სინდრომი
ბარკაგან-ეგოროვის სინდრომი (სინონიმი: მეორეული რევმატოიდული ართრიტი) გულისხმობს სახსრების დაზიანებას ჰემოფილიით დაავადებულებში. ეს სინდრომი ვლინდება 10-14 წლის ასაკში.
სიმპტომები. ვითარდება ქრონიკული ანთებითი პროცესები (ხშირად – სიმეტრიული) მტევნებისა და ტერფების წვრილ სახსრებში, რასაც წინ არ უძღვის სისხლჩაქცევები ამ უბნებში. ანთება იწვევს სახსრების დეფორმაციასა და დეფიგურაციას. დამახასიათებელია მსხვილი სახსრების მუდმივი ტკივილი (რაც არ არის დაკავშირებული ახალ სისხლჩაქცევებთან, მაგრამ ხშირად ძლიერდება კრიოპრეციპიტატის ინექციისა და პლაზმის ტრანსფუზიის შემთხვევაში), დილის შებოჭილობა, სახსრების პროგრესული ხასიათის დაზიანება (არ უკავშირდება ჰემართროზს) და ანთებითი პროცესების ლაბორატორიული ნიშნები. რევმატოიდული ართრიტის ნიშნები რენტგენოლოგიურადაც ვლინდება.
მკურნალობა გულისხმობს ძირითადი დაავადების მკურნალობას და თერაპიაში ანთების საწინააღმდეგო საშუალებების ჩართვას.
ბიმონდის სინდრომი
ბიმონდის სინდრომის დროს ადგილი აქვს ჰიპოთალამური სისტემის თანდაყოლილ არასრულფასოვნებას. დამემკვიდრება ხდება აუტოსომურ-რეცესიული ტიპით.
სიმპტომები. ბიმონდის სინდრომი ადრეულ ბავშვობაში ვლინდება. დამახასიათებელია ჩამორჩენა ფსიქიკური განვითარების მხრივ (ოლიგოფრენია), სიმსუქნე, ჰიპოგონადიზმი, რომელსაც თან ახლავს მეორეული სასქესო ნიშნების არარსებობა ან სუსტი გამოხატულება (ქალებში – ამენორეა). შესაძლოა დაირღვეს შინაგანი სეკრეციის ჯირკვლების ფუნქცია, განვითარდეს ჰიპოთირეოზი, ჰიპოკორტიციზმის ნიშნები, სითხის პერიოდული შეკავება და ოლიგურია (სავარაუდოდ, ეს ვაზოტოცინის არაადეკვატური პროდუქციის ბრალია). უმეტესად თავს იჩენს პოლიდაქტილია ან სინდაქტილია, ფერადი გარსის კოლობომა. იშვიათად აღინიშნება ეპილეფსია.
ბიმონდის სინდრომზე ეჭვის დროს ხდება დიფერენცირება ცერებრო-ჰიპოფიზური უკმარისობისა და მუნ-ლოურენს-ბიდლ-ბორდეს სინდრომისგან.
მკურნალობა სიმპტომურია.
ბოგარტ-შერერ-ეპშტეინის სინდრომი
ბოგარტ-შერერ-ეპშტეინის სინდრომი თანდაყოლილი ანომალიაა. დამემკვიდრება ხდება აუტოსომურ-რეცესიული ტიპით. მისი საფუძველია ქოლესტერინის ცვლის დარღვევა.
სიმპტომები. ბოგარტ-შერერ-ეპშტეინის სინდრომის დროს კანი მშრალია, მოყვითალო-მოთეთრო ფერისა, უჩნდება ქსანთომები (ყვითელი ან წაბლისფერი პატარა კვანძოვანი სიმსივნეები), ქსანთელაზმები (ცხიმგროვები ქუთუთოებზე), კბილები ცვივა, ვითარდება კატარაქტა. აღინიშნება გენერალიზებული ოსტეოქონდრიტი და სისხლძარღვების ადრეული დაზიანება, ვითარდება სისხლძარღვოვანი გართულებები. ბოგარტ-შერერ-ეპშტეინის სინდრომი ხშირად მიმდინარეობს ჰიპოგონადიზმით, იშვიათად – ჰიპოთირეოზით. სისხლის ანალიზში მომატებულია ქოლესტერინი.
