაავადება ბაქტერიოლოგიურად ან სეროლოგიურად არის დადასტურებული.

გენერალიზებული ფორმა
გენერალიზებული ფორმის ტიფისმაგვარი ვარიანტი მეტწილად იწყება მწვავედ. ზოგჯერ დაავადების პირველი სიმპტომებია ნაწლავთა აშლილობა, ცხელება და ზოგადი ინტოქსიკაცია, მაგრამ 1-2 დღის შემდეგ ნაწლავების დისფუნქცია გაივლის, ტემპერატურა მაღალი რჩება, საერთო ინტოქსიკაციის სიმპტომები კი ძლიერდება. უმეტესად დაავადება მუცლის ტიფის და A ან B პარატიფის მსგავსად მიმდინარეობს. ცხელება ზოგჯერ მუდმივია, უფრო ხშირად – ტალღისებური ან რემისიული. ავადმყოფს რეაქციები შენელებული აქვს, აპათიურია, ფერმკრთალი, ზოგჯერ დაავადების მეორე-მესამე დღეს უჩნდება ჰერპესული გამონაყარი, ხოლო მეექვსე-მეშვიდე დღიდან – როზეოლური გამონაყარი მუცელზე. შეინიშნება პულსის შენელება (ბრადიკარდია), წნევის დაქვეითება, გულის ტონების მოყრუება. ფილტვებში ისმინება მსუბუქი გაფანტული ხიხინი, პირველი კვირის ბოლოს დიდდება ღვიძლი და ელენთა. ცხელება შესაძლოა 1-3 კვირა გაგრძელდეს. რეციდივი იშვიათია.
გენერალიზებული ფორმის სეპტიკური ვარიანტი სალმონელოზის ყველაზე მეტად გავრცელებული ვარიანტია. დაავადება იწყება მწვავედ, პირველ დღეებში ტიფის მსგავსად მიმდინარეობს, შემდგომ ავადმყოფის მდგომარეობა უარესდება, ტემპერატურა დღის განმავლობაში ფართო ამპლიტუდით მერყეობს, ახასიათებს განმეორებითი შემცივნება და ჭარბი ოფლდენა. დაავადება, წესისამებრ, რთულად მიმდინარეობს და ცუდად ემორჩილება ანტიბიოტიკოთერაპიას. შესაძლოა, სხვადასხვა ორგანოში მეორეული სეპტიკური კერები გაჩნდეს, რის გამოც სალმონელოზის ამ ვარიანტის კლინიკური გამოვლინება მრავალფეროვანია, ხოლო დიაგნოსტიკა – რთული. სიმპტომებიდან უმთავრესი მნიშვნელობა აქვს ჩირქოვანი კერის ფორმირებას. ჩირქოვანი კერა უმეტესად საყრდენ-მამოძრავებელ აპარატში ყალიბდება, რის შედეგადაც ვითარდება ოსტეომიელიტი, ართრიტი. ზოგჯერ შეინიშნება სეპტიკური ენდოკარდიტი, აორტიტი შემდგომში აორტის ანევრიზმის განვითარებით. შედარებით იშვიათია ქოლეცისტოქოლანგიტი, ტონზილიტი, კისრის ჩირქოვანი ლიმფადენიტი, მენინგიტი (ბავშვებში). უფრო იშვიათია სხვა ლოკალიზაციის ჩირქოვანი კერები, მაგალითად, ღვიძლის აბსცესი, საკვერცხის ინფილტრირებული კისტა, მასტოიდიტი, დუდნდულის არეში აბსცესი.
სალმონელოზის სეპტიკურ ვარიანტს ახასიათებს ხანგრძლივი მიმდინარეობა და შეიძლება ლეტალურად დასრულდეს, განსაკუთრებით – აივ-იფექციის ფონზე. დიაგნოზს, ჩვეულებრივ, სვამენ დაავადების პირველ დღეებში ჩირქოვანი კერიდან ან სისხლიდან სალმონელების გამოყოფის შემდეგ.
წლამდე ასაკის ბავშვებსა და ხანდაზმულებში (60 წლიდან) სალმონელოზი უფრო მძიმედ მიმდინარეობს, პათოლოგიურ პროცესში უფრო მეტად ერთვება მსხვილი ნაწლავი, დეფეკაციის მოწესრიგება გაძნელებულია და დაავადებულთა დიდ ნაწილს უვითარდება გენერალიზებული ფორმა.

ბაქტერიამატარებლობა
სალმონელოზის ბაქტერიამატარებელ ფორმას არ ახასიათებს კლინიკური გამოვლინება და მას აღმოაჩენენ ბაქტერიოლოგიური და სეროლოგიური კვლევის დროს. განასხვავებენ: 1) მწვავე ბაქტერიამატარებლობას; 2) ქრონიკულ ბაქტერიამატარებლობას; 3) ტრანზიტორულ ბაქტერიამატარებლობას.
მწვავე ბაქტერიამატარებლობა აღინიშნება სალმონელოზის გამოვლენილი ფორმის შემდეგ, რეკონვალესცენციის (გამოჯანმრთელების) პერიოდში. მას ახასიათებს სალმონელების გამოყოფა 15-30 დღის განმავლობაში.
ქრონიკულ ბაქტერიამატარებლობაზე საუბარია მაშინ, როდესაც სალმონელები 3 თვეზე მეტხანს გამოიყოფა. დიაგნოზის დასადასტურებლად აუცილებელია 6 თვის განმავლობაში დაკვირვება, განავლის, შარდისა და დუოდენალური შიგთავსის განმეორებითი ბაქტერიოლოგიური ანალიზი. ტარდება სეროლოგიური გამოკვლევებიც.
ტრანზიტორულ მატარებლობაზე საუბრობენ, როდესაც სალმონელოზი კლინიკურად არ ვლინდება, პირველი გამოკვლევისა და მომდევნო სამი თვის განმავლობაში ჩატარებული ბაქტერიოლოგიური კვლევების პასუხი უმეტესად უარყოფითია, მაგრამ ზოგჯერ დადებითიც, და უარყოფითია სეროლოგიური კვლევის შედეგის დინამიკა.
სალმონელოზის სუბკლინიკური ფორმის დიაგნოზს სვამენ ფეკალური მასებიდან სალმონელების გამოყოფის საფუძველზე. კლინიკური გამოვლინება არც ამ შემთხვევაში შეინიშნება.

მკურნალობა
სალმონელოზის დროს ჰოსპიტალიზაცია ნაჩვენებია მხოლოდ ბავშვებისთვის, მოხუცებისთვის, კვებით და სამედიცინო დაწესებულებებში მომუშავეთათვის, ანდა მძიმე მიმდინარეობისას.
სალმონელოზის მკურნალობა ითვალისწინებს კუჭისა და ნაწლავების გამორეცხვას, დიდი რაოდენობით მინერალური სითხისა და რეჰიდრონის მიღებას. უფრო მძიმე მიმდინარეობისას საჭიროა ვენაში მარილოვანი ხსნარების შეყვანა (გაუწყლოებასთან ბრძოლა), სპაზმოლიზური საშუალებებისა და ანტიბიოტიკების მიღება.
დიდი მნიშვნელობა ენიჭება დიეტას: დაავადების პირველ დღეებში ინიშნება მექანიკურად და ქიმიურად დამზოგველი დიეტა (რძე გამორიცხულია); სრულ გამოჯანმრთელებამდე და მომდევნო 1 თვე იკრძალება კუჭ-ნაწლავისთვის მავნე ქმედება (გაძღომა, ალკოჰოლური სასმელებისა და უხეში უჯრედისით მდიდარი პროდუქტების, კონსერვების, შაშხის, ცხარე და ნოყიერი კერძების მიღება).
სწორი მკურნალობის შემთხვევაში სალმონელოზი სავსებით იკურნება.

