საერთაშორისო დასახელება:

GLUCAGON

მწარმოებელი: NOVO NORDISK

მოქმედი ნივთიერება: გლუკაგონის ჰიდროქლორიდი

კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

ანტიდიაბეტური საშუალება

შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა:

ლიოფილიზირებული ფხვნილი საინექციო ხსანრის მოსამზადებლად: ფლაკონში, გამხსნელთან ერთად კომპლექტში

1 ფლ.

გლუკაგონის ჰიდროქლორიდი ........ 1 მგ

ფარმაკოლოგიური მოქმედება:

პრეპარატი შეიცავს გენური ინჟინერიით მიღებულ ადამიანის გლუკაგონ–ცილოვან პეპტიდურ ჰორმონს, რომელიც არის ინსულინის ფიზიოლოგიური ანტაგონისტი, მონაწილეობს ნახშირწყლოვან ცვლაში.

გლუკაგონი აძლიერებს ღვიძლში გლიკოგენის დაშლას გლუკოზო–6–ფოსფატამდე (გლუკოგენოლიზი), რის შედეგადაც მატულობს სისხლში გლუკოზის კონცენტრაცია.

გლუკაგონი არაეფექტურია იმ ავადმყოფთა სამკურნალოდ, რომელთა ღვიძლში გლოკოგენის მარაგი არ არის. ამ მიზეზით გლუკაგონი ნაკლებ ეფექტურია ან არაეფექტური ავადმყოფებისათვის უზმოზე ან ავადმყოფებისათვის თირკმელზედა ჯირკვლის უკმარისობით, ქრონიკული ჰიპოგლიკემიით ან  ალკოჰოლით გამოწვეული ჰიპოგლიკემიისას.

ადრენალინისაგან განსხვავებით, გლუკაგონი კუნთის ფოსფორილაზაზე არ ახდენს გავლენას და ამიტომ არ თანამონაწილეობს  ჩონჩხის კუნთების გლიკოგენით მდიდარი მარაგიდან ნახშირწყლების გადატანაში. გლიკოგენი ასტიმულირებს კატექოლამინების გამოყოფას.

ფეოქრომოციტომის დროს გლუკაგონი პროვოცირებას უკეთებს  დიდი რაოდენობით კატექოლამინების გამოყოფას სიმსივნიდან, რაც იწვევს არტერიული წნევის მომატებას. გლუკაგონი აქვეითებს კუჭ–ნაწლავის გლუვი მუსკულატურის კუმშვის უნარს.

პრეპარატის მოქმედება იწყება ვენაში შეყვანიდან 1 წუთის შემდეგ, გრძელდება 5–20 წუთი დოზაზე და ორგანიზმზე დამოკიდებულების მიხედვთ.

მძიმე ჰიპოგლიკემიის დროს გლუკაგონის მოქმედება სისხლში გლუკოზის შემცველობაზე გრძელდება 10 წუთს.

ფარმაკოკინეტიკა:

მეტაბოლური კლირენსის სიჩქარე შეადგენს 10მლ/კგ/წთ.

გლუკაგონი მეტაბოლიზდება ფერმენტული გზით სისხლის პლაზმაში და ორგანოებში, რომელშიც იგი განაწილებულია.

მეტაბოლიზმის ძირითადი ადგილია – ღვიძლი და თირკმელები. გლუკაგონის ნახევარგამოყოფის პერიოდი შეადგენს 3–6 წამს.

ჩვენებები:

• მძიმე ჰიპოგლიკემიური მდგომარეობა(სისხლში გლუკოზის დაბალი შემცველობა);
• ჰიპოგლიკემია, გამოწვეული შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულებში ინსულინის ინექციის ან ტაბლეტირებული ჰიპოგლიკემიური პროდუქტების მიღების შემდეგ.

მიღების წესები:

საინექციო ხსნარის მოსამზადებლად 1მგ. (1ME) ლიოფილიზატს ხსნიან 1მლ გამხსნელში.

მიღებული ხსნარის შეყვანა შეიძლება კანქვეშ, კუნთში, ან ვენაში.

სამედიცინო პერსონალის მიერ შეიყვანება 1მგ (მოზრდილები და ბავშვები 25კგ–ზე მეტი წონით ან 6–8 წელზე უფროსი) ან 0.5 მგ (ბავშვები 25კგ–ზე ნაკლები ან 6–8 წელზე უმცროსი) კანქვეშ, კუნთში ან ვენაში.

ინექციიდან 10–წთ–ის განმავლობაში პაციენტი  გონზე მოდის, მას შემდეგ რაც ცნობიერება დაუბრუნდება განმეორებითი ჰიპოგლიკემიის ასაცილებლად უნდა მიეცეს ნახშირწყლებით მდიდარი საჭმელი; თუ 10 წთ–ის განმავლობაში არ აღგდგება ცნობიერება, მაშინ აუცილებელია ვენაში გლუკოზის შეყვანა.

არასამედიცინი პერსონალის მიერ პრეპარატის შეყვანა:

წესები იგივეა, როგორც ზემოთ არის მითითებული, გლუკაგონის ინექცია კეთდება კანქვეშ ან თეძოს ზედა გარეთა კუნთში. გონზე მოსვლის შემდეგ უნდა მიეცეს შაქარი, განმეორებითი ჰიპოგლიკემიის ასაცილებლად.

მძიმე ფორმის ჰიპოგლიკემიისას აუცილებელია სამედიცინო დახმარება.

გვერდითი მოქმედება:

მძიმე გვერდითი მოქმედება იშვიათია.

საჭმლის მომნელებელი სისტემის მხრივ: ზოგჯერ შეიძლება განვითარდეს გულისრევა, ღებინება, განსაკუთრებით თუ 1მგ–ზე მეტი იქნა შეყვანილი ან სწრაფი შეყვანის შემდეგ (1 წუთზე ნაკლებ დროში).

გულ–სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ: ხანმოკლე ტაქიკარდია, არტერიული წნევის ტრანზიტორული მომატება.

იმუნური სისტემის მხრივ: მაღალი მიმღებლომა ანაფილაქსიური შოკის ჩათვლით.

თუ ავადმყოფს აღენიშნა რომელიმე გვერდითი რეაქცია, მათ შორის ზემოთ აღნისნულისგან განსხვავებულიც, მაგრამ სავარაუდოდ ამ მედიკამენტისგან გამოწვეული, უნდა ეცნობოს მკურნალ ექიმს.

ჭარბი დოზირება:

დოზის გადაჭარბებისას შესაძლებელია ღებინება, გულისრევა, დიარეა, ჰიპოკალიემია, ტაქიკარდია, არტერიული წნევის გაზრდა.

მკურნალობა სიმპტომატურია. საჭიროა კალიუმის მუდმივი კონტროლი და საჭიროების შემთხვევაში მისი კორექცია.

ფორსირებული დიიურეზისა და ჰემოდიალიზის გამოყენება ნაკლებ ეფექტურია.ღებინების შემთხვევაში საჭიროა რეჰიდრატაცია და კალიუმის დანაკარგის შევსება.

სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება:

– ბეტა–ადრენობლოკატორის ფონზე პრეპარატმა შეიძლება გამოიწვიოს  გამოხატული ტაქიკარდია და არტერიული წნევის მომატება.

– ინსულინი: გლუკაგონი მოქმედებს ინსულინის საპირისპიროდ (ინსულინი გლუკაგონის ანტაგონისტია).

– ინდომეტაცინი: ერთდროული გამოყენებისას გლუკაგონმა შეიძლება სისხლში გლუკოზის შემცველობის მატების უნარი დაკარგოს და ჰიპოგლიკემიაც კო გამოიწვიოს.

– ვარფარინი: ერთდროული გამოყენებისა ანტიკოაგულანტი ვარფარინის მოქმედება შეიძლება გაძლიერდეს.

შენახვის პირობები და ვადა:

2 წელი;

არ გამოიყენოთ ვადის ამოწურვის შემდეგ.

საერთაშორისო დასახელება:

GLYCEROL

მწარმოებელი: Thornton & Ross Ltd

მოქმედი ნივთიერება: გლიცეროლი

კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

საფაღარათო; განავლოვანი მასების დამარბილებელი საშუალება.

შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა:

სუპოზიტორიები: შეფუთვაში 12 ც.

1 სუპ.