ბოგარტ-შერერ-ეპშტეინის სინდრომზე ეჭვის დროს ხდება დიფერენცირება ცხიმოვანი ცვლის დარღვევის სხვა ფორმებისგან.
მკურნალობა მიმართულია ქოლესტერინის დაქვეითებისკენ (მაგალითად, ინიშნება ლივაკორი, ლიპოსტაბილი და სხვა). აუცილებლობის შემთხვევაში ტარდება ჩანაცვლებითი ჰორმონოთერაპია.
კავერნოზული
სინუსის გვერდითი
კედლის სინდრომი
კავერნოზული სინუსის გვერდითი კედლის სინდრომი განპირობებულია შუა ქალას ღრმულში პათოლოგიური პროცესებით (საფეთქლის წილის, ჰიპოფიზის სიმსივნე, კრანიოფარინგიომა, ჩირქოვანი პროცესი ძირითად ან სოლისებრ წიაღში და სხვა) და კავერნოზულ სინუსზე გარეგანი ზემოქმედებით.
სიმპტომები. კავერნოზული სინუსის გვერდითი კედლის სინდრომს ერწყმის ქალა-ტვინის III, IV, VI წყვილი ნერვების და სამწვერა ნერვის I ტოტის დაზიანებები.
კავერნოზული სინუსის გვერდითი კედლის სინდრომი თვალის გარეთა ნაპრალის სინდრომისგან განსხვავდება გამომტანი ნერვის (შიდა სიელმე, დიპლოპია) და სამწვერა ნერვის I ტოტის (თვალბუდის და ნახევარი შუბლის მკვეთრი ტკივილი) დაზიანებით, რასაც მოსდევს თვალის მამოძრავებელი ნერვის დაზიანება და სრული ოფთალმოპათია.
მკურნალობა გულისხმობს ძირითადი დაავადების მკურნალობას.
ბულბური და
ფსევდოდამბლის
სინდრომი
ბულბური დამბლა არის სინდრომი, რომელსაც განაპირობებს მოგრძო ტვინში განლაგებული თავის ტვინის ენა-ხახის (IX), ცდომილი (X) და ენისქვეშა (XII) ნერვების კაუდალური ჯგუფის ბირთვების დაზიანება. ბულბური დამბლა შეიძლება განვითარდეს პოლიარტიკულონევრიტების, ენცეფალიტების, პოლიომიელიტის ბულბური ფორმის, ხერხემლის არტერიის ტოტების თრომბოზის, ნერვკუნთოვანი გამავლობის დარღვევის (მიასთენია, ბოტულიზმი), გვერდითი ამიოტროპული სკლეროზის, ტვინის ღეროს სიმსივნისა და სირინგობულბიის დროს. აღნიშნული ნერვების ბირთვების, ფესვების ან პერიფერიული წანაზარდების გლობალური დაზიანება იწვევს ხორხის, ხახისა და ენის კუნთების ფუნქციის მთლიან ან ნაწილობრივ მოშლას, რაც საფრთხეს უქმნის სიცოცხლეს სასუნთქი გზების გამავლობის დარღვევის გამო.