პროფილაქტიკა
სალმონელოზის თავიდან ასაცილებლად:

  • არ უნდა შევიძინოთ ვეტსამსახურის მიერ შეუმოწმებელი ცხოველური პროდუქტები, უნდა ვერიდოთ ქუჩაში ნაყიდ და საეჭვო დაწესებულებებში მომზადებულ საკვებს.
  • ცხოველური საკვები, განსაკუთრებით – ფრინველის, ღორისა და საქონლის ხორცი, თევზი, კვერცხი და კვერცხის პროდუქტები, მოხმარების წინ ძალიან კარგად უნდა მოვხარშოთ ან შევწვათ.
  • მზა კერძი და ნახევარფაბრიკატები აუცილებლად მაცივარში შევინახოთ.
  • მზა საკვების ხელახალი დაბინძურების თავიდან ასაცილებლად მაცივარში ცალ-ცალკე უნდა ინახებოდეს უმი და მოხარშული პროდუქტები; უმი პროდუქტი უნდა გავახვიოთ ან ჩავდოთ პოლიეთილენის პარკში, ხოლო მზა კერძი მოვათავსოთ თავდახურულ ჭურჭელში.
  • ვერიდოთ უმ და ნახევრად მოხარშულ კვერცხს.
  • არ გამოვიყენოთ დაბინძურებული ან გაბზარული კვერცხი, განსაკუთრებით – ნამცხვრისა და ბეზეს მომზადებისას.
  • კრემი, ნამცხვარი და ტორტი შევინახოთ არა უმეტეს 8 გრადუს ტემპერატურაზე.
  • ზაფხულში ვერიდოთ კრემიან ნამცხვრებსა და ტორტებს.
  • ვერიდოთ აუდუღარ რძეს და ასეთი რძისგან მომზადებულ პროდუქტებს.
  • მაიონეზითა და არაჟნით სალათები შევკაზმოთ სუფრასთან მიტანის წინ.
  • ხილი და ბოსტნეული მივირთვათ საგულდაგულოდ გარეცხილი ან ახალგაფცქვნილი.
  • მწვანილი 10-15 წუთით ჩავალბოთ და შემდეგ კარგად გავრეცხოთ გამდინარე წყლით.
  • უმი და მოხარშული პროდუქტების დასამუშავებლად გამოვიყენოთ სხვადასხვა დაფა (ცალ-ცალკე ხორცის, თევზისა და ბოსტნეულისთვის).
  • ვარიდოთ მზა საკვები მღრღნელებსა და მწერებს (ბუზებს).
  • გამოყენებული სამზარეულოს ინვენტარი, ჭურჭელი, განსაკუთრებით კი საჭრელი დაფები გავრეცხოთ სარეცხი საშუალებით და წყლით.
  • ხელები საპნით დავიბანოთ:
  • საკვების მომზადების, მზა პროდუქტის დამუშავების და/ან სუფრის გაწყობის წინ;
  • ჭამის წინ;
  • საპირფარეშოთი სარგებლობის შემდეგ.
  • განსაკუთრებული ყურადღება მივაქციოთ ბავშვების მიერ ხელების დაბანას ტუალეტით სარგებლობის შემდეგ.
  • სასმელად ან პროდუქტის გასარეცხად გამოყენებამდე წყალმა ონკანიდან უნდა იდინოს არანაკლებ 10 წუთი, განსაკუთრებით – წყლის წყვეტილი მიწოდებისას.
  • აუდუღარი არ გამოვიყენოთ წყალი, რომლის უსაფრთხოებაც საეჭვოა.
  • სასმელი წყალი შევინახოთ სუფთა, თავდახურულ ჭურჭელში, ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილას.
  • არ დავტოვოთ ღია ჭა უსახურავოდ.
  • განსაკუთრებული სიფრთხილე გამოვიჩინოთ ბანაობისას, თევზაობისა და ნადირობისას, რათა ღია წყალსატევის წყალი არ გადაგვეყლაპოს. სიფრთხილეა საჭირო თევზისა და ნანადირევის დამუშავების დროსაც.
  • ფრინველებისა და ცხოველების მოვლისას ჩავიცვათ სპეცტანსაცმელი.
  • დავიცვათ საცხოვრებელი ბინა მწერებისა და მღრღნელებისგან.
  • დიარეისთვის დამახასიათებელი კლინიკური ნიშნების გამოვლენისთანავე მივმართოთ ექიმს.
  • გარშემო მყოფთა დასნებოვნების თავიდან ასაცილებლად დავიცვათ პირადი ჰიგიენა.
  • დიარეის დროს დაუშვებელია თვითმკურნალობა; ანტიბიოტიკების არასწორი მიღება ხელს უწყობს ისეთი მძიმე ქრონიკული დაავადების ჩამოყალიბებას, როგორიც დისბაქტერიოზია.
  • ექიმთან მისვლამდე ვსვათ მხოლოდ რეჰიდრატაციული ხსნარი (მაგალითად, რეჰიდრონი), ანადუღარი წყალი ან ჩაი.
  • არ შეიძლება, დიარეის მქონე პირმა მონაწილეობა მიიღოს საკვების მომზადებაში, ჰოსპიტალიზებული ავადმყოფების, მოხუცებისა და ბავშვების მოვლაში.

salmonelozi

salmonelozi infeqciuri daavadebaa, romelsac Salmonella-s gvaris baqteria iwvevs (cnobilia misi 2200-ze meti serotipi). klinikuri gamovlinebis mixedviT misi mravali forma SeiZleba Segvxvdes dawyebuli usimptomo matareblobidan, damTavrebuli rTuli septikuri formiT.

SemTxvevaTa umravlesobaSi salmonelozi upiratesad saWmlis momnelebeli traqtis dazianebiT (gastroenteriti, koliti) mimdinareobs.

infeqciis wyaros warmoadgenen daavadebuli cxovelebi, zogjer adamianebic. aRsaniSnavia, rom msxvilfexa cxovelebSi, aseve katebSi, ZaRlebSi, mRrRnelebsa da frinvelebSi gvxvdeba salmonelozis usimptomo forma. am dros cxovelebi savsebiT janmrTelad gamoiyurebian, magram rZesTan, nerwyvTan, Sardsa da ganavalTan erTad garemoSi uxvad gamoyofen infeqciis gamomwvevs. am kuTxiT yvelaze saxifaToni arian inficirebuli Sinauri cxovelebi (rqosani pirutyvi, Rori, cxvari, kata, ZaRli). xSirad inficirebulia Sinauri frinvelebis kvercxic.

adamianebidan infeqciis wyarod SeiZleba iqcnen medpersonali da hospitalizebuli pacientebi, aseve sakvebi produqtebis damamzadebeli da savaWro qselebis TanamSromlebi.

salmoneloziT inficirebis ZiriTadi gza alimenturia (kvebiTi). daavadebis gamomwvevi organizmSi yvelaze xSirad rZisa da misi nawarmis, xorcis sufles, salaTis, kvercxis, kremiani namcxvrebis anu imgvari sakvebis meSveobiT xvdeba, romlis kulinariuli damuSaveba ar xdeba uSualod Wamis win. infeqcia vrceldeba wyliTac (tbebi, mdinareebi da, sazogadod, Ria wyalsatevebi, aseve wyalgayvanilobis sistema avariebis dros). aRsaniSnavia, rom adreuli asakis bavSvebs infeqcia SeiZleba SexvdeT kontaqtur-sayofacxovrebo gziT, zogjer inficirebuli mtvris CasunTqviTac ki.

salmonelozi mTeli wlis ganmavlobaSi gvxvdeba, magram yvelaze metad xSirdeba zafxulSi, rasac eqimebi sakvebis Senaxvis pirobebis gauaresebiT xsnian.

organizmSi moxvdrili salmonela inergeba nawlavis lorwovan SreSi da nawlavis garsis damazianebel toqsinebs gamoyofs. es iwvevs faRaraTs, organizmis gauwyloebasa da muclis tkivils.

simptomebi da mimdinareoba

kvebiTi gziT inficirebis SemTxvevaSi salmonelozis sainkubacio periodi 6 saaTidan 3 dRemde grZeldeba (umetesad 12-24 saaTs). hospitaluri (saavadmyofosSida) afeTqebis dros, rodesac infeqcia vrceldeba kontaqtur-sayofacxovrebo gziT, sainkubacio periodi 3-8 dRes gastans.

