ფარმაკოლოგიური თვისებები

ტეტრაციკლინის ჯგუფის ნახევრადსინთეზური ფართო სპექტრის ანტიბიოტიკი. აქტიურია, მოქმედებს როგორც გრამ-დადებითი (სტაფილოკოკი, მათ შორის პენიცილინაზას მაპროდუცირებელიც, სტრეპტოკოკი, პნევმოკოკი; კლოსტრიდია, ლისტერია, ციმბირის წყლულის გამომწვევი ჩხირი), ასევე გრამ-უარყოფითი მიკროორგანიზმებისადმი (ნაწლავის ჩხირი, სალმონელა, შიგელა, რიკეტსია, სპიროქეტა, კლებსიელა), ასევე მგრძნობიარეა რიკეტსიის, ქლამიდიისა და განსაკუთრებით საშიში ინფექციების გამომწვევების - შავი ჭირის, ტულარემიას, ბრუცელოზის, ქოლერის მიმართ, აქვს ბაქტერიოსტატული მოქმედება.

ჩვენებები

პრეპარატისადმი მგრძნობიარე მიკროორგანიზმებით გამოწვეული ინფექციურ-ანთებითი დაავადებები:

• ბრონქიტი, პნევმონია, პლევრის ემპიემა, ანგინა, ქოლეცისტიტი, პიელონეფრიტი, ნაწლავური ინფექციები, ენდომეტრიტი, გონორეა, რბილი ქსოვილების ჩირქოვანი ინფექციები, ოსტეომიელიტი, კონიუნქტივიტი, ბლეფარიტი, პოსტოპერაციული ინფექციების პროფილაქტიკა.

დოზირების რეჟიმი

მსუბუქი და საშუალო სიმძიმის ინფექციური პროცესების დროს მოზრდილებში ინიშნება 150 მგ დღეში ოთხჯერ ან 300 მგ დღეში ორჯერ, დღიურმა დოზამ არ უნდა გადააჭარბოს 1.2 გ 8-12 წლის ასაკის ბავშვებში -7.5 მგ/კგ სხეულის წონაზე განაწილებული 2-4 მიღებაზე. მეტაციკლინი ინიშნება ჭამამდე 1 სთ-ით ადრე ან ჭამიდან 2 სთ-ის შემდეგ.

გვერდითი მოვლენები

შესაძლებელია - გულისრევა, ღებინება, ანორექსია, მუცლის ტკივილი, ალერგიული რეაქციები;

ხანგრძლივი გამოყენებისას შესაძლებელია განვითარდეს კანდიდოზი, ნაწლავური დისბაქტერიოზი;

ნეიტროპენია, თრომბოციტოპენია, ჰემოლიზური ანემია, სისხლში ღვიძლის ტრანსამინაზებისა და ბილირუბინის ტრანზიტორული მატება.

უკუჩვენებები

* პრეპარატის დანიშვნის უკუჩვენებაა - ტეტრაციკლინისადმი მაღალი მგრძნობელობა;

* ბავშვთა ასაკი 8 წლამდე;

* ფეხმძიმობა;

* ღვიძლის ფუნქციათა მნიშვნელოვანი დარღვევები.

განსაკუთრებული მითითებები

მეტაციკლინის დანიშვნა ანტაციდებთან და რკინის პრეპარატებთან ერთად არ შეიძლება, რადგან ისინი ხელს უშლიან მის აბსორბციას.

საერთაშორისო დასახელება:

CEFTRIAXONE

მწარმოებელი: MEPHA-PHARMA, შვეიცარია

მოქმედი ნივთიერება: ცეფტრიაქსონი

კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

III თაობის ცეფალოსპორინი. გახანგრძლივებული მოქმედების ფართო სპექტრის ანტიბიოტიკი.

შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა:

ფხვნილი საინექციო ხსნარის მოსამზადებლად: ფლაკონში, გამხსნელთან (ლიდოკაინი 1% ამპულაში 3.5 მლ) კომპლექტში.

1 ფლ.

ცეფტრიაქსონის დინატრიუმის მარილი ............1000 მგ

ფარმაკოლოგიური თვისებები:

ცეფტრიაქსონის ბაქტერიციდული აქტივობა განპირობებულია მიკრობის უჯრედის კედლის სინთეზის ინჰიბირებით. in vitro ცეფტრიაქსონი აქტიურია მთელი რიგი გრამუარყოფითი და გრამდადებითი მიკროორგანიზმების მიმართ, გამოირჩევა მაღალი გამძლეობით β-ლაქტამაზების მიმართ, როგორიცაა პენიცილინაზები და ასევე ცეფალოსპორინაზები.

ფარმაკოკინეტიკა:

პრეპარატს ახასიათებს 100% ბიოშეღწევადობა კუნთებში შეყვანისას. პარენტერული გამოყენებისას პრეპარატი სწრაფად აღწევს ქსოვილებში, სადაც მისი ბაქტერიციდული კონცენტრაცია შენარჩუნებულია 24 საათის განმავლობაში.

ცეფტრიაქსონის ნახევარგამოყოფის პერიოდი შეადგენს 8 საათს. მოზრდილებში პრეპარატის 50%-60% განიცდის ელიმინაციას შარდით, ხოლო 40-50% - ნაღველით. ნაწლავების ფლორა გარდაქმნის ცეფტრიაქსონს არააქტიურ მეტაბოლიტებად. ახალშობილ ბავშვებში მიღებული დოზის 70% გამოიყოფა თირკმელებით.

ჩვენებები:

• სეფსისი;
• მენინგიტი;
• მუცლის ღრუს ინფექციები (პერიტონიტი, ნაღვლის ბუშტის და კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის ინფექციები);
• ძვლების, სახსრების, რბილი ქსოვილების და ჭრილობების ინფექციები;
• თირკმელების და შარდ-სასქესო ორგანოების ინფექციები;
• სასუნთქი გზების ინფექციები;
• პოსტოპერაციული ინფექციები.

მიღების წესი და დოზირება:

მოზრდილებში და 12 წლის ასაკის ზევით ბავშვებში -1-2 გ ერთხელ დღეში. მძიმე ინფექციის შემთხვევაში დღეღამის დოზა შეიძლება გაიზარდოს 4 გ-მდე.

ახალშობილებში, ჩვილ ბავშვებში და 12 წლამდე ასაკის ბავშვებში: ახალშობილები 2 კვირამდე - 20-50 მგ/ კგ წონაზე დღეღამის ერთჯერადი დოზა.

ბავშვებში 3 კვირიდან 12 წლამდე - 20-80 მგ/კგ წონაზე დღეღამის ერთჯერადი დოზა.

ხანდაზმულებში - მოზრდილის ჩვეულებრივი დოზა.

მკურნალობის ხანგრძლივობა დამოკიდებულია დაავადების მიმდინარეობაზე, ცეფტრიაქსონით მკურნალობა გრძელდება დაავადების დამახასიათებელი სიმპტომების გაქრობის შემდეგ 48-72 საათში.

- ექსპერიმენტში მრავალი გრამუარყოფითი ბაქტერიის მიმართ აღმოჩენილი სინერგიზმი ამინოგლიკოზიდებსა და ცეფტრიაქსონის მოქმედებას შორის. ეს უნდა გავითვალისწინოთ ძლიერი ინფექციის დროს, რომელიც გამოწვეულია Pseudomonas aeruginosa-თი. ეს ორი პრეპარატი გამოიყენება ცალკეული რეკომენდებული დოზებით.

სპეციალური ინსტრუქცია დოზირების შესახებ:

მენინგიტი: ბაქტერიული მენინგიტის დროს ჩვილებში და ბავშვებში ერთჯერადი დღეღამური დოზა შეადგენს 100 მგ/კგ. მიკროორგანიზმის იდენტიფიკაციის შემდეგ შეიძლება დოზის შემცირება.

გონორეა: გონორეის სამკურნალოდ რეკომენდებულია 250 მგ ცეფტრიაქსონის 1 ინექცია კუნთებში.

პოსტოპერაციული ინფექციების პროფილაქტიკისთვის რეკომენდებულია ცეფტრიაქსონის 1-2 გ ერთჯერადად 30-90 წუთით ადრე ოპერაციამდე კოლორექტალური ჩარევისას რეკომენდებულია ცეფტრიაქსონისა და 5-ნიტროიმიდაზოლის პარალელური გამოყენება.

თირკმელების და ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა: ავადმყოფებში თირკმელების უკმარისობით საჭიროა ცეფტრიაქსონის დოზის კორექცია კრეატინინის მაჩვენებლების მიხედვით.

- ღვიძლის და თირკმელების უკმარისობის დროს ცეფტრიაქსონის კონცენტრაცია პლაზმაში მოწმდება რეგულარულად. ავადმყოფები, რომლებიც იმყოფებიან ჰემოდიალიზზე, საჭიროებენ პრეპარატის დამატებით დოზის კორეგირებას ჰემოდიალიზის შემდეგ. ასეთ ავადმყოფებში ცეფტრიაქსონის კონცენტრაცია სისხლის შრატში მუდმივად უნდა შემოწმდეს, რადგანაც პრეპარატის ნახევარგამოყოფის პერიოდი იცვლება.

კუნთებში ინექცია: 1 გ ცეფტრიაქსონი იხსნება 3.5 მლ 1% ლიდოკაინის ხსნარში. ინექცია კეთდება ღრმად დუნდულოში. შეიძლება მხოლოდ 1გ პრეპარატის შეყვანა თითოეულ დუნდულოში. ლიდოკაინის ხსნარი არ გამოიყენება ინტრავენური ინექციისთვის.

ინტრავენური ინექცია: ცეფტრიაქსონის 1 გ იხსნება 10 მლ საინექციო წყალში. ინექცია ვენაში კეთდება ძალიან ნელა, 2-4 წუთის განმავლობაში.

გვერდითი მოვლენები:

სისტემური გვერდითი მოვლენები:

ცვლილებები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ: დიარეა, გულისრევა, ღებინება სტომატიტი, გლოსიტი.

ჰემატოლოგიური ცვლილებები: ეოზინოფილია, ლეიკოპენია, გრანულოციტოპენია, ჰემოლიზური ანემია, თრომბოციტოპენია.

რეაქცია კანის მხრივ: ეგზანთემა, ალერგიული დერმატიტი, ურტიკარია, ანგიონევროზული შეშუპება, პოლიმორფული ერითემა.

სხვა იშვიათი გვერდითი მოვლენები: თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა, ღვიძლის ფერმენტების აქტივობის მომატება, ნაღვლის ბუშტის გაღიზიანება, ოლიგურია, სისხლში კრეატინინის დონის გაზრდა, შემცივნება, ანაფილაქსიური და ანაფილაქტოიდური რეაქციები.

- არსებობს მონაცემები ისეთ იშვიათ გვერდით მოვლენებზე, როგორიცაა: ფსევდომემბრანული კოლიტი და პროთრომბინული ინდექსის გაზრდა.

ადგილობრივი გვერდითი მოვლენები: ფლებიტი, მისი თავიდან აცილება შეიძლება ინექციის დროის გახანგრძლივებით.

უკუჩვენებები:

* მომატებული მგრძნობელობა პრეპარატის მიმართ;

* ორსულობის I ტრიმესტრი.

ორსულობა და ლაქტაცია:

ორსულობის II და III ტრიმესტრში და ლაქტაციის პერიოდში ინიშნება მხოლოდ სარგებლიანობისა და პოტენციური რისკის განსაზღვრის შემდეგ.

განსაკუთრებული მითითებები:

* ცეფტრიაქსონით მკურნალობისას არ არის გამორიცხული ანაფილაქსიური შოკის განვითარება, რომლის დროსაც საჭიროა შეყვანილი იქნას ინტრავენურად ადრენალინი და შემდეგ გლუკოკორტიკოიდი.

* იშვიათად, ნაღვლის ბუშტის სონოგრამაზე აღინიშნება ცვლილებები, რომლებიც მოწმობენ ნაღვლის ბუშტის გაღიზიანებას. ეს მდგომარეობა ცვალებადია და ქრება ცეფტრიაქსონის დოზის შემცირების, ან მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ. ამ შემთხვევაში ნაჩვენებია არაოპერაციული სიმპტომური მკურნალობა.

* In vitro კვლევის შედეგებმა დაადასტურა, რომ ცეფტრიაქსონს, როგორც სხვა ცეფალოსპორინებს, შეუძლია ბილირუბინის გამონთავისუფლება სისხლის შრატის ალბუმინებისაგან, ამიტომ ჰიპერბილირუბინემიით შეპყრობილ დღენაკლულ ახალშობილებში პრეპარატის დანიშვნისას სიფრთხილეა საჭირო. სიფრთხილეა საჭირო თირკმელების ფუნქციის გამოხატული დარღვევისას.

* ცეფტრიაქსონით ხანგრძლივი მკურნალობისას საჭიროა სისხლის ანალიზის რეგულარული მონიტორინგი.

სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება:

- ცეფტრიაქსონისა და მარყუჟოვანი დიურეზული საშუალებების ერთდროული გამოყენებისას სიფრთხილეა საჭირო. არ მოიპოვება მონაცემები იმაზე, რომ პრეპარატი აძლიერებს ამინოგლიკოზიდების ტოქსიკურ ზემოქმედებას თირკმელებზე.

- ცეფტრიაქსონის გამოყენებისას არ აღინიშნება დისულფირამის მსგავსი ეფექტები.

- ცეფტრიაქსონი არ შეიცავს N-მეთილტიოთრიაზოლოლს, რომელიც იწვევს ეთანოლის აუტანლობას და სისხლდენას, რომლებიც აღინიშნება სხვა ცეფალოსპორინებით მკურნალობისას.

- პრობენეციდი არ მოქმედებს ცეფტრიაქსონის გამოყოფაზე. არ შეიძლება ცეფტრიაქსონის ხსნარის შერევა ან შეყვანა ერთდროულად სხვა ხსნარებთან ან ანტიმიკრობულ საშუალებებთან.

შენახვის პირობები:

პრეპარატი ინახება არა უმეტეს 25⁰C ტემპერატურაზე, ბავშვებისაგან დაცულ ადგილას.

ვარგისიანობის ვადა: 5 წელი.

მწარმოებელი: MERZ PHARMA, გერმანია

კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

პოლივიტამინები მიკროელემენტებით და ბუნებრივი წარმოშობის კომპონენტებით.

შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა:

დრაჟე: შეფუთვაში 60 ც.

1 დრაჟე.

დამხმარე ნივთიერებები:

მიკროკრისტალური ცელულოზა, კრემნიუმის დიოქსიდი, გასუფთავებული წყალი, არაბიკ გუმი,   ცელულოზას ფტალატის აცეტატი, E172 გლუკოზის სიროფი, ინდიგოტინი, სიმინდის სახამებელი, კარნაუბას ცვილი, აბუსალათინის ზეთი, საქაროზა, ტალკი, ტიტანის დიოქსიდი.

კომპონენტებით.

ფარმაკოლოგიური თვისებები:

კომბინირებული პრეპარატი, რომლის მოქმედებაც განპირობებულია მასში შემავალი ნივთიერებების თვისებებით.

რეტინოლი (ვიტამინი A) უზრუნველყოფს ნორმალურ მხედველობას, ინარჩუნებს ეპითელიალური უჯრედების მთლიანობას, არეგულირებს ადამიანის ნორმალურ ზრდას.

ბეტა-კაროტინი (პროვიტამინი A) ამაღლებს ორგანიზმის მდგრადობას ინფექციის მიმართ და თავისი ანტიოქსიდაციური ფუნქციის წყალობით ამცირებს ათეროსკლეროზის რისკს.

ტოკოფეროლი (ვიტამინი E) მონაწილეობს ქსოვილოვანი სუნთქვის პროცესებში, გააჩნია ანტიოქსიდაციური მოქმედება, ხელს უწყობს ცილებისა და ცხიმების შეთვისებას, მოქმედებს სასქესო და სხვა ენდოკრინულ ჯირკვლებზე.

ასკორბინის მჟავა (ვიტამინი C) ამცირებს სისხლძარღვთა კედლის განვლადობას, ამაღლებს ორგანიზმის მდგრადობას გარემო ფაქტორების მიმართ და ინფექციების მიმართ, დადებითად მოქმედებს ნერვული და ენდოკრინული სისტემის ფუნქციაზე. ხელს უწყობს რკინის შეთვისებას და სისხლის ნორმალურ მიმოქცევას.