ბულბური დამბლის კლინიკა ვლინდება ყლაპვის (აფაგია, დისფაგია) დარღვევით, მეტყველების მოშლით (დიზართრია, ანართრია), ხმის წარმოქმნის მოშლით (დიფონია, აფონია). რბილი სასა ხდება უძრავი პირის ფსკერზე, ენის კუნთი მოდუნებულია, ატროფიული, ბირთვის დაზიანებისას შეინიშნება მისი ფიბრილაციური მოძრაობები (თრთოლა), რბილი სასისა და ხახის უკანა კედლის რეფლექსები არ არსებობს. პირის ღრუში გროვდება ბევრი ნერწყვი და ლორწო, რომელიც წინააღმდეგობის გარეშე ჩადის ხორხსა და ტრაქეაში და ახშობს მათ. დღის განმავლობაში გამოიყოფა 0,6-1 ლ-მდე ნერწყვი და ლორწო, ამიტომ ბულბური დამბლის დროს შესაძლოა ავადმყოფი საკუთარმა ნერწყვმა ,,დაახრჩოს”. სუნთქვა არითმიულია, აღინიშნება ციანოზი. ხველის რეფლექსი სუსტდება. ხორხის, ხახისა და ენის კუნთების სისუსტის გამო ზედა სასუნთქი გზებიდან სეკრეტის მოშორება ჭირს, მაშინაც კი, როცა სასუნთქი და მუცლის კუნთების ფუნქცია კარგადაა შენარჩუნებული.
ფსევდობულბური დამბლა აღმოცენდება სხივური გვირგვინის, ტვინის გარსისა და ტვინის ხიდის კორტიკონუკლეარული (პირამიდული) გზების ორმხრივი დაზიანების შედეგად. ფსევდობულბური დამბლის დროს არ შეინიშნება ენის კუნთის ატროფია და ფიბრილაციური მოძრაობები, ყლაპვის რეფლექსი შენარჩუნებულია და გააქტიურებულიც კი. ქვედა ყბის რეფლექსი მომატებულია. შენარჩუნებულია ორალური ავტომატიზმის რეფლექსიც (ტუჩებზე შეხება იწვევს წოვით მოძრაობებს, ხელისგულის გაღიზიანებისას ნიკაპზე კანი გაღიზიანების მხარეს მაღლა იწევს). იკარგება სუნთქვის რთული მოძრაობების უნებლიე მართვის უნარი მეტყველების, სიმღერის, ჭამის დროს, შეინიშნება იძულებითი ხასიათის სიცილი და ტირილი.
ფსევდობულბური დამბლა ბულბურ დამბლაზე მსუბუქად მიმდინარეობს, პროგნოზიც შედარებით კათილსაიმედოა. დაავადება ვითარდება მადემიელინიზებელი პროცესების, ტვინში სისხლის მიმოქცევის დარღვევის (ტვინის ნახევარსფეროებსა და ღეროში მრავლობითი ინფარქტი), გვერდითი ამიოტროფული სკლეროზის დროს.
ბულბური (ბირთვის) და ფსევდობულბური (ბირთვგარე) დამბლების კომბინირებული ფორმა გვხვდება ტვინის ღეროში გავრცელებული ინფარქტის (ვერტებრობაზილარული არტერიის თრომბოზი), გვერდითი ამიოტროფული სკლეროზის, გავრცელებული დემიელინიზაციური პროცესების, ტვინის ღეროს არაოპერირებადი სიმსივნეების შემთხვევაში. პროგნოზი არაკეთილსაიმედოა.
ბულბური და ფსევდობულბური დამბლის დროს ინტენსიური თერაპია გულისხმობს ხორხის, ხახისა და ენის კუნთების დაკარგული ფუნქციის აღდგენას და ძირითადი დაავადების მკურნალობას.
ბოდვითი სინდრომები
ბოდვითის სინდრომები ფსიქიკური დარღვევაა; ახასიათებს არაადეკვატური მსჯელობები და ბოდვითი იდეები, რომელთაAსიმცდარეში ავადმყოფის დარწმუნება შეუძლებელია. ამ ცვლილებას პროგრესირებისკენ აქვს მიდრეკილება. ბოდვა ფსიქიკური დაავადებების ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული სიმპტომია. ბოდვითი იდეების შინაარსი შეიძლება სრულიად სხვადასხვანაირი იყოს: თვალთვალი, ფიზიკური განადგურება, მოწამვლა, დადანაშაულება, თვითგანადგურება, განდიდება, ეჭვიანობა, ჰიპოქონდრიული ბოდვები. ხშირად ხდება სხვადასხვა სახის ბოდვის შერწყმა და ერთდროული გამოვლენა.