cnobilia salmonelozis Semdegi klinikuri formebi:

gastrointestinuri (lokalizebuli) forma, romelic mimdinareobs gastrituli, gastroenterituli, gastroenterokolituri da enterokolituri variantebiT;

generalizebuli forma tifisebri da septikuri variantebi;

baqteriamatarebloba mwvave, qronikuli da tranzitoruli;

subklinikuri forma.

salmonelozis manifestirebuli (klinikurad gamovlenili) formebi mimdinareobiTa da simZimis xarisxiT erTmaneTisgan gansxvavdeba.

gastrointestinuri forma (mwvave gastriti, mwvave gastroenteriti an gastroenterokoliti) salmonelozis erT-erTi yvelaze gavrcelebuli formaa (gvxvdeba asidan 96-98 SemTxvevaSi). iwyeba mwvaved: temperatura imatebs (mZime formebis dros 39 gradusamde da metad), avadmyofi uCivis saerTo sisustes, Tavis tkivils, Semcivnebas, gulisrevas, Rebinebas, epigastriumisa da Wipis areSi tkivils. mogvianebiT amas erTvis kuWis moqmedebis moSlac. zogierT avadmyofs dasawyisSi aReniSneba cxeleba da zogadi intoqsikaciis simptomebi, kuW-nawlavis traqtismxrivi cvlilebebi ki mogvianebiT iCens Tavs. isini yvelaze mkveTrad aris gamoxatuli daavadebis meore-mesame dRes. klinikur gamovlinebaTa intensivoba da daavadebis xangrZlivoba procesis simZimezea damokidebuli.

salmonelozis gastrointestinuri formis msubuqi mimdinareobisas temperatura subfebriluria, Rebineba erTjeradi, ganavali Txieria (wyliseburi), defekacia dReSi 5-jeradi, faRaraTi grZeldeba 1-3 dRe da am xnis ganmavlobaSi ikargeba sxeulis masis 3%-mde (meti ara) wonis siTxe.

saSualo simZimis gastrointestinuri formis dros temperatura imatebs 38-39oc-mde, cxeleba grZeldeba 4 dRe, Rebineba ganmeorebiTi xasiaTisaa, defekacia zogjer dReSi 10-jeradic kia, faRaraTi SeiZleba 7 dRemde gagrZeldes. damaxasiaTebelia taqikardia, arteriuli wnevis daqveiTeba. SesaZloa, ganviTardes I-II xarisxis gauwyloeba (ikargeba sxeulis masis 6%-mde wonis siTxe).

mZime gastrointestinur formas axasiaTebs 39 gradusze maRali temperatura, romelic 5 dRes da ufro metxansac gastans da gamoxatuli intoqsikacia. Rebineba mravaljeradia da grZeldeba ramdenime dRe, defekacia dReSi aTjer da metjer xdeba, ganavlovani masebi uxvia da wyliani, zogjer aqvs lorwovani minarevi da mkveTri myrali suni. faRaraTi 7 dRes da metxans grZeldeba. aRiniSneba RviZlis da elenTis gadideba. SesaZloa kanma da skleram miiRos moyviTalo feri. xSirad SeimCneva cianozi, taqikardia, arteriuli wnevis mkveTri daqveiTeba, vlindeba Tirkmlis funqciis darRveva: oliguria, albuminuria, SardSi eriTrocitebi da cilindrebi, imatebs narCeni azotis done. SesaZloa ganviTardes Tirkmlis mwvave ukmarisoba. irRveva wyalmarilovani cvla (II-III xarisxis gauwyloeba), rac vlindeba kanis simSraliT, cianoziT, afoniiT, krunCxvebiT. wylis danakargi sxeulis masis 7-10%-s Seadgens. sisxlSi imatebs hemoglobinisa da eriTrocitebis done, damaxasiaTebelia zomieri leikocitozi formulis marcxniv gadaxriT.

gastrointestinuri salmonelozi yvelaze xSirad gastroenterituli variantiT vlindeba. msxvili nawlavis destruqciuli cvlileba (katarul-hemoragiuli) asidan 5-8 SemTxvevaSi aRiricxeba.

gastroenterokolituri da kolituri variantebi mimdinareobiT Zalian hgavs dizenterias da diagnostirdeba maSin, rodesac daavadebis klinikur suraTSi Warbobs koliti da daavadeba baqteriologiurad an serologiurad aris dadasturebuli.

generalizebuli forma

generalizebuli formis tifismagvari varianti metwilad iwyeba mwvaved. zogjer daavadebis pirveli simptomebia nawlavTa aSliloba, cxeleba da zogadi intoqsikacia, magram 1-2 dRis Semdeg nawlavebis disfunqcia gaivlis, temperatura maRali rCeba, saerTo intoqsikaciis simptomebi ki Zlierdeba. umetesad daavadeba muclis tifis da a an b paratifis msgavsad mimdinareobs. cxeleba zogjer mudmivia, ufro xSirad talRiseburi an remisiuli. avadmyofs reaqciebi Senelebuli aqvs, apaTiuria, fermkrTali, zogjer daavadebis meore-mesame dRes uCndeba herpesuli gamonayari, xolo meeqvse-meSvide dRidan rozeoluri gamonayari mucelze. SeiniSneba pulsis Seneleba (bradikardia), wnevis daqveiTeba, gulis tonebis moyrueba. filtvebSi ismineba msubuqi gafantuli xixini, pirveli kviris bolos diddeba RviZli da elenTa. cxeleba SesaZloa 1-3 kvira gagrZeldes. recidivi iSviaTia.

generalizebuli formis septikuri varianti salmonelozis yvelaze metad gavrcelebuli variantia. daavadeba iwyeba mwvaved, pirvel dReebSi tifis msgavsad mimdinareobs, Semdgom avadmyofis mdgomareoba uaresdeba, temperatura dRis ganmavlobaSi farTo amplitudiT meryeobs, axasiaTebs ganmeorebiTi Semcivneba da Warbi ofldena. daavadeba, wesisamebr, rTulad mimdinareobs da cudad emorCileba antibiotikoTerapias. SesaZloa, sxvadasxva organoSi meoreuli septikuri kerebi gaCndes, ris gamoc salmonelozis am variantis klinikuri gamovlineba mravalferovania, xolo diagnostika rTuli. simptomebidan umTavresi mniSvneloba aqvs Cirqovani keris formirebas. Cirqovani kera umetesad sayrden-mamoZravebel aparatSi yalibdeba, ris Sedegadac viTardeba osteomieliti, arTriti. zogjer SeiniSneba septikuri endokarditi, aortiti SemdgomSi aortis anevrizmis ganviTarebiT. SedarebiT iSviaTia qolecistoqolangiti, tonziliti, kisris Cirqovani limfadeniti, meningiti (bavSvebSi). ufro iSviaTia sxva lokalizaciis Cirqovani kerebi, magaliTad, RviZlis abscesi, sakvercxis infiltrirebuli kista, mastoiditi, dudndulis areSi abscesi.

salmonelozis septikur variants axasiaTebs xangrZlivi mimdinareoba da SeiZleba letalurad dasruldes, gansakuTrebiT aiv-ifeqciis fonze. diagnozs, Cveulebriv, svamen daavadebis pirvel dReebSi Cirqovani keridan an sisxlidan salmonelebis gamoyofis Semdeg.

wlamde asakis bavSvebsa da xandazmulebSi (60 wlidan) salmonelozi ufro mZimed mimdinareobs, paTologiur procesSi ufro metad erTveba msxvili nawlavi, defekaciis mowesrigeba gaZnelebulia da daavadebulTa did nawils uviTardeba generalizebuli forma.

baqteriamatarebloba

salmonelozis baqteriamatarebel formas ar axasiaTebs klinikuri gamovlineba da mas aRmoaCenen baqteriologiuri da serologiuri kvlevis dros. ganasxvaveben: 1) mwvave baqteriamatareblobas; 2) qronikul baqteriamatareblobas; 3) tranzitorul baqteriamatareblobas.