გლიცეროლი ..........   4 გ

ჩვენებები:

• სხვადასხვა გენეზის ყაბზობა – ფუნქციონალური ფსიქოგენური, ასაკობრივი (მათ შორის რექტალური კოპროსტაზი ხანშიშესულებში და მოხუცებულებში);
• მოძრაობის შეზღუდვის დროს;
• ორსულობისას და ლაქტაციისას;
• პროფილაქტიკისთვის იმ ავადმყოფებში, რომელთაც დეფეკაციისას არ შეუძლიათ გაჭინთვა, მათ შორის, მტკივნეული თრომბირებული ბუასილისას, პერიანალური აბსცესი, ანორექტალური სტენოზი, მიოკარდის ინფარქტის შემდეგ;
• კანის დასარბილებლად და ლორწოვანი გარსების დასამუშავებლად (სითხე).

ფარმაკოლოგიური მოქმედება:

სწორ ნაწლავში შეყვანისას სანთელი ახდენს მსუბუქ გამაღიზიანებელ მოქმედებას ლორწოვან გარსზე და რეფლექსურად იწვევს დეფეკაციის სტიმულაციას (ნაწლავის დაცლას).  გარდა ამისა, განავლოვან მასებს არბილებს.

გამოყენება:

დღეში 1–ჯერ თითო სანთელი, სასურველია საუზმიდან 15–20 წუთის შემდეგ.

სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება:

სისტემური გამოყენებისას იწვევს დიურეტიკების, კარბოანჰიდრაზის ეფექტის პოტენცირებას.

უკუჩვენებები:

* ჰიპერმგრძნობელობა;

* თირკმლის უკმარისობა;

* აპენდიციტი;

* სისხლდენა;

* დიარეა;

* ბუასილი გამწვავების სტადიაში;

* სწორი ნაწლავის ნახეთქები, სწორი ნაწლავის ანთებითი დაავადებები და სწორი ნაწლავის სიმსივნე.

გვერდითი მოქმედება:

შეიძლება განვითარდეს სწორი ნაწლავის გაღიზიანება. ამ შემთხვევაში სანთლის გამოყენება წყდება;

რეკომენდებულია სწორ ნაწლავში 10–15 მლ თბილი მზესუმზირის (ზეითუნის, ატმის) ზეთის შეყვანა.

ჭარბი დოზირება:

სისტემატური გამოყენებისას სიმპტომები:

თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა, გონების არევა, პირის სიმშრალე ან წყურვილის გაძლიერებული შეგრძნება, გულისრევა, ღებინება, დიარეა, ძლიერი დეჰიდრატაცია, არითმია, თირკმლის უკმარისობა.

განსაკუთრებული მითითებები:

საფაღარათო დანიშნულებით რეგულარი მიღება არ არის რეკომენდებული. დეჰიდრატირებულ პირებში, ასევე შაქრიანი დიაბეტის დროს სისტემატური გამოყენებისას იზრდება დეჰიდრატაციის რისკი, რაც იწვევს სისხლძარღვოვან გადატვირთვას და შესაბამისად ჰიპერგლიკემას.

არაკეტონური ჰიპერგლიკემიური კომა (პერორალური მიღებისას) იშვიათად ვითარდება, თუმცა მხედველობაში უნდა იქნას მიღებული, რომ დაფიქსირებულია სიკვდილის რამდენიმე  შემთხვევა.

შენახვის პირობები:

მშრალ, გრილ ადგილზე.

მწარმოებელი: АО «ГАЛИЧФАРМ », უკრაინა

ზოგადი დახასიათება:

ძირითადი ფიზიკო-ქიმიური თვისებები: გლიცერინი (1,2,3-პროპანტრიოლი) ან გლიცეროლი– უფერო, ბლანტი (სიროფის მსგავსი) მოტკბო გემოთი, ჰიგროსკოპიული სითხე. იგი წარმოადგენს სუბსტანციას მალამოების, ლინიმენტის, სანთლების, საშოს ბურთულების და სხვა სამკურნალო ფორმების დასამზადებლად.

გამოშვების ფორმა:

სითხე

ფარმაკოლოგიური თვისებები:

გლიცერინი მუდმივად წარმოიქმნება ორგანიზმში ცხიმების ფერმენტული დაშლის დროს. როგორც ენდო, -ასევე ეგზოგენური გლიცერინი განიცდის ჟანგვას ნახშირმჟავად და წყლის წარმოქმნით. სუფთა სახით გლიცერინს (გლიცეროლს) გააჩნია გამაღიზიანებელი ეფექტი, რომელიც ქრება წყლის (30-50%-მდე), ვაზელინის, ლანოლინის დამატების დროს. გლიცერინი ამცირებს ბევრი სამკურანლო საშუალებების გამაღიზიანებელ მოქმედებას. იგი თითქმის არ შეიწოვება კანით, თუმცა კარგად – ლორწოვანი გარსებით.

ჩვენება:

პრეპარატი ინიშნება როგორც კანის და ლორწოვანი გარსების დამარბილებელი საშუალება, ასევე ყაბზობის დროს.

დოზირება და მიღების წესი:

მოზრდილებში, მშრალი დამსკდარი კანის დროს, გლიცერინი ინიშნება აპლიკაციის სახით. როგორც საფაღარათო საშუალება, სანთლების და ოყნის სახით (2-5მლ).

გვერდითი მოვლენები:

პრეპარატის ჭარბი დოზირების დროს, მათ შორის მდგომარეობა, როდესაც აღინიშნება მომატებული შეწოვა სისხლში, იწვევს ჰემოლიზს, ჰემოგლობინურიას, თირკმელების მეთჰემოგლობინური ინფარქტი. შესაძლებელია ნაწლავების გაღიზიანება.

წინააღმდეგჩვენება:

კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის ანთებითი დაავადებები და სიმსივნეები, საშვილოსნოს გაძლიერებული შეკუმშვა, კანის დესტრუქციული პროცესები.

შენახვის ვადა და პირობები:

პრეპარატი ინახება მშრალ, გრილ, ბავშვებისაგან დაცულ ადგილას, მჭიდროდ დახუფულ მდგომარეობაში. ვარგისიანობა მითითებულია შეფუთვაზე.

გამოშვების ფორმა:

25მლ სითხე ფლაკონში.

საერთაშორისო დასახელება:

METFORMIN

მწარმოებელი: BILIM PPHARMACEUTICALS A.S,თურქეთი

კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები; ბიგუანიდები

შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა:

1000 მგ 50 ტაბლეტი

ფარმაკოლოგიური თვისებები:

მეტფორმინი ბიგუანიდის ჯგუფის პერორალური ანტიდიაბეტური საშუალებაა. იგი ამცირებს ბაზალური და პოსტპრანდიული პლაზმური გლუკოზის დონეებს II ტიპის დიაბეტისას (ინსულინ-დამოუკიდებელი შაქრიანი დიაბეტი), აქვეითებს ღვიძლში გლუკოზის პროდუქციას და გლუკოზის აბსორბციას ნაწლავებიდან, ზრდის ინსულინის მიმართ მგრძნობელობას (ზრდის პერიფერული გლუკოზის ათვისებასა და უტილიზაციას). მეტფორმინით მკურნალობა ამცირებს უზმოზე ინსულინის დონეს და დღის განმავლობაში ინსულინის რეაქციას, თუმცა არ ასტიმულირებს ინსულინის სეკრეციას.

მეტფორმინით მონოთერაპია შეიძლება ეფექტური იყოს იმ პაციენტებში, რომლებიც არ/ან ნაწილობრივ რეაგირებენ თერაპიაზე სულფონილშარდოვანას გამოყენებით და იმ პაციენტებში, რომლებშიც თერაპია სულფონილშარდოვანას გამოყენებით აღარ არის ეფექტური. თუ შეუძლებელია ადექვატური გლიკემიური კონტროლის მიღწევა, მეტფორმინისა და სულფონილშარდოვანას კომბინაციამ შეიძლება უზრუნველყოს სინერგული მოქმედება.

უზმოზე პლაზმაში გლუკოზის დონის მეტფორმინით მიღწეული შემცირება უზმოზე ჰიპერგლიკემიის დონის პროპორციულია. II ტიპის დიაბეტისას, როდესაც პაციენტს უზმოზე აღენიშნება პლაზმაში გლუკოზის მაღალი დონე, პლაზმაში გლუკოზისა და გლიკოზილირებული ჰემოგლობინის დონეების დაქვეითება უფრო მაღალია.

მეტფორმინს გააჩნია ხელსაყრელი ეფექტები ლიპიდების მეტაბოლიზმისათვის, რაც II ტიპის დიაბეტისას ხშირად დარღვეულია. მეტფორმინი მონოთერაპიისას ან სულფონილშარდოვანასთან კომბინაციაში აქვეითებს უზმოზე პლაზმური ტრიგლიცერიდების, საერთო ქოლესტერინისა და LDL ქოლესტერინის საშულო დონეებს ლიპიდებზე ყოველგვარი არასასურველი ზემოქმედების გარეშე.