ბოდვა არასდროს არის ფსიქიკური დაავადების ერთადერთი სიმპტომი. იგი, როგორც წესი, შერწყმულია დეპრესიასთან ან მანიაკურ სინდრომთან, ჰალუცინაციებთან, ფსევდოჰალუცინაციებსა და ცნობიერების დაბინდვასთან. ამის გათვალისწინებით, ბოდვითი სინდრომები იყოფა არა მარტო ფორმების, არამედ ფსიქიკის დარღვევისთვის დამახასიათებელი სხვადასხვა სიმპტომის კომბინაციის მოხედვითაც.
პარანოიდულ სინდრომს ახასიათებს სხვადასხვა შინაარსის (რეფორმატორული, გამომგონებლობის, თვალთვალის, ეჭვიანობის, სასიყვარულო, ჰიპოქონდრიული) სისტემატიზებული ბოდვები. სინდრომი ნელ-ნელა პროგრესირებს, თანდათანობით ფართოვდება ბოდვაში ჩართული პირებისა და მოვლენების წრე და ყალიბდება ამ ბოდვების სინამდვილედ დამტკიცების რთული, ფაქტების ცალმხრივ გააზრებასა და სუბიექტურ ლოგიკაზე აგებული სისტემა. ავადმყოფის ქცევაში ბოდვითი იდეების გარდა სხვა საგულისხმო დარღვევები არ შეიმჩნევა.
ბოდვით იდეებში ავადმყოფის გადარწმუნება შეუძლებელია. მეტიც – ყველას, ვინც კი ამას მოინდომებს, იგი “მტრად” მიიჩნევს.
დაავადებული აზროვნებს და ამბებს დეტალურად ჰყვება, ამიტომ საუბარი იმის შესახებ, რომ უთვალთვალებენ, შეიძლება საათობით გაგრძელდეს. ამ დროს მისი ყურადღების სხვა რამეზე გადატანა ძნელია. გუნება-განწყობა არცთუ იშვიათად რამდენადმე ამაღლებულია, ავადმყოფი ოპტიმისტია – დარწმუნებულია თავის სიმართლეში, გამარჯვებაში, მაგრამ არასასურველი (მისი აზრით) ფაქტორების ზემოქმედებამ შეიძლება განარისხოს, დაძაბოს, რასაც სოციალურად საშიში ქმედებები მოჰყვება.
პარანოიდული ბოდვითი სინდრომის დროს ჰალუცინაციები და ფსევდოჰალუცინაციები არ შეინიშნება.
აუცილებელია პარანოიდული ბოდვითის სინდრომის გარჩევა ,,გადამეტფასებული იდეებისგან”, როცა ფსიქიკურად ჯანმრთელი ადამიანის ცნობიერებაში რეალური ცხოვრებისეული პრობლემა გაზვიადებულ მნიშვნელობას იძენს. პარანოიდული ბოდვითი სინდრომი ყველაზე ხშირად გვხვდება შიზოფრენიის, იშვიათად – სხვა ფსიქიკური დაავადებების (ტვინის ორგანული დაზიანება, ქრონიკული ალკოჰოლიზმი და სხვა) დროს.