mwvave baqteriamatarebloba aRiniSneba salmonelozis gamovlenili formis Semdeg, rekonvalescenciis (gamojanmrTelebis) periodSi. mas axasiaTebs salmonelebis gamoyofa 15-30 dRis ganmavlobaSi.

qronikul baqteriamatareblobaze saubaria maSin, rodesac salmonelebi 3 Tveze metxans gamoiyofa. diagnozis dasadastureblad aucilebelia 6 Tvis ganmavlobaSi dakvirveba, ganavlis, Sardisa da duodenaluri SigTavsis ganmeorebiTi baqteriologiuri analizi. tardeba serologiuri gamokvlevebic.

tranzitorul matareblobaze saubroben, rodesac salmonelozi klinikurad ar vlindeba, pirveli gamokvlevisa da momdevno sami Tvis ganmavlobaSi Catarebuli baqteriologiuri kvlevebis pasuxi umetesad uaryofiTia, magram zogjer dadebiTic, da uaryofiTia serologiuri kvlevis Sedegis dinamika.

salmonelozis subklinikuri formis diagnozs svamen fekaluri masebidan salmonelebis gamoyofis safuZvelze. klinikuri gamovlineba arc am SemTxvevaSi SeiniSneba.

mkurnaloba

+

salmonelozis dros hospitalizacia naCvenebia mxolod bavSvebisTvis, moxucebisTvis, kvebiT da samedicino dawesebulebebSi momuSaveTaTvis, anda mZime mimdinareobisas.

salmonelozis mkurnaloba iTvaliswinebs kuWisa da nawlavebis gamorecxvas, didi raodenobiT mineraluri siTxisa da rehidronis miRebas. ufro mZime mimdinareobisas saWiroa venaSi marilovan

საკეისრო კვეთა

საკეისრო კვეთა არის ქირურგიული ჩარევა, რომლის დროსაც ნაყოფსა და მომყოლს საშვილოსნოდან ოპერაციული გზით – საშვილოსნოს წინა კედელზე ხელოვნურად გაკეთებული ჭრილობიდან გამოაძევებენ.

ჩვენებები
ნებისმიერი სხვა ოპერაციული ჩარევის მსგავსად, საკეისრო კვეთაც მხოლოდ ჩვენებისამებრ უნდა ჩატარდეს. საკეისრო კვეთის ოპერაცია პათოლოგიური მდგომარეობიდან გამოსავალია და არა არჩევის მეთოდი.
განასხვავებენ საკეისრო კვეთის აბსოლუტურ და შედარებით ჩვენებებს.
აბსოლუტური ჩვენება იმას ნიშნავს, რომ მშობიარობა ბუნებრივი გზით შეუძლებელია. ასეთია გართულებები, რომლებიც დედასა და ნაყოფს სასიკვდილო საფრთხეს უქმნის:

  • ნაყოფის არასწორი (გარდიგარდმო) მდებარეობა;
  • ნაყოფისა და სამშობიარო გზების ზომათა შეუსაბამობა (ვიწრო ან დეფორმირებული მენჯი, დიდი ნაყოფი, საშვილოსნოს ყელისა და საშოს ნაწიბუროვანი დავიწროება, სამშობიარო გზების სიმსივნეები);
  • სასქესო ორგანოების ვარიკოზი;
  • პლაცენტის სრული წინამდებარეობა (როდესაც იგი ახშობს საშვილოსნოდან გამოსავალს) ან ნორმალურად მიმაგრებული პლაცენტის ნაადრევი აცლა;
  • საშვილოსნოს მოსალოდნელი ან დაწყებული გახევა;
  • ჭიპლარის გამოვარდნა და სხვა.

ერთი აბსოლუტური ჩვენება საკმარისია, რომ საკეისრო კვეთა ჩატარდეს. ამ შემთხვევაში არც ოპერაციის პირობებს და არც უკუჩვენებებს არ ითვალისწინებენ. შედარებითი ჩვენება ისეთი კლინიკური სიტუაციაა, როდესაც ნაყოფის მიღება ბუნებრივი მშობიარობით შესაძლებელია, მაგრამ არსებობს უფრო დიდი რისკი, ვიდრე საკეისრო კვეთის შემთხვევაში. ამ დროს ოპერაციის ჩასატარებლად საჭიროა ორი და მეტი შედარებითი ჩვენების არსებობა. შედარებითი ჩვენებებია:

  • დიდი ან გადამწიფებული ნაყოფი;
  • ნაყოფის მენჯით წინამდებარეობა;
  • 35 წელს გადაცილებული პირველმშობიარე;
  • დედის მძიმე მდგომარეობა (სამშობიარო მოქმედების ანომალიები, ორსულობის გართულებები, ექსტრაგენიტალიური დაავადებები – ტუბერკულოზი, მაღალი მიოპია, თირკმლის, ცენტრალური ნერვული სისტემისა და გულ-სისხლძარღვთა დაავადებები, ასევე – მრავალკვანძოვანი მიომა და სხვა);
  • ნაყოფის დისტრესსინდრომი (ჟანგბადოვანი შიმშილი), ღრმა დღენაკლულობა;
  • სასქესო ორგანოების ინფექციათა გამწვავება ორსულობის ბოლო კვირას – სამშობიარო გზებში გავლისას ბავშვი შესაძლოა დაინფიცირდეს.

საკეისრო კვეთის ჩვენებები, განსაკუთრებით – აბსოლუტური, როგორც წესი, ორსულობის დროსაც ცნობილია, ზოგჯერ – დაორსულებამდეც კი. ამ დროს საკეისრო კვეთა გეგმურად ტარდება, ჩატარების თარიღს კი მკურნალი ექიმი ადგენს. არის ისეთი შემთხვევებიც, როდესაც ორსული ჩვეულებრივი, ბუნებრივი გზით მშობიარობისთვის ემზადება, მაგრამ უეცარი გართულების გამო აუცილებელი ხდება საკეისრო კვეთის ჩატარება. ამას ეწოდება სასწრაფო საკეისრო კვეთა.

საკეისრო კვეთის დადებითი და უარყოფითი მხარეები

საკეისრო კვეთის ყველაზე დიდი ღირსებაა ბავშვის დაბადება სწორედ მაშინ, როდესაც ამა თუ იმ მიზეზით დედას, ბავშვს ან ორივეს ერთად უდიდესი საფრთხე ემუქრება. ასე რომ, როდესაც არსებობს საკეისრო კვეთის სამედიცინო ჩვენება, მის ნაკლოვანებებზე ლაპარაკი ზედმეტია. გარდა ამისა, საკეისრო კვეთისას საშო არ იჭიმება, არ ჩნდება ჩახევები, არ ედება ნაკერები, არ იჭიმება მყესები და მენჯის ორგანოები, არ ხდება მათი დაწევა, საშვილოსნოს ყელის გახევა, შემდგომ არ ვითარდება ბუასილი და მასთან დაკავშირებული პრობლემები. რაც შეეხება ნაკლოვანებებს: მართალია ოპერაცია ბუნებრივ მშობიარობაზე მოკლე ხანში სრულდება, მაგრამ ნარკოზიდან გამოსვლა, ჭრილობის მოშუშება, ტკივილი, სისხლის დანაკარგის აღდგენა, ინფიცირების მაღალი ალბათობა, ლაქტაციასთან დაკავშირებული პრობლემები, მოძრაობის შეზღუდვა საგრძნობლად ართულებს მელოგინის ცხოვრებას ოპერაციის შემდგომ. ნარკოზის შემდეგ მელოგინის ტვინი ვეღარ იღებს სიგნალს, რომ ბავშვი დაიბადა, რაც ორგანიზმში ერთგვარ გაურკვევლობას იწვევს და საშვილოსნო ისე ინტენსიურად ვეღარ იკუმშება, როგორც ბუნებრივი მშობიარობის შემდეგ.