თიამინი (ვიტამინი B1) თამაშობს მთავარ როლს ნახშირწყლოვან ცვლაში, აუცილებელია ნერვული სისტემის ნორმალური ფუნქციონირებისათვის.

რიბოფლავინი (ვიტამინი B2) მნიშვნელოვანი კატალიზატორია ქსოვილოვანი სუნთქვის პროცესებში, მონაწილეობს ცენტრალური ნერვული სისტემის რეგულაციაში.

კალციუმის პანთოტენატი (ვიტამინი B5) თამაშობს მთავარ როლს ცილებისა და ცხიმების აცეტილირებისა და ჟანგვით პროცესებში, აუმჯობესებს ნერვული სისტემის, თირკმელზედა და ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციას.

პირიდოქსინი (ვიტამინი B6) კოფერმენტის სახით მონაწილეობს ცილოვან ცვლაში და ნეირომედიატორების სინთეზში.

ციანკობალამინი (ვიტამინი B12) აუცილებელია ჰემოგლობინის სინთეზისათვის და ნორმალური სისხლის მიმოქცევისათვის, მონაწილეობს ნუკლეოტიდების სინთეზში, ფოლიუმის მჟავას მეტაბოლიზმში.

ნიაცინამიდი (ვიტამინი PP) მონაწილეობს ქსოვილოვანი სუნთქვის პროცესებში, ცილოვან და ნახშირწყლოვან ცვლაში.

რკინა, რომელიც პრეპარატის შემადგენლობაშია წარმოადგენს ჰემოგლობინის შემადგენელ ნაწილს, მონაწილეობს ერითროპოეზში.

ჩვენებები:

ავიტამინოზების და ჰიპოვიტამინოზების პროფილაქტიკა:

• მდგომარეობები, რომლებიც მიმდინარეობს ვიტამინებზე მომატებული მოთხოვნილებით, მათ შორის გამოჯანმრთელების პროცესში;
• გადატანილი დაავადებების შემდეგ;
• ანტიბიოტიკი და ქიმიოთერაპია;
• არასაკმარისი კვება (დიეტა, შიმშილობა);
• ხანგრძლივი გადატვირთვისას და გადაძაბვისას.

მიღების წესი და დოზირება:

ინიშნება 1 დრაჟე 2-ჯერ დღეში (დილით და საღამოს პერორალურად).

გვერდითი მოვლენები:

შესაძლებელია ალერგიული რეაქცია პრეპარატის ნებისმიერ შემადგენელ კომპონენტზე.

უკუჩვენებები:

* მომატებული მგრძნობელობა პრეპარატის კომპონენტებზე. A და D ვიტამინების ჰიპერდოზირება.

განსაკუთრებული მითითებები:

* პრეპარატის დოზა დადგენილია ორგანიზმის მიერ ვიტამინების სადღეღამისო მოთხოვნილების შესაბამისად, თუმცა პრეპარატი შეიცავს რკინას, რომელმაც დიდ დოზებში შეიძლება გამოიწვიოს დამაზიანებელი მოქმედება.

სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება:

სხვა სამკურნალო საშუალებების მიღებასთან დაკავშირებით აუცილებელია ექიმის კონსულტაცია.

შენახვის პირობები:

პრეპარატი ინახება არა უმეტეს 25⁰C ტემპერატურაზე, ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას.

ვარგისიანობის ვადა: 3 წელი.

ფარმაკოლოგიური თვისებები

ანტიბიოტიკი კარბაპენემის ჯგუფიდან, მდგრადია ბეტა-ლაქტამაზებისადმი. იმიპენემთან შედარებით უფრო სტაბილურია დეჰიდროპეპტიდაზა I მიმართაც;

მოქმედების მექანიზმი ბაქტერიებში უჯრედული კედლის სინთეზის დარღვევითაა განპირობებული, გამოირჩევა უჯრედულ კედლებში პენიცილინდამაკავშირებელ ცილებთან (PBP) შებმის უნარით; აქტიურია უმრავლესობა გრამ-დადებითი და გრამ-უარყოფითი აერობული და ანაერობული ბაქტერიული შტამების წინააღმდეგ.

მეროპენემისადმი მდგრადია Xanthomonas maltophilia, Enterococcus faecium, სტაფილოკოკის მეტიცილინრეზისტენტული შტამები.

ფარმაკოკინეტიკა

ვენაში ან კუნთებში შეყვანის შემდეგ კარგი შეღწევადობით გამოირჩევა ორგანიზმის უმრავლესობა ქსოვილებსა და სითხეებში, ცერებროსპინალური სითხის ჩათვლით მენინგიტით დაავადებულებში. მეტაბოლიზმის შედეგად ერთი არააქტიური მეტაბოლიტი წარმოიქმნება. ელიმინაციის ნახევარპერიოდი ვენაში შეყვანის პირობებში 1 სთ-ის ტოლია, კუნთებში შეყვანის შემდეგ - 1.5 სთ-ის.

ჩვენებები

• ვენაში შესაყვანად: მეროპენემისადმი მგრძნობიარე ერთი ან რამდენიმე მიკრობით გამოწვეული, მძიმედ მიმდინარე ინფექციურ-ანთებითი დაავადებები, როგორიცაა პნევმონია, ჰოსპიტალური პნევმონიის ჩათვლით; ინფექცია საშარდე გზებში, მუცლის ღრუში, მცირე მენჯის ორგანოებში (ენდომეტრიტის ჩათვლით), კანსა და რბილ ქსოვილებში. მენინგიტი, სეპტიცემია.
• კუნთებში შესაყვანად: ქრონიკული ბაქტერიული ბრონქიტის გამწვავება, საშარდე გზების გაურთულებელი ინფექციები.

დოზირების რეჟიმი

ვენაში შესაყვანი დოზა ზრდასრულებში 500 მგ-დან 2 გ-მდე ფარგლებშია შეყვანის სიხშირე და მკურნალობის ვადები ინდივიდუალურად დგინდება ჩვენებებისა და დაავადების სიმძიმის გათვალისწინებით.

ბავშვებში 50 კგ-ზე ნაკლები სხეულის მასის შემთხვევაში 10-12 მკგ/კგ ყოველ 8 საათში;

50 კგ მეტი მასის შემთხვევაში დოზები იგივეა, რაც ზრდასრულებში; კუნთებში შესაყვანად ზრდასრულებში - 500 მგ ყოველ 8 საათში, ხანდაზმულ ავადმყოფებში - 500 მგ ყოველ 12 საათში.

გვერდითი მოვლენები

მომნელებელ სისტემაში: მუცლის ტკივილი, გულისრევა, ღებინება, ფაღარათი, სისხლში ბილირუბინის, ტრანსამინაზების, ტუტე ფოსფატაზასა და ლაქტატდეჰიდროგენაზას დონეების შექცევადი (დროებითი) მატება.

სისხლის წარმომქმნელ სისტემაში: შექცევადი თრომბოციტოპენია, ეოზინოფილია, ნეიტროპენია.

ალერგიული რეაქციები: კანზე გამონაყარი, ჭინჭრის ციება, ქავილი.

ნერვულ სისტემაში: თავის ტკივილი, პარესთეზიები;

ქიმიოთერაპიული მოქმედებით განპირობებული მოვლენები: პირის ღრუს კანდიდოზი, ვაგინალური კანდიდოზი ფსევდომემბრანოზული კოლიტი.

ადგილობრივი რეაქციები: ანთება, თრომბოფლებიტი შეყვანის ადგილზე ტკივილი.

სხვა: ზოგიერთ შემთხვევაში კუმბსის დადებითი პირდაპირი ან არაპირდაპირი სინჯი.

უკუჩვენებები

* ჭარბი მგრძნობელობა მეროპენემისადმი და კარბაპენემის ჯგუფის სხვა პრეპარატებისადმი.

ორსულობა და ლაქტაცია

ექსპერიმენტული გამოკვლევით ნაჩვენებია, რომ მეროპენემი დედის რძეში გადადის.

ორსულობისა და ლაქტაციის პერიოდებში მეროპენემის გამოყენება დასაშვებია, თუ დედისათვის ნავარაუდევი სამკურნალო ეფექტი ნაყოფისა ან ბავშვისათვის მოსალოდნელ რისკზე მნიშვნელოვანი იქნება.

განსაკუთრებული მითითებები

♦ სიფრთხილით უნიშნავენ მეროპენემს ღვიძლის დაავადების შემთხვევაში;

♦ Pseudomonas aeruginosa მიერ გამოწვეული ინფექციის დროს სასუნთქი გზების ქვედა განყოფილებებში.

♦ თირკმლის ფუნქციური მოშლილობის პირობებში საჭიროა დოზების კორექცია კრეატინინის კლირენსის შესაბამისად, ღვიძლის დაავადებების შემთხვევაში ტრანსამინაზებისა და ბილირუბინის განსაზღვრაა აუცილებელი მკურნალობის პერიოდში.

♦ თუ ანამნეზში აღნიშნული იყო ჭარბი მგრძნობელობის რეაქცია პენიცილინებზე, კარბაპენემებზე ან სხვა ბეტა-ლაქტამურ ანტიბიოტიკებზე, მოსალოდნელია ამგვარი რეაქციების გამოვლინება მეროპენემის მიმართაც.

♦ მეროპენემით მკურნალობის შედეგად ისევე, როგორც ნებისმიერი ანტიბიოტიკით მკურნალობის შემთხვევებში მოსალოდნელია ფსევდომემბრანოზული კოლიტის განვითარება.

♦ არაა რეკომენდებული გამოყენება 3 თვემდე ასაკის ბავშვებში.

♦ სიფრთხილეა საჭირო ნეფროტოქსიკური მოქმედების პრეპარატებთან კომბინირებული გამოყენების შემთხვევაში.

სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება

- არაა რეკომენდებული პრობენეციდთან ერთდროული გამოყენება. ვინაიდან აქტიურ მილაკოვან სეკრეციაში მათ შორის კონკურენცია წარმოიშობა და შესაბამისად მეროპენემის ექსკრეცია შეფერხდება, რასაც მისი გამოდევნის ნახევარპერიოდის გახანგრძლივება და პლაზმაში კონცენტრაციის მატება მოჰყვება.

საერთაშორისო დასახელება:

MEROPENEM

მწარმოებელი: ASTRAZENECA

კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

ანტიბიოტიკი-კარბაპენემი

შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა:

ლიოფილიზირებული ფხვნილი საინექციო ხსნარის მოსამზადებლად: ფლაკონში, შეფუთვაში 10 ც.

1 ფლ.

მეროპენემი ...............       500 მგ

1 ფლ.

მეროპენემი ................         1 გ

ვრცლად მეროპენემი

საერთაშორისო დასახელება:

AMIKACIN

მწარმოებელი: WORLD MEDICINE, დიდი ბრიტანეთი

მოქმედი ნივთიერება: ამიკაცინი

კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

ამინოგლიკოზიდების ჯგუფის ფართო სპექტრის ანტიბიოტიკი.

შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა:

ინტრამუსკულარული და ინტრავენური საინექციო ხსნარი: ფლაკონში.

2 მლ

ამიკაცინის სულფატი ...........   100 მგ

ინტრამუსკულარული და ინტრავენური საინექციო ხსნარი: ფლაკონში.

2 მლ

ამიკაცინის სულფატი ............. 500 მგ

დამხმარე ნივთიერებები:

ნატრიუმის ციტრატი (ჰიდრირებული), ნატრიუმის ბისულფატი, გოგირდმჟავა, საინექციო წყალი.

ფარმაკოლოგიური თვისებები:

მერკაცინს გააჩნია ბაქტერიციდული მოქმედება. იგი თრგუნავს გამომწვევის ცილის სინთეზს.

მერკაცინი მაღალეფექტურია:

გრამუარყოფითი მიკროორგანიზმების მიმართ: Klebsiella spp., Pseudomonas aeroginosa, Еsherichia coli, Proteus spp., Enterobacter spp., Serratia spp., Shigella spp., Salmonella spp., Providencia stuartii, Mima-Herellea, Citrobacter freundii (მათ შორის, კანამიცინის, გენტამიცინისა და ტობრამიცინის მიმართ რეზისტენტული შტამების ჩათვლით), ასევე,

ზოგიერთი გრამდადებითი მიკროორგანიზმის მიმართ: Staphylococcus spp. (მათ შორის პენიცილინის, მეტიცილინის, ზოგიერთი ცეფალოსპორინის მიმართ რეზისტენტული შტამების ჩათვლით),  ზოგიერთი შტამი Streptococcus spp.

- არ არის აქტიური ანაერობების მიმართ.

- ბენზილპენიცილინთან ერთდროული დანიშვნისას ავლენს სინერგიზმს Enterococcus faecalis შტამების მიმართ..

-  მერკაცინი არ კარგავს აქტივობას იმ ფერმენტების ზეგავლენით, რომლებიც სხვა ამინოგლიკოზიდების ინაქტივაციას იწვევენ და ინარჩუნებს აქტივობას Pseudomonas aeruginosa-ს იმ შტამების მიმართ, რომლებიც მდგრადები არიან ტობრამიცინის, გენტამიცინისა და ნეტილმიცინის მიმართ.

კუნთში შეყვანის შემდეგ მერკაცინი სწრაფად შეიწოვება და ნაწილდება ორგანიზმის ყველა ქსოვილში. პლაზმის ცილებთან შეკავშირება შეადგენს - 20%-ს. მერკაცინი არ მეტაბოლიზდება. პრეპარატის ეფექტური ბაქტერიციდული კონცენტრაცია სისხლში ნარჩუნდება 10-12 საათის განმავლობაში. იგი გამოიყოფა შარდთან ერთად უცვლელი სახით. მისი ნახევარდაშლის პერიოდი 2-4 საათია. ვენაში შეყვანის შემდეგ ანტიბიოტიკის თერაპიული კონცენტრაცია აღინიშნება 30-60 წუთის შემდეგ.

ჩვენებები:

მძიმე მიმდინარეობის ინფექციურ-ანთებითი დაავადებების მკურნალობა, გამოწვეული მერკაცინის მიმართ მგრძნობიარე მიკროორგანიზმებით:

• აბდომინალური ინფექციები (მათ შორის, პერიტონიტი);
• სეპტიური ენდოკარდიტი;
• სეფსისი (მათ შორის, ახალშობილთა სეფსისი);
• ცნს-ის ინფექციები (მათ შორის, მენინგიტი);
• სასუნთქი გზების ინფექციები (ბრონქიტი, პნევმონია, პლევრის ემპიემა, ფილტვის აბსცესი);
• კანისა და რბილი ქსოვილების ჩირქოვანი ინფექციები (დაინფიცირებული დამწვრობები, ინფიცირებული წყლულები და ნაწოლები);
• შარდ-სასქესო სისტემის ხშირად მორეციდივე ინფექციები (პიელონეფრიტი, ცისტიტი, ურეთრიტი, პროსტატიტი, გონორეა);
• სანაღვლე გზების ინფექციები;
• ძვლებისა და სახსრების ინფექციები (მათ შორის, ოსტეომიელიტი);
• ჭრილობის და პოსტოპერაციული ინფექციები.

მიღების წესი და დოზირება:

პრეპარატის დოზას ადგენენ ინდივიდუალურად, დაავადების სიმძიმის, ინფექციის ლოკალიზაციისა და გამომწვევის მგრძნობელობის გათვალისწინებით, აგრეთვე ავადმყოფის სხეულის წონის მიხედვით.

• მოზრდილებსა და მოზარდებში მერკაცინი ინიშნება ი/მ, ი/ვ (ნაკადურად ან წვეთოვნად 2 წთ-ის განმავლობაში) 5 მგ/კგ წონაზე ყოველ 8 სთ-ში ერთხელ ან 7.5 მგ/კგ წონაზე ყოველ 12 სთ-ში 7-10 დღის განმავლობაში.

- მოზრდილებისთვის მაქსიმალური სადღეღამისო დოზა - 15 მგ/კგ წონაზე, არა უმეტეს 1.5 გ-ისა დღე-ღამეში.

- ახალშობილებში საწყისი დოზა შეადგენს 10 მგ/კგ წონაზე, შემდეგ 7.5 მგ/კგ წონაზე ყოველ 12 სთ-ში 7-10 დღის განმავლობაში.