მეტფორმინით მკურნალობისას აღინიშნება გლიკემიური კონტროლის ყველა პარამეტრის, სხეულის წონის შენარჩუნებისა და შემცირების და ლიპიდური პროფილის მნიშვნელოვანი გაუმჯობესება.

მეტფორმინი არ აქვეითებს გლუკოზის პლაზმურ დონეს არადიაბეტურ პაციენტებში.

ფარმაკოკინეტიკა:

პერორალური მიღების შემდეგ მეტფორმინი ნელა შეიწოვება კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან. აბსორბციის ძირითად ადგილს წარმოადგენს ნაწლავები. საკვები ამცირებს მეტფორმინის რაოდენობას და აყოვნებს მის აბსორბციას. მეტფორმინის სრული ბიოშეღწევადობა შეადგენს დაახლოებით 50-60%-ს. პერორალური მიღების შემდეგ უმაღლესი კონცენტრაცია პლაზმაში მიიღწევა 1-3 საათში. პლაზმის ცილებთან დაკავშირების მაჩვენებელი უმნიშვნელოა. ის აგრეთვე აღწევს ერითროციტებში. მეტფორმინის სტაბილური კონცენტრაციები პლაზმაში მიიღწევა 24-48 საათში.

მეტფორმინი არ მეტაბოლიზდება ღვიძლში. აბსორბირებული პრეპარატის 90% გამოიდევნება ტუბულარული სეკრეციის გზით პირველი 24 საათის განმავლობაში. მისი ნახევარგამოყოფის პერიოდია 1.5 – 6 საათი.

დიაბეტურ და არადიაბეტურ პაციენტებში თირკმლის ნორმალური ფუნქციით მეტფორმინის ფარმაკოკინეტიკა კლინიკური დოზებით მიღებისას არ იცვლება. თირკმლის უკმარისობისას მეტფორმინის პლაზმური ნახევარგამოყოფის პერიოდი ხანგრძლივდება.

ჩვენებები:

გლიფორი 1000 მგ შემოგარსული ტაბლეტი გამოიყენება ინსულინ დამოუკიდებელი შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში, (II ტიპის დიაბეტი), კერძოდ ჭარბწონიან პაციენტებში, რომლებშიც გლიკემიის კონტროლის მიღწევა დიეტური კვებით შეუძლებელია. გლიფორი რეკომენდებულია 17 წლის ასაკიდან.

მკურნალობის დასაწყისში შესაძლებელია პრეპარატის მონოთერაპიაში ან სულფონილშარდოვანასთან კომბინაციაში გამოყენება. იგი აგრეთვე შეიძლება გამოყენებული იყოს ინსულინდამოკიდებული დიაბეტის დროს (I ტიპის დიაბეტი), როგორც დამხმარე თერაპია ინსულინთან ერთად.

მიღების წესები და დოზები:

გლიფორის დოზის განსაზღვრა უნდა მოხდეს ინდივიდუალურად ეფექტურობისა და ამტანობის გათვალისწინებით, თუმცა არ უნდა აღემატებოდეს მეტფორმინის მაქსიმალურ რეკომენდებულ სადღეღამისო დოზას.

გლიფორი მიიღება დაყოფილ დოზებად საკვებთან ერთად. დასაწყისში ინიშნება დაბალი დოზა, რაც შემდეგ თანდათან იზრდება, რათა შემცირდეს გასტროინტესტინური გვერდითი ეფექტების განვითარების შემთხვევები და მოხდეს მინიმალური ეფექტური დოზის განსაზღვრა ინდივიდუალურ პაციენტში სისხლში გლუკოზის ადექვატური კონტროლის მიზნით.

თუ ექიმი არ დანიშნავს განსხვავებულ დოზირებას, რეკომენდებული საწყისი დოზა შეადგენს 500 მგ-ს (1/2 1000 მგ-იანი შემოგარსული ტაბლეტი) დღეში ორჯერ ან 850 მგ-ს (ერთი 850 მგ-იანი შემოგარსული ტაბლეტი) დღეში ერთხელ ჭამის დროს.

დოზირების რეგულირება ხდება სისხლში გლუკოზის შემცველობის შედეგების თანახმად 10-15 დღის განმავლობაში. დოზა თანდათან იზრდება 500 მგ კვირაში ან 850 მგ ყოველ ორ კვირაში.

გლიფორი 1000 მგ შემოგარსული ტაბლეტები გამოიყენება 500 მგ მეტფორმინი დღეში ორჯერ დანიშვნისას.

მაქსიმალური სადღეღამისო დოზა შეადგენს 3 გ-ს.

ქლორპროპამიდის გარდა სხვა კლასიკური პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებებით ჩატარებული მკურნალობიდან მეტფორმინზე გადასვლისას შესვენების პერიოდი არ არის საჭირო.

შემოგარსული ტაბლეტები მიიღება წყლის მინიმალური ოდენობის მიყოლებით დაუღეჭავად.

გლიფორი არ არის რეკომენდებული ბავშვებისა და პაციენტებისათვის, რომლებსაც აღენიშნებათ თირკმლის უკმარისობა.

მეტფორმინის გამოყენება თავიდან უნდა იქნას აცილებული ღვიძლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში, ვინაიდან არსებობს ლაქტოაციდოზის რისკი.

მეტფორმინი არ გამოიყენება იმ მამაკაცებსა და ქალებში, რომელთა კრეატინინის პლაზმური დონეები შესაბამისად 1.5 მგ/დღ და 1.4 მგ/დღ-ზე მეტია. მეტფორმინი უკუნაჩვენებია იმ პაციენტებში, რომლებშიც კრეატინინის კლირენსი 60 მლ/წთ-ზე ნაკლებია.

გამოყენება ბავშვებში

გლიფორი არ არის რეკომენდებული 17 წლამდე ასაკის ბავშვებში.

გვერდითი მოვლენები:

გლიფორი 1000 ჩვეულებრივ ხასიათდება კარგი ამტანობით. ზოგჯერ პრეპარატმა შეიძლება გამოიწვიოს გარკვეული დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ. ყველაზე ხშირად აღინიშნება დიარეა, გულისრევა, ღებინება, მუცლის შებერილობა, მეტეორიზმი, ჩონჩხ-კუნთოვანი სისტემის სისუსტე, კუნთების ტკივილი, დისპეფსია, ცვლილებები განავალში, ყაბზობა, თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა, ჰიპერემია, გულისცემის გახშირება, დისპნოე, გამონაყარი, B12 ვიტამინის დონეების დაქვეითება, პლაზმაში გლუკოზის დონის შემცირება, გემოს ცვლილება, ანორექსია და ეპიგასტრული ტკივილი. ვინაიდან გასტროინტესტინური სიმპტომები, რომლებიც შეიძლება განვითარდეს მკურნალობის დასაწყისში, შეიძლება იყოს დოზაზე დამოკიდებული. დოზის თანდათანობითი მომატებით და/ან პრეპარატის საკვებთან ერთად მიღებით შეიძლება შემცირდეს აღნიშნული გვერდითი ეფექტების გამოვლენა. თავის ტკივილი და მეტალის გემო გარდამავალი რეაქციებია. გლიფორით თერაპიის დაწყებიდან 1-2 თვის შემდეგ დიარეის განვითარებისას განხილული უნდა იყოს ლაქტოაციდოზის არსებობა (იხ. გაფრთხილებები/სიფრთხილის ზომები).

მოულოდნელი გვერდითი ეფექტის განვითარებისას აუცილებელია ექიმთან კონსულტაცია.

უკუჩვენება:

გლიფორი უკუნაჩვენებია იმ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ ისეთი დაავადებები, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიონ ლაქტოაციდოზი, როგორიცაა მწვავე ან ქრონიკული მეტაბოლური აციდოზი, მათ შორის დიაბეტური კეტოაციდოზი, თირკმლის უკმარისობა (კრეატინინის კლირენსი >1.2 მგ/დლ), გულის შეგუბებითი უკმარისობა, რაც საჭიროებს სამედიცინო მკურნალობას, ცოტა ხნის წინ გადატანილი მიოკარდიუმის ინფარქტი, მწვავე ან ქრონიკული ალკოჰოლიზმი, ჰიპოქსემია, შოკი ან სუნთქვის უკმარისობა. გლიფორი არ გამოიყენება იმ პაციენტებში, რომლებსაც ახალი გადატანილი აქვთ ლაქტოაციდოზი. იგი აგრეთვე უკუნაჩვენებია პრეპარატის რომელიმე ინგრედიენტის მიმართ დადასტურებული მომატებული მგრძნობელობისას.