ოპერაცია და გაუტკივარება
ოპერაციის მსვლელობისას იხსნება მუცლის წინა კედელი, ამის შემდეგ კეთდება განაკვეთი საშვილოსნოზე, ამოჰყავთ ახალშობილი, ჭრიან ჭიპლარს და ბავშვს გადასცემენ ბებიაქალს. ბოლოს საშვილოსნოდან იღებენ პლაცენტას. საშვილოსნო იკერება სპეციალური ძაფით, რომელიც 3-4 თვეში გაიწოვება, ხოლო მუცლის კედლის ჭრილობა შრეობრივად იკერება. ოპერაცია, მდგომარეობის შესაბამისად, გრძელდება 20-40 წუთი.
არსებობს საკეისრო კვეთის დროს მისი გაუტკივარების ორი გზა: ზოგადი (ენდოტრაქეული ნარკოზი) და რეგიონული (ეპიდურალური და სპინალური ანესთეზია).
წამყვანი კლინიკები უპირატესობას ანიჭებენ ეპიდურალურ და სპინალურ ანესთეზიას, როგორც დედისა და ნაყოფისთვის გაუტკივარების ყველაზე სასურველ და დამზოგველ მეთოდს. რეგიონული ანესთეზიის დროს მგრძნობელობა ითიშება სხეულის განსაზღვრულ ნაწილში, მაგრამ პაციენტის ცნობიერება გამოთიშული არ არის. რეგიონული გაუტკივარების მეთოდებს შორის განსაკუთრებული ადგილი უჭირავს სპინალურ და ეპიდურალურ ანესთეზიას. ამ დროს ზურგის ტვინის არეში შეჰყავთ ხანგრძლივი მოქმედების საანესთეზიო საშუალება, რაც იწვევს ინექციის ადგილის ქვევით ტკივილის, შეხებისა და მოძრაობის დროებით გამოთიშვას.
დღეს ეპიდურალური და სპინალური ანესთეზია ფართოდ გამოიყენება გაუტკივარებისთვის როგორც ბუნებრივი მშობიარობის, ისე საკეისრო კვეთის დროს. სპინალური გაუტკივარება ეფექტური, მარტივი და იაფია, მაგრამ შედარებით ხანმოკლე, ამიტომ მას შემდეგ, რაც ხანგრძლივი ეპიდურალური გაუტკივარება დაინერგა, მას თითქმის აღარავინ იყენებს. ეპიდურალური ანესთეზია ტექნიკურად უფრო რთულია, ვიდრე სპინალური, მაგრამ იმდენად ეფექტურია, რომ შეიძლება, მეანობის ერთ-ერთ უდიდეს მონაპოვრად ჩაითვალოს. მისი ეფექტურობა აღემატება 80%-ს და მშობიარეს თითქმის მთლიანად ათავისუფლებს ტკივილისგან. ეპიდურალური ანესთეზია საუკეთესო გზაა იმისთვის, რომ ქალმა დაივიწყოს ტკივილით მოგვრილი ტანჯვა და აქტიური მონაწილეობა მიიღოს შვილის დაბადებაში.
ენდოტრაქეულ ნარკოზს უპირატესობა ენიჭება მაშინ, როდესაც საკეისრო კვეთა ტარდება ექსტრემალური ჩვენებით (პლაცენტის აცლა, პერინატალური სისხლდენა, ნაყოფის დისტრესი), ასევე – კოაგულოპათიის, სისტემური ინფექციისა და დედის ცენტრალური ნერვული სისტემის პათოლოგიის შემთხვევაში, პრეეკლამფსიისა და ეკლამფსიის დროს, როდესაც არსებობს რეგიონული ანესთეზიის უკუჩვენება, დაბოლოს, მაშინ, როდესაც პაციენტი ამა თუ იმ მიზეზით უარს ამბობს რეგიონულ ანესთეზიაზე. აღსანიშნავია, რომ ნაყოფის ამოყვანამდე ანესთეზია საკმაოდ ზედაპირულია, რათა ბავშვზე ანესთეტიკების დამთრგუნველი ზემოქმედება გამოირიცხოს. ისიც უნდა ითქვას, რომ მეანობაში ზოგადი ანესთეზიის ერთ-ერთი ყველაზე მძიმე გართულება კუჭის შიგთავსის ასპირაციაა. სულ რაღაც 30 მლ შიგთავსის ასპირაციამ შესაძლოა ფატალური პნევმონიტი (მენდელსონის სინდრომი) გამოიწვიოს. გარდა ამისა, ორსულებში ხშირად ჭირს ინტუბაცია, განსაკუთრებით – სიმსუქნის შემთხვევაში.

მელოგინის რეჟიმი ოპერაციის შემდგომ პერიოდში
პირველ დღე-ღამეს მელოგინე ატარებს საოპერაციო ბლოკში. 6 საათის შემდეგ მას ნებას აძლევენ წამოჯდეს, 12 საათის შემდეგ კი წამოდგეს და მედდის დახმარებით რამდენიმე ნაბიჯიც გადადგას. მეორე დღეს იგი გადაჰყავთ პალატაში, სადაც მას შეუძლია იმყოფებოდეს თავის ახალშობილთან ერთად. ნაწლავთა ფუნქციის მოსაწესრიგებლად ერთი დღე-ღამის შემდეგ კეთდება გამწმენდი ოყნა. საშვილოსნოს შეკუმშვის დასაჩქარებლად ძალიან მნიშვნელოვანია, ახალშობილის ძუძუთი კვება რაც შეიძლება მალე დაიწყოს. როდესაც ახალშობილი ძუძუს წოვს, საშვილოსნო ინტენსიურად იწყებს შეკუმშვას. ოპერაციის შემდეგ სარძევე ჯირკვლებიდან ხსენი იწყებს დენას, ხოლო ორ დღეში იწყება ლაქტაცია და გამოიყოფა სრულყოფილი რძე.

მელოგინის კვების რეჟიმი
პირველი დღე – უგაზო მინერალური წყალი (შესაძლებელია ლიმონის წვენის დამატება). ჭამა არ შეიძლება.
მეორე დღე – დიეტა ფართოვდება: ნებადართულია ფაფის, უცხიმო ბულიონის, მოხარშული ხორცის, ტკბილი ჩაის მიღება.
მესამე დღე – უკვე შეიძლება სრულფასოვანი კვება.
რაციონიდან გამოირიცხება მხოლოდ ის პროდუქტები, რომლებიც უკუნაჩვენებია ძუძუთი კვების დროს. რა უნდა ახსოვდეს მელოგინეს:

  • არ ასწიოს სიმძიმე;
  • მუცლის კუნთების გასავარჯიშებლად ატაროს სპეციალური ბანდაჟი, მაგრამ ხანგრძლივად არა. წინააღმდეგ შემთხვევაში შედეგი უარყოფითი იქნება. აბაზანის მიღება და ცურვა ნებადართულია არანაკლებ 1,5-2  თვის შემდეგ.
  • სქესობრივი ცხოვრების გაგრძელება ნებადართულია ოპერაციიდან 6 კვირის შემდეგ. მანამდე საჭიროა, ქალმა მიმართოს გინეკოლოგს და დარწმუნდეს, რომ აღდგენითი პერიოდი ნორმალურად დასრულდა.
  • ნაწიბურის ადგილას დაბუჟებისა და დისკომფორტის შეგრძნება შესაძლოა რამდენიმე თვის განმავლობაში დარჩეს, მაგრამ თუ ქალს ძლიერი ტკივილი აწუხებს, ნაწიბური წითლდება ან იქიდან გამოიყოფა მოყავისფრო, ყვითელი ან სისხლიანი გამონადენი, ქალმა დაუყოვნებლივ უნდა მიმართოს ექიმს.