პარანოიდულ სინდრომს ახასიათებს თვალთვალისა და ზემოქმედებების სისტემატიზებული ბოდვები, რასაც თან ახლავს ჰალუცინაციები, ფსევდოჰალუცინაციები და ფსიქიკური ავტომატიზმის მოვლენები. ავადმყოფებს მიაჩნიათ, რომ მათ უთვალთვალებს რომელიღაც ორგანიზაცია, რომლის წევრებიც თვალყურს ადევნებენ მათ საქმიანობას, ფიქრებს, ქმედებებს, რადგან ხალხის თვალში მათი დამცირება ან განადგურება სურთ. ,,მეთვალყურეები” მოქმედებენ სპეციალური ელექტრომაგნიტური ტალღების ან ატომური ენერგიის გამომსხივებელი აპარატებით და/ან ჰიპნოზებით და შეუძლიათ აზროვნების, ქმედებების, ხასიათის, შინაგანი ორგანოების ფუნქციობის მართვა (ფსიქიკური ავტომატიზმის მოვლენა). ავადმყოფი ამბობს, რომ მას ართმევენ აზრებს, უნერგავენ სხვისას, ,,უქმნიან~ მოგონებებს, სიზმრებს (იდეატორული ავტომატიზმი), მართებენ ამა თუ იმ დაავადებას, იწვევენ ტკივილს, უხშირებენ ან უნელებენ გულისცემას, შარდის გამოყოფას (სენესტოპათიური ავტომატიზმი), აიძულებენ სხვადასხვა მოძრაობის შესრულებას, ლაპარაკობენ მათი ენით (მოტორული ავტომატიზმი). პარანოიდული ბოდვითი სინდრომის დროს ავადმყოფს დარღვეული აქვს ქცევა და აზროვნება. ის თავს ანებებს მუშაობას, წერს უამრავ განცხადებას და ითხოვს, მოაშორონ მეთვალყურეები. არცთუ იშვიათად თავადვე ატარებენ ამა თუ იმ ღონისძიებას გამოსხივებისა და ჰიპნოზისგან თავის დასაცავად (ოთახისა და ტანსაცმლის იზოლირების განსაკუთრებული მეთოდები). “მეთვალყურეების” წინააღმდეგ ბრძოლის დროს შეიძლება ჩაიდინონ სოციალურად საშიში ქმედება. პარანოიდული ბოდვითი სინდრომი ძირითადად აღმოცენდება შიზოფრენიის, იშვიათად – ცენტრალური ნერვული სისტემის ორგანული დაავადების (ენცეფალიტი, სიფილისი და სხვა) დროს.
პარაფრენიულ სინდრომს ახასიათებს ფანტასტიკური ბოდვების შერწყმა თვალთვალისა და ზემოქმედების ბოდვებთან და ფსიქიკური ავტომატიზმის მოვლენებთან. ავადმყოფს აქვს განდიდების მანია – აცხადებს, რომ დიდი ადამიანია, ღმერთია, ბელადია, მასზეა დამოკიდებული მსოფლიოსა და მისი ქვეყნის ბედი. ჰყვება ისტორიებს ცნობილ ადამიანებთან თავისი სტუმრობის (ბოდვითი კონფაბულაცია), დაუჯერებელ მოვლენებში თავისი მონაწილეობის შესახებ. ამასთან, აქვს ბოდვები თვალთვალის შესახებ (უთვალთვალებენ და დევნიან). ასეთ ავადმყოფებს კრიტიკა და ავადმყოფობის განცდა საერთოდ არ ახასიათებთ.
პარაფრენიული ბოდვითი სინდრომი ხშირია შიზოფრენიის და იშვიათია გვიანი ასაკის (სისხლძარღვოვანი, ატროფიული) ფსიქოზების დროს.