ორსულობა და ლაქტაცია:

B კატეგორიის პრეპარატი

ადექვატური გამოკვლევები ორსულობისა და ლაქტაციის პერიოდში მეტფორმინის გამოყენების უსაფრთხოებაზე არ არსებობს. ამდენად, მისი გამოყენება ორსულ და მეძუძურ ქალებში სიფრთხილით უნდა მოხდეს.

განსაკუთრებული მითითებები:

ლაქტოაციდოზი:

ლაქტოაციდოზი არის იშვიათი, მაგრამ სერიოზული მეტაბოლური გართულება, რომელიც ვითარდება მეტფორმინით მკურნალობისას მეტფორმინის აკუმულაციის შედეგად; ამგვარი მოვლენა შემთხვევათა დაახლოებით 50%-ში ფატალურია. ლაქტოაციდოზი აგრეთვე შეიძლება განვითარდეს რამდენიმე პათფიზიოლოგიურ მდგომარეობებთან, მათ შორის შაქრიან დიაბეტთან დაკავშირებით და მაშინ, როდესაც აღინიშნება ქსოვილების მნიშვნელოვანი ჰიპოპერფუზია და ჰიპოქსემია. ლაქტოაციდოზის დროს აღინიშნება სისხლში ლაქტატის დონეების მომატება (>5 მმოლ/ლ), სისხლში pH-ის დაქვეითება, ელექტროლიტების დისბალანსი და ლაქტატის/პირუვატის მაჩვენებლის მომატება.

როდესაც მეტფორმინი იწვევს ლაქტოაციდოზს, პლაზმაში მისი დონეები შეადგენს > 5 ნგ/მლ-ს.

მეტფორმინის ჰიდროქლორიდის დროს ლაქტოაციდოზის განვითარების შემთხვევა ძალიან დაბალია (დახლოებით 0.03 შემთხვევა/1000 პაციენტში, დაახლოებით 0.015 ფატალური შემთხვევა/1000 პაციენტში). შემთხვევათა უმრავლესობა ვლინდება დიაბეტის მქონე იმ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ თირკმლის მნიშვნელოვანი უკმარისობა, მათ შორის თირკმლის თანდაყოლილი დაავადება და თირკმლის ჰიპოპერფუზია, ხშირად მრავლობითი კომბინაციური სამედიცინო/ქირურგიული პრობლემების არსებობისას და მრავლობითი კომბინაციური პრეპარატების მიღების ფონზე. გულის შეგუბებითი უკმარისობის მქონე პაციენტებში, რომლებიც საჭიროებენ ფარმაკოლოგიურ მართვას, განსაკუთრებით იმ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ არასტაბილური ან გულის მწვავე შეგუბებითი უკმარისობა და რომლებიც იმყოფებიან ჰიპოპერფუზიის ან ჰიპოქსემიის რისკის ქვეშ, მომატებულია ლაქტოაციდოზის განვითარების საშიშროება. ლაქტოაციდოზის რისკი იზრდება თირკმლის დისფუნქციისა და პაციენტის ასაკის მიხედვით. ამდენად, ლაქტოაციდოზის რისკი შეიძლება მნიშვნელოვნად შემცირდეს თირკმლის ფუნქციის კონტროლისა და მეტფორმინის მინიმალური ეფექტური დოზის გამოყენების გზით. კერძოდ, ხანდაზმული პაციენტების მკურნალობისას აუცილებელია თირკმლის ფუნქციის კონტროლი.

მეტფორმინით მკურნალობა არ ინიშნება >80 წლის პაციენტებში, გარდა იმ შემთხვევისა, როდესაც კრეატინინის კლირენსის გაზომვით დასტურდება, რომ თირკმლის ფუნქცია არ არის დაქვეითებული, ვინაიდან პაციენტთა ეს კატეგორია უფრო მგრძნობიარეა ლაქტოაციდოზის განვითარებისადმი. გარდა ამისა, მეტფორმინის მიღება დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს ისეთი მდგომარეობებისას, რომლებიც ასოცირებულია ჰიპოქსემიასთან, დეჰიდრატაციასთან ან სეფსისთან. იმის გამო, რომ ღვიძლის ფუნქციის დარღვევისას შეიძლება აღინიშნოს ლაქტატის გაწმენდის უნარის შეზღუდვა, მეტფორმინის გამოყენება თავიდან უნდა იქნას აცილებული იმ პაციენტებში, რომლებსაც კლინიკური ან ლაბორატორიული გამოკვლევებით აღენიშნებათ ღვიძლის დაავადება.

მეტფორმინით მკურნალობისას დაუშვებელია ალკოჰოლის ჭარბი მოხმარება, ვინაიდან ალკოჰოლი აძლიერებს მეტფორმინის ჰიდროქლორიდის ეფექტებს ლაქტატის მეტაბოლიზმზე. გარდა ამისა, ინტრავასკულური რადიოკონტრასტული გამოკვლევის ან რაიმე სახის ქირურგიული პროცედურის ჩატარებამდე მეტფორმინის მიღება დროებით უნდა შეწყდეს.

ხშირად ლაქტოაციდოზის აღმოჩენა საწყის ეტაპზე რთულია და მას თან ახლავს მხოლოდ არასპეციფიკური სიმპტომები, როგორიცაა შეუძლოდ ყოფნა, მიალგია, რესპირატორული დისტრესი, მომატებული ძილიანობა და არასპეციფიკური აბდომინალური დისტრესი. შეიძლება აღინიშნოს ჰიპოთერმია, ჰიპოტენზია და რეზისტენტული ბრადიარითმიები უფრო გამოკვეთილი აციდოზით. ამგვარი სიმპტომები მნიშვნელოვანია და მათი განვითარებისას აუცილებელია დაუყოვნებლივ ექიმთან კონსულტაცია. მდგომარეობის გამოსწორებამდე მეტფორმინის მიღება უნდა შეწყდეს. შეიძლება სასარგებლო აღმოჩნდეს შრატისმიერი ელექტროლიტების, კეტონების, სისხლისმიერი გლუკოზის და ჩვენების არსებობისას, სისხლში pH-ის, ლაქტატის დონეების და მეტფორმინის განსაზღვრაც. მას შემდეგ რაც მოხდება პაციენტის მდგომარეობის სტაბილიზება მეტფორმინის ნებისმიერ დოზაზე, გასტროინტესტინური სიმპტომები, რომლებიც ხშირად ვლინდება მეტფორმინით მკურნალობის დაწყებისას, ნაკლებად იქნება დაკავშირებული პრეპარატთან. გვიან ეტაპზე გამოვლენილი გასტროინტესტინური სიმპტომები შეიძლება გამოწვეული იყოს ლაქტოაციდოზით ან სხვა სერიოზული დაავადებით.

მეტფორმინით მკურნალობისას უზმოზე ვენური პლაზმური ლაქტატის დონეების 5 მმოლ/ლ-ზე ზემოთ არსებობა არ მიუთითებს ლაქტოაციდოზზე და შეიძლება აიხსნას სხვა მექანიზმებით, როგორიცაა ცუდად კონტროლირებული დიაბეტი ან სიმსუქნე, ძლიერი ფიზიკური აქტივობა ან ტექნიკური პრობლემები ნიმუშების შესწავლისას.

ლაქტოაციდოზზე ეჭვი შეიძლება არსებობდეს დიაბეტის მქონე ნებისმიერ პაციენტში, რომელსაც აღენიშნება მეტაბოლური აციდოზი კეტოაციდოზის გარეშე (კეტონურია და კეტონემია).

ლაქტოაციდოზის განვითარებისას აუცილებელია მკურნალობის დაუყოვნებლივ დაწყება. ლაქტოაციდოზის მქონე პაციენტში, რომელიც იღებს მეტფორმინს, პრეპარატის მიღება დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს და დაიწყოს ზოგადი დამხმარე ღონისძიებების გატარება. ვინაიდან მეტფორმინის ჰიდროქლორიდი არის დიალიზებადი (170 მლ/წთ-მდე კლირენსით კარგი ჰემოდინამიკური მდგომარეობებისას), რეკომენდებულია სწრაფი ჰემოდიალიზი აციდოზის კორექციისა და აკუმულირებული მეტფორმინის გამოდევნის მიზნით. ამგვარი ღონისძიებების შედეგად ხშირად აღინიშნება სიმპტომების სწრაფად გაქრობა და მდგომარეობის გაუმჯობესება.