გახსოვდეთ!!!
1. დაბადება, დედის საშვილოსნოდან გამოსვლა ბავშვისთვის პირველი დიდი გამოცდაა. სამშობიარო არხში გავლისას იგი “სწავლობს” დაბრკოლებების გადალახვას. როდესაც მშობიარობა ბუნებრივი გზით მიმდინარეობს, ბავშვი აქტიურად მონაწილეობს მასში. სამშობიარო არხში გავლისას მისი ფილტვებიდან გამოიწურება სითხე, რაც დაბადების შემდეგ მისი ნორმალური სუნთქვის საწინდარია. ცოტა ხნის წინ მიაჩნდათ, რომ საკეისრო კვეთით დაბადებული ბავშვი უფრო მშვიდია, რადგან არ გადაუტანია სამშობიარო სტრესი. სინამდვილეში ასეთი პატარები დაბადების შემდეგ მშვიდები კი არა, პასიურები არიან. საკეისრო კვეთის შემდეგ ბავშვი ერთხანს კიდევ განიცდის ნარკოზის ზემოქმედებას (მით უმეტეს – ზოგადი ნარკოზით ჩატარებული კვეთის შემთხვევაში), ამიტომ უჭირს აქტიური სუნთქვა, წოვა და ტირილი. გარემოს უფრო ძნელად ეგუება, რადგან ერთი გარემოდან მეორეში ერთბაშად ხვდება, იმ შუალედური ეტაპის გარეშე, რომელსაც დედის სამშობიარო გზები წარმოადგენს. ასეთ ბავშვებს წნევის მკვეთრი ცვალებადობის გამო შესაძლოა გაუჩნდეთ სისხლძარღვოვანი პრობლემები, განუვითარდეთ დისბაქტერიოზი, რადგან ნაწლავები სტერილურია და იქ “ცუდი” ბაქტერიები დასახლდნენ. აქედან გამომდინარე, ბავშვისთვის საკეისრო კვეთა ამქვეყნად მოვლინების არცთუ ოპტიმალური გზაა. ეს იძულებითი ოპერაციაა და უნდა ჩატარდეს მხოლოდ ჩვენებით, ისეთ სიტუაციებში, რომლებიც ზემოთ უკვე აღვწერეთ. დღეს ჩვენში ნებადართულია საკეისრო კვეთის ორსულის სურვილით ჩატარება, მაგრამ თუ არ არსებობს საკეირო კვეთის ჩვენება, თუ არც ბავშვის, არც დედის ჯანმრთელობას არავითარი საფრთხე არ ემუქრება, ოპერაციის გაკეთება მხოლოდ შიშის ან ჭირვეულობის გამო არამც და არამც არ არის რეკომენდებული.
2. თუ მიზეზი, რომლის გამოც საკეისრო კვეთა ჩატარდა, აღარ არსებობს და ორსულობაც გართულების გარეშე მიმდინარეობს, თუ ექოსკანირება ცხადყოფს, რომ ნაწიბური სრულფასოვანია და არც ნაყოფია დიდი, ბუნებრივი მშობიარობა შესაძლებელია, ოღონდ სასურველია, საკეისრო კვეთიდან 2 წელი მაინც გავიდეს. თუ ქალი 2-ჯერ და მეტად არის ნაოპერაციები და უკანასკნელი ოპერაციიდან გასულია 5 წელი, ამ შემთხვევაში ბუნებრივი მშობიარობა სარისკოა, მაგრამ არის შემთხვევები, როდესაც ასეთი ქალებიც მშობიარობენ ბუნებრივი გზით, თუ ექოსკოპია აჩვენებს, რომ ნაწიბური სრულყოფილია და ნაწიბურის არეში ტკივილები არ აღინიშნება. ოღონდ საჭიროა მშობიარობის დინამიკის მკაცრი კონტროლი.

სათესლე ჯირკვლის ანთება

სათესლე ჯირკვლის ანთებას მედიცინაში ორქიტი ეწოდება. ის, ჩვეულებრივ, რომელიმე ინფექციურ-ანთებით დაავადებას ერთვის გართულების სახით. ორქიტს დასაბამს აძლევს ეპიდემიური პაროტიტი (ყბაყურა), გრიპი,  წითურა, პნევმონია, ბრუცელოზი, უფრო ხშირად კი შარდსასქესო სისტემის ანთებითი დაავადებები – ურეთრიტი, პროსტატიტი, ეპიდიდიმიტი, ვეზიკულიტი. ორქიტი შეიძლება განვითარდეს სათესლე ჯირკვლის ტრავმის შემდეგაც.

სიმპტომები და მიმდინარეობა
ორქიტი მწვავედაც შეიძლება მიმდინარეობდეს და ქრონიკულადაც.

მწვავე ორქიტი

დაავადება სათესლის არის ტკივილით იწყება. ტკივილი გადაეცემა შორისის, საზარდულის, წელის ან კუდუსუნის არეში. დაავადებულ მხარეს სათესლე პარკი ორჯერ მსხვილდება, ანთებითი პროცესის დაწყებიდან რამდენიმე დღეში წითლდება, ცხელდება, მის კანზე ნაკეცები სწორდება. ამ დროს სათესლე ჯირკვალი გადიდებულია, შეხებისას – მტკივნეული. ადგილობრივ სიმპტომებს ერთვის ზოგადი სისუსტე, ცხელება (38-39 გრადუსი), თავის ტკივილი, გულისრევის შეგრძნება და სხვა.
2-4 კვირაში დაავადება ყოველგვარი მკურნალობის გარეშე, თავისთავად გაივლის. არის შემთხვევები, როცა ანთებითი პროცესის გაღრმავებისდა კვალად ჯირკვალი ჩირქდება. ვითარდება ე.წ. სათესლის აბსცესი. ასეთ დროს სათესლე პარკი ალისფერს იღებს, გლუვდება, შეხებისას კი ძლიერ მტკივნეულია.
მწვავე ორქიტის მთავარი გართულებაა სათესლის დაჩირქება, რასაც საბოლოოდ უნაყოფობამდე მივყავართ.
მკურნალობა გულისხმობს ანტიბიოტიკოთერაპიას, მწვავე პერიოდში – ადგილობრივ ცივ პროცედურებს (ცივ, ყინულიან საფენებს), მწვავე პროცესის ჩაცხრობის შემდეგ კი – თბილ პროცედურებსა და ფიზიოთერაპიას. ორქიტის დროს სათესლე პარკს ამაღლებულ პოზიციაში აკავებენ. აბსცესის ჩამოყალიბებისას სათესლეს გაკვეთენ და ახდენენ ჩირქის დრენირებას. განსაკუთრებით მძიმე შემთხვევაში, როცა ჯირკვლის ქსოვილი განილევა და სათესლე მთლიანად ჩირქითაა სავსე, ტარდება ორქიექტომია – სათესლის ამოკვეთა.

ქრონიკული ორქიტი
ქრონიკული ორქიტი მწვავე ორქიტის არასათანადო მკურნალობის შედეგად ვითარდება. ზოგჯერ ის შარდსასქესო სისტემის ქრონიკული ინფექციის გართულებაა. ქრონიკული ორქიტის მთავარი სიმპტომია სათესლე ჯირკვლის მტკივნეულობა შეხებისას. პროცესის გამწვავებისას ტკივილი სიარულის დროსაც აღმოცენდება. ქრონიკულად მიმდინარე პროცესი მწვავეზე მეტად აქვეითებს ჯირკვლის სეკრეტორულ (გამომყოფ) ფუნქციას და უნაყოფობის განვითარების თვალსაზრისით გაცილებით საშიშია.
მკურნალობა ქრონიკული ორქიტის დროს ხანგრძლივი და რეგულარული უნდა იყოს. ანტიბიოტიკოთერაპიის, ადგილობრივი პროცედურების პარალელურად აუცილებელია ძირითადი დაავადების მკურნალობა. კარგ შედეგს იძლევა ფიზიოთერაპიაც.
პროფილაქტიკა ითვალისწინებს შარდსასქესო დაავადებების დროულ და სათანადო მკურნალობას, ორგანიზმის ცალკეულ ორგანოთა მდგომარეობის კონტროლს ზოგადი ინფექციების (გრიპის, პარაგრიპის, ქუნთრუშის) დროს.
ეპიდემიური პაროტიტი (ყბაყურა) ასიდან 30 შემთხვევაში ორქიტით რთულდება. დაავადების დაწყებიდან 3-12 დღეში ან ბავშვის გამოჯანმრთელების პირველსავე კვირას სათესლე ჯირკვლებში (ორმხრივად) ზოგჯერ ანთებითი პროცესი აღინიშნება.
პაროტიტული ორქიტი არცთუ იშვიათად სათესლის ატროფიით (განლევით) სრულდება.
არასპეციფიკური ორქიტის სხვა დაავადებებისგან დიფერენცირება აუცილებელია. სათესლის ტუბერკულოზურ და სიმსივნურ პათოლოგიას, ორქიტისგან განსხვავებით, თან არ სდევს ტემპერატურული რეაქცია. ჯირკვალი თანდათანობით და უმტკივნეულოდ დიდდება.
დიფერენცირების მიზნით ზოგჯერ ულტრაბგერით გამოკვლევასა და სათესლე ჯირკვლის ბიოფსიას მიმართავენ.