მწვავე პარანოიდი. ბოდვითი სინდრომის ამ ტიპის დროს ჭარბობს მწვავე, კონკრეტული, მგრძნობიარე ხასიათის ბოდვა თვალთვალის შესახებ, რასაც თან ახლავს შიში, შფოთვა და დაბნეულობა. დამახასიათებელი არ არის ბოდვითი იდეების სისტემატიზაცია, გვხვდება აფექტური ილუზიები, ცალკეული ჰალუცინაციები. სინდრომის განვითარებას წინ უძღვის გაუგებარი შფოთვა, უბედურების მოლოდინი და საფრთხის შეგრძნება (ბოდვითი განწყობა). მოგვიანებით ავადმყოფს ეჩვენება, რომ სურთ მისი გაძარცვა, მისი ნათესავების განადგურება. ბოდვითი იდეები გარეგანი ფაქტორების მიხედვით ცვალებადობს. გარშემო მყოფების ყოველი ჟესტი თუ ქცევა იწვევს ბოდვით იდეებს (“მიმდინარეობს მოლაპარაკება, აძლევს ნიშანს, ემზადება თავდასხმისთვის”). ავადმყოფის ქცევას განსაზღვრავს შიში და შფოთვა. იგი შესაძლოა მოულოდნელად გამოიქცეს შენობიდან, დატოვოს ტრანსპორტი, მიმართოს პოლიციას დახმარებისთვის, მაგრამ მცირე ხნის შემდეგ მშვიდდება, კვლავ იწყებს სიტუაციის ბოდვითი ხასიათის შეფასებას და შესაძლოა, პოლიციის თანამშრომლები “ბანდის წევრებადაც” კი მიიჩნიოს. როგორც წესი, ავადმყოფს მკვეთრად აქვს დარღვეული ძილი და არ აქვს მადა. დამახასიათებელია ბოდვის გამწვავება საღამოსა და ღამის საათებში, ამიტომ ამ პერიოდში ავადმყოფს გაძლიერებული მეთვალყურეობა სჭირდება.
მწვავე პარანოიდი შეიძლება აღმოცენდეს ამა თუ იმ ფსიქიკური დაავადების დროს (შიზოფრენია, ალკოჰოლური, რეაქტიული, ინტოქსიკაციური, სისხლძარღვოვანი და სხვა ფსიქოზი).
რეზიდუალური ბოდვა ბოდვითი დარღვევებია, რომლებიც რჩება ფსიქოზის შემდეგ და ცნობიერების დაბინდვით მიმდინარეობს. შეიძლება გაგრძელდეს რამდენიმე დღე ან რამდენიმე კვირა.
ბოდვითი სინდრომის დროს აუცილებელია ფსიქიატრთან ვიზიტი, თუ ავადმყოფის ქმედებები სოციალურად სახიფათოა, ხდება მისი ჰოსპიტალიზაცია. სამკურნალოდ ინიშნება ნეიროლეპტიკები, ანტიფსიქოტონური საშუალებები და სხვა.
ბად-კიარის სინდრომი
ბად-კიარის სინდრომის დროს ხდება ღვიძლის ვენის ობსტრუქცია ღვიძლის წილიდან ქვედა ღრუ ვენაში ჩასვლის ადგილამდე, რის შედეგადაც ირღვევა სისხლის მიმოქცევა ღვიძლიდან ღვიძლის ვენებამდე.
ღვიძლის ვენის ოკლუზიის მიზეზია:
1. ღვიძლის ვენის თრომბოფლებიტი ან თრომბოზი და ღვიძლის ვენების განვითარების ანომალია;
2. პოლიციტემია, პილეფლებიტი, პარაზიტებით ინვაზია, კეროვანი დაზიანებები (გუმა, სიმსივნე, აბსცესი და სხვა), ასევე – ღვიძლის ციროზი, ფილტვგარე სიმსივნე, სისხლის მიმოქცევის დაზიანება ქვედა ღრუ ვენასა და ღვიძლის ვენაში (თანდაყოლილი ანომალიები, სიმსივნით მიჭყლეტა, ნაწიბურები და სხვა).
ბად-კიარის სინდრომის განვითარების ხელშემწყობ ფაქტორს წარმოადგენს ინფექცია, ტოქსიკურ-ალერგიული პროცესები, სისხლის შედედების უნარის დარღვევა.