- დღენაკლულ ახალშობილებში რეკომენდებული დოზა - 7.5 მგ/კგ წონაზე ყოველ 12 სთ-ში.

• სასუნთქი გზების ინფექციების ბაქტერიემიის, სეპტიცემიის, საშარდე გზების გართულებული ინფექციური დაავადებების ინტრააბდომინალური ინფექციების და ფებრილური ნეიტროპენიის დროს მოზრდილებში მერკაცინის დოზა შეადგენს 15 მგ/კგ წონაზე ერთჯერადად ინტრავენურად, 4 კვირამდე ახალშობილებში -20 მგ/კგ წონაზე.

- საშარდე გზების გაურთულებელი ინფექციების დროს -  250 მგ ყოველ 12 სთ-ში ერთხელ.

- ჰემოდიალიზის სეანსის შემდეგ შესაძლოა დაინიშნოს დამატებითი დოზა 3-5 მგ/კგ წონაზე.

• ი/ვ მერკაცინის შეყვანა შეიძლება ნაკადურად 2 წთ-ის ან წვეთოვნად 30-60 წთ-ის (ახალშობილებში 1-2 სთ) განმავლობაში. პრეპარატის საჭირო დოზას ხსნიან 100-200 მლ სტერილურ გამხსნელში. ამიკაცინის კონცენტრაცია ი/ვ გადასასხმელ ხსნარში არ უნდა აღემატებოდეს 5 მგ/მლ. პრეპარატის ხსნარის მოსამზადებლად ი/ვ გამოყენებისათვის რეკომენდებულია შემდეგი გამხსნელები:

- გლუკოზის 5%-იანი საინექციო ხსნარი;

- გლუკოზის 5%-იანი ხსნარი და ნატრიუმის ქლორიდის 0.2%-იანი საინექციო ხსნარი;

- გლუკოზის 5%-იანი და ნატრიუმის ქლორიდის 0.45%-იანი საინექციო ხსნარი;

- ნატრიუმის ქლორიდის 0.9%-იანი საინექციო ხსნარი;

- რინგერ-ლაქტატის საინექციო ხსნარი.

ხსნარი მზადდება უშუალოდ გამოყენებამდე.

როგორც სხვა ამინოგლიკოზიდები მერკაცინი არ შეიყვანება ერთდროულად სხვა სამკურნალო საშუალებებთან ერთად.

მერკაცინი პარენტერალური გამოყენების ყველა სამკურნალო საშუალების მსგავსად, უნდა შემოწმდეს უცხო ნაწილაკების არსებობაზე ან შეფერილობის შეცვლაზე!

მკურნალობის ხანგრძლივობა ი/ვ გამოყენებისას შეადგენს 3-7 დღეს, ი/მ გამოყენებისას - 7-10 დღეს.

პრეპარატის გამოყენების დაწყებიდან 3-5 დღის შემდეგ სამკურნალო ეფექტის არარსებობისას, მისი გამოყენება უნდა შეწყდეს და კიდევ ერთხელ შემოწმდეს მგრძნობელობა ამიკაცინის მიმართ.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევების მქონე ავადმყოფებს ესაჭიროებათ დოზირების რეჟიმის კორექცია კრეატინინის კლირენსის მაჩვენებლების მიხედვით, პრეპარატის შეყვანათა შორის ინტერვალების გაზრდის ან მისი დოზის შემცირების გზით. როდესაც კრეატინინის კლირენსი

დამწვრობის მქონე პაციენტებს შესაძლოა დასჭირდეთ 5-7.5 მგ/კგ წონაზე დოზა ყოველ 4-6 სთ-ში, რაც დაკავშირებულია ასეთ პაციენტებში T_1/2 უფრო ხანმოკლე პერიოდთან (T_1/3 1-1.5 სთ).

გვერდითი მოვლენები:

საჭმლის მომნელებელი სისტემის მხრივ: გულისრევა, ღებინება, სისხლში ღვიძლის ტრანსამინაზების კონცენტრაციის მომატება, ჰიპერბილირუბინემია.

ალერგიული რეაქციები: კანზე გამონაყარი, ქავილი, ცხელება, იშვიათად - ქვინკეს შეშუპება.

ცენტრალური და პერიფერიული ნერვული სისტემის მხრივ: თავის ტკივილი, ძილიანობა, ნერვ-კუნთოვანი გამტარობის დარღვევა, სმენის დაქვეითება, შეუქცევადი სიყრუის განვითარებამდეც კი, ვესტიბულარული დარღვევები.

სისხლწარმოქმნის სისტემის მხრივ: ანემია, ლეიკოპენია, გრანულოციტოპენია, თრომბოციტოპენია.

შარდგამომყოფი სისტემის მხრივ: ოლიგურია, პროტეინურია, მიკროჰემატურია, იშვიათად - თირკმლის უკმარისობა.

უკუჩვენებები:

* პრეპარატის კომპონენტების აგრეთვე ამინოგლიკოზიდების ჯგუფის სხვა ანტიბიოტიკების მიმართ ჰიპერმგრძნობელობა;

* სასმენი ნერვის ნევრიტი;

* თირკმლის ფუნქციის მძიმე დარღვევები;

* ორსულობა.

ორსულობა და ლაქტაცია:

* მერკაცინის გამოყენება ორსულობის და ლაქტაციის პერიოდში დასაშვებია მხოლოდ სასიცოცხლო ჩვენებით. ამიკაცინი აღწევს პლაცენტარულ ბარიერს და შესაძლოა მოახდინოს ნაყოფზე ზეგავლენა; საჭიროა პაციენტი გავაფრთხილოთ მერკაცინის გამოყენების აუცილებლობისას ნაყოფის მიმართ პოტენციური რისკის შესახებ.

* მერკაცინით მკურნალობისას ძუძუთი კვება უნდა შეწყდეს პრეპარატის დედის რძეში გადასვლის შესახებ ზუსტი მონაცემების არარსებობის გამო.

განსაკუთრებული მითითებები:

* ავადმყოფები, რომლებიც მერკაცინს იღებენ, უნდა იმყოფებოდნენ ექიმის მკაცრი მეთვალყურეობის ქვეშ ამინოგლიკოზიდების შესაძლო ნეფრო- და ოტოტოქსიურობის გათვალისწინებით. ნეფრო- და ოტოტოქსიურობის რისკი მომატებულია ავადმყოფებში თირკმლის დარღვეული ფუნქციით;

* პრეპარატის მაღალი დოზების გამოყენების, და ასევე ხანგრძლივი მკურნალობის დროს. პრეპარატით მკურნალობისას ორგანიზმში დაშვებულ ნორმაზე მეტი კონცენტრაციის თავიდან აცილების მიზნით რეკომენდებულია მისი კონცენტრაციის განსაზღვრა სისხლის შრატში, რომელიც არ უნდა აღემატებოდეს 25 მკგ/მლ (თერაპიული კონცენტრაცია -15-25 მკგ/მლ-ია).

არ არის რეკომენდებული პრეპარატის გამოყენება 14 დღეზე უფრო მეტ ხანს, ვინაიდან მისი უსაფრთხოება ამ ვადის შემდეგ დადგენილი არაა.

* ოტოტოქსიურობის (ხმაური ყურებში, თავბრუსხვევა, სმენის დაქვეითება) და ნეფროტოქსიურობის ნიშნების გამოვლენისას საჭიროა პრეპარატის მიღების შეწყვეტა ან მისი დოზის კორეგირება.

* არ არის რეკომენდებული სხვა ამინოგლიკოზიდური ანტიბიოტიკებისა და სხვა ნეიროტოქსიური და ნეფროტოქსიური პრეპარატების ერთდროული ან თანმიმდევრობითი გამოყენება. პრეპარატ მერკაცინის და მარყუჟოვანი შარდმდენების (ფუროსემიდი, ურეგიტი), კარბენიცილინის, ცეფალოსპორინების, ამფოტერიცინი B-ს, ვანკომიცინის, მეთოქსიფლურანის, ენფლურანის, არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებების, რენტგენოკონტრასტული საშუალებების, პოლიმიქსინების ერთდროული დანიშვნისას იზრდება გვერდითი მოვლენების განვითარების საშიშროება.

* ფაქტორებს, რომლებიც ზრდიან გვერდითი მოვლენების განვითარების საშიშროებას, ასევე მიეკუთვნება ხანდაზმული ასაკი და დეჰიდრატაცია.

* ამინოგლიკოზიდური ანტიბიოტიკები სიფრთხილით გამოიყენება ისეთი კუნთოვანი დარღვევების მქონე ავადმყოფებში, როგორებიცაა: myasthenia gravis ან პარკინსონიზმი, ვინაიდან ანტიბიოტიკების ამ ჯგუფს შეუძლია გააძლიეროს კუნთების სისუსტე ნერვ-კუნთოვან გამტარობაზე კურარეს მსგავსი პოტენციური ეფექტის გამო.

* პრეპარატ მერკაცინის მიღებისას, ისევე,  როგორც სხვა ანტიბიოტიკების შემთხვევაში, შესაძლებელია მოხდეს არამგრძნობიარე მიკროორგანიზმებით კოლონიზაცია, რაც შესაბამისი მკურნალობის დანიშვნას მოითხოვს.

გამოყენება პედიატრიაში: მერკაცინი, სხვა ამინგლიკოზიდების მსგავსად, სიფრთხილით გამოიყენება ახალშობილებსა და დღენაკლულ ბავშვებში მათი შარდგამომყოფი სისტემის ჩამოუყალიბებლობის გამო.

ჭარბი დოზირება:

ჭარბი დოზირების ან ტოქსიური რეაქციის განვითარების შემთხვევაში, პრეპარატი ორგანიზმიდან გამოიდევნება პერიტონეალური დიალიზით ან ჰემოდიალიზით. სისხლში ამიკაცინის კონცენტრაციის შემცირებას ვაღწევთ ხანგრძლივი არტერიოვენოზური ჰემოფილტრაციის გზით.

ახალშობილებში შესაძლებელია გაცვლითი ტრანსფუზიის ჩატარება.

შენახვის პირობები:

პრეპარატი ინახება 15-25⁰C ტემპერატურაზე, მშრალ, სინათლისაგან დაცულ, ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას.

ვარგისიანობის ვადა: 3 წელი.

აფთიაქიდან გაცემის პირობები:

პრეპარატი გაიცემა ექიმის რეცეპტით.

საერთაშორისო დასახელება:

Thiamazole
სამკურნალო საშუალების შემადგენლობა:

მოქმედი ნივთიერება:  მეთიმაზოლი ( თიამაზოლი ).

1 ტაბლეტი შეიცავს 5 მგ მეთიმაზოლს ( თიამაზოლს ).

დამხმარე ნივთიერებები : კარტოფილის სახამებელი , კალციუმის სტეარატი , რაფინირებული შაქარი , ტალკი .

წამლის ფორმა: ტაბლეტები.

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი:

ანტითირეოიდული საშუალება , ხელს უშლის ფარისებრი ჯირკვლის ჰორმონების – თიროქსინისა და ტრიიოდთირონინის წარმოქმნას .

ფარმაკოლოგიური თვისებები . თირეოსტატული მოქმედების მექანიზმი განპირობებულია თიროქსინისა და ტრიიოდთირონინის წარმოქმნაში მონაწილე ფერმენტის აქტივობის ინჰიბირებით , თიროქსინის სეკრეციის შემცირებით .

პრეპარატი აწესრიგებს მეტაბოლურ პროცესებს ფარისებრ ჯირკვალში , ამცირებს ძირითად ცვლას ( რომელიც მომატებულია ფარისებრი ჯირკვლის ჰიპერფუნქციისას),  აჩქარებს ფარისებრი ჯირკვლიდან იოდიდების გამოყოფას , ზრდის ჰიპოფიზში თირეოტროპული ჰორმონის სინთეზს და გამოყოფას . ხანგრძლივი გამოყენებისას იწვევს თირეომასტიმულირებელი იმუნოგლობულინების გაქრობას .

ფარმაკოლოგიური მოქმედების ეფექტურობით აღემატება პროპილთიოურაცილს .

ფარმაკოლოგიური ეფექტი გამოვლინებას იწყებს 5 დღეში 40 მგ დოზის მიღებიდან.

შიგნით მიღების შემდეგ სწრაფად და პრაქტიკულად მთლიანად შეიწოვება კუჭ - ნაწლავის ტრაქტიდან . ბიოშეღწევადობა 93%- ს შეადგენს . მაქსიმალური კონცენტრაცია სისხლში მიიღწევა 0.4-1.2 საათის განმავლობაში. სისხლის ცილებს პრაქტიკულად არ უერთდება. კუმულირდება ფარისებრი ჯირკვალში. აღწევს დედის რძეში და მასში შეიძლება მიაღწიოს კონცენტრაციას, რომელიც შეესაბამება სისხლში არსებულ კონცენტრაციას. მეტაბოლიზდება ღვიძლში. ნახევრადგამოყოფის პერიოდი – 3-6 საათი. გამოიყოფა შარდით და ნაღვლის წვენთან ერთად. თირკმელებით 24-48 საათის განმავლობაში მოქმედი ნივთიერების 70% გამოიყოფა, თანაც 7-12% უცვლელი სახით.

ფარმაკოკინეტიკის მაჩვენებლები არ არის დამოკიდებული ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციურ მდგომარეობაზე.

პაციენტებში ღვიძლის უკმარისობით ნახევარგამოყოფის პერიოდი ხანგრძლივდება .

გამოყენების ჩვენებები:

დიფუზიური ტოქსიკური ჩიყვი, ფარისებრი ჯირკვლის ჰიპერფუნქცია, თირეოტოქსიკური კრიზი, ჰიპერთირეოზი ( ბაზედოვის დაავადება ); თირეოიდექტომიისათვის მომზადება; ჰიპერთირეოზის ოპერაციის შემდგომი რეციდივები; წინასწარი და შუალედური მკურნალობა რადიოაქტიური იოდით მკურნალობის დროს .

უკუჩვენებები:

პრეპარატი უკუნაჩვენებია ჰიპერმგრძნობელობისას მის ან თიოშარდოვანას წარმოებულების მიმართ, ჰიპოთირეოზის ( თირეოსტაზულებით მკურნალობის პროცესში განვითარებულის გარდა ), აგრანულოციტოზის დროს კარბიმაზოლით ან თიამაზოლის პრეპარატებით ადრე ჩატარებული თერაპიის დროს, გრანულოციტოპენიის ( მ . შ . ანამნეზში ), გამოხატული ლეიკოპენიის, ჩიყვის ძალიან დიდი ზომების , ფარისებრ ჯირკვალში კვანძების არსებობის ( დაავადების მძიმე პროგრესირებადი მიმდინარეობის შემთხვევების გარდა , როდესაც ოპერაცია დროებით შეუძლებელია ), ჩიყვის მკერდის უკან მდგომარეობის , მკურნალობის დაწყებამდე ქოლესტაზის , ორსულობის , ლაქტაციის დროს . 3 წლამდე ასაკის ბავშვები .

სიფრთხილე:

პრეპარატის გამოყენებამდე აუცილებელია ექიმთან კონსულტაცია .

შეზღუდვას პრეპარატის გამოყენებისათვის წარმოადგენს ღვიძლის უკმარისობა , ფარისებრი ჯირკვლის მსხვილი სტრუმები ტრაქეის სანათურის შევიწროვებით . ბოლო შემთხვევაში პრეპარატი ინიშნება მხოლოდ ხანმოკლე დროით და ლევოთიროქსინთან კომბინაციაში პაციენტის მდგომარეობის კონტროლით ( თირეოტროპული ჰორმონის დონის,  ტრაქეის სანათურის კონტროლი ).

ოპერაციისათვის მომზადებისას , როგორც პრეპარატის გამოყენების შედეგი , გამორიცხული არ არის ფარისებრი ჯირკვლიდან სისხლდენის განვითარება . ამის პრევენციისათვის ( რემისიის მიღწევისას ან მდგომარეობის მნიშვნელოვნად გაუმჯობესებისას ) პრეპარატის გამოყენება წყდება და ინიშნება იოდის პრეპარატები. ოპერაცია 2-3 კვირაში ტარდება .

რადიოაქტიური იოდის დაგეგმილ მიღებამდე არანაკლებ 5 დღით ადრე დიაგნოსტიკის ან თერაპიის მიზნით პრეპარატის გამოყენება უნდა შეწყდეს .