რქოვანა გარსის წყლული

რქოვანა გარსის წყლული წარმოადგენს კრატერისებრ დეფექტს, რომელიც განპირობებულია ამ გარსის ინფექციური დაზიანების გამო განვითარებული ნეკროზით. ინფიცირება შეიძლება იყოს როგორც პირველადი, ისე მეორეული – ტრავმით, ტროფიკული დარღვევებით და სხვა მიზეზებით გამოწვეული.
ერთმანეთისგან უნდა განვასხვაოთ ცნებები “ეროზია” და “წყლული”. რქოვანა გარსის წყლული გულისხმობს არა მარტო რქოვანა გარსის ეპითელიუმის მთლიანობის დარღვევას, რაც ხდება ეროზიის დროს, არამედ რქოვანა გარსის სტრომის დაზიანებასაც, ამიტომ წყლული შეხორცების შემდეგ ყოველთვის ტოვებს ნაწიბურს.
წყლული შეიძლება იყოს ცენტრალური ან კიდითი.

მიზეზები. რქოვანა გარსის წყლულის განვითარებისთვის აუცილებელია ორი პირობის არსებობა: ადგილობრივი რეზისტენტობის დაქვეითება (მათ შორის – რქოვანა გარსის ეპითელიუმის მთლიანობის დარღვევა) და რქოვანა გარსზე ინფექციური აგენტების დასახლება.
რქოვანა გარსზე წყლულის განვითარების რისკფაქტორებია:

  • რქოვანა გარსის სიმშრალე (მაგალითად, ლაგოფთალმის დროს);
  • თვალის დამწვრობა;
  • მექანიკური დაზიანება (მათ შორის – კონტაქტური ლინზების ხმარების დროს);
  • ადგილობრივი ანესთეტიკებისა და ანტიბიოტიკების ან ანტივირუსული პრეპარატების, ანტიდეპრესანტების, გლუკოკორტიკოსტეროიდების არარაციონალური გამოყენება;
  • შაქრიანი დიაბეტი;
  • იმუნოდეფიციტი;
  • ჰიპოვიტამინოზი და ავიტამინოზი;
  • მიკროორგანიზმები: სტაფილოკოკები, სტრეპტოკოკები, დიპლოკოკები, ლურჯ-მწვანე ჩხირები; ვირუსები; ტუბერკულოზის მიკობაქტერიები; სოკოები.

არსებობს რქოვანა გარსის რამდენიმე სახის წყლული:

  • რქოვანა გარსის კიდის წყლული;
  • რქოვანა გარსის მცოცავი წყლული;
  • რქოვანი გარსის ჩირქოვანი წყლული.

რქოვანა გარსის კიდის წყლული
ეს დაავადება უმეტესად ხანდაზმულ ასაკში გვხვდება რქოვანა გარსის კვების, ლორწოვანიდან სითხის გამოყოფის დარღვევის და სხვა უცნობი მიზეზების გამო.
რქოვანა გარსის კიდითი წყლული აღმოცენდება რქოვანას კიდესთან, სკლერაში მისი გადასვლის ადგილას. ჩვეულებრივ, თავდაპირველად ჩნდება რამდენიმე პატარა ინფილტრატი, რომელთაგან შემდგომ ყალიბდება მომცრო (1 მმ დიამეტრის) წყლული. წყლული არ იზრდება, მაგრამ შეუძლია ხანგრძლივად არსებობა და თანდათანობით რქოვანა გარსის შემღვრევად ან მცირე ზომის ნაწიბურად გარდაიქმნება.
მკურნალობა. რქოვანა გარსის კიდითი წყლულის მკურნალობა გულისხმობს თვალის კვების გაუმჯობესებას და კონიუნქტივაში ინფექციის არსებობის შემთხვევაში მის იქიდან გამოდევნას.

რქოვანა გარსის მცოცავი წყლული
რქოვანა გარსის მცოცავი წყლული ვითარდება რქოვანას ქსოვილში პნევმოკოკის ან, უფრო იშვიათად, სტაფილოკოკისა და სხვა მიკროორგანიზმების მოხვედრისას. ამ ბაქტერიების შეღწევა შესაძლებელი ხდება რქოვანა გარსის უცხო სხეულით (მტვერი, მარცვლეული მცენარეების ბუსუსი, ჩენჩო, წიწვი და სხვა) დაზიანებისას. დაზიანებულ ადგილას ჩნდება მოყვითალო-მორუხო ფერის ინფილტრატი (შესქელება), რომელიც მალე იშლება და ამ ადგილას ჩნდება წყლული.
მცოცავი წყლულის მიმდინარეობის თავისებურება ის არის, რომ მას აქვს ორი კიდე:
ერთ-ერთ მათგანს რეგრესირებადს უწოდებენ. ის სუფთაა და თანდათანობით ხორცდება.
მეორეს პროგრესირებადი ეწოდება – მისი კედელი შემაღლებულია, რქოვანა გარსის ზედაპირულ შრეზე არის ჩირქის შემცველი თხელი ზოლი. წყლულის ეს კიდე თანდათანობით ვრცელდება რქოვანა გარსის ცენტრისკენ. წყლული გადაადგილდება, ცოცავს. ამგვარ წყლულს შეუძლია რქოვანა გარსის საწინააღმდეგო კიდემდე გავრცელდეს.
ჩვეულებრივ, პროცესში ერთვება ფერადი გარსიც – იცვლება მისი ფერი და სურათი.
მძიმე შემთხვევებში წყლულის ფსკერზე რქოვანა გარსი განილევა და მისი შიდა კედელი, რომელიც ძალზე მტკიცე და ელასტიკურია, თვალშიგა წნევის გამო გამოიდრიკება გარეთ ბუშტუკის სახით. მას დესცემეტოცელეს უწოდებენ.
თუ რქოვანა გარსის შიგნითა კედელმა ვერ გაუძლო ამ დატვირთვას და გაიხა, მცოცავი წყლულიდან ინფექცია შეიძლება თვალის შიგნითაც გავრცელდეს და ყველა გარსისა და თვალის შიგნითა შემადგენელი ნაწილების ანთება გამოიწვიოს. ამის შედეგად შეიძლება განვითარდეს თვალის კაკლის ატროფია და მხედველობის დაკარგვა. მაგრამ შემთხვევათა უმრავლესობაში წყლული ხორცდება და ამის შემდეგ რქოვანა გარსზე ჩნდება უხეში სიმღვრიე.

რქოვანი გარსის მცოცავი წყლულის მკურნალობა
რქოვანი გარსის მცოცავი წყლულის შემთხვევაში საჭიროა ავადმყოფის ჰოსპიტალიზაცია ოფთალმოლოგიურ განყოფილებაში. ტარდება აქტიური მკურნალობა. წყლულიდან იღებენ მასალას, იკვლევენ მას და თესავენ ანტიბიოტიკებზე მგრძნობელობის დასადგენად. ანტიბიოტიკები ინიშნება თვალის წვეთების, თვალის კრემის ან სუბკონიუნქტივური ინექციის სახით.
გარდა ამისა, ტარდება წყლულის ქირურგიული დასუფთავება, კრიოფერმენტოაპლიკაცია, კერატექტომია, თვალში ინფექციის კერის სანაცია.