ვინაიდან მეტფორმინი გამოიდევნება თირკმლებით;

პრეპარატი სიფრთხილით გამოიყენება თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში. დიაბეტით დაავადებულ ყველა პაციენტში აუცილებელია თირკმლის ფუნქციების რეგულარული შემოწმება. მეტფორმინის მიღება დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს, თუ განვითარდა ისეთი მდგომარეობა, რომელიც ასოცირებულია დეჰიდრატაციასთან, მწვავე ინფექციებთან, ტრავმასთან ან ქირურგიულ ოპერაციასთან.

იმ პაციენტებში, რომლებიც გადიან რადიოლოგიურ გამოკვლევებს, როგორიცაა IVP ან IV ანგიოგრაფია, მეტფორმინით მკურნალობა გამოკვლევამდე დროებით 2-3 დღის განმავლობაში უნდა შეწყდეს და განახლდეს თირკმლის ფუნქციის კონტროლის შემდეგ.

მეტფორმინით თერაპიაზე მყოფ პაციენტებში ყოველწლიურად უნდა მოწმდებოდეს B12 ვიტამინის დონეები. მეტფორმინით გამოწვეული B12 ვიტამინის უკმარისობის აღმოფხვრა სწრაფად შეიძლება პრეპარატის შეწყვეტის ან B12 ვიტამინის მიღების შემდეგ.

ვინაიდან სულფონილშარდოვანასთან კომბინაციური თერაპიისას არსებობს ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკი, აუცილებელია პლაზმაში გლუკოზის დონეების პერიოდული კონტროლი.

თუ იგეგმება გლიფორთან ერთად ინსულინის მიღება, ორივე პრეპარატის დოზების დადგენა უნდა მოხდეს საავადმყოფოში.

ჭარბი დოზირება:

გლიფორით მონოთერაპია არ იწვევს ჰიპოგლიკემიას, რაც შეიძლება განვითარდეს პერორალური ანტიდიაბეტური საშუალებების ჭარბი დოზის მიღებისას. მიუხედავად ამისა, ჰიპოგლიკემია შეიძლება განვითარდეს პრეპარატის სულფონილშარდოვანასთან, ინსულინთან ან ალკოჰოლთან ერთად მიღებისას. ჭარბი დოზირებისას, კერძოდ კუმულაციის შემთხვევაში, განხილული უნდა იყოს ლაქტოაციდოზის განვითარების შესაძლებლობა. ლაქტოაციდოზის სიმპტომებია გულისრევა, დიარეა, ტკივილი მუცლის არეში და დისპნოე. მკურნალობისას ყურადღება უნდა გამახვილდეს მეტაბოლური დარღვევებისა და სითხის დაკარგვის ბალანსირებაზე.

ჭარბი დოზირებისას შეიძლება სასარგებლო იყოს ჰემოდიალიზი.

სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება:

მეტფორმინთან ერთად ანტიკოაგულანტების მიღებისას შეიძლება საჭირო გახდეს დოზის კორექცია.

ფუროსემიდი, ციმეტიდინი და კათიონური პრეპარატები (ამილორიდი, დიგოქსინი, მორფინი, პროკაინამიდი, ქინიდინი, ქინინი, რანიტიდინი, ტრიამტერენი, ტრიმეთოპრიმი და ვანკომიცინი) ზრდიან მეტფორმინის პლაზმურ კონცენტრაციებს.

მეტფორმინთან ერთად ალკოჰოლის მიღებისას მატულობს ჰიპოგლიკემიისა და ლაქტოაციდოზის რისკი.

პრეპარატები, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიონ ჰიპერგლიკემია (დიურეზულები, კონტრაცეპტიული პრეპარატები, კორტიკოსტეროიდები, ესტროგენები, იზონიაზიდი, ნიკოტინის მჟავა, ფენიტოინი, თირეოიდული ჰორმონები, სიმპათომიმეტურები, კალციუმის არხის ბლოკატორები) საჭიროებენ მეტფორმინის დოზის ხელახალ კორექციას.

მეტფორმინის საკვებთან ერთად მიღებამ შეიძლება გამოიწვიოს B₁₂ ვიტამინის და/ან ფოლის მჟავას აბსორბციის დაქვეითება.

შენახვის პირობები და ვადები:

ინახება 25ºC - მდე ტემპერატურის პირობებში, სინათლისაგან დაცულ, ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას.

აფთიაქში გაცემის წესი:

გაიცემა მხოლოდ რეცეპტით.

პრეპარატი არ გამოიყენება ექიმთან კონსულტაციის გარეშე.

ვარგისობის ვადა: 24 თვე

საერთაშორისო დასახელება

PIOGLITAZONE

კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები;

BILIM PPHARMACEUTICALS A.S

მწარმოებელი: BILIM PPHARMACEUTICALS A.S ,თურქეთი

შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა:

30 მგ 30 ტაბლეტი

ფარმაკოლოგიური თვისებები:

პიოგლიტაზონი არის თიაზოლიდინედიონის ჯგუფის ანტიდიაბეტური საშუალება. იგი მოქმედებს ინსულინ-დამოკიდებული ქსოვილების რეაგირების უნარის გაზრდით ისე, რომ არ იწვევს პანკრეასული ინსულინის სეკრეციის მომატებას და ამასთან, ამცირებს პლაზმაში გლუკოზის დონეს.

პიოგლიტაზონის ეფექტები იწვევენ ინსულინის მიმართ რეზისტენტობის დაქვეითებას.

პიოგლიტაზონი მოქმედებს სპეციფიკური ნუკლეური (რეცეპტორების პეროქსიზომის პროლიფერატორით აქტივირებული რეცეპტორული გამა) აქტივაციის გზით, რაც ცხოველებში იწვევს ღვიძლის, ცხიმოვანი და ჩონჩხ-კუნთოვანი უჯრედების ინსულინის მიმართ სენსიტივობის მომატებას. პიოგლიტაზონით მკურნალობა ამცირებს ღვიძლისმიერი გლუკოზის გამომუშავებას და ზრდის გლუკოზას პერიფერულ განაწილებას ინსულინის მიმართ რეზისტენტობის შემთხვევაში.

II ტიპის შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში გლიკემიის კონტროლი გაუმჯობესებულია უზმოზე და ჭამის შემდეგ, რაც ასოცირებულია პლაზმაში ინსულინის კონცენტრაციების შემცირებასთან უზმოზე და ჭამის შემდეგ.

ჰომეოსტაზის მოდელის შეფასებითი ანალიზი აჩვენებს, რომ პიოგლიტაზონი აუმჯობესებს ბეტა უჯრედების ფუნქციას და ზრდის ინსულინზე მგრძნობელობას. ერთწლიანი კლინიკური კვლევებით დადასტურებულ იქნა ამგვარი მოქმედების შენარჩუნება.

პიოგლიტაზონის შესწავლა განხორციელდა მცირე 18-კვირიანი კვლევისას II ტიპის შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში, რომლის დროსაც ვისცერული ცხიმი მნიშვნელოვნად შემცირდა, ხოლო ექსტრააბდომინური ცხიმის მასამ მოიმატა. ორგანიზმის ცხიმის განაწილების ანალოგიური ცვლილებების პარალელურად აღინიშნა ინსულინზე მგრძნობელობის გაუმჯობესება. კლინიკური კვლევისას გამოვლინდა პლაზმური ტრიგლიცერიდებისა და თავისუფალი ცხიმოვანი მჟავების შემცირება და HDL-ქოლესტერინის დონეების მომატება პლაცებოსთან შედარებით, თუმცა LDL-ქოლესტერინის დონეების სტატისტიკურად მნიშვნელოვანი მატება არ გამოვლენილა.

ფარმაკოკინეტიკა:

აბსორბცია

პერორალური მიღების შემდეგ პიოგლიტაზონი სწრაფად აბსორბირდება. პლაზმაში უცვლელი პიოგლიტაზონის უმაღლესი კონცენტრაციები მიიღწევა მისი მიღებიდან 2 საათის შემდეგ. პლაზმური კონცენტრაციების პროპორციული მატება აღინიშნა 2-60 მგ დოზების მიღების შემთხვევაში. სტაბილური კონცენტრაციები მიიღწევა დოზის მიღებიდან 4-7 საათის შემდეგ. განმეორებითი დოზების მიღება არ იწვევს ნაერთების ან მეტაბოლიტების კუმულაციას. აბსორბციაზე გავლენას არ ახდენს საკვების მიღება. სრული ბიოშეღწევადობა 80%-ზე მეტია.

განაწილება

ადამიანებში განაწილების მოცულობა შეადგენს 0.25 ლ/კგ-ს. პიოგლიტაზონი და ყველა აქტიური მეტაბოლიტი კარგად უკავშირდება პლაზმურ პროტეინს (>99%).