ჰიპოთირეოზის პროფილაქტიკისათვის ეუთირეოზის მიღწევისას დამატებით ინიშნება ლევოთიროქსინი ( სქემა " დააბლოკირე და ჩაანაცვლე "); ამ დროს რეკომენდებულია თავისუფალი თიროქსინის დონის კონტროლი .

ლაბორატორიული მაჩვენებლების კონტროლი . მკურნალობის პერიოდში აუცილებელია პერიფერიული სისხლის სურათის რეგულარული კონტროლი .

ორსულობა . პრეპარატის დანიშვნა შეიძლება მხოლოდ იმ შემთხვევაში , თუ მოსალოდნელი სარგებელი დედისათვის აღემატება შესაძლო რისკს ნაყოფისათვის . ამ შემთხვევაში პრეპარატი ინიშნება მინიმალურ ეფექტურ დოზებში , რომლებიც შესაძლებელს ხდის ფარისებრი ჯირკვლის ჰორმონების დონის ნორმის ზედა ზღვარზე შენარჩუნებას .

ზეგავლენა ავტოსატრანსპორტო საშუალებების მართვისა და მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე:

მონაცემები არ არსებობს .

ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან:

პრეპარატის კომბინირება არ შეიძლება ლეიკოპენიის გამომწვევ პრეპარატებთან : ამიდოპირინი და მისი ანალოგები, სულფანილამიდები.

პრეპარატის ეფექტურობას ზრდიან: ორგანიზმში იოდის უკმარისობა , ლითიუმის პრეპარატები , β - ადრენობლოკატორები ( განსაკუთრებით სუბტოტალური თირეოიდექტომიისათვის მომზადების პერიოდში ), რეზერპინი , ამიოდარონი , გენტამიცინი ; ამცირებენ – კალიუმის იოდიდი , იოდი ( საჭიროა მერკაზოლილ - ზდოროვიეს დოზის გაზრდა ). პრეპარატი ამცირებს ფარისებრი ჯირკვლის ქსოვილის მგრძნობელობას სხივური თერაპიის მიმართ , ანტიკოაგულანტების ეფექტურობას ( კუმარინი , ინდანდიონის წარმოებულები ); ზრდის β - ბლოკატორების კლირენსს . ლეიკოპენიის განვითარების რისკი მცირდება ლეიკოგენთან და ფოლის მჟავასთან ერთად გამოყენებისას .

იმ პაციენტებში , რომლებიც მერკაზოლილი - ზდოროვიეს იღებენ თირეოტოქსიკოზის სამკურნალოდ , ეუთირეოიდული მდგომარეობის მიღწევის შემდეგ შეიძლება საჭირო გახდეს ერთდროულად მიღებული პრეპარატების დოზების შეცვლა : საგულე გლიკოზიდების , ამინოფილინის დოზების შემცირება ; ვარფარინისა და სხვა ანტიკოაგულანტების დოზის მომატება ( კუმარინისა და ინდანდიონის წარმოებულები ). ამიოდარონთან ერთად დანიშვნისას შეიძლება საჭირო გახდეს მერკაზოლილ - ზდოროვიეს დოზის შემცირება .

გასათვალისწინებელია ის , რომ თირეოტოქსიკოზის დროს ჩქარდება სხვადასხვა სამკურნალო საშუალებების მეტაბოლიზმი და ელიმინაცია , რამაც შეიძლება საჭირო გახადოს დოზირების რეჟიმის კორექცია .

განსაკუთრებული მითითებები:

პაციენტმა უნდა იცოდეს , რომ თერაპიის პერიოდში ყელის ტკივილის , ჩაყლაპვის გაძნელების , სხეულის ტემპერატურის მომატების , სტომატიტის , ფურუნკულოზის განვითარების შემთხვევაში პრეპარატის გამოყენება უნდა შეწყდეს და აუცილებელია ექიმთან მიმართვა .

მკურნალობის დროს კანქვეშა სისხლჩაქცევების ან გაუგებარი გენეზის სისხლდენების , კანზე გენერალიზებული გამონაყარისა და ქავილის , ძლიერი ღებინებისა ან გულისრევის , სიყვითლის , ეპიგასტრიუმში ძლიერი ტკივილების და გამოხატული სისუსტის განვითარებისას აუცილებელია პრეპარატის გამოყენების შეწყვეტა .

მკურნალობის ნაადრევად შეწყვეტამ შეიძლება გამოიწვიოს დაავადების რეციდივი.

გამოყენების წესი და დოზები:

ინიშნება შიგნით , ჭამის შემდეგ , დაუღეჭავად , სითხის დაყოლებით .

საწყისი და ინდივიდუალური დოზები ინდივიდუალურად შეირჩევა . სადღეღამისო დოზა ინიშნება 1 მიღებად ან იყოფა 2-3 ერთჯერად დოზად . მკურნალობის დასაწყისში ერთჯერადი დოზები მიიღება დღის განმავლობაში მკაცრად განსაზღვრულ დროს .

შემანარჩუნებელი დოზა მიიღება 1 მიღებად საუზმის შემდეგ .

ჰიპერთირეოზი . მოზრდილებში მსუბუქი და საშუალო ფორმებისას ინიშნება 5 მგ (1 ტაბლეტი ) 3-4- ჯერ დღეში;

თირეოტოქსიკოზის მძიმე ფორმებისას – 10 მგ (2 ტაბლეტი ) 3-4- ჯერ დღეში . რემისიის დადგომის შემდეგ ( ჩვეულებრივ 3-6 კვირის შემდეგ ) სადღეღამისო დოზა 5-10 მგ - ით მცირდება ყოველ 5-10 დღეს და თანდათან შეირჩევა მინიმალური შემანარჩუნებელი დოზა მდგრადი თერაპიული ეფექტის მიღებამდე – 5 მგ (1 ტაბლეტი ) დღეში ერთხელ , დღეგამოშვებით ან 3 დღეში ერთხელ .

უმაღლესი დოზები მოზრდილებისათვის : ერთჯერადი – 10 მგ (2 ტაბლეტი ), სადღეღამისო – 40 მგ (8 ტაბლეტი ). მკურნალობის კურსი 1-2 წელი .

თირეოტოქსიკოზის მძიმე ფორმებისას შეიძლება დოზის გაზრდა 60 მგ - მდე დღეში 3-4 მიღებად , მდგომარეობის გაუმჯობესების შემდეგ ( ეუთირეოიდული მდგომარეობის მიღწევა ) შემანარჩუნებელი დოზა – 5-20 მგ / დღე .

მომზადება თირეოიდექტომიისათვის: მოზრდილებში ინიშნება 20-40 მგ (4-8 ტაბლეტი ) დღეში ფარისებრი ჯირკვლის ჰიპერფუნქციის სიმპტომების აღმოფხვრამდე ( ჩვეულებრივ – 3-4 კვირა , ცალკეულ შემთხვევებში – უფრო ხანგრძლივად ); მიღება წყდება 1 დღით ადრე ოპერაციამდე . ოპერაციისათვის მომზადების დროის შემცირების მიზნით დამატებით ინიშნება ß - ადრენობლოკატორები და იოდის პრეპარატები .

მომზადება რადიოაქტიური იოდით მკურნალობისათვის: მოზრდილებში ინიშნება 20-40 მგ (4-8 ტაბლეტი ) დღეში ეუთირეოიდული მდგომარეობის მიღწევამდე .

რადიოაქტიური იოდის მოქმედების ლატენტური პერიოდი ( სხივური თერაპიის შემდგომი პერიოდი ). მოზრდილებში ინიშნება დოზით 1.25-10 მგ დღეში და ლევოთიროქსინი მცირე დოზით .

იოდის პრეპარატის დანიშვნისას თირეოტოქსიკოზის პროფილაქტიკა ( იოდის შემცველი რენტგენოკონტრასტული საშუალებების გამოყენების შემთხვევების ჩათვლით ) ლატენტური თირეოტოქსიკოზის , ავტონომიური ადენომების ან ანამნეზში   თირეოტოქსიკოზის დროს . მოზრდილებში ინიშნება დოზით 10-20 მგ (2-4 ტაბლეტი ) დღეში და კალიუმის პერქლორატი დოზით 1 გ / დღე 8-10 დღის განმავლობაში იოდის შემცველი საშუალებების გამოყენებამდე .

13 წელზე უფროსი ასაკის ბავშვებში ინიშნება იმავე დოზებით , როგორც მოზრდილებში .

3-13 წლის ბავშვებში ინიშნება საწყისი დოზით 0.3-0.5 მგ / კგ / დღე , შემანარჩუნებელი დოზები – 0.2-0.3 მგ / კგ / დღე ( ერთჯერადად , დილით ჭამის შემდეგ ).

მაქსიმალური დოზა ბავშვებისათვის – 15 მგ დღეში (3 ტაბლეტი ). საჭიროების შემთხვევაში დამატებით ინიშნება ლევოთიროქსინი .

ორსულობის დროს ( მხოლოდ იმ შემთხვევაში , თუ მოსალოდნელი სარგებელი დედისათვის აღემატება შესაძლო რისკს ნაყოფისათვის ) ინიშნება მინიმალურ დოზებში 2.5-10 მგ დღეში . სადღეღამისო უმაღლესი დოზა – 10 მგ (2 ტაბლეტი ).

პრეპარატის ქრონიკული ჭარბი დოზის მიღების შემთხვევაში ვითარდება ჰიპოთირეოზი . სიმპტომები :

ღებინება , გულისრევა , ყაბზობა , სისუსტე , კანის სიმშრალე , თავის ტკივილი , ძილიანობა, აპათია , ასკეტიზმი , კუნთების ტკივილი , ქალებში მენსტრუალური ციკლის შეცვლა , სხეულის წონის მომატება , ფარისებრი ჯირკვლის გადიდება . რაიმე არასასურველი მოვლენების განვითარების შემთხვევაში აუცილებელია ექიმთან მიმართვა .

მკურნალობა : პრეპარატის გამოყენების შეწყვეტა . როგორც წესი , პრეპარატის გამოყენების შეწყვეტის შემდეგ აღინიშნება ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციის სპონტანური აღდგენა . ზოგიერთ შემთხვევაში ექიმს შეუძლია დანიშნოს ჩანაცვლებითი თერაპია .

გვერდითი ეფექტები . ნივთიერებათა ცვლის მხრივ : ჰიპოთირეოზი , ფარისებრი ჯირკვლის ჰიპერპლაზია , ცხელება ; იშვიათად – ინსულინური აუტოიმუნური სინდრომი სისხლში გლუკოზის კონცენტრაციის მკვეთრი შემცირებით .

კუჭ - ნაწლავის ტრაქტის მხრივ : ღებინება , გულისრევა , იშვიათად – გემოს შეგრძნების შექცევადი შეცვლა ; ძალიან იშვიათად – სანერწყვე ჯირკვლების ძლიერი გადიდება , ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა , ქოლესტაზური სიყვითლე , ჰეპატიტი . სისხლის სისტემის მხრივ : ლეიკოპენია , აგრანულოციტოზი ; იშვიათად – აპლასტიური ანემია , ჰიპოპროთრომბინემია , თრომბოციტოპენია ასიმპტომატური . ცენტრალური და პერიფერიული ნერვული სისტემის მხრივ : თავის ტკივილი , თავბრუსხვევა ; ძალიან იშვიათად – ნევრიტი , პოლინეიროპათია . ალერგიული რეაქციები : ქავილი , ჰიპერემია , გამონაყარი კანზე , იშვიათ შემთხვევებში – კვინკეს შეშუპება .

სხვა : ართრალგია , სისუსტე , სხეულის წონის მომატება ; იშვიათად – ოპერაციის შემდეგ ფარისებრი ჯირკვლიდან სისხლდენის მომატება , სხეულის ტემპერატურის მომატება ; ძალიან იშვიათად – ლიმფადენოპათია , მგლურასმაგვარი სინდრომი , ნეფრიტი .

პრეპარატი ჩვეულებრივ კარგი ამტანობით ხასიათდება . გვერდითი ეფექტების უმეტესობა დამოკიდებულია დოზაზე და ვითარდება მკურნალობის პირველი 4-8 კვირის განმავლობაში,  გვერდითი ეფექტების განვითარებისას საჭიროა დოზის შემცირება ან პრეპარატის გამოყენების შეწყვეტა .

რაიმე არასასურველი მოვლენების განვითარების შემთხვევაში აუცილებელია ექიმთან მიმართვა ( განსაკუთრებით ბავშვების მკურნალობისას ).

ვარგისიანობის ვადა:

5 წელი . შეფუთვაზე მითითებული ვარგისიანობის ვადის გასვლის შემდეგ პრეპარატის გამოყენება არ შეიძლება .

შენახვის პირობები:

ინახება მშრალ , სინათლისაგან დაცულ , ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას 8-25 ⁰C ტემპერატურაზე .

გამოშვების ფორმა:

50 ან 100 ტაბლეტი პლასტმასის კონტეინერში და კოლოფში .

გაცემის წესი:

რეცეპტით .

მწარმოებელი:

შპს " ფარმაცევტული კომპანია " ზდოროვიე "

უკრაინა , ხარკოვი ,

რეგისტრაციის მფლობელი და მწარმოებელი:

Sanovel Pharmaceutical Products Industry Inc.

შემადგენლობა:

პრეპარატის ერთი შემოგარსული ტაბლეტი შეიცავს:

აქტიური ნივთიერება:

კლარითრომიცინის (claritromycin) .................   250 მგ-ს.

დამხმარე ნივთიერებები: მღებავი აგენტები ( E 171, E 102), ნატრიუმის საქარინი და ვანილინი.

კლინიკო-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

მაკროლიდების ჯგუფის ანტიბაქტერიული საშუალება;

ფარმაკოლოგიური თვისებები:

კლარითრომიცინი ნახევრადსინთეზური მაკროლიდური ანტიბიოტიკია. მისი მოქმედების მექანიზმი განპირობებულია მიკროორგანიზმის უჯრედში ცილის სინთეზის დათრგუნვით 50 S რიბოსომულ სუბერთეულთან შეკავშირების ხარჯზე. in vitro პრეპარატის მთავარი მეტაბოლიტის - 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინის აქტივობა უმრავლესი მიკროორგანიზმების მიმართ კლარითრომიცინის მსგავსია, ხოლო in vivo იგი აძლიერებს ამ უკანასკნელის აქტივობას.

კლარითრომიცინის მიმართ მგრძნობიარეა აერობული და ანაერობული გრამდადებითი და გრამუარყოფითი მიკროორგანიზმების ფართო სპექტრი. იგი ეფექტურია Helicobacter pylori-ს მიმართ. ეს ეფექტი მჟავა PH- თან შედარებით ნეიტრალური PH-ის პირობებში უფრო ძლიერია. კლარითრომიცინი აგრეთვე აქტიურია MAC-ის მიმართ (Mycobacterium avium complex ).

კლარითრომიცინის ფარმაკოკინეტიკური მონაცემები იძლევა მისი ორჯერ დღეში მიღების საშუალებას. იგი სწრაფად შეიწოვება კუჭ- ნაწლავში და განიცდის „პირველი გავლის“ მეტაბოლიზმს. კლარითრომიცინის ბიოშეღწევადობა შეადგენს დაახლოებით 55%-ს.

საკვების მიღება უმნიშვნელოდ აფერხებს კლარითრომიცინის ტაბლეტების აბსორბციას და 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინის წარმოქმნას, თუმცა საკვები პრეპარატის საბოლოო აბსორბციის ხარისხზე არ მოქმედებს. ჯანმრთელ მოზრდილებში უზმოზე, რომლებიც პერორალურად იღებდნენ კლარითრომიცინს, პრეპარატის მაქსიმალური კონცენტრაცია პლაზმაში შეადგენს 0,6 მკგ/ლ და მიიღწევა 2 სთ-ს შემდეგ.

კლარითრომიცინის 250 მგ დოზით ყოველ 12 სთ-ში მიღებისას მისი წონასწორული კონცენტრაცია პლაზმაში აღინიშნება 2-3 დღეში. ამ დროს მაქსიმალური წონასწორული კონცენტრაციის Cmax -ის საშუალო სიდიდე შეადგენს 1 მკგ/მლ, პრეპარატის 500 მგ დოზით მიღებისას ყოველ 12 სთ-ში Cmax შეადგენს 2-3 მკგ/ლ, პრეპარატის 500მგ დოზით ყოველ 8 სთ-ში მიღებისას – 3-4 მკგ/მლ.