რქოვანა გარსის ჩირქოვანი წყლული
ასეთი წყლული რქოვანა გარსის მიკროტრავმის შედეგად წარმოიშობა. ტრავმის ადგილას ჩნდება თეთრი (ზოგჯერ – მწვანე ელფერის მქონე) გამკვრივება. პროცესში ერთვება ფერადი გარსი და წამწამოვანი (ცილიარული) სხეული, რის შედეგადაც თვალის წინა ნაწილში გროვდება სითხე, რომელიც ფერადი გარსიდან ჩანს.
ინფილტრატი თანდათან იმატებს, არასასურველი პირობების შემთხვევაში რქოვანა გარსი შეიძლება დაირღვეს და ინფექციამ თვალში შეაღწიოს, მაგრამ უფრო ხშირად პროცესი თანდათანობით ცხრება და წყლულის ადგილას ჩნდება შემღვრევა (ლიბრი).

მკურნალობა
რქოვანა გარსის ჩირქოვან წყლულს ანტიბიოტიკებით მკურნალობენ, მაგრამ უნდა დაინიშნოს ფართო სპექტრის ანტიბიოტიკები ან გათვალისწინებულ იქნეს ანთების გამომწვევი მიკროორგანიზმების მგრძნობელობა ანტიბიოტიკების მიმართ (გაკეთდეს ანტიბიოტიკოგრამა – წყლულიდან აღებული მასალა დაითესოს ანტიბიოტიკების მიმართ მგრძნობელობის გამოსავლენად). ზოგჯერ მკურნალობის ქირურგიულ მეთოდს მიმართავენ.
ცალკე განვიხილავთ ტუბერკულოზურ, ჰერპესულ და ვიტამინების დეფიციტით განპირობებულ რქოვანა გარსის წყლულს.
რქოვანა გარსის ტუბერკულოზურ წყლულს ახასიათებს:

  • ორგანიზმში ტუბერკულოზური კერის არსებობა;
  • სწორი მომრგვალო ფორმის წყლულების გვერდით მორუხო-მოყვითალო ინფილტრატების არსებობა, რომლებიც შემოფარგლულია დატოტვილი სისხლძარღვებით (შეიძლება ითქვას, რომ ინფილტრატი მდებარეობს სისხლძარღვების კალათაში – ფლიქტენა). ინფილტრატები თანდათანობით გადაიზრდება წყლულში;
  • ხანგრძლივი მიმდინარეობა, ხანგრძლივი რემისიები, წყლულის ადგილას უხეში ნაწიბურის ჩამოყალიბება.

რქოვანა გარსის ჰერპესული წყლული ახასიათებს წყლულოვან კერატიტებს.
ჰიპოვიტამინოზითა და ავიტამინოზით განპირობებული რქოვანა გარსის წყლული ახასიათებს:

  • A ვიტამინის უკმარისობას. ამ დროს ვითარდება კერატომალაცია – რქოვანა გარსის ორმხრივი ამღვრევის ფონზე (რძისებრი რქოვანა გარსი) ჩნდება წყლული, რომელსაც ტკივილი არ ახლავს თან. კონიუნქტივაზე ჩნდება მშრალი ბალთები;
  • B2 ვიტამინის დეფიციტს. ამ დროს ხდება რქოვანა გარსის ვასკულარიზაცია, ყალიბდება ეპითელიუმის დისტროფიული ცვლილებები და წყლულოვანი დეფექტები. ჩვეულებრივ, დიდხანს მიმდინარეობს და შედარებით კეთილთვისებიანია.

თანმხლები პათოლოგიები
რქოვანა გარსის ქრონიკული წყლული შესაძლოა განპირობებული იყოს ნეიროტროფიკული წყლულოვანი კერატიტით, რომელიც, თავის მხრივ, რქოვანა გარსის მაინერვირებელი სამწვერა ნერვის პათოლოგიური დაზიანებით არის გამოწვეული. ნეიროტროფიკული კერატიტი უმეტესად ვითარდება ფარისებრი ჯირკვლის დაავადების, შაქრიანი დიაბეტის, იმუნიტეტის დაქვეითების ფონზე.

გართულება
რქოვანა გარსის წყლული შეიძლება გართულდეს:

  • რქოვანა გარსის დანაწიბურებითა და მხედველობის დაკარგვით;
  • ირიტით, ირიდოციკლიტით;
  • ენდოფთალმით;
  • რქოვანა გარსის გახევით და ფერადი გარსის გამოვარდნით;
  • თვალის დაკარგვით.

დიაგნოსტიკა
დიაგნოსტიკა გულისხმობს:

  • წყლულიდან მიკროორგანიზმიების კულტურის გამოყოფას და საჭიროების შემთხვევაში ანტიბიოტიკების მიმართ მგრძნობელობის დადგენას;
  • ძირითადი დაავადების ნიშნების განსაზღვრას (ლეიკოციტური ფორმულის ისეთი ცვლილებები, რომლებიც დამახასიათებელია ტუბერკულოზისთვის, სისხლში ვიტამინების დონის დაქვეითება და სხვა).

მკურნალობა
ზემოთ შევეხეთ მკურნალობის ცალკეულ პრინციპებს რქოვანა გარსის სხვადასხვა ტიპის წყლულის დროს, ახლა კი ზოგად პრინციპებზე ვისაუბრებთ.
რეჟიმი. ავადმყოფის ჰოსპიტალიზაცია უნდა მოხდეს მხოლოდ მაშინ, როცა მდგომარეობა მძიმეა ან შეუძლებელია ამბულატორიული მკურნალობის ჩატარება. ნებისმიერ შემთხვევაში, მკურნალობას ნიშნავს ოფთალმოლოგი.

მკურნალობის ტაქტიკა

  • დაუყოვნებლივ უნდა დაიწყოს ადგილობრივი მკურნალობა ანტიბიოტიკებით, არ უნდა ველოდოთ ანტიბიოტიკოგრამის შედეგს. ასევე ნაჩვენებია ანტიბიოტიკების დანიშვნა შინაგანად და კონიუნქტივაში ინექციის სახით.
  • ინიშნება ციკლოპლეგიური საშუალებები (ციკლოპლეგია – აკომოდაციის დამბლა, ობიექტების გარკვევით ხედვის უნარის დაკარგვა, რომელიც განპირობებულია წამწამოვანი კუნთის დამბლით, მაგალითად, ატროპინის ხსნარის ჩაწვეთების დროს).

გლუკოკორტიკოსტეროიდების დანიშვნა უკუნაჩვენებია.
უხეში ნაწიბურის წარმოშობის თავიდან ასაცილებლად პროცესის ჩაცხრობის პერიოდში ტარდება გამწოვი თერაპია.

ქირურგიული მკურნალობა
თუ წყლული დიდხანს არ შეხორცდა და თავი იჩინა რქოვანა გარსის გახევის საფრთხემ, ნაჩვენებია სრული ან შრეობრივი კერატოპლასტიკა.
წყლულის შეხორცების შემდეგ რქოვანა ხშირად შემღვრეული რჩება. ასეთ დროს ტარდება კერატოპლასტიკა მხედველობის სიმახვილის ასამაღლებლად.
ადეკვატური მკურნალობის შემთხვევაში რქოვანა გარსის წყლულის პროგნოზი კეთილსაიმედოა.
თუ წყლული დიდხანს არ შეხორცდა, უნდა გადამოწმდეს დიაგნოზი (შესაძლოა, მიზეზი არასწორად იყოს განსაზღვრული) და მკურნალობის ტაქტიკა. რქოვანა გარსის სოკოვანი ინფექციით განპირობებულ წყლულს ახასიათებს ხანგრძლივი მიმდინარეობა და ძნელად შესამჩნევი სიმპტომები, რქოვანა გარსის ჰერპესული წყლული კი იშვიათად ემორჩილება მკურნალობას.

პროფილაქტიკა
რქოვანი გარსის დაზიანების თავიდან ასაცილებლად აუცილებელია უსაფრთხოების წესების დაცვა კონტაქტური ლინზების გამოყენების დროს, ასევე – იმ დაავადების მკურნალობა, რომელმაც გამოიწვია წყლული.

Don`t copy text!