ბიოტრანსფორმაცია

პიოგლიტაზონი განიცდის ინტენსიურ ღვიძლისმიერ მეტაბოლიზმს ალიფატური მეთილენის ჯგუფების ჰიდროქსილირებით, რაც უპირატესად ხდება P450 3A4 და 2C9 ციტოქრომის საშუალებით, თუმცა ამ პროცესში მრავალი სხვა იზოფორმაც მონაწილეობს. ექვსი მეტაბოლიტიდან 3 აქტიურია (M-II, M-III და M-IV). აქტივობის, კონცენტრაციებისა და პროტეინებთან კავშირის თვალსაზრისით პიოგლიტაზონი და მეტაბოლიტი M-III თანაბრად უზრუნველყოფენ ეფექტის მიღწევას. M-IV მეტაბოლიტის როლი ეფექტურობის მიღწევაში პიოგლიტაზონის როლზე დაახლოებით სამჯერ მეტია, ხოლო M-II მეტაბოლიტის ეფექტურობა შედარებით მინიმალურია.

in vitro კვლევებისას აღმოჩნდა, რომ პიოგლიტაზონი არ აინჰიბირებს P450 ციტოქრომის რომელიმე ქვეტიპს. მამაკაცებში არ აღინიშნება ძირითადი ინდუცირებადი P450 ციტოქრომის 1A, 2C8/9 და 3A4 იზოფერმენტების ინდუქცია.

ურთიერთქმედების შემსწავლელი კვლევებისას აღმოჩნდა, რომ პიოგლიტაზონს არ გააჩნია რაიმე მნიშვნელოვანი ეფექტი დიგოქსინის, ვარფარინის, ფენპროკუმინისა და მეტფორმინის ფარმაკოკინეტიკასა თუ ფარმაკოდინამიკაზე. აქედან გამომდინარე, ნაკლებად არის მოსალოდნელი პიოგლიტაზონის ან აქტიური მეტაბოლიტების მოქმედების მნიშვნელოვანი შეცვლა P450 იზოფერმენტების ინდუქტორების ან ინჰიბიტორების მიერ.

ელიმინაცია

მამაკაცებში პიოგლიტაზონის პერორალური მიღების შემდეგ 55% ვლინდება განავალში, ხოლო 45% - შარდში. ცხოველებში უცვლელი პიოგლიტაზონის მხოლოდ მცირე რაოდენობა აღინიშნება შარდში ან განავალში. მამაკაცებში უცვლელი პიოგლიტაზონის ნახევარგამოყოფის პერიოდი პლაზმაში შეადგენს 5-6 საათს, ხოლო მისი სრულად აქტიური მეტაბოლიტებისა - 16-23 საათს.

ხანდაზმულები

სტაბილური მდგომარეობების ფარმაკოკინეტიკა ერთიდაიგივეა ხანდაზმულებში 65 წლის ასაკიდან და უფრო ახალგაზრდა პაციენტებში.

პაციენტები თირკმლების უკმარისობით

თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში პიოგლიტაზონისა და მისი მეტაბოლიტების პლაზმური კონცენტრაციები იმაზე დაბალია, ვიდრე ნორმალური თირკმლის ფუნქციის მქონე პაციენტებში, თუმცა ძირითადი სუბსტანციის პერორალური კლირენსი ერთიდაიგივეა. ამდენად, თავისუფალი პიოგლიტაზონის კონცენტრაცია უცვლელია.

პაციენტები ღვიძლის უკმარისობით

პიოგლიტაზონის საერთო პლაზმური კონცენტრაციები უცვლელია, თუმცა მომატებულია განაწილების მოცულობა. ამდენად, მცირდება ძირითადი კლირენსი, რაც დაკავშირებულია პიოგლიტაზონის უფრო მაღალ თავისუფალ ნაწილთან.

ჩვენებები:

გლიფიქსი 30 მგ ტაბლეტი ნაჩვენებია, როგორც დამატებითი საშუალება დიეტასთან და ფიზიკურ ვარჯიშთან ერთად გლიკემიის კონტროლისათვის II ტიპის დიაბეტის მქონე პაციენტებში. გლიფიქსი 30 მგ ტაბლეტი ნაჩვენებია მონოთერაპიაში, აგრეთვე სულფონილშარდოვანასთან, მეტფორმინთან ან ინსულინთან კომბინაციაში, როდესაც დიეტასთან და ფიზიკურ ვარჯიშთან ერთად მხოლოდ ერთი პრეპარატის გამოყენებით არ მიიღწევა გლიკემიის ადექვატური კონტროლი.

II ტიპის დიაბეტის მართვა მოიცავს კვებითი რეჟიმის კონტროლს, საჭიროებისამებრ, წონაში დაკლებას და ფიზიკურ ვარჯიშს. ამგვარი ღონისძიებები მნიშვნელოვანია არა მხოლოდ II ტიპის დიაბეტის პირველადი მკურნალობისას, არამედ შემდგომშიც თერაპიის ეფექტურობის შესანარჩუნებლად.

მიღების წესები და დოზები:

გლიფიქსი 30 მგ ტაბლეტები მიიღება დღეში ერთხელ საკვების მიღებისგან დამოუკიდებლად. მკურნალობა იწყება 15 მგ ან 30 მგ და იზრდება 45 მგ-მდე.

ანტიდიაბეტური თერაპიის მართვა ხდება ინდივიდუალურად. იდეალურ შემთხვევაში, თერაპიაზე პაციენტის რეაქცია უნდა შეფასდეს HbA 1c -ს გამოყენებით.

მონოთერაპია

გლიფიქსი 30 მგ ტაბლეტი მონოთერაპიაში დასაწყისში მიიღება დოზით 15 მგ ან 30 მგ დღეში ერთხელ იმ პაციენტებში, რომლებშიც დიაბეტის ადექვატური კონტროლის მიღწევა შეუძლებელია დიეტითა და ფიზიკური ვარჯიშებით. თუ 15 მგ დოზაზე პაციენტის რეაგირება არაადექვატურია, დოზა შეიძლება გაიზარდოს 45 მგ-მდე დღეში ერთხელ. პაციენტები, რომლებიც არ რეაგირებენ მონოთერაპიაზე, გადაყვანილ უნდა იქნან კომბინაციურ თერაპიაზე.

კომბინაციური თერაპია

სულფონილშარდოვანა: გლიფიქსი 30 მგ ტაბლეტი სულფონილშარდოვანასთან კომბინაციაში დასაწყისში მიიღება დოზით 15 მგ ან 30 მგ დღეში ერთხელ. სულფონილშარდოვანას დოზა შეიძლება შენარჩუნებული იყოს პიოგლიტაზონით თერაპიის დაწყებისას. თუ პაციენტს აღენიშნება ჰიპოგლიკემია, სულფონილშარდოვანას დოზა უნდა შემცირდეს.

მეტფორმინი:

გლიფიქსი 30 მგ ტაბლეტი მეტფორმინთან კომბინაციაში დასაწყისში მიიღება დოზით 15 მგ ან 30 მგ დღეში ერთხელ. მეტფორმინის დოზა შეიძლება შენარჩუნებული იყოს პიოგლიტაზონით თერაპიის დაწყებისას. მეტფორმინისა და პიოგლიტაზონის კომბინაციური თერაპიის დროს ჰიპოგლიკემიის განვითარებისას საჭირო არ არის მეტფორმინის დოზის კორექცია.

ინსულინი:

გლიფიქსი 30 მგ ტაბლეტი ინსულინთან კომბინაციაში დასაწყისში მიიღება დოზით 15 მგ ან 30 მგ დღეში ერთხელ. ინსულინის დოზა შეიძლება შენარჩუნებული იყოს პიოგლიტაზონით თერაპიის დაწყებისას. იმ პაციენტებში, რომლებიც იღებენ პიოგლიტაზონსა და ინსულინს, ინსულინის დოზა შეიძლება შემცირდეს 10-25%-ით, თუ განვითარდა ჰიპოგლიკემია ან გლუკოზის პლაზმური კონცენტრაციები მცირდება 100 მგ/დლ-ზე ქვემოთ. შემდგომი კორექცია ხდება ინდივიდუალურად გლუკოზის დონეების დაწევის მაჩვენებლის შესაბამისად.

დაუშვებელია გლიფიქსის ტაბლეტის დღეში ერთხელ 45 მგ-ზე მაღალი დოზის გამოყენება, ვინაიდან 45 მგ-ზე მაღალი დოზის დღეში ერთხელ მიღება არ ყოფილა შესწავლილი პლაცებოთი კონტროლირებული კლინიკური კვლევებისას.