კლარითრომიცინის მთავარი მეტაბოლიტი – 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინი მაქსიმალურ კონცენტრაციას პლაზმაში აღწევს პრეპარატის 250მგ დოზის მიღებიდან დაახლოებით 2 სთ-ის შემდეგ და შეადგენს 0,7 მკგ/ლ. კლარითრომიცინის 250 მგ დოზით ყოველ 12 სთ-ში მიღებისას 14- ჰიდროქსიკლარითრომიცინის წონასწორული კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში მიიღწევა 2-3 დღეში. ამ დროს მაქსიმალური წონასწორული კონცენტრაციის საშუალო სიდიდე შეადგენს 0,6 მკგ/მლ, ხოლო პრეპარატის 500 მგ დოზით ყოველ 8-12 სთ-ში მიღებისას ეს სიდიდე 1 მკგ/მლ-ა. კლარითრომიცინს გააჩნია არასწორხაზოვანი დოზადამოკიდებული ფარმაკოკინეტიკა.

პრეპარატის ნახევრადგამოყოფის პერიოდი მისი 250 მგ დოზით ყოველ 12 სთ-ში მიღებისას შეადგენს საშუალოდ 3-4 საათს, ეს სიდიდე 5-7 საათამდე იზრდება პრეპარატის 500 მგ დოზით ყოველ 12 საათში მიღებისას. 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინის ნახევრადგამოყოფის პერიოდი კლარითრომიცინის 250 მგ დოზით ყოველ 12 საათში მიღების დროს შეადგენს 5-7 საათს, ხოლო 500 მგ დოზით ყოველ 12 საათში მიღებისას დაახლოებით 7 საათს.

250 მგ კლარითრომიცინის პერორალურად მიღებისას დოზის დაახლოებით 38% (კლარითრომიცინის სახით 18%) გამოიყოფა შარდთან და 40% (კლარითრომიცინის სახით 4%) განავალთან ერთად. პრეპარატის 250 ან 500 მგ დოზით ყოველ 12 საათში პერორალურად მიღებისას, 20 ან 30% შესაბამისად უცვლელი სახით გამოიყოფა შარდში 12 საათის განმავლობაში. შარდში აგრეთვე გამოიყოფა 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინი, მისი შემცველობა მიღებული 250-500მგ დოზის 10-15%-ს შეადგენს.

კლარითრომიცინი აღწევს კუჭის ლორწოვან გარსში. კლარითრომიცინის პროტონული ტუმბოს ინჰიბიტორებთან ერთად მიღებისას მატულობს მისი კონცენტრაცია კუჭის ქსოვილსა და ლორწოვანში.

ღვიძლის დაავადებების მქონე პაციენტებში კლარითრომიცინის წონასწორული კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში არ იცვლება. ამავე დროს ღვიძლის დაავადებები ამცირებს 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინის წარმოქმნას. კლარითრომიცინი და მისი მთავარი მეტაბოლიტი –14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინი ფართოდ ვრცელდებიან სხეულის ქსოვილებსა და სითხეებში. მაღალი უჯრედშიდა კონცენტრაციის გამო, ქსოვილებში მისი კონცენტრაცია უფრო მაღალია ვიდრე შრატში.

კლარითრომიცინის ანტიმიკრობული სპექტრი:

კლარითრომიცინი აქტიურია შემდეგი მიკროორგანიზმების უმრავლესი შტამების მიმართ in vivo და in vitro:

აერობული გრამდადებითი მიკროორგანიზმები: Staphylococcus aureus, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes.

აერობული გრამუარყოფითი მიკროორგანიზმები: HHaemophilus influenzae, Moraxella (Branhamella) catarrhalis, Helicobacter pylori.

მიკობაქტერიები: Mycobacterium kanzasii, Mycobacterium chelonae, Mycobacterium fortuitum, Mycobacterium avium complex (MAC), რომელიც შედგება Mycobacteruim avium და Mycobacterium intracellulare, ბეტა ლაქტამაზა არ მოქმედებს კლარითრომიცინის აქტივობაზე.

შენიშვნა: კლარითრომიცინის მიმართ მდგრადია მეტიცილინისადმი და ოქსაცილინისადმი მდგრადი სტაფილოკოკების შტამების უმრავლესობა.

კლარითრომიცინი აქტიურია in vitro შემდეგი მიკროორგანიზმების უმრავლესი შტამების მიმართ:

აერობული გრამდადებითი მიკროორგანიზმები: Listeria monocytogenus, Streptococcus agalactiae, Streptococci (C,F,G), Viridans group streptococci.

ანაერობული გრამდადებითი მიკროორგანიზმები: Clostridium perfringens, Peptococcus niger, Propionibacterium acnes.

აერობული გრამუარყოფითი მიკროორგანიზმები: Bordetella pertussis, Campylobacter jejuni, Legionela pneumophila, Neisseria gonorhoeae, Pasteurella multocida.

ანაერობული გრამუარყოფითი მიკროორგანიზმები: Bacteroides melaninogenicus.

სხვა აერობული მიკროორგანიზმები: Chlamydia trachomatis.

ჩვენებები:

კლარითრომიცინი ნაჩვენებია მის მიმართ მგრძნობიარე მიკროორგანიზმებით გამოწვეული ინფექციების სამკურნალოდ.

ზედა სასუნთქი გზების ინფექციები: ფარინგიტი/Streptococcus pyogenes-ით გამოწვეული ტონზილიტი, მწვავე მაქსილარული სინუსიტი.

ქვედა სასუნთქი გზების ინფექციები: Haemophilus influenzae, Streptococcus pneumoniae ან Moraxella catarrhalis-ით გამოწვეული ქრონიკული ბრონქიტის მწვავე ბაქტერიული გართულება, პნევმონია (გამომწვევი-Mycoplasma pneumoniae ან Streptococcus pneumoniae).

კანისა და კანქვეშა ქსოვილების გაურთულებელი ინფექციები (გამომწვევი Staphylococcus aureus, Streptococcus pyogenes). აბსცესები, როგორც წესი საჭიროებენ ქირურგიულ დრენირებას.

შემოფარგლული ან დისემინირებული მიკობაქტერიული ინფექციები (გამომწვევი Mycobacterium avium, Mycobacterium intracellulare), შემოფარგლული მიკობაქტერიული ინფექციები (გამომწვევი- Mycobacterium chelonae, Mycobacterium fortuitum, Mycobacterium kansasii).

პროტონული ტუმბოს ინჰიბიტორებთან ერთად კლარითრომიცინი ნაჩვენებია H.pylori-ს ერადიკაციისათვის თორმეტგოჯა ნაწლავის წყლულოვანი დაავადების დროს.

უკუჩვენებები:

- მომატებული მგრძნობელობა მაკროლიდების მიმართ;

-კლარითრომიცინის მიღება ცისაპრიდთან, პიმოზიდთან ან ტერფენადინთან ერთად;

-კლარითრომიცინის დანიშვნა გულის დაავადებების მქონე პაციენტებისათვის, რომლებიც მკურნალობენ ტერფენადინით (გულის შეგუბებითი უკმარისობა, არითმიები და ა. შ.);

-კლარითრომიცინის დანიშვნა პაციენტებში ელექტროლიტების დარღვეული ბალანსით.

უსაფრთხოების ზომები:

ფსევდომემბრანული კოლიტის შემთხვევები აღწერილია თითქმის ყველა ანტიმიკრობული პრეპარატის გამოყენების დროს კლარითრომიცინის ჩათვლით. ამიტომ აუცილებელია ამ დიაგნოზის განსაზღვრა პაციენტებში, რომლებსაც ანტიბაქტერიული პრეპარატის მიღების შემდეგ აღენიშნებათ დიარეა. ანტიბიოტიკების მიღება აზიანებს მსხვილი ნაწლავის ნორმალურ ფლორას, და შესაბამისად შესაძლოა შეუწყოს ხელი კლოსტრიდიების ზრდას.

კვლევები გვიჩვენებს, რომ Clostridium difficile-ს მიერ გამომუშავებული ტოქსინი „ანტიბიოტიკებთან დაკავშირებული კოლიტის“ უმთავრესი მიზეზია.

ფსევდომემბრანული კოლიტის დიაგნოზის დადგენის შემდეგ აუცილებელია სათანადო მკურნალობის დაწყება. ფსევდომემბრანული კოლიტის მსუბუქ შემთხვევებში საკმარისია პრეპარატის მიღების შეწყვეტა. საშუალო და მძიმე შემთხვევებში საჭიროა მკურნალობა სითხეებითა და ელექტროლიტებით, დიდი რაოდენობით ცილების მიწოდება, აგრეთვე მკურნალობა იმ ანტიბაქტერიული პრეპარატით, რომელიც კლინიკურად აქტიურია Clostridium difficile-ს მიმართ.

კლარითრომიცინი ძირითადად გამოიყოფა ღვიძლისა და თირკმელების საშუალებით. კლარითრომიცინის დოზის კორექცია საჭირო არ არის თირკმელების ნორმალური ფუნქციის მქონე და ღვიძლის დაავადების მქონე პაციენტებში. მაგრამ პაციენტებში თირკმელების ფუნქციის მწვავე დარღვევით, მიუხედავად იმისა არის თუ არა ღვიძლის ფუნქცია დარღვეული, საჭიროა დოზის შემცირება ან პრეპარატის მიღებებს შორის ინტერვალის გახანგრძლივება.

შესაძლებელია ჯვარედინი რეზისტენტობის განვითარება ლინკომიცინთან, კლინდამიცინთან და სხვა მაკროლიდებთან.

ორსულობა და ლაქტაცია:

კლარითრომიცინი ორსულებში ინიშნება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ არ არსებობს ალტერნატიული მკურნალობის საშუალება. ამ დროს აუცილებლად უნდა შეფასდეს მოსალოდნელი რისკი ნაყოფისათვის.

ცნობები კლარითრომიცინის უსაფრთხოების შესახებ ორსულებსა და ძუძუთი კვებაზე მყოფ ბავშვებში არ არსებობს. პრეპარატი გამოიყოფა დედის რძეში. გერიატრია: მოხუცებულ პაციენტებში თირკმელების ფუნქციის მწვავე დარღვევით საჭიროა დოზის კორექცია.

გვერდითი მოვლენები:

კლინიკური კვლევის დროს განვითარებული გვერდითი მოვლენების უმრავლესობა ატარებდა მსუბუქ და გარდამავალ ხასიათს. სხვა კლასიკურ მაკროლიდებთან შედარებით კლარითრომიცინის მიღებისას კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრიდან განვითარებული გვერდითი მოვლენები უფრო მცირეა. შესაძლებელია შემდეგი გვერდითი მოვლენების განვითარება: გლოსიტი, სტომატიტი, პირის ღრუს ლორწოვანის კანდიდოზი, დიარეა, გულისრევა, მუცლის ტკივილი, დისპეფსია და ღებინება, აგრეთვე თავის ტკივილი, გემოვნების შეცვლა. იშვიათ შემთხვევებში, ისევე როგორც სხვა მაკროლიდების გამოყენებისას, შესაძლებელია ღვიძლის ფერმენტების აქტივობის მომატება და ჰეპატოცელულური და/ ან ქოლესტაზური ჰეპატიტის განვითარება სიყვითლით ან მის გარეშე. ეს დარღვევები შესაძლოა მწვავედაც მიმდინარეობდეს, მაგრამ ისინი ატარებენ შექცევად ხასიათს.

კლინიკური კვლევის დროს კლარითრომიცინისა და ომეპრაზოლის ერთდროულად გამოყენებისას იშვიათ შემთხვევაში აღინიშნებოდა ენის ფერის დროებითი შეცვლა.

ადგილი ჰქონდა ალერგიულ რეაქციებს კანზე მსუბუქი გამონაყარისა და ჭინჭრის ციებიდან ანაფილაქსიისა და სტივენ- ჯონსონის სინდრომის იშვიათ შემთხვევებამდე.

ცენტრალური ნერვული სისტემის მხრიდან შესაძლებელია შემდეგი გვერდითი მოვლენების განვითარება: აგზნებადობა, თავბრუსხვევა, უძილობა, ღამის კოშმარები, ჰალუცინაციები, ფსიქოზები.

გულ- სისხლძარღვთა სისტემა: პაციენტებში გახანგრძლივებული QT-ინტერვალით შესაძლებელია განვითარდეს პარკუჭოვანი არითმიები, ტაქიკარდიისა და პარკუჭების თრთოლვა- ციმციმის სინდრომის ჩათვლით.

პაციენტებში იმუნური სისტემის დაავადებებით ანამნეზში გვერდითი მოვლენების განვითარების მიზეზის განსაზღვრა ძნელია.

იშვიათად გემოვნების გაუკუღმართებას თან სდევს ყნოსვის გაუკუღმართებაც.

იშვიათად აღინიშნება კბილების ფერის შეცვლა.

იმ შემთხვევაში თუ პაციენტი კლარითრომიცინთან ერთად მკურნალობს ინსულინით ან პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებებით შესაძლებელია ჰიპოგლიკემიის განვითარება.

სხვა პრეპარატებთან ურთიერთქმედება:

– კლარითრომიცინის თეოფილინსა და კარბამაზეპინთან ერთად მიღებისას აღინიშნება პლაზმაში ამ უკანასკნელის კონცენტრაციის ზომიერი, მაგრამ კლინიკურად მნიშვნელოვანი მომატება.

– სხვა მაკროლიდების მსგავსად კლარითრომიცინის მიღება პრეპარატებთან, რომელთა მეტაბოლიზმიც ხორციელდება ციტოქრომ P450 სისტემის საშუალებით, მნიშვნელოვნად ამაღლებს ამ პრეპარატების (მაგ. ვარფარინი, ტრაზოლამი, მიდაზოლამი, ლოვასტატინი, დიზოპირამიდი, ფინოპტინი, ციკლოსპორინი) კონცენტრაციას შრატში.

– ცისაპრიდის კლარითრომიცინთან ერთად მიღებისას აღინიშნება შრატში მისი კონცენტრაციის მომატება, რაც იწვევს QT- ინტერვალის შესაძლო გახანგრძლივებას, არითმიებს, პარკუჭოვან ტაქიკარდიას, ფიბრილაციას, და პარკუჭების თრთოლვა- ციმციმის სინდრომს. მსგავსი ეფექტები აღწერილია კლარითრომიცინის და პიმოზიდის ერთდროული გამოყენებისას.

– მაკროლიდებისა და ტერფენადინის ერთდროული გამოყენება იწვევს ამ უკანასკნელის კონცენტრაციის მომატებას, რასაც თან სდევს QT- ინტერვალის გახანგრძლივება, ტაქიკარდია, პარკუჭების ფიბრილაცია თრთოლვა- ციმციმის სინდრომის ჩათვლით.

– კლარითრომიცინის და დიგოქსინის ერთდროული მიღება იწვევს დიგოქსინის კონცენტრაციის მომატებას შრატში. მკურნალობის პროცესში საჭიროა შრატში დიგოქსინის კონცენტრაციის კონტროლი.

– კლარითრომიცინის, ინდინავირის, რიტონავირის და საქვინავირის ერთდროული მიღება აძლიერებს კლარითრომიცინის მეტაბოლიზმს.

– აივ - ინფიცირებულ პაციენტებში კლარითრომიცინის მიღება ზიდოვიდინთან ერთად იწვევს ამ უკანასკნელის წონასწორული კონცენტრაციის შემცირებას.

– კლარითრომიცინის და ომეპრაზოლის ერთდროული მიღება ცვლის თითოეულის ფარმაკოკინეტიკას მაგრამ, მიუხედავად ამისა დოზის კორექცია საჭირო არ არის.

დოზირება და მიღების წესი:

კლარითრომიცინის რეკომენდებული დოზები მოზრდილებისთვის:

მიკობაქტერიებით გამოწვეული ინფექციები: რეკომენდებული საწყისი დოზაა 500 მგ ორჯერ დღეში. თუ 3-4 კვირის მანძილზე არ აღინიშნება

კლინიკური ან ლაბორატორიული გაუმჯობესება შესაძლებელია დოზის გაზრდა 1000 მგ-მდე ორჯერ დღეში. დისემინირებული MAC ინფექციების დროს მკურნალობა გრძელდება კლინიკურ ან ლაბორატორიულ გაუმჯობესებამდე. კლარითრომიცინის მიიღება სხვა ანტისბაქტერიულ პრეპარატებთან ერთად მიკობაქტერიული ინფექციებისას, ტუბერკულოზის გარდა. გადაწყვეტილებას მკურნალობის გაგრძელების შესახებ იღებს ექიმი.