სიმპტომები. ბად-კიარის სინდრომის პირველადი და მეორეული ფორმები კლინიკური მიმდინარეობით ერთმანეთისგან არ განსხვავდება. განასხვავებენ ამ სინდრომის შემდეგ ფორმებს:
1. მწვავე ფორმა (10-20%). აღმოცენდება ღვიძლის ვენათა უმეტესი ნაწილის სანათურის სრული დახშობის შედეგად, ახასიათებს ინტენსიური ტკივილის უეცარი აღმოცენება მარჯვენა ფერდქვეშ და ეპიგასტრიუმის არეში, გულისრევა, ღებინება (ზოგჯერ – სისხლიანი), სხეულის ტემპერატურის მატება (ხშირად – სუბფებრილიტეტი). შესაძლოა, განვითარდეს კოლაფსი. ღვიძლი სწრაფად დიდდება, შეხებისას მტკივნეულია და აქვს გლუვი ზედაპირი. ასციტი სწრაფად ძლიერდება (შარდმდენი საშუალებები და პუნქცია უეფექტოა). ელენთა რბილია, ზომიერად გადიდებული. ზოგჯერ ვითარდება სიყვითლე. ქვედა ღრუ ვენის თრომბოზის დართვისას გამოხატულია ქვედა კიდურების შეშუპება, მუცლის წინა კედლის კანზე ვენების გაფართოება.
სისხლის ანალიზი დამოკიდებულია ძირითად პათოლოგიაზე. ხშირად შეინიშნება ნეიტროფილური ლეიკოზი და ედსის მატება.
2. ქრონიკული ფორმა (80-90%). ვითარდება ღვიძლის ვენების ნაწილობრივი ობლიტერაციის დროს. კლინიკური სურათი მოგვაგონებს პორტული ჰიპერტენზიით მიმდინარე ღვიძლის ციროზს. გამწვავების პერიოდში გამოხატულია შემდეგი სიმპტომები: ტკივილი მარჯვენა ფერდქვეშა და ეპიგასტრიუმის არეში, გულისრევა, ღებინება. ღვიძლი გადიდებულია, მკვრივია და შეხებისას მტკივნეული. ასიდან 30-35 შემთხვევაში დიდდება ელენთა. პორტული ჰიპერტენზიის ხარჯზე ვითარდება შეუპოვარი ასციტი, მუცლის წინა კედლისა და გულმკერდის კანზე ჩანს გაფართოებული ზედაპირული ვენები. შესაძლოა, ამას დაერთოს კარის ვენის თრომბოზიც საყლაპავის ვენების ვარიკოზული გაფართოებით და სისხლდენით.
ლაბორატორიული მაჩვენებლები ძირითად დაავადებაზეა დამოკიდებული. საჭიროა დიფერენცირება ღვიძლის ციროზისგან, სისხლის მიმოქცევის შეგუბებითი ხასიათის უკმარისობისა და კონსტრიქციული პერიკარდიისგან.
მკურნალობა. მწვავე ფორმის დროს ნაჩვენებია ჰეპარინი ფიბრინოლიზურ პრეპარატებთან ერთად, გლუკოკორტიკოსტეროიდები და ანტიბიოტიკები. ტარდება ღვიძლის უკმარისობის, კოლაფსისა და შოკის საწინააღმდეგო თერაპია. ქრონიკული ფორმის შემთხვევაში მკურნალობა ქირურგიულია.
ბამატერის
სინდრომი
ბამატერის სინდრომი ოჯახური ხასიათის თანდაყოლილ ანომალიათა კომპლექსია გადაცემის რეცესიული (X ქრომოსომასთან შეჭიდული) ტიპით.
სიმპტომები: ავადმყოფს აღენიშნება სიმაღლეში მკვეთრი ჩამორჩენა (ნანიზმი), ნაადრევი დაბერება (პროგერია), მომჩვარული და მობერებული კანი, ძვლების გენერალიზებული დისპლაზია და სახსრების პათოლოგიური გადიდება, კბილების პიგმენტაცია, თვალის რქოვანი გარსის შემცირება და შემღვრევა. ოჯახის სხვა წევრებს შესაძლოა ჰქონდეთ მიკროოფთალმია და თანდაყოლილი გლაუკომა.
მკურნალობა სიმპტომურია.