მონაცემები 18 წლამდე ასაკის ბავშვებში გლიფიქსის 30 მგ ტაბლეტის გამოყენების შესახებ არ არსებობს; ამდენად, გლიფიქსის 30 მგ ტაბლეტის გამოყენება ბავშვებში არ არის რეკომენდებული.

მონაცემები გლიფიქსის 30 მგ ტაბლეტის სხვა თიაზოლიდინედიონთან კომბინაციაში გამოყენების შესახებ არ არის ხელმისაწვდომი.

გამოყენება ბავშვებში

პიოგლიტაზონის უსაფრთხოება და ეფექტურობა ბავშვებში არ არის დადგენილი.

გამოყენება ხანდაზმულებში

რაიმე მნიშვნელოვანი განსხვავება პიოგლიტაზონის ეფექტურობასა და უსაფრთხოებაში 65 წლის და მეტ და უფრო ახალგაზრდა პაციენტებს შორის არ არსებობს. ამდენად, დოზის კორექცია ხანდაზმულებში საჭირო არ არის.

გვერდითი მოვლენები

პლაცებო კონტროლირებადი კლინიკური კვლევებისას 0.5%-ზე მეტ პაციენტში აღინიშნება შემდეგი სახის არასასურველი ეფექტები:

მონოთერაპია: დარღვევები მხედველობის მხრივ, ზედა რესპირატორული ტრაქტის ინფექციები, სინუსიტი, მიალგია, წონაში დაკლება, უძილობა, ჰიპოესთეზია.

პიოგლიტაზონისა და მეტფორმინის კომბინაცია: ანემია, დარღვევები მხედველობის მხრივ, დისპეფსია, წონაში დაკლება, ართრალგია, თავის ტკივილი, ჰემატურია, ერექციის მოშლა.

პიოგლიტაზონისა და სულფონილშარდოვანას კომბინაცია: თავბრუსხვევა, დარღვევები მხედველობის მხრივ, დისპეფსია, დაღლილობა, გლუკოზურია, წონაში დაკლება, პროტეინურია, ჰიპოგლიკემია, მადის მომატება, ოფლიანობა.

პიოგლიტაზონის, მეტფორმინისა და სულფონილშარდოვანას კომბინაცია: წონაში მომატება, სისხლში კრეატინ ფოსფოკინაზას დონის მომატება, ჰიპოგლიკემია, ართრალგია.

პიოგლიტაზონისა და ინსულინის კომბინაცია: ჰიპოგლიკემია, შეშუპება, ბრონქიტი, წონაში მომატება, ზურგის ტკივილი, ართრალგია, დისპნოე, გულის უკმარისობა.

ლაბორატორიული მაჩვენებლების ცვლილებები:

ჰემატოლოგიური: პიოგლიტაზონმა შეიძლება გამოიწვიოს ჰემატოკრიტისა და ჰემოგლობინის დაქვეითება. ყველა ჯვარედინი კლინიკური გამოკვლევისას ჰემატოკრიტის საშუალო მაჩვენებელი 2-4%-ით მცირდება იმ პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობენ პიოგლიტაზონით. აღნიშნული ცვლილებები ვლინდება მკურნალობის პირველი 4-12 კვირის განმავლობაში, ხოლო შემდეგ ნარჩუნდება შედარებით სტაბილურად. ამგვარი ცვლილებები ვითარდება პლაზმაში არსებული მოცულობის მომატების შედეგად. თუმცა, ეს არ არის დაკავშირებული ჰემატოლოგიურ მოქმედებასთან.

შრატისმიერი ტრანსამილაზას დონეები: იმ პაციენტების 26%-ში, რომლებიც მკურნალობენ პიოგლიტაზონით და იმ პაციენტთა 25%-ში, რომლებიც მკურნალობენ პლაცებოთი, ALT მაჩვენებლები ზედა ზღვარზე >3-ჯერ მაღალია პლაცებო-კონტროლირებული გამოკვლევებისას. პიოგლიტაზონით მკურნალობაზე მყოფ პაციენტებში მცირდება ბილირუბინის, AST, ALT, ტუტე ფოსფატაზას და GGT საშუალო დონეები.

კრეატინ ფოსფოკინაზას დონეები: კლინიკური გამოკვლევებისას ჩატარებულ ლაბორატორიულ ანალიზებში აღინიშნება კრეატინ ფოსფოკინაზას დონის დროებითი მომატება. თუმცა, ამგვარი ვითარების გამოსწორება ხდება ყოველგვარი კლინიკური ჩარევის გარეშე.

მოულოდნელი გვერდითი ეფექტის განვითარებისას აუცილებელია ექიმთან კონსულტაცია.

უკუჩვენება:

გლიფიქსი 30 მგ ტაბლეტი უკუნაჩვენებია იმ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ მომატებული მგრძნობელობა პრეპარატის რომელიმე ინგრედიენტისადმი, აგრეთვე გულის უკმარისობა ან ანამნეზში გულის უკმარისობა (NYHA ფაზა I-IV), ღვიძლის უკმარისობა და დიაბეტური კეტოაციდოზი.

ორსულობა და ლაქტაცია:

C კატეგორიის პრეპარატი

ორსულ ქალებში არ არსებობს ადექვატური და კარგად კონტროლირებული გამოკვლევები. პიოგლიტაზონი ორსულობის დროს გამოიყენება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ პოტენციური სარგებელი ამართლებს ნაყოფისათვის შესაძლო რისკს.

გამოყენება ლაქტაციის პერიოდში

ვირთაგვებში პიოგლიტაზონი გამოიყოფა რძეში. არ არის ცნობილი გამოიყოფა თუ არა პიოგლიტაზონი ადამიანის რძეში. ვინაიდან მრავალი პრეპარატი ექსკრეტირდება ადამიანის რძეში, პიოგლიტაზონი არ გამოიყენება მეძუძურ დედებში.

განსაკუთრებული მითითებები

ზოგადი:

პიოგლიტაზონის ჰიპოგლიკემიური ეფექტი ვლინდება მხოლოდ ინსულინის არსებობისას. ამდენად, ის არ გამოიყენება I ტიპის დიაბეტის მქონე პაციენტებში ან დიაბეტური კეტოაციდოზის მკურნალობისათვის.

სითხის შეკავება და გულის უკმარისობა:

პიოგლიტაზონმა შეიძლება გამოიწვიოს სითხის შეკავება, რამაც შეიძლება გაამწვავოს ან დააჩქაროს გულის უკმარისობა. აუცილებელია პაციენტთა გამოკვლევა გულის უკმარისობის ნიშნებსა და სიმპტომებზე.

გულის მდგომარეობის გაუარესებისას პიოგლიტაზონის მიღება უნდა შეწყდეს. პრეპარატის პოსტმარკეტინგულ პერიოდში აღინიშნა გულის უკმარისობის განვითარება პიოგლიტაზონის ინსულინთან ერთად გამოყენების დროს.

ამდენად, პიოგლიტაზონი უკუნაჩვენებია ინსულინთან კომბინაციაში. ვინაიდან არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები და პიოგლიტაზონი ასოცირებულია სითხის შეკავებასთან, მათი ერთდროული მიღებისას შეიძლება მოიმატოს შეშუპების რისკმა.

ღვიძლის ფუნქციის კონტროლი:

იშვიათად აღინიშნება ჰეპატოცელულური დისფუნქცია. ამდენად, პიოგლიტაზონით მკურნალობისას რეკომენდებულია ღვიძლისმიერი ფერმენტების პერიოდული კონტროლი, რაც უნდა ჩატარდეს ყველა პაციენტში პიოგლიტაზონით თერაპიის დაწყებამდე. პიოგლიტაზონით თერაპიის დაწყება დაუშვებელია იმ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ ღვიძლისმიერი ფერმენტების მომატება (ALT >2.5 X ნორმაზე მეტი), ან ღვიძლის სხვა რომელიმე დაავადება.

პიოგლიტაზონით თერაპიის დაწყების შემდეგ რეკომენდებულია ღვიძლისმიერი ფერმენტების შემოწმება ყოველ სამ თვეში პირველი 12 თვის განმავლობაში და შემდგომში პერიოდულად. თუ ALT დონეები ნარჩუნდება > 3 X ზედა ზღვრულ ნორმაზე მაღლა, თერაპია უნდა შეწყდეს. თუ რომელიმე პაციენტს განუვითარდა ღვიძლის დისფუნქციის სიმპტომები, რაც გულისხმობს აუხსნელი წარმოშობის გულისრევას, ღებინებას, ტკივილს მუცლის არეში, დაღლილობას, ანორექსიას და/ან შარდის მუქ შეფერილობას, უნდა შემოწმდეს ღვიძლისმიერი ფერმენტები. სიყვითლის გამოვლენისას თერაპია უნდა შეწყდეს.