H. pylori-ს ერადიკაცია თორმეტგოჯა ნაწლავის წყლულით დაავადებულ პაციენტებში: მარილმჟავას წარმოქმნის მაბლოკირებელ პრეპარატებთან კომბინაციაში კლარითრომიცინის რეკომენდებული დოზა შეადგენს 500 მგ-ს 3 -ჯერ დღეში 14 დღის განმავლობაში.

ჭარბი დოზირების მკურნალობა:

ჭარბი დოზირების შემთხვევაში შესაძლოა აღინიშნოს დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრიდან. ალერგიული რეაქციების კუპირება ხორციელდება კუჭის ამორეცხვით და სიმპტომატური მკურნალობით. ჰემოდიალიზი და პერიტონეალური დიალიზი არაეფექტურია კლარითრომიცინის ელიმინაციისათვის სისხლიდან.

სხვა ფორმები:

მერისტატი - სანოველი 500 მგ, 5 და 14 შემოგარსული ტაბლეტი;

მერისტატი - სანოველი 125 მგ/5 მლ გრანულები პერორალური სუსპენზიისთვის;

მერისტატი - სანოველი 250 მგ/5 მლ გრანულები პერორალური სუსპენზიისთვის

შენახვის პირობები:

პრეპარატი ინახება მშრალ ადგილას ოთახის ტემპერატურაზე 30°C- მდე,

ბავშვებისაგან დაცულ ადგილას.

ვარგისიანობის ვადა: 3 წელი.

გაიცემა ექიმის რეცეპტით.

პრეპარატის მიღებამდე გაეცანით ინსტრუქციას.

რეგისტრაციის მფლობელი და მწარმოებელი: Sanovel Pharmaceutical

Products Industry Inc.

შემადგენლობა:

წყალში გახსნის შემდეგ 5 მლ სუსპენზია შეიცავს 125 მგ კლარითრომიცინს. (claritromycin)

არააქტიური ნივთიერებები: კალიუმის სორბატი, ხილის არომატი, ტიტანის დიოქსიდი.

კლინიკო-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

მაკროლიდების ჯგუფის ანტიბაქტერიული საშუალება

ფარმაკოლოგიური თვისებები:

კლარითრომიცინი ნახევრადსინთეზური მაკროლიდური ანტიბიოტიკია. მისი მოქმედების მექანიზმი განპირობებულია მიკროორგანიზმის უჯრედში ცილის სინთეზის დათრგუნვით 50 S რიბოსომულ სუბერთეულთან შეკავშირების ხარჯზე. in vitro პრეპარატის მთავარი მეტაბოლიტის - 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინის აქტივობა უმრავლესი მიკროორგანიზმების მიმართ კლარითრომიცინის მსგავსია, ხოლო in vivo იგი აძლიერებს ამ უკანასკნელის აქტივობას.

- კლარითრომიცინის მიმართ მგრძნობიარეა აერობული და ანაერობული გრამდადებითი და გრამუარყოფითი მიკროორგანიზმების ფართო სპექტრი. იგი ეფექტურია Helicobacter pylori-ს მიმართ. ეს ეფექტი მჟავა pH- თან შედარებით ნეიტრალური pH-ის პირობებში უფრო ძლიერია. კლარითრომიცინი აგრეთვე აქტიურია MAC-ის მიმართ (Mycobacterium avium complex ).

- კლარითრომიცინის ფარმაკოკინეტიკური მონაცემები იძლევა მისი ორჯერ დღეში მიღების საშუალებას. იგი სწრაფად შეიწოვება კუჭ- ნაწლავში და განიცდის “პირველი გავლის” მეტაბოლიზმს. კლარითრომიცინის ბიოშეღწევადობა შეადგენს დაახლოებით 55%-ს. საკვების მიღება უმნიშვნელოდ აფერხებს კლარითრომიცინის ტაბლეტების აბსორბციას და 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინის წარმოქმნას, თუმცა საკვები პრეპარატის საბოლოო აბსორბციის ხარისხზე არ მოქმედებს. ჯანმრთელ მოზრდილებში უზმოზე, რომლებიც პერორალურად იღებდნენ კლარითრომიცინს, პრეპარატის მაქსიმალური კონცენტრაცია პლაზმაში შეადგენს 0,6 მკგ/ლ და მიიღწევა 2 სთ-ს შემდეგ. კლარითრომიცინის 250 მგ დოზით ყოველ 12 სთ-ში მიღებისას მისი წონასწორული კონცენტრაცია პლაზმაში აღინიშნება 2-3 დღეში. ამ დროს მაქსიმალური წონასწორული კონცენტრაციის Cmax -ის საშუალო სიდიდე შეადგენს 1 მკგ/მლ, პრეპარატის 500 მგ დოზით მიღებისას ყოველ 12 სთ-ში Cmax შეადგენს 2-3 მკგ/ლ, პრეპარატის 500მგ დოზით ყოველ 8 სთ-ში მიღებისას - 3-4 მკგ/მლ.

- კლარითრომიცინის მთავარი მეტაბოლიტი – 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინი მაქსიმალურ კონცენტრაციას პლაზმაში აღწევს პრეპარატის 250მგ დოზის მიღებიდან დაახლოებით 2 სთ-ის შემდეგ და შეადგენს 0,7 მკგ/ლ. კლარითრომიცინის 250 მგ დოზით ყოველ 12 სთ-ში მიღებისას 14- ჰიდროქსიკლარითრომიცინის წონასწორული კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში მიიღწევა 2-3 დღეში. ამ დროს მაქსიმალური წონასწორული კონცენტრაციის საშუალო სიდიდე შეადგენს 0,6 მკგ/მლ, ხოლო პრეპარატის 500 მგ დოზით ყოველ 8-12 სთ-ში მიღებისას ეს სიდიდე 1 მკგ/მლ-ა.

- კლარითრომიცინს გააჩნია არასწორხაზოვანი დოზადამოკიდებული ფარმაკოკინეტიკა.

პრეპარატის ნახევრადგამოყოფის პერიოდი მისი 250 მგ დოზით ყოველ 12 სთ-ში მიღებისას შეადგენს საშუალოდ 3-4 საათს, ეს სიდიდე 5-7 საათამდე იზრდება პრეპარატის 500 მგ დოზით ყოველ 12 საათში მიღებისას. 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინის ნახევრადგამოყოფის პერიოდი კლარითრომიცინის 250 მგ დოზით ყოველ 12 საათში მიღების დროს შეადგენს 5-7 საათს, ხოლო 500 მგ დოზით ყოველ 12 საათში მიღებისას დაახლოებით 7 საათს.

- 250 მგ კლარითრომიცინის პერორალურად მიღებისას დოზის დაახლოებით 38% (კლარითრომიცინის სახით 18%) გამოიყოფა შარდთან და 40% (კლარითრომიცინის სახით 4%) განავალთან ერთად. პრეპარატის 250 ან 500 მგ დოზით ყოველ 12 საათში პერორალურად მიღებისას, 20 ან 30% შესაბამისად უცვლელი სახით გამოიყოფა შარდში 12 საათის განმავლობაში. შარდში აგრეთვე გამოიყოფა 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინი, მისი შემცველობა მიღებული 250-500მგ დოზის 10-15%-ს შეადგენს.

კლარითრომიცინი აღწევს კუჭის ლორწოვან გარსში. კლარითრომიცინის პროტონული ტუმბოს ინჰიბიტორებთან ერთად მიღებისას მატულობს მისი კონცენტრაცია კუჭის ქსოვილსა და ლორწოვანში.

- ღვიძლის დაავადებების მქონე პაციენტებში კლარითრომიცინის წონასწორული კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში არ იცვლება. ამავე დროს ღვიძლის დაავადებები ამცირებს 14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინის წარმოქმნას. კლარითრომიცინი და მისი მთავარი მეტაბოლიტი_14-ჰიდროქსიკლარითრომიცინი ფართოდ ვრცელდებიან სხეულის ქსოვილებსა და სითხეებში. მაღალი უჯრედშიდა კონცენტრაციის გამო, ქსოვილებში მისი კონცენტრაცია უფრო მაღალია ვიდრე შრატში.

კლარითრომიცინის ანტიმიკრობული სპექტრი:

კლარითრომიცინი აქტიურია შემდეგი მიკროორგანიზმების უმრავლესი შტამების მიმართ in vivo და in vitro:

აერობული გრამდადებითი მიკროორგანიზმები: Staphylococcus aureus, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes.

აერობული გრამუარყოფითი მიკროორგანიზმები: Haemophilus influenzae, Moraxella (Branhamella) catarrhalis, Helicobacter pylori.

მიკობაქტერიები:: Mycobacterium kanzasii, Mycobacterium chelonae, Mycobacterium fortuitum, Mycobacterium avium complex (MAC),  რომელიც შედგება Mycobacteruim avium და Mycobacterium intracellulare, ბეტა ლაქტამაზა არ მოქმედებს კლარითრომიცინის აქტივობაზე.

შენიშვნა: კლარითრომიცინის მიმართ მდგრადია მეტიცილინისადმი და ოქსაცილინისადმი მდგრადი სტაფილოკოკების შტამების უმრავლესობა.

კლარითრომიცინი აქტიურიაin vitro შემდეგი მიკროორგანიზმების უმრავლესი შტამების მიმართ:

აერობული გრამდადებითი მიკროორგანიზმები: Listeria monocytogenus, Streptococcus agalactiae, Streptococci (C,F,G), Viridans group streptococci.

ანაერობული გრამდადებითი მიკროორგანიზმები: Clostridium perfringens, Peptococcus niger, Propionibacterium acnes.

აერობული გრამუარყოფითი მიკროორგანიზმები: Bordetella pertussis, Campylobacter jejuni, Legionela pneumophila, Neisseria gonorhoeae, Pasteurella multocida.

ანაერობული გრამუარყოფითი მიკროორგანიზმები: Bacteroides melaninogenicus.

სხვა აერობული მიკროორგანიზმები: Chlamydia trachomatis.

ჩვენებები:

კლარითრომიცინი ნაჩვენებია მის მიმართ მგრძნობიარე მიკროორგანიზმებით გამოწვეული ინფექციების სამკურნალოდ.

- ზედა სასუნთქი გზების ინფექციები: (ფარინგიტი, ტონზილიტი, სინუსიტი).

- ქვედა სასუნთქი გზების ინფექციები (ბრონქიტი, პნევმონია)

- შუა ყურის მწვავე ანთება.

- კანისა და კანის სტრუქტურების ინფექციები (იმპეტიგო, ფოლიკულიტი, ცელულიტი, აბსცესები)

- შემოფარგლული ან დისემინირებული მიკობაქტერიული ინფექციები (გამომწვევი Mycobacterium avium, Mycobacterium intracellulare),  შემოფარგლული მიკობაქტერიული ინფექციები (გამომწვევი- Mycobacterium chelonae, Mycobacterium fortuitum, Mycobacterium kansasii).

უკუჩვენებები:

- მომატებული მგრძნობელობა მაკროლიდების მიმართ;

-კლარითრომიცინის მიღება ცისაპრიდთან, პიმოზიდთან ან ტერფენადინთან ერთად;

-კლარითრომიცინის დანიშვნა გულის დაავადებების მქონე პაციენტებისათვის, რომლებიც მკურნალობენ ტერფენადინით (გულის შეგუბებითი უკმარისობა, არითმიები და ა. შ.);

-კლარითრომიცინის დანიშვნა პაციენტებში ელექტროლიტების დარღვეული ბალანსით.

უსაფრთხოების ზომები:

- ფსევდომემბრანული კოლიტის შემთხვევები აღწერილია თითქმის ყველა ანტიმიკრობული პრეპარატის გამოყენების დროს კლარითრომიცინის ჩათვლით. ამიტომ აუცილებელია ამ დიაგნოზის განსაზღვრა პაციენტებში, რომლებსაც ანტიბაქტერიული პრეპარატის მიღების შემდეგ აღენიშნებათ დიარეა.

- ანტიბიოტიკების მიღება აზიანებს მსხვილი ნაწლავის ნორმალურ ფლორას, და შესაბამისად შესაძლოა შეუწყოს ხელი კლოსტრიდიების ზრდას.

კვლევები გვიჩვენებს, რომ Clostridium difficile-ს მიერ გამომუშავებული ტოქსინი “ანტიბიოტიკებთან დაკავშირებული კოლიტის” უმთავრესი მიზეზია.

- ფსევდომემბრანული კოლიტის დიაგნოზის დადგენის შემდეგ აუცილებელია სათანადო მკურნალობის დაწყება. ფსევდომემბრანული კოლიტის მსუბუქ შემთხვევებში საკმარისია პრეპარატის მიღების შეწყვეტა. საშუალო და მძიმე შემთხვევებში საჭიროა მკურნალობა სითხეებითა და ელექტროლიტებით, დიდი რაოდენობით ცილების მიწოდება, აგრეთვე მკურნალობა იმ ანტიბაქტერიული პრეპარატით, რომელიც კლინიკურად აქტიურია Clostridium difficile-ს მიმართ.

- კლარითრომიცინი ძირითადად გამოიყოფა ღვიძლისა და თირკმელების საშუალებით. კლარითრომიცინის დოზის კორექცია საჭირო არ არის თირკმელების ნორმალური ფუნქციის მქონე და ღვიძლის დაავადების მქონე პაციენტებში. მაგრამ პაციენტებში თირკმელების ფუნქციის მწვავე დარღვევით, მიუხედავად იმისა არის თუ არა ღვიძლის ფუნქცია დარღვეული, საჭიროა დოზის შემცირება ან პრეპარატის მიღებებს შორის ინტერვალის გახანგრძლივება.

- შესაძლებელია ჯვარედინი რეზისტენტობის განვითარება ლინკომიცინთან, კლინდამიცინთან და სხვა მაკროლიდებთან.

ორსულობა და ლაქტაცია

კლარითრომიცინი ორსულებში ინიშნება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ არ არსებობს ალტერნატიული მკურნალობის საშუალება. ამ დროს აუცილებლად უნდა შეფასდეს მოსალოდნელი რისკი ნაყოფისათვის.

ცნობები კლარითრომიცინის უსაფრთხოების შესახებ ორსულებსა და ძუძუთი კვებაზე მყოფ ბავშვებში არ არსებობს. პრეპარატი გამოიყოფა დედის რძეში. გერიატრია: მოხუცებულ პაციენტებში თირკმელების ფუნქციის მწვავე დარღვევით საჭიროა დოზის კორექცია.

გვერდითი მოვლენები:

კლინიკური კვლევის დროს განვითარებული გვერდითი მოვლენების უმრავლესობა ატარებდა მსუბუქ და გარდამავალ ხასიათს. სხვა კლასიკურ მაკროლიდებთან შედარებით კლარითრომიცინის მიღებისას კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრიდან განვითარებული გვერდითი მოვლენები უფრო მცირეა. შესაძლებელია შემდეგი გვერდითი მოვლენების განვითარება:

გლოსიტი, სტომატიტი, პირის ღრუს ლორწოვანის კანდიდოზი, დიარეა, გულისრევა, მუცლის ტკივილი, დისპეფსია და ღებინება, აგრეთვე თავის ტკივილი, გემოვნების შეცვლა. იშვიათ შემთხვევებში, ისევე როგორც სხვა მაკროლიდების გამოყენებისას, შესაძლებელია ღვიძლის ფერმენტების აქტივობის მომატება და ჰეპატოცელულური და/ ან ქოლესტაზური ჰეპატიტის განვითარება სიყვითლით ან მის გარეშე. ეს დარღვევები შესაძლოა მწვავედაც მიმდინარეობდეს, მაგრამ ისინი ატარებენ შექცევად ხასიათს.

კლინიკური კვლევის დროს კლარითრომიცინისა და ომეპრაზოლის ერთდროულად გამოყენებისას იშვიათ შემთხვევაში აღინიშნებოდა ენის ფერის დროებითი შეცვლა.

ადგილი ჰქონდა ალერგიულ რეაქციებს კანზე მსუბუქი გამონაყარისა და ჭინჭრის ციებიდან ანაფილაქსიისა და სტივენ-ჯონსონის სინდრომის იშვიათ შემთხვევებამდე.

ცენტრალური ნერვული სისტემის მხრიდან შესაძლებელია შემდეგი გვერდითი მოვლენების განვითარება: აგზნებადობა, თავბრუსხვევა, უძილობა, ღამის კოშმარები, ჰალუცინაციები, ფსიქოზები.

გულ - სისხლძარღვთა სისტემა: პაციენტებში გახანგრძლივებული QT-ინტერვალით შესაძლებელია განვითარდეს პარკუჭოვანი არითმიები, ტაქიკარდიისა და პარკუჭების თრთოლვა- ციმციმის სინდრომის ჩათვლით.

პაციენტებში იმუნური სისტემის დაავადებებით ანამნეზში გვერდითი მოვლენების განვითარების მიზეზის განსაზღვრა ძნელია.

იშვიათად გემოვნების გაუკუღმართებას თან სდევს ყნოსვის გაუკუღმართებაც.

იშვიათად აღინიშნება კბილების ფერის შეცვლა.

იმ შემთხვევაში თუ პაციენტი კლარითრომიცინთან ერთად მკურნალობს ინსულინით ან პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებებით შესაძლებელია ჰიპოგლიკემიის განვითარება.

სხვა პრეპარატებთან ურთიერთქმედება:

კლარითრომიცინის თეოფილინსა და კარბამაზეპინთან ერთად მიღებისას აღინიშნება პლაზმაში ამ უკანასკნელის კონცენტრაციის ზომიერი, მაგრამ კლინიკურად მნიშვნელოვანი მომატება.

სხვა მაკროლიდების მსგავსად კლარითრომიცინის მიღება პრეპარატებთან, რომელთა მეტაბოლიზმიც ხორციელდება ციტოქრომ P450 სისტემის საშუალებით, მნიშვნელოვნად ამაღლებს ამ პრეპარატების (მაგ. ვარფარინი, ტრაზოლამი, მიდაზოლამი, ლოვასტატინი, დიზოპირამიდი, ფინოპტინი, ციკლოსპორინი) კონცენტრაციას შრატში.

ცისაპრიდის კლარითრომიცინთან ერთად მიღებისას აღინიშნება შრატში მისი კონცენტრაციის მომატება, რაც იწვევს QT- ინტერვალის შესაძლო გახანგრძლივებას, არითმიებს, პარკუჭოვან ტაქიკარდიას, ფიბრილაციას, და პარკუჭების თრთოლვა- ციმციმის სინდრომს. მსგავსი ეფექტები აღწერილია კლარითრომიცინის და პიმოზიდის ერთდროული გამოყენებისას. მაკროლიდებისა და ტერფენადინის ერთდროული გამოყენება იწვევს ამ უკანასკნელის კონცენტრაციის მომატებას, რასაც თან სდევს QT- ინტერვალის გახანგრძლივება, ტაქიკარდია, პარკუჭების ფიბრილაცია თრთოლვა- ციმციმის სინდრომის ჩათვლით.

კლარითრომიცინის და დიგოქსინის ერთდროული მიღება იწვევს დიგოქსინის კონცენტრაციის მომატებას შრატში. მკურნალობის პროცესში საჭიროა შრატში დიგოქსინის კონცენტრაციის კონტროლი.

კლარითრომიცინის, ინდინავირის, რიტონავირის და საქვინავირის ერთდროული მიღება აძლიერებს კლარითრომიცინის მეტაბოლიზმს.

აივ - ინფიცირებულ პაციენტებში კლარითრომიცინის მიღება ზიდოვიდინთან ერთად იწვევს ამ უკანასკნელის წონასწორული კონცენტრაციის შემცირებას.

კლარითრომიცინის და ომეპრაზოლის ერთდროული მიღება ცვლის თითოეულის ფარმაკოკინეტიკას მაგრამ, მიუხედავად ამისა დოზის კორექცია საჭირო არ არის.

დოზირება და მიღების წესი:

კლარითრომიცინის რეკომენდებული დოზა ბავშვებისათვის შეადგენს 7,5მგ/კგ 2 ჯერ დღეში.

მერისტატი - სანოველი 125მგ/5მლ პერორალური სუსპენზია რეკომენდებულია 20 კგ-მდე წონის ბავშვებისათვის. შესაბამისი დოზა ეძლევათ გრადუირებული პიპეტით ყოველ 12 სთ-ში. (იხილეთ ინსტრუქცია ხსნარის მომზადებისა და გრადუირებული პიპეტის გამოყენების შესახებ).

მკურნალობის ხანგრძლივობა შეადგენს 5-10 დღეს დაავადების შესაბამისად. სტრეპტოკოკული ინფექციებისას მკურნალობის ხანგრძლივობა შეადგენს არაუმცირეს 10 დღეს. პრეპარატის დანიშვნა შესაძლებელია საკვებთან ერთად ან მის გარეშე.

ბავშვებში თირკმელების დაავადებით (კრეატინინის კლირენსი

შეანჯღრიეთ ბოთლი ყოველი მიღების წინ.

ჭარბი დოზირების მკურნალობა:

ჭარბი დოზირების შემთხვევაში შესაძლოა აღინიშნოს დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრიდან. ალერგიული რეაქციების კუპირება ხორციელდება კუჭის ამორეცხვით და სიმპტომატური მკურნალობით. ჰემოდიალიზი და პერიტონეალური დიალიზი არაეფექტურია კლარითრომიცინის ელიმინაციისათვის სისხლიდან.

შეფუთვა:

მერისტატი - სანოველი 125მგ/5მლ სუსპენზია, შეიცავს 1750მგ კლარითრომიცინს გრანულების სახით, რომელთა წყალში გახსნის შედეგად მიიღება 70მლ სუსპენზია, გრადუირებული პიპეტი, პლასტმასის ამპულა, რომელიც შეიცავს 37 მლ გასუფთავებულ წყალს.

სხვა ფორმები:

მერისტატი - სანოველი 500 მგ, 5 და 14 შემოგარსული ტაბლეტი;

მერისტატი - სანოველი 250 მგ, 10 და 14 შემოგარსული ტაბლეტი;

მერისტატი - სანოველი 250 მგ/5 მლ გრანულები პერორალური სუსპენზიისთვის

შენახვის პირობები:

გრანულები ინახება ოთახის ტემპერატურაზე 30°C- მდე ბავშვებისაგან დაცულ ადგილას. წყალში გახსნის შემდეგ სუსპენზია სტაბილურია 14 დღის განმავლობაში ოთახის ტემპერატურაზე 30°C- მდე.

ვარგისიანობის ვადა: 2 წელი.

გაიცემა ექიმის რეცეპტით.

პრეპარატის მიღებამდე გაეცანით ინსტრუქციას.

ინსტრუქცია ხსნარის მომზადებისა და გრადუირებული პიპეტის გამოყენების შესახებ:

- ჩაასხით წყალი ბოთლში და კარგად შეანჯღრიეთ;

- აიღეთ პიპეტი;

- ხსნარის დამზადების შემდეგ ბოთლს მოხსენით თავსახური;

- ამოიღეთ პიპეტით ხსნარის ის რაოდენობა, რომელიც შეესაბამება ბავშვის

წონას;

- ამოიღეთ პიპეტი ბოთლიდან და მიეცით ბავშვს, შესაძლებელია კოვზით;

- გარეცხეთ პიპეტი ანადუღარი გაციებული წყლით და ისევ შეინახეთ ბოთლში.

ლიცენზიის მფლობელი და მწარმოებელი: ალი რაიფ ილაჩ სანაე ა.შ.,/სტამბული/თურქეთი

შემადგენლობა:

მეპრილის თითო ტაბლეტი შეიცავს აქტიური ნივთიერების სახით 1 მგ გლიმეპირიდს და მღებავი ნივთიერების სახით ყვითელ რკინის ოქსიდს (E172) და ინდიგოს კარმინს (E132).

ფარმაკოლოგიური თვისებები:

ფარმაკოდინამიკური თვისებები:

მეპრილი პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებაა, რომელიც მიეკუთვნება სულფანილშარდოვანას წარმოებულებს. ასტიმულირებს კუჭქვეშა ჯირკვლის β–უჯრედების მიერ ინსულინის სეკრეციას, ამცირებს სისხლში გლუკოზის კონცენტრაციას, გარდა ამისა მეპრილს გააჩნია შაქრის შემცირების მექანიზმი, რომელიც არ არის დაკავშირებული კუჭქვეშა ჯირკვლის ფუნქციასთან. პრეკლინიკური და კლინილური კვლევები ადასტურებს, რომ მეპრილი ზრდის პერიფერიული ქსოვილების მგრძნობელობას ინსულინის მიმართ. შაქრის დონის შემცირების მექანიზმი, ისევე როგორც სხვა სულფანილშარდოვანას წარმოებულებისა, ბოლომდე შესწავლილი არ არის.

მეპრილის მცირე დოზის (0.5-0.6მგ) ერთჯერადი მიღების შემდეგ ჯანმრთელ მოხალისეებში, გამოვლინდა მისი სუსტი ჰიპოგლიკემიური ეფექტი. გლიმეპირიდის ჰიპოგლიკემიური ეფექტი ყველა საკონტროლო ჯგუფში გრძელდებოდა 24 სთ-ის განმავლობაში.

ექსპერიმენტის დროს არ იქნა გამოვლენილი განსხვავება ეფექტის მხრივ პრეპარატის ერთჯერად და ორჯერად მიღებას შორის. პრეპარატის ეფექტი არ არის დამოკიდებული ასაკზე, სქესზე, რასაზე და პაციენტის წონაზე. მეპრილი აკონტროლებს შაქრის დონეს სისხლში ლიპოპროტეიდულ პროფილზე ზემოქმედების გარეშე, ინსულინრეზისტენტული შაქრიანი დიაბეტით (II ტიპი) დაავადებულ პირებში.

ფარმაკოკინეტიკური თვისებები:

მეპრილი per os მიღების შემდეგ მთლიანად (100%) შეიწოვება კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან. პრეპარატის ერთჯერადი მიღების შემდეგ (ჯანმრთელი მოხალისეები), ასევე მრავალჯერადი მიღების შემდეგ (II ტიპის შაქრიანი დიაბეტით დაავადებული პირები) გამოვლინდა, რომ პრეპარატი შეიწოვება მიღებიდან 1სთ-ის განმავლობაში და აღწევს მაქსიმალურ კონცენტრაციას (Cmax) 2-3 სთ-ში. პრეპარატის ნახევარდაშლის პერიოდი შეადგენს 5-8 სთ-ს. საკვებთან ერთად მიღების შემთხვევაში (Cmax) იზრდება 12%-ით, ასევე მცირდება (Cmax) საშუალო მაჩვენებლები 9%-ით. პრეპარატი უკავშირდება პლაზმის ცილებს 99%-ით.

მეპრილი მთლიანად მეტაბოლიზდება ორგანიზმში ოქსიდაციის გზით. მეტაბოლიზმის შედეგად წარმოქმნილი 2 ძირითადი მეტაბოლიტი (MI-მეპრილის ჰიდროქსილირებული წარმოებული და M2-კარბოქსილირებული წარმოებული) გამოიყოფა შარდთან ერთად 60% 7 დღის განმავლობაში. ძირითადი ნაწილი 40% გამოიყოფა ფეკალურ მასებთან ერთად. მეპრილის მოლეკულა შარდის და განავლის ანალიზებში არ იქნა აღმოჩენილი.

ჩვენებები: გამოიყენება ინსულინდამოუკიდებელი შაქრიანი დიაბეტის (ტიპი II) დროს, დიეტოთერაპიისა და ფიზიკური დატვირთვის უეფექტობის შემთხვევაში.

უკუჩვენებები: I ტიპის ინსულინდამოკიდებული შაქრიანი დიაბეტი, დიაბეტური კეტოაციდოზი, დიაბეტური პრეკომა და კომა, მომატებული მგრძნობელობა მეპრილის ან მისი რომელიმე კომპონენტის მიმართ, სხვა სულფანილშარდოვანას წარმოებულებისა და სულფანილამიდური პრეპარატების მიმართ.

განსაკუთრებული მითითებები:

ადეკვატური დიეტა, რეგულარული და საკმარისი ფიზიკური დატვირთვა, აუცილებლობის შემთხვევაში სხეულის მასის შემცირება, ისევე მნიშვნელოვანია სისხლში შაქრის კონტროლის ოპტიმალური კონტროლისათვის, როგორც მეპრილის რეგულარული მიღება.

სისხლში შაქრის არასაკმარისი შემცირების კლინიკური ნიშნებია (ჰიპერგლიკემია): შარდვის გახშირება, ძლიერი წყურვილი, პირისა და კანის სიმშრალე. პრეპარატის დანიშვნის შემდეგ ექიმმა უნდა მიაწოდოს ინფორმაცია პაციენტს დიეტისა და ფიზიკური დატვირთვის აუცილებლობის შესახებ. მკურნალობის პირველ დღეებში შეიძლება მოიმატოს ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკმა, რაც მოითხოვს განსაკუთრებულ დაკვირვებას. ჰიპოგლიკემიის განვითარების ხელშემწყობ ფაქტორებს მიეკუთვნება:

- ექიმთან პაციენტის არასაკმარისი ურთიერთობა;

-არასრულფასოვანი, არარეგულარული კვება;

-ნახშირწყლების მოხმარებასა და ფიზიკურ დატვირთვას შორის დისბალანსი.

-ჩვეული დიეტის შეცვლა;

-ალკოჰოლის მოხმარება, განსაკუთრებით არარეგულარული კვების დროს.

-თირკმელებისს ფუნქციის მოშლა;

-ღვიძლის ფუნქციის მოშლა;

-მეპრილის პერედოზირება;

-ენდოკრინული სისტემის განსაზღვრული არაკომპესატორული დაავადებები, ნახშირწყლოვანი ცვლის მოშლით (მაგ: ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციის მოშლა, ჰიპოფიზის უკმარისობა ან თირკმელზედა ჯირკვლის ქერქის უკმარისობა);

-სხვა სამკურნალო საშუალებების ერთდროული მიღება.

ექიმი უნდა იყოს ინფორმირებული ზემოთ აღნიშნული ფაქტორების და ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდების შესახებ, რადგან ისინი მოითხოვენ პაციენტზე მკაცრ დაკვირვებას. ჰიპოგლიკემიის რისკ-ფაქტორების არსებობის შემთხვევაში, საჭიროა მეპრილის დოზისა და მკურნალობის სქემის შეცვლა. ეს აუცილებელია აგრეთვე პაციენტის ცხოვრების წესის შეცვლისა და ინტერკურენტული დაავადების არსებობის შემთხვევაში.

- ხანშიშესულ პაციენტებში ჰიპოგლიკემიის სიმპტომები შეიძლება არ გამოვლინდეს ან გამოვლინდეს უმნიშვნელოდ, ასევე პაციენტებში რომელთაც აქვთ ვეგეტატიური ნევროპათია ან იღებენ β-ადრენობლოკატორებს, კლონიდინს, რეზერპინს, გუანიტიდინს ან სხვა სიმპათოლიზიურ საშუალებებს.

- ჰიპოგლიკემიის კუპირება შეიძლება ნახშირწყლების დაუყოვნებელი მიღებით (გლუკოზა ან შაქრის ნატეხი, ხილის ტკბილი წვენი ან ჩაი), ამასთან დაკავშირებით ავადმყოფს ყოველთვის უნდა ჰქონდეს თან მინიმუმ 20 გ. გლუკოზა.

- შაქრის შემცვლელები არაეფექტურია ჰიპოგლიკემიის მკურნალობაში.

სულფანილშარდოვანას სხვა პრეპარატების გამოყენებიდან ცნობილია, რომ მიუხედავად დასაწყისში წარმატებული ეფექტისა და ჰიპოგლიკემიის კუპირებისა, მოსალოდნელია რეციდივი. ამასთან დაკავშირებით აუცილებელია მუდმივი დაკვირვება პაციენტზე. მძიმე ჰიპოგლიკემია მოითხოვს გადაუდებელ მკურნალობას, ხოლო მძიმე შემთხვევებში ჰოსპიტალიზაციას.