წონაში მომატება:

კლინიკური გამოკვლევებისას გამოვლინდა პიოგლიტაზონით გამოწვეული დოზაზე დამოკიდებული მატება წონაში. ვინაიდან ზოგჯერ წონაში მატება შეიძლება უკავშირდებოდეს გულის უკმარისობას, აუცილებელია წონის კონტროლი და კვებითი რეჟიმის დაცვა.

ჰიპოგლიკემია:

პაციენტები, რომლებიც ერთდროულად იღებენ პიოგლიტაზონსა და ინსულინს ან პერორალურ ჰიპოგლიკემიურ საშუალებებს, იმყოფებიან ჰიპოგლიკემიის რისკის ქვეშ და ამიტომ შეიძლება აუცილებელი იყოს პიოგლიტაზონთან კომბინაციაში გამოყენებული პრეპარატის დოზის შემცირება.

ჰემატოლოგია:

პიოგლიტაზონმა შეიძლება გამოიწვიოს ჰემოგლობინისა და ჰემატოკრიტის დაქვეითება. კლინიკური გამოკვლევებისას აღინიშნა ჰემოგლობინის მაჩვენებლების 2-4%-ით დაქვეითება იმ პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ პიოგლიტაზონს. ამგვარი ცვლილებები უპირატესად გამოვლინდა თერაპიის დაწყებიდან პირველი 4-12 კვირის განმავლობაში, რაც შემდგომ პერიოდში შედარებით მუდმივად შენარჩუნდა.

აღნიშნული ცვლილებები შეიძლება დაკავშირებული იყოს პლაზმური მოცულობის მატებასთან და არ ასოცირდება რაიმე მნიშვნელოვან ჰემატოლოგიურ კლინიკურ ეფექტთან.

დარღვევები მხედველობის მხრივ:

თიაზოლიდინედიონის მიღებისას ზოგიერთ პაციენტში აღინიშნა ადრეული ან პროგრესირებადი მაკულარული შეშუპება. ჯერჯერობით ახსნილი არ არის პირდაპირი კავშირი პიოგლიტაზონსა და მაკულარულ შეშუპებას შორის, თუმცა, თუ პაციენტს განუვითარდა რაიმე ვიზუალური ხასიათის დარღვევა, ის მიიჩნევა მაკულარულ შეშუპებად.

სხვა:

პიოგლიტაზონის კლინიკური გამოკვლევების მონაცემთა ბაზის შესწავლისას, ქალებში, რომლებიც მკურნალობენ პიოგლიტაზონით, აღინიშნა ძვლის მოტეხილობის სულ მცირე ერთი შემთხვევა, იმ პაციენტებისაგან განსხვავებით, რომლებიც დიაბეტის საწინააღმდეგო სხვა საშუალებებით მკურნალობდნენ (მეტფორმინი, სულფონილშარდოვანა, პლაცებო). მოტეხილობა ძირითადად აღინიშნება ქვედა დისტალურ კიდურებში ან ზედა დისტალურ კიდურებში. მოტეხილობის გამომწვევი მექანიზმის შესახებ არაფერია ცნობილი. მამაკაცებში არ აღინიშნება ძვლის მოტეხილობის რისკის მომატება.

ინსულინის გაუმჯობესებული მოქმედების შედეგად, პიოგლიტაზონით მკურნალობისას იმ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ საკვერცხის პოლიკისტოზი, შეიძლება აღინიშნოს ოვულაციის აღდგენა. ამდენად, ასეთ პაციენტებში არსებობს დაორსულების რისკი. პაციენტის სურვილის შემთხვევაში, ორსულობის დადგომისას პრეპარატით მკურნალობა უნდა შეწყდეს.

პიოგლიტაზონის P450 ციტოქრომის 2C8 ფერმენტის ინჰიბიტორებთან (როგორიცაა გემფიბროზილი) ან ფერმენტის ინდუქტორებთან (როგორიცაა რიფამპიცინი) ერთად გამოყენებისას, გლუკოზის დონეების შემოწმება უფრო ხშირად უნდა მოხდეს, ხოლო საჭიროების შემთხვევაში, ხდება პიოგლიტაზონის დოზის კორექცია.

ჭარბი დოზირება:

ჭარბ დოზად მიიჩნევა მაქსიმალურ რეკომენდებულ სადღეღამისო დოზაზე, ე.ი. 45 მგ-ზე მეტი დოზის მიღება. უმაღლესი გამოყენებული დოზა შეადგენს 120 მგ-ს დღეში ოთხი დღის განმავლობაში და 180 მგ-ს დღეში შვიდი დღის განმავლობაში.

სულფონილშარდოვანას და ინსულინის კომბინაციისას შეიძლება განვითარდეს ჰიპოგლიკემია. ჭარბი დოზის მიღებისას ტარდება სიმპტომატური და ზოგადი დამხმარე მკურნალობა.

სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება:

კვლევებისას არ აღინიშნება ფარმაკოდინამიკური ან ფარმაკოკინეტიკური ურთიერთქმედება პიოგლიტაზონსა და დიგოქსინს, ვარფარინს, ფენპროკუმონსა და მეტფორმინს შორის. ციტოქრომი P459 არ ახდენს 1A, 2C8/9 და 3A4 ფერმენტების ინდუცირებას. In vivo კვლევებისას აღმოჩნდა, რომ P450 ციტოქრომის ფერმენტების ქვეტიპები არ ინჰიბირდება. ამდენად, მეტაბოლიზებული პერორალური კონტრაცეპტივები, ციკლოსპორინი, კალციუმის ნელი არხების ბლოკატორები და HMGCoA რედუქტაზას ინჰიბიტორები არ ურთიერთქმედებენ ამ ფერმენტებთან.

პიოგლიტაზონისა და გემფიბროზილის (P459 ციტოქრომის 2C8 ინჰიბიტორი) კომბინაციური გამოყენების შედეგად 3-ჯერ მატულობს პიოგლიტაზონის კონცენტრაცია. ამგვარი კომბინაციისას საჭიროა დოზის კორექცია და სისხლში გლუკოზის დონის კონტროლი.

პიოგლიტაზონისა და რიფამპიცინის (P459 ციტოქრომის 2C8 ინდუქტორი) კომბინაციური გამოყენებისას პიოგლიტაზონის კონცენტრაცია მცირდება 54%-ით. პიოგლიტაზონისა და რიფამპიცინის ერთდროულად გამოყენებისას საჭიროა პიოგლიტაზონის დოზის მომატება და სისხლში გლუკოზის დონეების კონტროლი.

in vitro კვლევებისას აღმოჩნდა, რომ კეტოკონაზოლს გააჩნია კლინიკურად მნიშვნელოვანი ინჰიბიტორული მოქმედება პიოგლიტაზონის მეტაბოლიზმზე. აგრეთვე, CYP3A4 ციტოქრომის სხვა ინჰიბიტორები, როგორიცაა იტრაკონაზოლი, სავარაუდოდ ახდენენ პიოგლიტაზონის მეტაბოლიზმის ინჰიბირებას. იმ პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობენ პიოგლიტაზონით და CYP3A4 ინჰიბიტორებით, პლაზმაში გლუკოზის დონეების შემოწმება უფრო ხშირად უნდა ჩატარდეს.

სხვა თიაზოლიდინედიონთან ერთად ეთილის ესტრადიოლისა და ნორეთინდრონის ერთდროული გამოყენებისას მცირდება ორივე ჰორმონის პლაზმური კონცენტრაციები დაახლოებით 30%-ით, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს კონტრაცეპციის მოქმედების დაკარგვა. პიოგლიტაზონისა და პერორალური კონტრაცეპციის მიღებისას პაციენტებმა კონტრაცეპციასთან დაკავშირებით დამატებითი სიფრთხილე უნდა გამოიჩინონ.

ვინაიდან პიოგლიტაზონთან ერთად ალკოჰოლის მიღებისას შეიძლება აღინიშნოს ჰიპოგლიკემია, მათი ერთდროული გამოყენება თავიდან უნდა იქნას აცილებული.

შენახვის პირობები:

ინახება 25^oC - მდე, ტენისაგან დაცულ ადგილას.

ინახება თავდაპირველ შეფუთვაში ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას.

ვარგისობის ვადა: 24 თვე

აფთიაქში გაცემის წესი

გაიცემა მხოლოდ რეცეპტით.

პრეპარატი არ გამოიყენება ექიმთან კონსულტაციის გარეშე.