- თუ დიაბეტიან ავადმყოფს მკურნალობს სხვადასხვა ექიმი (მაგ: უბედური შემთხვევის დროს სტაციონარში მოხვედრისას, მივლინების დროს) პაციენტმა უნდა შეატყობინოს თავისი დაავადებისა და ჩატარებული მკურნალობის შესახებ.

- სტრესულ სიტუაციებში (მაგ: ტრავმის, ქირუგიული ჩარევის, ცხელების დროს) შეიძლება აუცილებელი გახდეს პაციენტის დროებით ინსულინოთერაპიაზე გადაყვანა. მეპრილით მკურნალობის დროს აუცილებელია შაქრის რეგულარული კონტროლი სისხლსა და შარდში, ასევე გლიკოზირილებული ჰემოგლობინის კონცეტრაციის მაჩვენებლები. მცირეა მონაცემები მეპრილის გამოყენების შესახებ თირკმლის და ღვიძლის უკმარისობით დაავადებულ პაციენტებში (მათ შორის ჰემოდიალიზზე მყოფი). ამიტომ ასეთი პაციენტები საჭიროა გადავიყვანოთ ინსულინზე.

ორსულობის პერიოდი: ვინაიდან მეპრილი უარყოფითად მოქმედებს ნაყოფზე, მისი გამოყენება ორსულობის დროს უკუნაჩვენებია. ორსულობის არსებობის შემთხვევაში პაციენტი უნდა გადავიდეს ინსულინოთერაპიაზე.

ლაქტაციის პერიოდი: ექსპერიმენტულ კვლევებში დადგენილია, რომ მეპრილი გამოიყოფა დედის რძით და უარყოფით ზეგავლენას ახდენს ახალშობილზე. ამასთან დაკავშირებით მეპრილი არ ენიშნებათ ქალებს ლაქტაციის პერიოდში, ავადმყოფი გადაყვანილ უნდა იქნეს ინსულინზე ან შეწყვიტოს ძუძუთი კვება.

სატრანსპორტო საშუალებათა მართვის შესაძლებლობა: მკურნალობის დასაწყისში, ერთი პრეპარატიდან სხვა პრეპარატზე გადასვლის დროს ან მეპრილის არარეგულარული გამოყენებისას შეიძლება ადგილი ჰქონდეს პაციენტის ყურადღებისა და ფსიქომოტორული რეაქციების შენელებას, განპირობებულს ჰიპო- ან ჰიპერგლიკემიით. ამან შესაძლოა უარყოფითად იმოქმედოს ავტოტრანსპორტისა და სხვა მექანიკური საშუალებების მართვაზე.

გვერდითი მოვლენები:

ნივთიერებათა ცვლის მხრივ: ჰიპოგლიკემია. ჰიპოგლიკემიის შესაძლო სიმპტომები: თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა, შიმშილის გრძნობა, მომატებული ოფლიანობა, ტრემორი, ტაქიკარდია, არტერიული ჰიპერტენზია, ტკივილი გულის არეში, არითმია, გულისრევა, ღებინება, შიშის გრძნობა, ძილის დარღვევა, შფოთვა, აგრესიულობა, ყურადღების კონცეტრაციის დარღვევა, ფსიქომოტორული რეაქციების შენელება, აპათია, დეპრესია, ძილიანობა, მეტყველების მოშლა, აფაზია, მხედველობის მოშლა, მგრძნობელობის დარღვევა, პარეზები, დელირიუმი, ცენტრალური გენეზის კრუნჩხვები, ცნობიერების მოშლა, ცნობიერების დაკარგვა-კომა, ზედაპირული სუნთქვა და ბრადიკარდია. ჰიპოგლიკემიის მძიმე ფორმის კლინიკური ნიშნები, ჰგავს თავის ტვინში სისხლის მიმოქცევის მოშლის მწვავე ფორმას. ყველა აღნიშნული სიმპტომი ქრება ჰიპოგლიკემიის კუპირებისთანავე.

მხედველობის ორგანოთა მხრივ: მკურნალობის დროს (განსაკუთრებით დასაწყისში), შეიძლება გამოვლინდეს მხედველობის ტრანზიტორული მოშლა, სისხლში შაქრის დონის ცვლილებით განპირობებული.

კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ: ზოგჯერ აღინიშნება გულისრევა, ღებინება, სიმძიმისა და დისკომფორტის შეგრძნება ეპიგასტრიუმის არეში, ტკივილი მუცელში, დიარეა, იშვიათად (ღვიძლის ტრანსამინაზების აქტივობის მომატება) ქოლესტაზი, სიყვითლე, ჰეპატიტი (ღვიძლის უკმარისობა).

სისხლმბადი ორგანოების მხრივ: შეიძლება აღინიშნოს სერიოზული ცვლილებები. იშვიათად თრომბოციტოპენია, და განსაკუთრებულ შემთხვევებში ლეიკოპენია, ჰემოლიზური ანემია ან ერითროციტოპენია, გრანულოციტოპენია, აგრანულოციტოზი ან პანციტოპენია.

სხვა გვერდითი მოვლენები: ზოგჯერ ქავილი, ჭინჭრის ციება, გამონაყარი. ასეთი რეაქციები, როგორც წესი გამოხატულია ზომიერად, მაგრამ შესაძლებელია პროგრესირება და თან ახლდეს არტერიული წნევის ვარდნა, დისპნოე, ანაფილაქსიური შოკის განვითარება. ჭინჭრის ციების გამოხატვის შემთხვევაში უნდა მიმართოთ ექიმს. ერთეულ შემთხვევაში - ალერგიული ვასკულიტი, ფოტოსენსიბილიზაცია, სისხლის შრატში ნატრიუმის დონის შემცირება.

ვინაიდან ზოგიერთი გვერდითი მოვლენა, როგორიცაა: ჰიპოგლიკემია, სისხლის სურათის სერიოზული ცვლილება, მძიმე ალერგიული რეაქციები, ღვიძლის უკმარისობა შეიძლება გახდეს სიცოცხლისათვის

საშიში, ამიტომ მათი განვითარების შემთხვევაში აუცილებლად საჭიროა ექიმის ინფორმირება და ექიმის რეკომენდაციამდე პრეპარატის მიღების შეწყვეტა.

მოულოდნელი რეაქციების განვითარების შემთხვევაში მიმართეთ თქვენს მკურნალ ექიმს.

სხვა პრეპარატებთან ურთიერთქმედება:

ჰიპოგლიკემიური ეფექტის გაძლიერება და ამასთან ჰიპოგლიკემიის განვითარება შეიძლება აღინიშნოს მეპრილისა და ინსულინის ან სხვა პერორალური ჰიპოგლიკემიური პრეპარატების, აგფ ინჰიბიტორის, ალოპურინოლის, ანაბოლური სტეროიდების და მამაკაცის სასქესო ჰორმონების, ქლორამფენიკოლის, კუმარინის წარმოებულების, ციკლოფოსფამიდის, დიზოპირამიდის, ფენფლურამინის, ფიბრატამის, ფლუოქსეტინის, გუანეტიდინის, იზოფოსფამიდის, მაო-ს ინჰიბიტორების, მიკონაზოლის, პენტოქსიფინილის (პარენტერალურად მაღალი დოზების მიღებისას), აზაპროპაზონის, ოქსიფენბუტაზონის, პრობენიციდის, ქინოლონების, სალიცილატების, სულფინპირაზონის, სულფანილამიდების, ტეტრაციკლინის, ტრიტოკვალინის ერთდროული მიღებისას.

ჰიპოგლიკემიური ეფექტის შემცირება და მასთან დაკავშირებული შაქრის დონის მომატება სისხლში შეიძლება აღინიშნოს მეპრილისა და აცეტაზოლამიდის, ბარბიტურატების, კორტიკოსტეროიდების, დიაზოქსიდის, დიურეტიკების, ადრენალინის და სხვა სიმპტომატიკური საშუალებების, გლუკაგონის, საფაღარათო საშუალებების (ხანგრძლივი მიღებისას), ნიკოტინის მჟავის (მაღალი დოზებით), ესტროგენების და პროგესტოგენების, ფენოთიაზინის, ფენიტინის, რიფამპიცინის, ფარისებური ჯირკვლის ჰორმონების ერთდროული მიღების დროს. H₂-ბლოკატორებმა, კლონიდინმა და რეზერპინმა შეიძლება გააძლიეროს ან შეამციროს მეპრილის ჰიპოგლიკემიური ეფექტი.

β -ადრენობლოკატორები ამცირებენ გლუკოზის მიმართ ტოლერანტობას. ამან შეიძლება გააუარესოს შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ პაციენტებში ნივთიერებათა ცვლის დარღვევის კომპენსატორული მექანიზმები. გარდა ამისა β-ადრენობლოკატორებმა შეიძლება გაზარდონ ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკი.

ისეთმა სიმპათოლიზიურმა საშუალებებმა, როგორიცაა β-ადრენობლოკატორები, კლონიდინი, გუანიდინი და რეზერპინი, შესაძლებელია გამოიწვიოს ჰიპოგლიკემიის კლინიკური ნიშნების შესუსტება ან არ არსებობა.

ალკოჰოლის ერთჯერადი ან ქრონიკული მოხმარება, როგორც აძლიერებს ასევე ამცირებს მეპრილის ჰიპოგლიკემიურ ეფექტს.

მეპრილის მიღების ფონზე შეიძლება აღინიშნოს კუმარინის წარმოებულების მოქმედების გაძლიერება ან შემცირება.

მიღების წესი და დოზირება:

მეპრილის დოზა განისაზღვრება გლუკოზის დონით სისხლში.

პრეპარატის საწყის და შემანარჩუნებელ დოზას არჩევენ ინდივიდუალურად, სისხლსა და შარდში შაქრის დონის რეგულარული კონტროლის საფუძველზე. საჭიროა შეირჩეს გლიმეპრიდის ყველაზე მცირე დოზა, რომელსაც შეუძლია გააკონტროლოს ნებისმიერი მეტაბოლური ცვლილებები.

მეპრილით მკურნალობა საჭიროა დაიწყოს და ჩატარდეს ერთი ექიმის მიერ. მეპრილის მიღება საჭიროა დადგენილი დოზითა და დადგენილ დროს. პრეპარატის მიღების გამოტოვების ანაზღაურება დაუშვებელია შემდგომი მიღების დოზის გაზრდით.

ექიმმა და პაციენტმა წინასწარ უნდა შეიმუშავონ ზომები ასეთი შეცდომების დაშვების შემთხვევაში (მაგ: პრეპარატის ან საკვების მიღების გამოტოვება) ან იმ სიტუაციებისათვის, როცა პრეპარატის მიღება ვერ ხერხდება დადგენილ დროზე. პაციენტმა აუცილებლად უნდა აცნობოს ექიმს პრეპარატის ზედმეტი დოზის მიღების შემთხვევაში.

პრეპარატის საწყის და შემანარჩუნებელ დოზას ადგენენ შაქრის რეგულარული კონტროლის საფუძველზე სისხლსა და შარდში.

საწყისი დოზა და დოზის შერჩევა:

მკურნალობის დასაწყისში ინიშნება მეპრილის 1მგ დღეში 1-ჯერ. (არ არის საჭირო 2მგ-ზე გადასვლა). საჭიროების შემთხვევაში დღიური დოზა შეიძლება გაიზარდოს თანდათანობით შაქრის კონტროლის გათვალისწინებით (1-2 კვირის ინტერვალით), შემდეგი სქემით 1მგ-2მგ-3მგ-4მგ-6მგ და(განსაკუთრებულ შემთხვევებში)-8მგ.

დღიური დოზის დიაპაზონი კარგად კონტროლირებადი შაქრიანი დიაბეტით დაავადებული პაციენტებისათვის:

შეადგენს 1-დან 4 მგ-ს. მხოლოდ ერთეულ შემთხვევაში მიიღწევა თერაპიული ეფექტი 6მგ-ზე მეტი დოზით.

დოზის კორექცია:

პრეპარატის მიღების დრო და ჯერადობა განისაზღვრება ექიმის მიერ პაციენტის ცხოვრების ტიპის განსაზღვრის საფუძველზე. როგორც წესი დღიურ დოზას ნიშნავენ ერთჯერადად უშუალოდ საუზმის მიღების წინ, ან (თუ დღიური დოზა არ იქნა მიღებული) საკვების პირველ მიღებამდე. აუცილებელია, რომ მეპრილის მიღების შემდეგ პაციენტმა მიიღოს საკვები.

მეორე დოზის შერჩევა:

შაქრიანი დიაბეტის კომპენსაციის მიღწევის შემდგომ იზრდება მგრძნობელობა ინსულინის მიმართ. ამასთან დაკავშირებით მეპრილის მიმართ მოთხოვნა შეიძლება შემცირდეს. ჰიპოგლიკემიის თავიდან ასაცილებლად საჭიროა მეპრილის დოზის შემცირება ან პრეპარატის მოხსნა. მეპრილის დოზის კორექცია საჭიროა პაციენტის სხეულის მასის ცვლილებისას ან ცხოვრების წესის შეცვლისას ან სხვა ფაქტორების შემთხვევაში, რომლებიც განაპირობებენ ჰიპო ან ჰიპერგლიკემიის განვითარების რისკის ზრდას.

მკურნალობის ხანგრძლივობა:

როგორც წესი მეპრილის მიღება საჭიროა ხანგრძლივად.

სხვა პერორალური ჰიპოგლიკემიური პრეპარატიდან მეპრილზე გადაყვანა:

არ არსებობს ზუსტი შესაბამისობა მეპრილისა და სხვა პერორალური ჰიპოგლიკემიური პრეპარატების დოზებს შორის.

სხვა პრეპარატებიდან მეპრილზე გადაყვანის შემთხვევაში, ამ უკანასკნელის დოზა შეადგენს 1მგ-ს.(იმ შემთხვევაშიც კი, როცა სხვა პრეპარატის დოზა იყო მაქსიმალური). აუცილებელია გავითვალისწინოთ მანამდე მიღებული ჰიპოგლიკემიური პრეპარატის ეფექტის ხარისხი და ხანგრძლივობა. შეიძლება საჭირო გახდეს პრეპარატის მიღების დროებითი შეწყვეტა ადიტივური ეფექტის თავიდან ასაცილებლად, რომელიც სწევს ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკს.

გამოყენება ინსულინთან კომბინაციაში:

იმ შემთხვევაში, როცა ვერ ხერხდება მეპრილის მაქსიმალური დოზებით შაქრის დონის ნორმალიზება სისხლში, შესაძლებელია მისი კომბინაცია ინსულინთან.

კომბინირებული მკურნალობის დასაწყისისათვის გლუკოზის დონე სისხლის პლაზმაში არ უნდა იყოს 150მგ/მლ –ზე ნაკლები. მეპრილის ოპტიმალური დოზირება შეადგენს 8მგ-ს დილით უზმოზე დღეში ერთხელ. ინსულინით მკურნალობა იწყება მინიმალური დოზით, შემდგომში თანდათან მომატების შესაძლებლობით, შაქრის კონტროლის ქვეშ.

მცირეა მონაცემები მეპრილის ეფექტურობის შესახებ 16 წლამდე ასაკის პირებში.

მეპრილის გამოყენებისას  პაციენტებში თირკმლისა და/ან ღვიძლის უკმარისობით ნახეთ “განსაკუთრებული მითითებები”.

მეპრილის ტაბლეტი მიიღება მთლიანად, დაუღეჭავად, საკმარისი რაოდენობის სითხესთან ერთად.

ჭარბი დოზირება:

ჭარბი დოზირების შემთხვევაში საჭიროა მკურნალი ექიმის ინფორმირება. აუცილებელია დაკვირვება ავადმყოფის გულისცემასა და სუნთქვაზე. კომის განვითარების შემთხვევაში, როგორც ჰიპოგლიკემიის შედეგისა, აუცილებელია ავადმყოფის ჰოსპიტალიზება. საჭიროა ხელოვნური ღებინების გამოწვევა, კუჭის ამორეცხვა და გააქტივებული ნახშირის დანიშვნა.

შენახვის პირობები:

ინახება არა უმეტეს 25ºC –ზე, ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას.

ვარგისიანობის ვადა: 2 წელი

სხვა ფარმაკოლოგიური დოზირებები:

მეპრილი 2მგ ტაბლეტი.

მეპრილი 3მგ ტაბლეტი.

არ მიიღება ექიმის დანიშნულების გარეშე.